Fálkinn - 15.06.1951, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
heyrðist Sir Jolin allt í einu segja á bak
við þau. — Eg stóð liérna rétt hjá og var
að bíða eí'ir glasi af vini, svo að ég komst
ekki hjá því að heyra livað ykkur fór
á milli.
— Mér þykir vænt um að heyra, að þér
eruð sammála mér, Sir John, sagði Janet.
— Það er erfilt að vera ein á móti tveim-
ur. Ilún lagði áherslu á orðin.
Sir John hnyklaði brúnirnar. — Móti
tveimur? Jason getur þó ekki ....
— Jason er greinilega á sama máli og
Henderson, skaut Janet kuldalega inn í.
— Þá leyfi ég mér að vera á öðru máli
en hann, sagði Sir John. — Eg lield
nefnilega að það muni verða eftirsóttur
staður af ferðamönnum eimnitt þax1, sem
eign ungfrú Woods er. Mér finnst, að hún
eigi ekki að selja liana, fyrr en hún hefir
nákvæmlega athugað alla möguleika. En
síðan hætti hann við: — En hvað segið þið
Janet og .Tason um að koma yfir til okk-
ar og drekka staup með okkur?
JANET varð mjög fegin að fá tækifæri
til þess að komast frá barnum og Hend-
erson. Það var ekki aðeins, að henni geðj-
aðist ekki að honimi, hedur vakti liann
alltaf óróa hjá henni, sem nálgaðist það
að vera hræðsla. Hún reyndi að sannfæra
sig um, að hann væri aðeins kaupsýslu-
maður, sem neytti allra hragða til þess að
fá sitt fram, en hún gat samt ekki visað
þeirri tilfinningu á hrott, að það lægi eitt-
livað annað og meira á bak við þetta.
— Yður hefir vonandi ekki verið það á
móti skapi, að ég fór að skipta mér af
þessu? spurði Sir John, þegar þau gengu að
borði hans. — Það leit nefnilega út fyrir
að það gætu orðið átök þarna.
— Mér þótti innilega vænt um, að þér
komuð, sagði Janet og hrosti þakklátlega
lil hans.
— Mér er alltaf sönn ánægja að geta
orðið yður að liði, Janet, sagði Sir John.
Og svo bætti hann við: — Alltaf, Janet.
Frú Heathson, sem hafði drukldð nokkra
„cocktaila“, bauð þau velkomin. — Kom-
ið og fáið ykkur sæti. En hvað það er
skemmtilegl að vera öll saman síðasta
kvöldið. En auðvitað verður það ekki fulln-
aðarkveðja, heldur aðeins uu revoir. Já,
meira að segja mjög stutt au revoir, þar
sem ég geri ráð fyrir, að við munum flest
búa á Myrtle Bank Hotel.
Sir Jolin sneri sér að Janet. — Ætlið
þér að búa þar, Janet?
— Já, ég liefi heyrt svo mikið um það.
— Þetta er einn af þeim stöðum, þar
sem menn hvaðanæva úr heiminum hitt-
ast — eins og Piccadilly Circus, 21-klúbb-
urinn í New York og Shepheards í Cairo.
— Ætlið þér einni gað búa þar, Jason?
— Nei, ég ætla að búa hjá vinum
mínum, svaraði liann stuttlega.
Janel fann að lienni varð þungt um
hjartaræturnar. En hvaða vit var annars í
því að vera að liittast, ef sérhverjir fundir
þeirra yrðu eins erfiðir og þessi?
Bjallan liringdi til kvöldverðar, meðan
þau fengu staupin, og stuttu síðar gengu
þau yfir i borðsalinn. Janet lenti við lilið-
ina á Sonju á leiðinni fram ganginn.
Sonja hafði ekki talað neitt við Janet,
síðan hún koni að borðinu, og nú liorfði
hún beint fram fyrir sig. Janet leiddist
þessi framkoma, hennar og langaði til þess
að leiðrétta þennan misskilning, sem kom-
ið liafði upp, þar sem hún vorkenndi ekki
aðeins Sonju heldur féll orðið allvel við
hana.
— Það var gaman, að þér fóruð í fallega
kvöldkjóllinn yðar, Sonja. Hann fer yður
svo ljómandi vel.
—- Eg er líka fegin, að ég gerði það.
Hver veit nema það sé ómaksins vert, úr
])ví að allt er orðið gott milli ylckar Jasons
aftur.
Janet skildi ekki enn, livað hún meinti,
en lienni gafst ekki tóm til að spyrja, því
að þau voru öll komin inn í borðsalinn og
urðu að fara hvert að sínu borði.
Janet sat við borð skipstjórans ásamt Sir
John og Jason, og henni fannst eitt augna-
blik allt vera svo yndislegt, eins og það
var áður en þau komu til Bermuda. Til
þess að lialda upp á siðasta kvöldið um
borð hafði Sir John pantað kampavín. Þau
skáluðu við skipstjórann og hvert við
annað.
— Eg ætla að skrifa skipafélaginu og tjá
því þakklæti mitt, sagði Sir Jolm. Eg man
ekki eftir öllu skemmtilegri sjóferð, sem
ég hefi farið.
— Eg vona að þið liafið notið ferðarinn-
ar, sagði skipstjórinn. — Eg er nú reynd-
ar viss um að þið unga fólkið hafið gert
það.
— Já, auðvitað, svaraði Janet hálfstam-
andi og fann, að hún roðnaði.
— Er það satt, Janet, liefirðu notið henn-
ar? spurði Jason.
Jason lyfti kampavinsglasinu og horfði
beint í augu liennar yfir horðið. Bæði rödd
hans og augnatillit knúðu hana til að
liorfast í augu við liann. Samt fyrirvarð
hún sig fvrir að þurfa að láta þannig að
vilja lians. Iiún mundi það nú, livernig
henni hafði fundist þessi gráu augu, þeg-
ar hún horfði í þau fyrsta skiptið. Það
væri eins og þau vissu allt. Og nú fannst
henni, að þau vissu miklu meira um hana
sjálfa en hún kærði sig um.
—- Já, auðvitað þetta liefir á allan liátt
verð indæl sjóferð.
Iláðsglolt lék um varir honum. — Það
er gott að þér hefir fundist liún indæl
Janet.
Ilún sneri sér undan og fann, hvernig
blóðið þaut fram í æðar liennar.
— Við höfum verið mjög heppin með
veður, finnst ykkur það ekki? spurði skip-
stjórinn. — Þess vegna á ég svo bágt með
að skilja, að nokkur skuli geta verið sjó-
veikur. En svo er nú samt. Einn farþeg-
anna hefir ekki risið úr koju. Hann segist
vera illa haldinn af sjóveiki. Eg hefi reynt
að telja um fyrir honum og beði ðhann
um að koma upp á þilfar og sleikja sól-
skinið. Það væri miklu ráðlegra fyrir hann
að koma upp á þilfar og sleikja sólskinið.
Það væri miklu ráðlegra fyrir liann lield-
ur en að loka sig inni í klefa. Og loft-
ið inni hjá lionum! Hann segist vera sjúk-
en samt virðist hann geta reyk vindla upp
á kraft. Eg get hreint ekki skilið, hvernig
hægt er að lifa í sliku andrúmlofti.
— Er það farþeginn á nr. 11? spurði
Janet,
— Einmitt!
— Ætlið þér í raun og veru að halda
því fram, að hann komi aldrei upp á þil-
far til þess að fá sér ferskt loft? spurði
John forviða.
Skipstjórjnn liikaði. — Eg Ixefi aldrei séð
liann uppi á daginn, en það undarlega er,
að i hvert skipti, sem ég kem upp að næt-
urlagi, ])á liefi ég séð manninn á rölti.
Einu sinni gaf ég mig á tal við hann, og
þá sagði hann, að hann liefði ekki getað
sofið og þyrfti að fá sér hreint loft.
— Um hvaða leyti nætur var það? Jason
hafði beygt sig örlitið fram og rödd hans
var hvöss.
— Um tvöleytið. Já, þetta er dálitið und-
arlegt. Eg hefi einmill alltaf rekist á liann
um tvöleytið. Skipsmennirnir segja liið
sama. Hann fer greinlega allaf á rjátl um
það leyti.
— Á hverri nóttu? spurði Jason.
— Það get ég ekki sagt rieitt ákveðið um.
Eg veit það ekki, sagði skipstjórinn.
Samtali ðbarst að öðrum efnum, en Janet
tók eftir, að Jason var orðin áberandi þög-
ull. Eftir kaffið leystist félagsskapurinn
upp. Sir Jobn sagðist ætla að fara niður
til þess að taka saman dótið sitt, og Janet
muldraði eitthvað um að liún þyrfti að
gera slíkt hið sama, er þau Jason fylgdust
að út úr borðsalnum.
— Yið ættum þó að ganga einn liring
um skipið, áður en við skiljum, sagði Jason.
— Það tilheyrir gamanleiknum, skilurðu.
Samferðafélagar okkar verða að sjá, að
allt sé orðið gott milli okkar aftur. Bödd
hans var lctt, en samt leyndist napurt háð
á bak við orðin. Og grá augun voru liæðn-
isleg.
— Jæja, þá það, — fyrst það er þáttur
úr skopleiknum, sagði hún lieldur kulda-
lega. En hún óskaði þess að liún hefði haft
kjark til þess að neita. Bara að hún væri
ekki svona veikgeðja, þegar hann var ann-
ars vegar! Bara að hún væri ekki svona
áfjáð í að vera í návist hans! Þetta var
auðmýkjandi, viðurstyggilegt, — en samt
var það svona.
•— Komdu upp á þilfar. Iiann tók undir
handlegg hennar og leiddi liana gegnum
ganginn og upp stigann. Þau gengu út á
þilfarið og fundu valan andvaran leika um
andlitið.
— Jæja, hvernig gengur það? spurði
Jason, þegar þau voru Icomin upp á báta-
þilfarið og hann hafði dregið Janet með
sér út að borðstokknum. — Finnst þér við
hafa leikið hlutverk okkar vel? Það hafa
svo margir hrosað vingjarnlega til okkar,
að ég Iield, að við hljótum að hafa gert
það. Ilann hló og það var undarlegur
hljómur i lilátri lians. — Hefir þér ekki kom
ið lil hugar, Janet, að það er fallega gert
af mér að leika þennan Skripaleik til þess
að bjarga stolti þínu? Ilann sagði þetta
án þess að nokkur vottur af brosi sæist á
svip hans.
— ÁU þú við að ég standi þakklætiskuld
við þig? sagði hún og hældi niðri i sér
i’eiðina.
— Já að vissu leyti. Ertu ekki sammála?
— Jú, og hérna hefir þú þakklætið! Hún
reiddi höndina til höggs og sló líann í
andlitið eins fast og liún gat. Um leið fann
hún til óumræðilegrar gléði — eins konar
ofsakæti — en augnabliki siðar sá hún