Fálkinn - 31.08.1951, Side 9

FÁLKINN
9
vissara að segja húsmóðurinni
hvar sig væri að hitta á hverj-
um liluta dags.
EN ekki kom neitt bréfið —
og engin sínfahringing lieldur.
Mánudag — ómögulegt! Þriðju-
dag-'— ómögulegt! Miðvikudag
— nei! Honum fór að finnast
hún kaldrifjuð og meiri fantur
en liann hafði getað hugsað sér.
Eða kannske var það hann sjálf
ur, sem ekki var komandi tauti
við? Nei, auðvitað var það liún,
því að hún vissi að hann neydd-
ist til að lesa af kappi undir
pi’ófið. f rauninni hafði hann
engan tíma til að liugsa um
liana — og samt var það lnin
sem hann hugsaði um lengstum,
þegar hann liafði vörð á götun-
um, þegar hann sat yfir bókun-
um og þegar hann mataðist.
Á fjiinmtudaginn kom hún
— en eins og ögrun við hann,
lögregluna og örlögin, fannst
honum. Hann gat varla trúað
sínum eigin augum. Þarna kom
hún þjótandi gegnum þéttustu
umferðina, iieint fyrir nefinu
á honum — og öfugu megin!
Hann þekkti undir eins bílinn,
og datt í hug að nú væri lnin
að hefna sín. Þó ekki yrði ann-
að sagt en að þetta væri býsna
einkennileg hefnd. Hún ögraði
honum beinlínis — því hefði
hann ekki trúað um hana, þrátt
fyrir allt. En nú skildi liann
sýna lienni, að jafnvel þótt Elli-
nor ætti í hlut, skyldi liann ekki
bregðast skyldu sinni, sem lög-
reglumaður. Með bendingar-
skipun sagði hann henni að
nema staðar, svo gekk hann að
bílnum. Inni í honum var gam-
all maður, sem sat við hliðina
á henni.
„Vitið þér ekki að þér akið
öfugu megin?“ spurði liann.
Hún leit fyrirlitlega til lians,
fannst honum, en svaraði engu.
„Má ég fá nafn yðar og heim-
ilisfang, og svo þarf ég að fá
að lita á ökuskirteinið yðar,“
sagði hann rólega, en dálítið
byrstur. Milcil liörmung að
verða að fara svona nákvæm-
lega eftir reglunum! Biðja
Ellinor um að segja til nafns
síns!
Hún rétti honum ökuskir-
teinið.
„Höfum við ekki sést einhvern
tíma áður?“ spurði liún. „Mér
finnst endilega að ég hafi séð
yður áður, lögregluþjónn!“
„Yfirlögregluþjónn,“ leiðrétti
liann.
Hún blístraði lágt og brosti
— lionum fannst það að vísu
glott, en þó var hann ekki viss
um það.
„Æ, nú man ég það — það
er herra Martin yfirlögreglu-
þjónn, sem ég liefi þann heið-
ur að tala við!“ sagði Ellinor.
Og svo sneri hún sér að gamla
manninum sem sat hjá henni
og bætti við: „Má ég kynna
Martin yfirlögregluþjón — hann
bjargaði einu sinni ungri stúlku
sem ég þekkti frá drukknun .. “
En Henry Martin skeytti því
engu.
„Umferðalögi’egluþjónn liefir
um annað að hugsa en láta
kynna sig,“ sagði hann til að
stinga upp í liana. „Reglurnar
banna óþarfa lijal, þegar mað-
ur er starfandi. Gerið þér svo
vel, ungfrú Prescott, hérna er
jikírteinið yðar. Þér fáið að
heyra nánar frá lögreglunni
síðar, viðvíkjandi sekt fyrir ó-
forsvaranlegan akstur.“
„Eg fæ vonandi ekki ævilangt
fangelsi, lierra yfirlögreglu-
þjónn?“ spurði liún neyyðar-
lega.
„Eg held að til séu aukasektir
fyrir að sýna lögreglunni ó-
kurteisi, þegar liún er að starfi.
Akið þér* áfram .......!“
„Komið þér einlivern tíma og
heimsækjið mig, lierra yfirlög-
regluþjónn — einhvern mánu-
dag, þriðjudag eða miðviku-
dag!“
Hann andvarpaði. Bíllinn var
kominn í hvarf.
Þessu hefði ég ekki trúað
um hana,“ sagði hann við sjálf-
an sig. „Og ég sem gerði mér
svo liáar hugmyndir um hana.
Þarna sér maður hve manni
getur skjátlast.“
IIENRY MARTIN reyndi að
gleyma Ellinor Prescott fyrir
fullt og allt, en alltaf skaut lienni
upp í liuga lians. Hann lagði
myndina af lienni niður í
skúffu, en tók hana upp aftur.
Og þegar liann sat og reyndi
að einbeita sér að próflestrinum
var hann stundum farinn að liand
leika hringinn hennar áður en
liann vissi af. Hann fór að skoða
hringinn sem einlivern vernd-
argrip, eins og einhvern lieilla-
Hrólf. Hann skyldi að minnsta
kosti sýna henni, að liann gæti
náð góðu prófi, og hann skyldi
sjá til þess að liún fengi að sjá
hann í nýja einkennisbúning-
um þegar þar að kæmi. Hann
gæti .... hm......farið í heim-
sókn til fjölskyldunnar einhvern
mánudag, þriðjudga eða mið-
vikudag. Og hann skyldi vera
kuldalegur i framkomu, eins
og hann hefði liandtökuskipan
upp á vasann.
Hann tók prófið, þrátt fyrir
allar sálarkvalir, tók það með
bestu einkunn, en eiginlega var
hann ekkert glaður þegar hann
fór í nýja einkennisbúninginn
sinn í fyrsta skipti og *bjó sig
undir að gera sér dagamun,
fyrsta frídaginn sem hann hafði
átt um langt skeið. Annars var
leiðindaveður í dag, og það
flökraði jafnvel að lionum að
sitja heima.
En svo var hárið að dyrum.
Húsmóðirin kom með skilahoð
til hans.
„Það situr ung stúlka liérna
niðri í bíl, og langar til að tala
við yður. En hún vill ekki koma
inn — hún þorir það ekki, segir
hún. Hún er hrædd um að liún
fái seld, ef hún lætur bílinn
standa mannlausan fyrir utan
húsið.“
Henry Martin gægðist út um
gluggann. Jú, auðvitað var það
Ellinor. Nú jæja, hann gat allt-
af gengið niður að bílnum lienn-
ar — svo að hún sæi nýja ein-
kennisbúninginn lians.
En þelta var ný Ellinor, eða
þá sú gamla góða. Hún rétti hon-
um höndina, og þessi hönd dró
hann inn i Ibílinn. Og svo ók
hún af stað.
„Nú liefi ég numið þig á
brott!“ sagði bún og hló glað-
lega. „Það var að minnsta kosti
þú, sem sagðir fyrsta orðið,
Henry. „Má ég sjá ökuskírtein-
ið?“ sagðir þg. Var þetta ekki
smellið hjá mér?“
„Nú getur mér kannske fund-
ist það — en þá var það grátt
gaman, Ellinor.“
„Gaman? Ertu frá þér? Mér
var full alvara með það sem
ég gerði. Eg meina þetta með
Murchison dómara.“
En nú gáttaðist hann alveg.
„Góða Ellinor,“ sagði hann, „ég
skil þetta víst ekki.“
Hún ók ferðina. Svo hló hún
og hristi höfuðið.
„Ja, þessir karlmenn — og
þið eigið að vera lögreglumenn
og þess liáttar! En livar felið
þið kænskuna? Skilurðu ekki
Henry — ég narraði Murcliison
dómara heim í hádegisverð, og
svo bauðst ég til að aka honum
i ráðhúsið á eftir. Eg vissi livar
þú hafðir eftirlit þá stundina og
ók af ásetningi þá leið og ók
öfugu megin — lílca af ásettu
ráði — þegar ég lcom auga á
þig. Mig langaði til að sjá hvern
ig þú tækir því. En sérstaklega
Frh. á bls. 11.
Franski kvikmyndaframleiðand-
inn Christian Stengel œtlar sér að
gera mynd, sem á að lieita „Feg-
usta kona i heimi.“ 1 myndina
hefir hann valið þessar 5 stúlk-
ur frá Saint Germain de Pres í
París, en þar er miðstöð „eksist-
entsialismans“ talin vera. Hann
télur að konur sem aðhyllast þá
stefnu, verði feguni en aðrar. —
=
Ljósmyndarinn hefir fundið þessa
fyrirmynd í fjörunni við Rivier-
ann i Nissa og þegar farið var að
rannsaka hver hún væri, kom það
á daginn, að hún var engin önnur
en franska leikkonan Colette Ric-
hard. Hún er að vísu tiltölulega
óþekkt ennþá, en hefir leikið smá-
lilutverk með þeim ágætum að
lienni er spáð glæsilegri framtíð.
Enska balletdansmærin Dœpne
Dale sést hér vera að bera gild-
leikann á sér saman við pálmana
í Monte Carlo. Hún dansara ýms
aðalhlutverk á líátíðabállettunum,
sem sýndir eru í London