Fálkinn - 11.05.1951, Síða 10

10
FÁLKINN
Sjáöu scigði fíex, þarna liggur maður við flckann.
Sjóræningjagull
Stutt framhaldssagfc fyrir börn.
Niðurlag.
trén voru bundnir allmargir kútar og
ennfremur tveir eða þrír vatnsbrús-
ar. Þar sem veðurfar var um þessar
mundir hið ákjósanlegasta, myndu
þeir geta komist vandræðalaust til
Jamaica, eða þá, að þeir hittu skip
í hafi, svo að þeir kæmust hjá að
stofna sér i lífshættu eða verulega
erfiðleika.
Rex og Andy litu hvor á annan.
1 fjörunni, skammt frá flekanum,
lágu ýms verkfæri, svo sem rekur og
hakar, sem voru óræk sönnun þess,
að maðurinn hafði komið þangað, til
þess að leita í jörðu að auðæfum sjó-
ræningjans. Nú gætu þeir notað þessi
áhöld til þess að ganga úr skugga um,
hvort saga blökkumannsins hefði ver-
ið sönn eða ekki.
Og nú féll skugginn af gammshausn-
um á fjörusandinn, rétt við fætur
þeirra.
En Rex hristi höfuuðið. Hann vék
sér að veika manninum og sagði
stuttaralega:
„Taktu nú eftir, skipstjóri! Við
félagarnir liöfum i hyggju, að reyna
að sigla með þig til Jamaica, og
það upp á stundina. Við skulum
gera okkur far um að hlynna að
þér, sem best við getum, á meðan
við erum á flekanum, og læknarnir
verða ekki lengi að koma þér á
lappirnar aftur, þegar við komum
til mannabyggða!“
„Eruð þið alveg kolbrjálaðir,
strákar?“ stundi liann. „Þið getið
ekki haldist við á fleka, i minum
félagsskap, án þess að taka sýkina
lika-------“
„Við því er ekkcrt að gera,“ svar-
aði Andy, kaldur og rólegur. „Ef
svo illa tækist til, þá inyndum við
aðeins verða hver öðrum til skemmt-
unar á sjúkrahúsinu."
Hinn gamli og aðframkomni sjó-
maður, gat nú ekki varist brosi.
Hann sætti sig við það, að piltarnir
tóku hann upp og báru hann á milli
sin út á flekann, þegar þeir voru
búnir að koma lionum á flot.
„Mér gefst ekki timi til að finna
gullið, piltar,“ sagði liann hárri
röddu.
„Vertu ekki að fárast út af þvi.
Það bíður eftir þér, þangað til þú
kemur hingað næst,“ sagði Rex og
fór að draga upp seglið.
Örlögin höfðu leikið þá grátt. Þarna
liöfðu þeir svo að segja verið búnir
að ná takmarki sínu, en urðu svo
að láta við svo búið standa til þess
að koma veika manninum sem fyrst
lengi að vela Mg þvi
á sjúkrahús. En þessu voru þeir
ekki lengi að velta fyrir sér, því
að þeir fengu nóg að gera og um
að hugsa, er þeir voru að koma
flotanum í gegnum þröngt sundið
og út á viðáttumikið, lognvært hafið.
Smám saman minkaði Skjaldböku-
eyjan fyrir sjónum þeirra, þar til
hún hvarf þeim alveg i fjarska, og
með henni vonin um þau auðæfi,
sern þeir höfðu sennilega haft mögu-
leika til að eignast.
Raunverulegt tjón þeirra var þó
það mest, að missa skútuna sína og
allt það sem í lienni var. Allt hafði
þetta, samanlagt, verið mikils virði
og í það höfðu þeir báðir varið al-
eigu sinni. Hvað áttu þeir nú að
taka til bragðs. Framtíð jieirra virt-
ist ekki vera neitt sérlega glæsileg
fljótt á Jitið. ,
Ofan á þetta bættist svo það, að
nú voru þeir þarna þrir — og einn
þeirra sárþjáður af taugaveiki, —
úti á regin hafi, á lítilfjörlegum
timburfleka, þar sem búast mátti við
fárviðrum á hverri stundu og ým-
iss konar hamförum náttúrunnar öðr
um. Ef til vill væri óþarft, að vera
að brjóta heilann mikið um framtið-
ina — komið gæti það fyrir, að
skjótt yrði um jiá alla, annað hvort
af völdum hinnar banvænu sóttar,
sem gamli sjómaðurinn var haldinn,
eða að á flekann þeirra skylli fár-
viðri og yrði þeim að fjörtjóni inn-
an fárra stunda.
Til allrar liamingju var flekinn
rammbyggilega gerður, og þarna var
nóg vatn lianda þeim öllum. Þcir
þurftu ekki einu sinni að reyna það
á sig, að lyfta upp brúsunum, til
þess að ná sér i vatn, þvi að i þeim
voru slöngur, sem þeir gátu sogað
það upp í sig með. Skipstjórinn lá
lengst af í dvala, og þeir þóttust
sjá að hann mundi ekki eiga langt
cftir ólifað.
Liðu nú tveir dagar viðburðalítið.
Að lcvöldi síðari dagsins sagði liann,
veikri röddu:
„Hlustið þið nú á mig, drengir,
þvi að nú er senn úti um mig. En
allt, sein er á þessum fleka, er ykk-
ar eign eftir minn dag. Eg á engin
skyldmenni — heyrið þið það, að
nú eigið þið allt þetta, undantekn-
ingarlaust------“
Rtöddin dó út í hárri stunu. Og
þó að þeir dreyptu á hann vatni,
vaknaði hann ekki afur til meðvit-
undar og lá sem í dvala um sinn.
Allt i einu stökk Rex á fætur.
„Skip!“ æpti hann. „Litið þið á,
— það stefnir í áttina til olckar!
Þeir veifuðu dulum og drógu upp
ncyðarmerki á siglutréð. Nú reið á
að skipverjar yrðu þeirra varir, áð-
ur cn hitabeltismyrkrið skylli á og
hyldi þá sjónum þeirra. það leið
heldur ekki á löngu, áður en skip-
verjar og farþegar komu auga á
flekann lila og mennina þrjá, sem
á honum voru.
„Farið varlega!" kallaði Rex, „við
erum með taugveikisjúkling hér á
flekanum!"
Farþegarnir hörfuðu ósjálfrátt frá
öldustokk skipsins. En skipslæknir-
inn stökk hiklaust niður á flekann
og laut ofan að Grist skipstjóra.
„Taugaveiki!" varð honum að orði.
„Þessi sjúkdómur á ekkert skylt við
taugaveiki! Maðurinn hefir verið
með hversdagslega „gulu“ og jiess
vegna er hörundsliturinn svona. En
annars er hann nú örendur — og
við þvi er ekkert að gera.“
Það má nú svo sem rétt geta sér
þess til, að þeim ungu félögunum
létti við að heyra þetta, — og þegar
Frh. á bls. 11.
Hengikoja fakírsins.