Fálkinn - 31.08.1951, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
Stóðst prófið -
Ungur lögregluþjónn er að lesa
undir próf, og þetta er ástæðan
til að hann getur ekki sinnt
unnustunni sem skgldi. — En
hvernig sinnir hún honum? —
Um það fjallar sagan.
HENRY MARTIN lögreglu-
þjónn hafði afstýrt stór-
slysi einn þokudag í nóv-
ember fyrir nokkrum árum.
Ung stiilka, sem sat við stýrið í
sportbilnum sínum, hafði verið
að því komin að aka út í síkið.
Á siðasta augnabliki hafði ungi
lögregluþjónninn hlaupið upp á
aurhlífina og gripið um stýrið.
Henry Martin var tuttugu og
fimm ára og Ellinor Prescott
tuttugu. Og þarna kviknaði ásl
við fyrstu sýn. Þau trúlofuðust
fjórum mánuðum síðar, og á-
kváðu að brúðkaupið skyldi
haldið daginn sem ungi lög-
fræðingurinn — sem um þess-
ar mundir var í verklegn námi
hjá lögreglunni — yrði skipað-
ur lögreglufulltrúi. Þetta höfðu
þau ákveðið. En í dag var aðeins
ein vika þangað til Ilenry átti
að taka prófið. Og nú var við-
horfið orðið gjörbreytt.
Þau sátu í bílnum hans, sem
liafði numið staðar fyrir utan
hús Prescott-fjölskyldunnar, og
Ellinor sagði:
„Við hittumst þá annað kvöld,
Henry ?“
„Á morgun er mánudagur og
þá getum við ekki hitst, góða
mín!“ sagði hann. Og svo taut-
aði hann eittlivað um veðlán-
ara.
„Veðlánara .... ?“ lirópaði
liún upp yfir sig.
„Já, skilurðu, annað kvöld
verð ég að lesa betur kaflann
um veðlánara — hver veit nema
maður verði yfirheyrður í hon-
um til prófs? Lögreglumaður
verður að vita margt —■ hann
á ekki aðeins að skipa fyrir,
hann verður að vinna sjálfur."
„Gott, þá segjum við þriðju-
da!“
„Þriðjudag — ómögulegt elsk-
an mín. Þá verð ég að lesa
mér til um kunnugleika á göt-
unum ........“
„Ilvað er nú þetta, Henry?
Eins og þú þekkir ekki göturn-
ar!“
„Hver einasta gata í New
York. Ilugsaðu þér, EUinor,
hvað það þýðir!“
„Jæja. Þá segjum við mið-
vikudag. Við getum séð frum-
sýningu á kvikmynd.“
„Miðvikudag — nei, það get
ég ekki lieldur. Þá á ég að hafa
vörslu á götunni um kvöldið.“
Hún andvarpaði. Verðum við
þá að biða þennan eilífðartima
til fimmtudags með að sjást
aftur?“
„Fimmtudag? — Þá verð ég
að lesa upp aftur kaflann um
bifreiðaumferðina!“ svaraði hann
afsakandi.
„En ef ég vil nú hitta þig
fyrr — ef ég heimta það?“
„Að heimta það mundi vera
mikil .... já, mikil heimska!“
Hún sleit af sér lianskana.
„Hingað til hefir enginn lepft
sér að bregða mér um heimsku!“
sagði hún reið. „En það sem er
heimska er þetta próf þitt. Eg
þarf ekki annað en segja eitt
orð við Murchison dómara, sem
er i lögregluráðinu og besti
vinur föður míns til þess að þú
takir þetta próf þitt með lofi.
Sannast að segja hefi ég hugsað
mér að gera það.“
Hann þreif í handlegginn á
henni.
„Fyrir alla muni gerðu það
með lofi
ekki, Ellinor,“sagði hann innilega
„Ja, þú mátt ekki misskilja mig
— ég veit að þér gengur aðeins
gott til — en þú skilur að ég
vil alls elcki þurfa að þakka
öðrum en sjálfum mér fyrir,
ef ég næ góðu prófi.“
Hún varð þyklcjuþung á svip-
inn. „Ekki einu sinni mér? Ef
svo er þá held ég að ... .“
„Nei„ lieldur ekki þér í þessu
tilfelli svaraði hann ákveðið.
Þetta réð úrslitum. Hún dró
liringinn hans af fingrinum og
lagði hann i lófa lians.
„Mánudag, þriðjudag, mið-
vikudag — nei! Þá get ég sagt
néi líka! Kannske — andlitið
kipptist eins og í ekka — er
það einhver önnur sem þú vilt
heldur vera með mánudag,
þriðjudag og miðvikudag, og
kannske .... get ég fundið ein-
livern annan, sem ég vil vera
með fimmtudag, föstudag og
laugardag líka!! Vertu sæll,
herra lögreglumaður. Eg vil al-
drei liitta þig aftur!“
Og svo vatt liún sér út úr
bílum og liljóp inn í húsið.
„En sunniulag!“ kallaði Ilcn-
ry glensfullur á eftir henni.
HANN iðraðist eftir glensinu
er hann ók áfram. En þetta tók
engu tali, þvi að þeim þótti svo
innilega vænt hvoru um annað.
Hvers vegna var kvenfólkið
svona þrálátt og skammsýnt?
Ellinor hlaut að geta skilið hve
nauðsynlegt honum var einmitt
núna að nota hverja mínútuna,
sem hann hafði aflögu frá starf-
inu, til að rifja upp bóklegu
kunnáttuna og búa sig undir
prófið, svo að það gengi vel og
hann fengi betri stöðu. Það var
ekki síst tilhugsunin um hjóna-
band þeirra sem örvaði hann
til að leggja sem mest að sér.
Það vissi hún vel, en samt . .!
Jæja hún mundi nú iðrast eftir
framhleypina og koma aftur.
Hann gat ekki undir neinum
kringumstæðum látið undan
henni um þetta atriði. Ilvað
starfið snerti varð hún að vita
frá öndverðu hvaða skoðun
hann hafði. En sjálf mátti hún
ráða öllu um allt annað. Ellinor
var besta stúka í heimi! Gat
henni dottið í hug að hann
renddi augum til nokkurrar ann-
arrar stúlku? Bull! Vitanlega
datt lienni það ekki í hug —
hún hafði bara sagt þetta í
bræði og iðraöist víst eftir það
nú þegar.
En hafi Ellinor iðrast þá
kunni hún að minnsta kosti að
leyna því -— í öllu falli fyrsta
kvöldið. Þegar frú Prescott lét
í ljós að hún hefði lilaupið á
sig, neitaði Ellinor því fyrirlit-
lega og sagði: „Jafnvel þó
hann hefði bjargað lífi mínu
livað eftir annað hefir hann
engan rétt til að haga sér svona
gagnvart mér!“ Þegar faðir
hennar sagði að Henry væri
mesti dugnaðar- og áhugamað-
ur, sem mundi eiga ágæta fram-
tíð fyrir höndum í lögreglunni,
svaraði Ellinor bara: „En ég
þá — á ég enga framtíð?“ Og
svo fór liún upp í herbergið
sitt til að skoða á sér andlitið
í speglinum. Var hún kannske
ekki lagleg? Jú, svaraði spegill-
inn, — ekki er hægt að neita
því. En einmitt þessa stundina
var hún sjálf rytjuleg. Það var
eilthvað bogið við þann hluta
útlitsins, sem kemur innan að,
og sem ekki er hægt að laga
með dufti, litum og smyrslum.
En það hefði getað lagast með
einu orði frá honum.
„Undir öllum kringumstæð-
um,“ sagði Ellinor við sjálfa sig,
„undir öllum kringumstæðum
er það liann sem. verður að
segja fyrsta orðið.“
Henry Martin speglaði sig
pkki og þurfti ekki að brjóta
heilann um livort hann væri
liamingjusamur eða ekki. Hon-
um var ljóst að hann var það
síðara. Nú stóð hann og horfði
á hringinn, sem hún liafði gert
afturreka, og stakk honum svo
í vestisvasann og varp öndinni.
Svo hristi liann af sér mókið
og fór að lesa próflestur — en
það var enginn hægðarleikur,
í þvi skapi sem hann var. En
það varð ekki hjá því komist.
Hann reyndi að hrinda öllum
hugsunum um Ellinor frá sér
og grafa sig niður í hókina. En
hugurinn var alltaf að livarfla
frá. Skyldi hún skrifa honum?
Eða kannske simaði hún til
lians. Ef svo færi þótti lionum