Fálkinn - 10.03.1950, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
mig — — nei„ nei, — við skulum tala um
eitthvað annað.
Meðan á yfirheyrslunni stóð hafði Trepka
sett vel á sig livert svipbrigði og radd-
brigði gamla mannsins. Talaði Gundelacli
í alvöru? Reyndi hann að verja ættingja
sína? Allt það, sem bankastjórinn liafði
sagt við vini sína var ekki því til fyrirstöðu
að liann bryti lieilann um frændurna. Þeir
liöfðu alls ekki komið honum neitt fallega
fyrir sjónir — og við rannsókn máls varð að
halda öllum dyrum opnúm. En eitt var aug-
ljóst: Gundelach eldri vildi ekki heyra
minnst á þennan möguleika. Jæja, maður
varð að laka málið frá öðru sjónarmiði.
— Að þvi er snertir unga manninn með
dökka yfirskeggið, sagði bankastjórinn með
sinni róleghstu kaupsýslurödd, — þá er
enginn vandi að sjá liver það er, þó að
lýsingin sé ekki gleggri en þetta. Flestir
ungu mennirnir liér um borð eru skol-
liærðir, og þeir eru nærri því allir alrak-
aðir. En sannast að segja legg ég minna
upp úr þessum manni en þeim þriðja af
hinum grunuðu langa magra mannin-
im, sem kom æðandi á eftir yður út á
þilfarið. -— Getið þér ekki ráðið í neitt af
lýsingunni?
Gundelach svaraði ekki.
— Slundarkorni áður en árásin var gerð
á yður, hélt Trepka áfram, — upplifðum
við, vinir mínir og ég, dálítið atvik inni í
veitingasalnum á B-þilfari. Þér, herra
Gundelach, gáfuð kátínunni lausan taum-
inn en það fór í taugarnar á ákveðnum
manni. Þér vitið hvern ég á við. Og þér
hljótið að viðurkenna, að lýsingin svarar
vel til þessa manns: langur, magur og
auðsjáanlega reiður.
Baltzar Gundelach þótti sýnilega miður,
að samtalið skyldi .snúast í þessa átt.
— Eg man þetta atvik, sem þér talið
mn, sagði hann án þess að líta upp.
— Eg hafði setið yfir flösku af vini og
verið að rifja upp fyrir mér gamlar end-
urminningar, er ég heyrði að þessi maður
var að tala uin Atlantis. Eg þekkti hann
hér fyrrum — og alls ekki sem dulspeking!
Jamm — hvað á ég að segja mér til afsök-
unar? Andstæður endurminninga minna
um herra von Post og þessarar nýju speki
hans gengu fram af mér — ég mátti til að
skéllihlæja, en vitanlega var það hneyksl-
anlega gert af mér. En að hann hefði heim-
sótt mig með liamar, til þess að jafna á
mér gúlana, nær vitanlega ekki nokkurri
ált, og þeim möguleika skuluð þér vísa á
bug. Jafnvel þótt vitni yðar hafi séð svo og
svo marga langa og magra menn nálægt
klefanum mínum.
Ballzar Gundelach var auðsjáanlega
ekki gjárnt að varpa grun á fólk, hugsaði
Trepka með sér og spilaði nú út síðasta
spilimi.
— Ef ekki væri um annað að ræða en
að vitnið hefði séð langan og magran
mann hverfa inn í ganginn til yðar, þá
væri þetta fyrir sig, sagði Trepka. — En
vilnið liafði frá meiru að segja. Það heyrði
háreyst út um gluggann yðar og svo að eitt-
hvað þungt datt. Trepka tók málhvíld á
ný. — IJafið þér nokkuð að segja við þessu?
— Ekki neilt, svaraði Gundelach.
Klefadýrnar voru opnaðar. Mauritz og
Theodór stóðu á þröskuldinum og ættrækn-
in ljómaði úr ásjónum þeirra.
— Okkur langaði til að líta inn til þín,
sagði Mauritz og muldraði einhver hlut-
tekningarorð í barm sér.
-— Og svo erum við með símskeyti, sem
við opnuðum í misgripum, bætti Theo-
dór við.
— Símskeyti til mín? sem ykkur hug-
kvæmdist að rífa upp? rumdi í Gundelach,
og glottið sem liafði breiðst yfir andlitið á
honum er frændurnir komu í dyrnar, hvarf
því sem næst. — Hvað á nú það að þýða?
Ivafrjóður og stamandi reyndi Mauritz
að útskýra málið — hvernig loftskeyta-
maðurinn liefði rétt lionum skeytið og
hvernig hann hefði gleymt að athuga, að
vitanlega hlyti það að vera til frænda en
ekki til hans sjálfs. Baltzar Gundelach
brifsaði til sín pappírsræmuna og las inni-
haldið. Hann var sýnilega ánægður, því að
nú kom aftur gamli grallaralegi blærinn á
röddina.
— Gættu þín og mundu hvað þú heitir
að skírnarnafni í næsta skipti, sagði hann
við bróðurson sinn. — Þetta er gleymska,
sem getur haft hættulegar afleiðingar, sér-
staklega ef um víxla eða lán er að ræða.
Eða hvað segið þér um það, Trepka banka-
stjóri?
— Þess konar víxla og lán afgreiðum við
ekki í dönskum bönkum, svaraði hann
og brosti. *— En er ekki mál til komið að
þér hvílið yður dálítið, herra Gundelach?
Og þá get ég orðfð samferða ungu mönn-
unum út.
— Jú, það er ekkert á móti því, sagði
maðurinn í rúminu og brosti. — En gleym-
ið ekki hvað ég hefi sagt, herra Trepka.
Var það af kaldhæðni, sem Trepka svar-
aði þessari beiðni með því að fara með
bræðurna beina leið inn í krána til Sam.
II.
— Þér fóruð ekki að minu ráði að fara
með járnbrautinni frá Casablanca, sagði
lnin. — Sjáið þér ekki eftir þvi.
André svaraði ekki.
— Eg skil andstöðu yðar, sagði liún
spottandi. -—- Manni líður svo vel hér um
borð. Þrjár—fjórar máltíðir á dag, hlýtt
rúm, ekkert að gera — er liægt að hugsa
sér það betra? Já, og svo þægilegt fólk að
umgangast. Þér þurfið víst ekki að kvarta
undan þvi.
Hann horfði enn niður fyrir sig. Lilith
hafði hitt hann í vetrargarðinum, sem þó
undarlegt mætti virðast, hélt áfram að
vera sá staðurinn á Helgelandsholm sem
fæstir komu á. Það var varla nokkur mað-
ur nema faðir hennar, sem steig þar fæti
sírium. En gæti rnaður reitt sig á nokkurn
hlut þá var það það, að Hambeck óðals-
eigandi var þar heilan klukkutíma á hverj-
um morgni og sólaði sig innan um hita-
heltisgróðurinn. Dóttir hans hafði farið
þangað og ætlað að hitta hanri, en var of
snemma á ferðinni, klukkan var eklci orð-
in ellefu, en hann kom aldrei fyrir ellefu.
Og i staðinn liafði hún hitt André.
— Eg skil livað þér eigið við þegar þér
eruð að tala um þægilegt fólk, sagði hann
lágt. — Það er álíka satt og aðrar stað-
hæfingar yðar.
— Er yður alvara að lialda því fram að
yður líði ekki vel innan um fólkið hér um
horð ? Síðast í dag sá ég yður í sælli þrenn-
irigu ásamt Marianne og herra Torell. 1
fyrradag var það með Marianne og Leer-
husen barón, í gær með Marianne og Stan-
ffclt forstjóra, á morgun — ja, hver ætli
það verði á morgun?
■— Skelfing hatið þér mig, tautaði hann.
Á morgun verður það liklega Leerliusen
barón upp á nýtt, hélt hún áfram í léttum
tón, eða þá .......
Vegglampi var þarna skamrnt frá þeim,
þvi að vetrargarðurinn var lika ætlaður
rómantískum mannamótum í daufri birtu.
Þetta var fallegur bronslampi, líkur stjaka
í laginu. Það var sýnilega lampinn sem gaf
hcnni hugmyndina, því að nú hélt hún
áfram með þessari spurningu:
-— Þekkið þér sögu sem heitir „Kerta-
stikan?“
Hann hristi höfuðið og virtist sár.
— Þér þekkið ekki „Le Chandelier?“ Það
var leiðinlegt. Þetta er fræg saga eftir
Musset, og hún fjallar um yður.
— Um mig? át liann eftir, enn óvissari
en áður,
— Já, um yður. Chandelier þýðir ekki
einungis kertastjaki, — það þýðir lika
nafnið á manni, sem maður læst vera að
dufla við um leið og maður liefir augun
annars staðar. Veslings kertastjakinn er
ekki annað en stoð undir ljósinu. Hann
leikur ekki hetjuhlutverkið. En hvað verð-
ur svo síðar? Ef hlutverkið gefur í aðra
hönd ókeypis ferð með lúxusskipi og þrjár
máltíðir á dag, þá er ekki að kynja þó að
menn sætti sig við að leika það.
— Köttur, naðra —- tígrisdýr! sauð upp
úr honum. Hann hvæsti orðin út úr sér
milli tannanna. •— Eg skal ........
Tópasgulu augun slörðu fyrirlitlega inn
i augu hans er hann hjó báðum höndum i
axlir lienni. Það sem síðar skeði var ekki
í stíl við byrjunina. Því að allt í einu var
hann farinn að kyssa liana í ofsafengnum
ákafa, kossum sem bitu, kossum sem rigndi
yfir munn hennar og háls. Til svars komu
rauð för eftir neglur hennar viðsvegar á
andliti hans og hendur. Og spottandi katt-
araugu hennar litu ekki af honum eitt
augnáblik.
En viðureignin var stutt.
— Hver andskotinn er um að vera hér?
sagði harkaleg rödd rétt hjá þeim.
André losaði sig hægt og hægt. Hárið á
honum var eins og hænurass í ofviðri og
það blæddi úr honum. Það var skiljanlegt
að Hambeck óðalseigandi starði á liann
með undrun, sem fljótlega breyttist í aðr-
ar tilfinningar.
— Jæja, svo að það eruð þér? sagði hann.
- - Það eruð þér sem standið hér og eruð
að kyssa dóttur mína? Hvað hafið þér
yður til málsmóta? Og hvað segir þú,
Lilith?
Ungfrú Lilitli hafði ekkert að segja. Hún
starði enn á André. En hann fór að reyna
að stama einhverju út úr sér um misskiln-
ing og bráðræði, en komst ekki langt. Óð-
alseigandinn var einn þeirra manna, sem
þurfa dálitla stund til að komast upp í suðu-
mark, en svo sýður því betur í þeim á
eftir.
— Þér, þér — jæja, svo þér haldið það.
Ónei, kunningi. Eg hefi liærri hugmyndir
I