Fálkinn - 10.03.1950, Síða 10

10
FÁLKINN
VMCS/W
LErtHbVRHIR
Viltu verða skautahlaupari?
Ef þú crt að sniglast kringum
liann föður þinn niðri í kjallara,
þegar hann cr að gæta að kolabirgð-
unum fyrir veturinn, þá skaltu fara
varlega í að ympra á skautum, því
að sennilega færðu þetta svar: „Það
verður ekkert skautafæri meira. En
þú vonar auðvitað það gagnstæða.
Skautahlaup er besta vetrarskemmt-
unin. Sért þú svo lánsamur að eiga
skauta, þá skaltu taka þá fram hið
bráðasta og dytta að þeim. Hver
veit nema þurfi að setja á þá nýjar
ólar eða skerpa þá? Ef þú hins veg-
ar átt enga skauta en getur með
lempni krígjað þá út ~úr honum
föður þínum, þá er ekki annað en
að bregða þeirn á fæturna, strax og
svellið kemur.
Það er enginn sérstakur vandi að
verða góður skautahlaupari. Eðlilega
þarf töluverða æfingu fyrst í stað,
og einkum þarf að læru að dettu rétt,
þótt þér finnist það ef til vill und-
arlegt. Slappaðu á öllum vöðvum,
þegar fall er yfirvofandi. Flestir
byrjendur haga sér alveg gagnstætt.
Ef þeir eru að tapa jafnvægi, gera
jieir iiinar furðulegustu lireyfingar
með höndum og bol og það strikkar
á hverjum vöðva. Temdu þér ekki
slíka háttu. Það er betra að detta
strax heldur en að þola byltu eftir
jafnvægistilburði og orkutap, sein
hefir ekkert gott i för með sér, en
skapar einungis hættu á beinbrotum
eða minni meiðslum. Láttu þig siga
niður á rássinn — liann þolir það
best!
Að öðru leyti skaltu fylgja þess-
um ráðum, ]iegar þú ferð að iðka
skautahlaup: Láttu líkamsþungann
Iivila á þeim fæti, sem þú beitir
hverju sinni, en fóturinn má ekki
vera stifur. Beygðu linéð lítið eitt,
það gefur fjaðurmagn.
Horfðu ekki á skautana eða niður
á ísinn, — horfðu fram. Þú missir
jafnvægið, ef þú glápir niður. Hefir
þú aldrei tekið eftir því, að jafn-
vægisdansarar í fjölleikahúsum og
annars staðar liorfa alltaf á ákveð-
inn stað beint franmndan, en líta
aldrei niður?
Reyndu að beita skautunum beint
fram, en ekki til hliðar, þegar þú
rennir þér.
Það er einnig jafnvægisatriði að
geta beygt. Farðu að eins og þegar
þú beygir fyrir horn á reiðhjóli.
Beindu augunum fyrst í hina fyrir-
huguðu átt og láttu handleggi og
likamann fylgja á eftir.
Gættu þess vel, að skautarnir séu
vel festir á stigvélin. Illa festir
skautar liafa valdið mörgum bein-
brotum.
Og minnstu þess svo, að við
skautahlaup gildir hið sama og um
aðrar íþróttir: Æfingin skapar meist-
arann. Þú verður ekki nein Sonja
Henie á einum vetri.
Hókus pókus.
Töframaðurinn segir: Eg tek þenn
an hatt, set svo vejulega tappa á
borðið og læt hattinn yfir þá. Síðan
segir hann: Hókus pókus fillihank-
at! Þegar ég lyfti hattinum aftur,
liggur aðeins einn tappi á borðinu!
Áliorfendurnir verða vafalaust van-
trúaðir, en þegar hattinum er lyft,
iiggur aðeins einn tappi. Hinn stend-
ur nefnilega upp á endann!!
>í)& ^ ^ >ík€
Hann þráir vorið.
Litla pillan áhrifaríka.
Úr Njálu
25. Kári greip stóran eldibrand,
hljóp upp á bitann og henti brand-
inum þangað, scm flestir stóðu fyrir
utan. Eldur var kominn á hár hans
og föt, en hann hljóp i reyknum til
að sjást ekki. „Hljóp ekki einhver
niður af veggnum?“ spurði einn af
mönnum Flosa. „Nei, það var bara
Skarphéðinn sem kastaði að okkur
brandi,“ svaraði annar. Kári hljóp
að tjörn og fleygði sér í hana til að
slökkva í sér og lagðist svo fyrir.
26. Skarphéðinn liljóp nú upp á
bitann, en hann brotnaði undan
honum. Einhver kallaði til lians
hvort hann væri farinn að gráta, en
Skarphéðinn svaraði því til að ekki
gréti hann, en sér súrnaði í augum.
Svo greip liann tönn, sem liann hafði
geyrnt lengi, og kastaði henni til
mannsins. Nú voru engir lifandi í
eldinum nema Skarphéðinn og Grim
ur. Þeir tókust í liendur og tróðu
eldinn, en brátt féll Grírnur dauður
niður. Og skömmu síðar reið þekj-
an niður og varð Skarphéðinn milli
hennar og gaflsins, og gat nú ekki
hreyft sig.
— Eg hefi teitað og leitað, Emma
.... Ekki hefir þii víst séð 'aiinað
sokkabaiulið mitt?
— Þú sagðir sjálfur, að ef hann
Pétur léki sér að skærunum væri
réttast að loka hann inni i skáp.
— Stafar maður tilkynning með
striki eða tveimur punktum?