Fálkinn - 08.02.1952, Síða 7

FÁLKINN
7
„HvaS ætti ég a<5 gera við bifreið
Ethel mín?“
„Æ, það er Jeiðinlegt,“ sagði stofu-
stúlkan vonsvikin, en drekkið nú
teið,“ bætti hún við. „Við skulum
vera búnar að koma öllu af stað,
þegar Trench gamla kemur niður.
Þér skuluð ekki láta liana vaða
ofan í yður. Heyrið þér það. Þér
skuluð halda virðingu yðar gagn-
vart henni og ekki þola henni ncina
ókurteisi og stóryrði!“
Ethel vildi sýna Hester Slayde
vinsemd og djörfung i senn. Hún
varð döpur, er hún sá glitta i tár í
rauðum hvörmum hennar. Hún tók
eftir því nú i fyrsta skipti, að það
var eitthvað aðlaðandi við Hester,
þegar hún var klædd i þessi föt,
sem hún hafði jafnan verið í, þegar
hún annaðist gömlu húsmóðurina.
Eða var það kannske hárið, sem
var svo fallega liðað, eða fíngerða
höfuðið, sem hún bar svo fallega,
eða mildi og blíði augnasvipurinn?
Mildin •— já, næstum því auð-
mýktin, —, sem einkenndi svip
þessarar þrcyttu og grönnu konu,
ekki aðeins yfirbragðið heldur
hverja hreyfingu hennar, hrærði
hjarta stofustúlkunnar. Hún gekk
kringum borðið, setti linsoðið egg,
fyrir framan Hester, beygði sig ó-
sjálfrátt niður að henni og kyssti
hennar.
Ethel varð hverft við, þvi að
Hestcr greip svo fast um handlegg
Iinnar.
„Þetta er fallega gert af yður,
Etliel,“ sagði Hester skjálfandi.
„Þakka yður fyrir. Eg þarf á góð-
vild að lialda. Eg ó erfiði i vænd-
um. Eg á að tala við lögfræðingana
í dag, og mér rennur kalt vatn milli
skinns og liörunds við tilhugsunina!
Eg veit, að þér viljið vera mér góð-
ar, Ethel, en ég er svo hrædd og
kvíðin! Og svo er það öll fjölskyld-
an. Hvað á ég að gera fyrir hana?“
„Hvað i ósköpunum ættuð þér svo
sem að gera fyrir hana?“ spurði
Ethel áköf.
„Það veit ég ekki,“ svaraði Hest-
er. „Það er einmitt það, sem gerir
mig svo órólega. Ó, kæra Ethel, þér
trúið því kannske ekki, en ég vildi
gjarnan gefa það litla sem ég átti,
ef ég hefði komist hjá þvi að erfa
allan þennan auð! Hefði mig grun-
að, að liún hefði haft slikt i hyggju,
þá hefði ég knékropið fyrir henni
og beðið liana um að hætta við það.
Fólkið hennar mun segja svo margt.
Hún liafi ekki verið með réttu ráði
— og þó hafði hún einmitt svo
skýra hugsun til hinstu stundar ■—,
og ég liafi skarað eld að minni köku.
Og þó sver ég við allt, sem mér cr
heilagt, að — —.
„Þér þurfið ekki að segja meira,“
greip Etliel fram í. „Haldið þér að
ég sé einhver bjáni? Eg hefi ekki
vcrið samvistum við yður í næstum
þvi tvö ár án þess að kynnast því,
hvernig þér eruð gerðar.“
Svo lyfti Ethel fingrinum í að-
vörunarskyni.
„Þarna kemur frú Trench,“ hvísl-
aði hún.
II.
Ethel til mikillar undrunar kom
matreiðslukonan ekki niður i kápu
og með farangur sinn með sér. Hún
var með hvita svuntu og hún brosti.
„Góðan daginn,“ sagði hún og bætti
svo við í vinsamlegu spaugi: „Hvað
eruð þér að gcra hérna á mínum
bás? Þér eigið ekki að vera i eld-
húsinu, eins og þér vitið!“
„Þegið þér nú,“ sagði Etliel hvasst.
„Látið hana i friði. Hún hefir um
nóg að hugsa.“
Ethel hellti tei i stóran bolla og
setti hann fyrir matreiðslukonuna.
„Setjist þér nú, og drekkið teið
og látið oss svo halda friði.“
Frú Trench hlýddi eftir stutta
ihugun.
„Þér vitið sennilega, að stelpu-
skjátan hún Winni er farin?“
„Á þvi átti ég von,“ svaraði Hest-
er Slayde rólcg að vanda. „Eg
greiddi henni launin í gærkvöldi.
Hún vildi það, af því að hún sagðist
ætla að róða sig annað scm mat-
reiðslukonu.
Nú sprakk frú Trench.
„Matreiðslukonu? Hún? Ekki er
öll vitleysan eins. Guð hjálpi fókinu,
sem á að borða matinn, sem hún býr
til. Jæja, þér greidduð henni laun-
in. Munduð þér vilja»gera eins við
mig — og Ethel?“
Hester horfði forviða á liana.
„Já, auðvitað, ef þér kærið yður
um það. Lögfræðingarnir liafa borg-
að út nokkra upphæð, sem á að
standa straum af ýmsum útgjöldum,
eins og kaupgreiðslum og þess hátt-
ar. En ég bjóst varla við því eftir
allt, sem á gekk í gær, að nokkur
ykkar vildi verða kyrr.“
„Eg skal segja yður, Hester Slayde,
að ég er að byrja að þekkja yður
núna,“ sagði frú Trench. „Þér er-
uð veikgeðja. Ef þér eruð slegnar
utan undir, þá takið þér þvi orða-
laust og hjóðið liina kinnina. En
þetta getur kannske verið góð að-
ferð stundum. Þér hafið að minnsta
kosti náð góðum árangri með
henni!“
Hester Slayde stóð upp og blíðu-
svipurinn hvarf af andlitinu.
„Frú Trench,“ sagði hún, „ég er
reiðubúin til að greiða yður laun
yðar, livenær sem yður þóknast. Eg
þarf ekki á yður að halda lengur.
Eg verð inni i bókasafninu, og þar
getið þér hitt mig. Eg ætla að fara
yfir bækurnar, sem lögfræðingarnir
eiga að fá. Viljið þér gjöra svo vel
og skrifa upp allt, sem þér hafið
greitt, og síðan skulum við gera
allt upp okkar á milli.“
Hún snerist á liæli og fór út úr
eldhúsinu.
Frú Trench starði á eftir henni.
„Hverjum hefði dottið þetta í
hug?“ sagði hún. „Það er þá skap
til i henni eftir allt, það verð ég að
segja! Jæja, þá hefi ég fengið upp-
sögnina. En þér? Er búið að segja
yður upp líka? Nei, auðvitað ekki.
Það get ég skilið.“ Hún var liæðnis-
leg á svipinn. „En réttið mér nú
brauð og gefið mér egg.“
Þó að Hester hefði talað með
virðuleik og rólegri festu,, að því er
virtist, titraði hún, er hún kom
fram i forsalinn. Um leið og hún
kom þangað sá hún, að póstsendill-
inn var við útidyrnar. Hún lirökk
við og greip um brjóstið, er bréfin
duttu niður í kassann. Hún óttaðist
að hún fengi ósköpin öll af bréfum
frá ættingjum liinnar látnu, sem þar
helltu úr skálum reiði sinnar yfir
hana.
Hún tók skjálfandi bréfin úr
kassanum og fór inn í bókasafnið.
í því herbergi hafði arfleiðsluskrá-
in verið lesin upp daginn áður, og
lögfræðingar Sophie heitinnar Mart-
ingate liöfðu tjáð henni þær breyt-
ingar, sem orðið hefðu á hag henn-
ar og kjörum.
Þrjár manneskjur aðrar höfðu
Þessi Gölíat er elcki risi í manns-
mynd heldur stœrsta bjallan sem
til er i heiminum. FransTcur trú-
boöi hafði hana með sér frá Cam-
erun í Afriku og gaf hana jurta-
garðinum í París og er hún þar til
sýnis. Af mannshöndinni á mynd-
inni má gera sér hugmynd um
stcerðina.
1 Vinarborg stendur yfir sýning,
sem á að gera það Ijóst, hve mjög
kjör konunnar hafi breyst síðan
á miðöldum. Er sýning þessi í
þjóðmenjastafninu í Vínarborg. Á
miðöldum var konan ekki annað
en auðsveip ambátt bónda síns og
hann ákvað hvað hún mátti gera
og ekki gera. Yrði henni eitthvað
á þá gat bóndinn refsað henni
eftir eigin geðþótta. Til dæmis lát-
ið hana ganga állsnakta í tunnu
um göturnar.
verið viðstaddar athöfnina. Lækn-
irinn, sem hlaut 500 pund, stjúp-
systir liinnar látnu, gömul og yfir-
lætisleg hefðarkona, og Michael
sonarsonur liennar. Lady Panister
var svipmikil kona, sem mikið sóp-
aði að, og það var sem andlit henn-
ar væri höggvið í marmara. Hún
var í svörtum kjól með glitrandi
demöntuin og pcrlum um grannan
hálsinn.
Churchill og fylgdarlið hans tók
sér far með -„Queen Mary“ til
Bandarikjanna eins og kunnugt
er, þegar hann fór til þess að
rœða við bandarisk stjómarvöld
fyrir skömmu.. Hann er nú kom-
in aftur heim til Englands eftir
vel heppnaða för. Á myndinni sést
hann ásamt Eden utanríkisráð-
herra og skipstjóranum á „Queen
Mary“, sem heitir G. E. Cove. —
Um nýárið afhenti Jaques Meyr-
ier Franco einvaldsherra skilríki
sín, sem nýr sendiherra fyrir
Frakkland. Á myndinni sjást þeir
saman í þjóðarhöllinni í Madrtd.
Kringum 700 liðsforingjar og liðs-
menn úr 1. bataljón frá Gloucest-
ershire, sem sköruðu fram úr í
orrustum við Imjimfljót i Kóreu
fengu heimfdrarleyfi um jólin. —
Hér sjást tveir synir táka á móti
föður sinum.