Fálkinn - 11.05.1951, Síða 8

8
FÁLKINN
Hann stóð kyrr á götunni og
leit upp i oftið, svo að snjó-
kornin féllu á andlit' hans.
Það var svalandi og læknandi.
Hann brosti að sjálfum sér.
Honum hafði fundist dagurinn
lengi að líða. Hann hafði haft
liöfuðverk. Það var langt um
Jiðið frá því að honum liafði
líðið svona illa, og hann hét
því að þetta skyldi ekki endur-
taka sig í náinni framtíð. Hann
var ekki vanur því að drekka of
mikið. En það hafði verið á-
stæða til þess, að hann gerði
sér glaðan dag.
Hann hafði daginn áður ver-
ið skipaður annar forstjóri i
firma því sem liann vann við.
Og þau, konan og hann, urðu
ásátt um að hringja til vina
sinna og bjóða þeim i gildi er
þau höfðu ákveðið að halda.
Það liafði verið góð skemmt-
un kvöldið áður og fram á
nóttina. Hann mundi greinilega
livernig endirinn var.
Hvernig ætli Ingrid líði?
Ilann hafði ekki talað við
liana um morguninn. Hún hafði
farið á fætur á undan honum,
hitað kaffi, og sett lijá honum
sofandi. Að því búnu fór hún
í bæinn.
Hann flýtti sér heimleiðis.
Hann hlakkaði til þess að setj-
ast í djúpan, mjúkan stól, og
lála Ingrid kæla ennið með
liendi sinni.
I kvöld myndu þau ekki halda
veislu. I kvöld yrði talað um
framtíðina í ró og næði. Það
voru nú betri liorfur en áður.
Ilann hraðaði för sinni. Aldrei
hafði hann þráð iPgrid svo
mjög og að þessu sinni.
Hann hengdi hatt og frakka
í anddyrið og hlustaði.
Þetta var einkennilegt. Hann
liafði ætíð heyrt til liennar fram
í eldhúsinu, er liann kom heim.
Hann gekk inn og fór um
húsið. Ingrid var hvergi sjáan-
leg. En það var enn merkilegra
að enginn matur liafði verið til-
húinn. Enginn matur á elda-
vélinni!
Hún liafði ávallt haft matinn
tilreiddan þegar hann kom heim
frá vinnunni.
Hann kallaði: „Ingrid! Ing-
rid.“
Ekkert svar. En höfuðverk-
urinn færðist i aukana. Hann tók
höfuðverkjartöflur úr meðala-
skápnum, gleypti þær og drakk
sódavatn á eftir.
Að þvi loknu settist hann í
hægindastólinn og fletti kvöld-
blaðinu, annars hugar. Svo sofn
aði hann,.
Þegar hann vaknaði leit hann
á úrið. Það hafði liðið hálf önn-
ur klukkustund.
Er hann hafði núið stýrurnar
úr augunum fór hann um alla
íbúðina.
En hvergi varð Ingrid á vegi
hans.
Hann gerðist órólegur. Hafði
nokkuð alvarlegt komið fyrir
hana? Hafði herini þótt fyrir
kvöldið áður? Hafði hann sagt
eða gert eitthvað, sem hún reidd
ist af? Var það hugsanlegt að
hann hefði gefið einhverri konu
hýrt auga? Það var þó ekki
siðvenja hans að daðra við
konur.
En Iiann mundi alls ekki hvað
gerðist eftir að smurða hrauðið,
Hvar er
sem öl og vín fylgdi, hafði ver-
ið borðað. Hann braut heilann
um þetta. En varð engu nær.
Svo fór hann að ganga urn
gólf, og hugsaði án afláts um
málið.
Það rofaði ofurlítið til í huga
hans.
Hann mundi skyndilega eftir
því að talað hafði verið um
stefnumót. Honum varð heitt
um hjartarætur. Hafði hann gert
einhverja hlægilega vitleysu?
Hann, sem var nú ástfangnari
í Ingrid en nokkru sinni fyrr.
Eittlivað hafði við borið.
Ef til vill hafði einhver ná-
kominn ættingi hennar veikst.
Hann hringdi til tengdamóð-
ur sinnar.
„Það er Eskild.“
„Er það minn kæri tengda-
sonur? Þetta er óvænt.“
Hann veitti þvi athygli að
tengdamamma var forviða. Það
heyrðist á röddinni.
Hann hringdi ekki oft til
hennar. En hvers vegna var
hún liissa?
Hann sagði: „Eg -— ég ætlaði
einungis að spyrja hvort þú
liefðir ekki séð Ingrid.“
„Ingrid! Nei, hana hefi ég
ekki séð í marga daga.“
„Eg veit ekki hverju það sæt-
ir að hún var ekki heima þegar
ég kom heim af skrifstofunni.
Hún er ekki komin enn. Eg er
orðinn hálfhræddur um hana.“
„Það mundi ég einnig vera,
Ingrid?
ef ég væri í þínum sporum,“
sagði tengdamóðirin.
Hann fann að kaldur sviti
spratt út á enni hans, og þurrk-
aði svitann með vasaklútn
um. Hann langaði til þess að
slíta sambandinu. Ilonum virt-
ist tengdamóðirin henda gaman
að konuhvarfinu. En ef til vill,
gæti lengra samtal við hana
orðið honum leiðarvísir til þess
að liann fyndi Ingrid.
Hann sagði: „Hvað álítur þú
um þetta mál, tengdamóðir?“
„Ekki annað en það, að ég er
ekki hissa á því þó að Ingrid
hafi misst þolinmæðina og far-
ið leiðar sinnar.“
„Misst þol--------“
„Já,“ kvað við i hvatskeyt-
legum tón. „Allmargir álíta að
þú látir Ingrid liafa of mikið að
gera. Hún er allan daginn við
húsverkin, frá morgni til kvölds.
Þú lætur engan hjálpa henni
hið allra minnsta.‘“
„íbúðin er ekki stór.“
„Þú hefir bersýnilega enga
hugmynd um hve mikla vinnu
þarf að leysa af hendi til þess
að sjá um heimili. Og Ingrid
er ekki vön við þrælavinnu.
Nei, vinur minn. Þú ert hreinn
og beinn Iiarðstjóri við liana.
Það er rétt að segja sannleik-
ann. Nú hefir hún, ef ftil vill,
gefist upp og ^-------“
Hann sleit sambandinu. Hann
þoldi ekki að hlusta á meira
af svo góðu.
Var þetta satt? Hafði hann
krafist of mikils af henni? Til
dæmis í gærkvöldi? Hún var
víst mestan hluta veislutímans
í eldhúsinu. Var hann húinn að
ofbjóða henni?
En hvert hafði hún farið?
Að líkindum til systur sinnar.
Hann hringdi aftur.
„Halló! Það er Eskild. Er það
Rigmor?
„Já, það er hún.“
„Mig langar til að spyrja um
um það livort Ingrid, af tilvilj-
un, væri hjá þér.“
„Af tilviljun! Það er skríti-
lega að orði komist.“
„Eg meina aðeins — — —“
„Þú álítur að það sé tilviljun,
ólieppileg tilviljun, ef hún lieim
sækir systur sína. Eg álít að
það sé mjög eðlilegt, þrátt fyrir
það þó þú hafir gert allt, sem
í þínu valdi hefir staðið til þess
að halda lienni í fjarlægð frá
fjölskyldu sinnif“
„Viltu gera svo vel og segja
mér hvort Ingrid er hjá þér?“
„Vertu ekki æstur. Mér geðj-
ast illa að þessum rannsóknar-
réttaróm.“
Hann átti e^'fitt með að halda
sér í skefjum.
„Fyrirgefðu, Rigmor, að ég
er æstur. Ingrid er farin héðan
og ég veit ekki hvar hún er.
Þetta er mikið áhyggjuefni.“
„Jæja, Eskild. En þetta er
hollt fyrir gifta menn af þinni
gerð.“ .
„Af minni gerð? Hvað mein-
arðu?“
„Mitt álit er það, að Ingrid
hafi verið lengur lijá þér en
eðlilegt er. Þér er kunnugt um
Iivernig hernskuheimili liennar
var. Þaðan tókstu hana úr alls
nægtum. Eg skal segja þér að
Ingrid hefir orðið fyrir miklum
vonbrigðum í hjónabandinu.“
„Miklum vonbrigðum! Ekki
hefi ég orðið var við það.“
„Nei. Hún var of stórlát og
fíngerð til þess að kvarta. Hún
liefir kosið að hverfa þegjandi
og hljóðalaust.“
„Hverfa! Hvað ertu að segja?“
„Vértu ekki svona hræddur.