Fálkinn - 11.05.1951, Qupperneq 13

FÁLKIN N
13
Loksins liöfðu uppljómaðar staðreynd-
irnar náð íökuni á huga og sál Linu.
XIX. KAPÍTULI.
Johnnie ætlaði sér að myrða liana.
Lina lá hnipruð saman upp í rúmi og
reyndi að gera sér grein fyrir þessu. Johnn-
ie ætli sér að myrða, jafnvel hana.
Hún gaí ekki gert sér grein fyrir því.
Það var langt fram yfir það, sem hægt var
að skilja. Það var slcynjun, sem hinn sár-
þjáði og ruglaði hugsunargangur hennar
alls ekki gat skilið. Johnnie, barnið henn-
ar — Johnnie, er var inntak lífs hennar,
ætlaði að myrða haná.
Aldrei, eitt augnablik, hafði Lina í hin-
um æstustu draumum sínum látið sér svo
mikið sem til hugar koma, að liún sjálf
gæti nokkurn tíma orðið í lífsliættu fyrir
Johnnie. Það gat vel verið að Johnnie, þeg-
ar hann var kominn á vald ýtrustu örvænt-
ingar, hefði haft í hyggju að myrða ann-
að fólk, ef aðeins hefði verið hægt að
narra það til þess að verða sér sjálfu að
förtjóni, en aldrei myndi liann láat sér
delta í lmg að myrða hana. Aldrei haiui.
Johnnie elskaði hana. Johnnie tignaði hana.
Johnnie myndi aldrei geta komist af án
liennar. Það var hókstaflega óskiljanlegt
að Johnnie gæli nokkurn tíma látið sér til
liugar koma að myrða hana.
Það var satti. Johnnie gat jafnvel látið
sér detta það í hug.
Það gat vel verið að Linu væri ennþá um
megn að skilja það, en hún vissi það. Enn
ófær um að hugsa skírt, lét hún hugann
reika frá einu atriði til annars, sem öll
báru dómfellinguna í skauti sér: Johnnie
svo stimamjúkur, nærgætinn og ástleitinn
við hana, ó sinn hátt alveg eins og hann
hafði verið við Beaky áður en liann myrti
liann — og hún, blinda bjálfaskottið, var
stöðugt i sjöunda himni yfir stimamýkt
nærgætni og ástleitni Johnnies, þangað til
niina alveg undir það síðasta að henni var
farið að finnast þetta dálítið þreytandi!).
Johnnie að reyna að veiða leiðheining-
ar um morð upp úr Isobel; augnaráð Johnn
ies stundum lil hennar; ó, og hundruð ann-
arra atriða Já, hún vissi það. Nú voru liðn-
ar margar vikur, ef til vill margir mán-
uðir (líftryggingin var keypt í október síð-
astliðnum!), síðan Johnnie liafði ákveðið
að myrða liana og tekið að undixbúa glæp-
inn.
Johnnie .......
Lina grúfði sig niður í rúmfötin. Lát-
um hann þá gera það! Fljótt! Ef Johnnie
gæti fengið sig til að gera slíkt, þá viídi
Lina ekki lifa lengur.
Hún gaf sig óstöðvandi gráthviðu á vald.
2. kap.
Það var satt.
Þegar Lina var að þvo sér í framan, tók
fargþung fullvissan um hörmungarstað-
reyndina smátt og smátt völdin af ringul-
reiðinni í hugsanagangi hennar. Hið óskilj-
anlega hugboð liafði orðið skiljanlegt.
Án nokkurs minnsta efa ætlaði Johnnie
sér að myrða.
Og hvað átti hún til bragðs að taka?
Svo einkennilegt sem það nú var, þá
liafði hún ekki verið gripin neinni hræðslu.
Það var ekki hægt að vera lirædd við
Johnnie. Linu fannst ekki vera nein knýj-
andi nauðsyn á þvi að leggja á flótta und-
an hættunni: að flýja í dauðans ofhoði
undir verndarvæng Joyce systur sinnar.
Ekki hið allra minnsta.
Það var auðvitað ekki til í dæminu að
hún hefði í hyggju að vera kyrr að Dell-
field til þess að Johnnie gæti myrt hana
eftir hentugleikum. En hún ætlaði að fara
þegar vel stóð á. Hún var ekki í neinni hætlu
ennþá.
Eða var það?
Ilún tók að skjálfa. Setjum svo að Jolmn-
ie, þegar þau væru að drekka teið sitt
seinna um eflirmiðdaginn, setti .... Setj-
um svo að Johnnie, þegar þau væru að
horða hádegisverðinn sinn ......
Ó, guð ahnáttugur, liún gat ekki afbor-
ið þetta. Ofboðsliræðslan tók að grípa um
sig. Á hverju augnabliki gat verið að
Johnnie kæmi heim — bryti hurðina upp
og myrti hana í liennar eigin svefnher-
bergi: henti henni út um gluggann og nið-
ur á steinstéttina fyrir neðan, og segði svo
að hún hefði doltið — allt gat skeð. Á
hvaða augnabiki sem var, gat verið að
Jolmnie kæmi og mýrti harta; og hvað átti
liún lil hragðs að taka?
Lina þreif ferðatösku út úr fataskápn-
um og byrjaði að pakka niður í liana í
dauðans ofboði. Ilún varð að komast und-
an; hún varð að komast undan; luin varð
að komast uhdan.
3. kap.
Um það leyti sem vant var að drekka
te, var ferðataskan komin á sinn stað aft-
ur og það, sem hún hafði látið í hana,
einnig komið ó sinn stað aftpr. Lina ætl-
aði ekki að leggja á flótta. Það var ó-
mögulegt að vera hrædd við Johnnie.
Yfir teinu var hún sérstaklega kát. Þetta
var sama uppgerðarkátínan, sem hún með
erfiðismunum var vön að temja sér gagn-
vart ókunnugum þegar liún var illa fyrir
kölluð. Johnnie leit undrandi á hana þeg-
ar hún lét dæluna í sífellu ganga um allt
og ekki neitt.
„Hvað gengur að þér, kisumunnur?"
„Að mér? Alls ekki neitt. Ilvað ætti að
ganga að mér?“
„Eg á við, hvers vegna þvaðrarðu svona
án afláts?“
„Eg lrélt að þú hefðir garnan af því að
ég talaði við þig,‘ sagði Lina og brosti
breitt. „Þig langar ef til vill meira til að
lesa leynilögreglusögu?“
Hún hugsaði með sjálfri sér:
Hvernig get ég gert þetta? Eg hefði aldrei
haldið að mér væri þetta mögulegt. 0, guð,
gefðu mér styrk til þess að geta haldið
svona áfram. Svo lengi sem hann grunar
ekki neitt .....
Johnnie var forviða á svipinn, en hann
grunaði ekki neitt.
Eftir þvi sem á tedrýkkjuna leið, varð
Lina meira og meira gripin þeirri undar-
legu tilfinningu að hún væri á leiksviði. Á-
horfendur vissu að í lok þriðja þáttar
yrði hún myrt og þá myndi tjaldið falla;
en hún Vissi það ekki. Hún átti að vera glöð
og kát allt til enda leiksins.
En þessi imyndaði óraunveruleiki leiddi
til sannfæringar um óraunveruleika.
Hún leit framan í hann. Johnnie brosti
til hennar.
Nei, það var fjarstæðukennt.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦•«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Líf-,
bruna-,
sjó-,
stríðs-,
°9
ferða-
Lœkjargata (Nýja Bíó). Simí 3171
►♦♦♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦♦♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
TRYGGINGAR