Fálkinn - 08.02.1952, Side 10

10
FÁLKINN
VflTIÐ ÞÉR . . .?
að réttilega er ekki hægt að
tala nm vonda eða góða, lykt.
Áhrifin ver'öa sem sé aðallega und
ir þvi komin live mikil þétting er í
loftinu á efni því sem lyktin kemur
frá. Til dæmis dásama flestir hve
sjávarlyktin sé góð, en hins vegar
finnst þeim lyktin úr þarabrúski eða
af úldnum fiski afleit. Og þó er lykt-
argjafinn hinn sami i báðum til-
fellunum.
að Tipografia Poliglotta —
prentsmiðja Páfagapðs hefir
aldrei fengið það prentunar-
verkefni, sem hún hefir ekki
geta.ð leyst af hendi?
Þessi mikla prentsmiðja hefir sem
sé allar leturtegundir sem nú cru
notaðar á jörðinni, og auk þess
inargar fornar, svo sem rúnaletur og
egypskt hícróglýfur.
hvers vcgna Afríku-fillinn er
svo eyrnastór?
Fyrst og fremst er það auðvitað
til þess að hann heyri betur, en auk
þess er húðin aftan á eyrunum þunn
og með miklu af æðum, til þess að
fíllinn geti svitnað þar þegar heitt er
því að húðin á skrokknum er svo
þykk að út um hana kemst lítill sviti.
Tun.glsskinseyjan
Spennandi unglingasaga með myndum.
Hann hljóp fram í bátinn, hrinti
Lobo sem var óviðbúinn og gat ekki
varist, og greip árina hans. Bát-
urinn ruggaði og áður en nokkur
vissi af var Lobo kominn í sjóinn.
Skeat öskraði af vonsku og ætlaði
að grípa til skammbyssunnar, en í
sama bili datt árin, sem Joe hafði
náð i, ofan á liausinn á honum, svo
að hann féll í rot. En nú hallaðist
báturinn enn meira. Skeat féll út-
byrðis en raknaði úr rotinu er
hann kom í sjóinn, en á eftir hon-
um fór kistan með sjóræningjasjóðn-
uin fyrir borð!
ton eftir stutta þögn, „mér dettur
nokkuð í hug, athugið hvort þið
getið gert ykkar hluta af liugmynd-
inni. Við róum til hliðar, þarna fyr-
ir nesið og felum okkur fyrir Skeat
og Lobo ef ske kynni að þeir væru
á gægjum eftir okkur ennþá. Og þeg-
ar við nálgumst land fleygi ég mér
fyrir borð o(g syndi siðasta áfang-
ann í iandl“
„En hvað ætlarðu að gera þang-
að?“ spurði Billi forviða.
„Hafa gát á Skeat og Lobo,“ svar-
aði skipstjórinn. „Þeir ætla sér auð-
vitað að reyna að ná kistunni upp.
Joe greip árina og sló Lobo fyrir borð með henni.
Nú liljóðaði Joe, en Norton skip-
stjóri sagði: „Það gildir einu um
gullið — við getum veitt það upp
seinna •— aðalatriðið er að nú verð-
um við frjálsir. Flýttu þér að skera
af mér fjötrana Joe!“
Blökkudrengurinn var ekki lengi
að þvi og nú settist Norton undir
aðra árina. Það mátti ekki seinna
vera, því að Lobo, sem var ágætur
sundmaður, var kominn að bátnum
og var að rétta krumluna upp á
borðstokkinn og hann var ekki
sineykur við að nota sveðjuna sína.
En nú fékk hann slæmt högg á
lúkuna með árinni, hann vældi um
leið og hann sleppti takinu og hvarf.
Þeir reru nú sem hraðast áfram
en sáu Skeat og Lobo hringsóla á
sundi þarna á staðnum, sem sjóræn-
ingjasjóðurinn hafði sokkið á. Siðan
syntu þeir í áttina til lands.
ANNAR STARFIÐ — HINN LAUNIN.
„Þegar maður fer að verða hepp-
inn á annað borð rekur hver heppn-
in aðra!“ sagði Joe og hló út undir
eyru. „Er það ekki Belamba, sem
við sjáum þarna?“
Hann benti út á blátt hafið, jú,
alveg rétt — þarna komu löngu her-
mannaeintrjáningarnir hans Bel-
amba hver eftir annan, með kynst-
ur af svertingjum. Norton þekkti
þá fljótt.
„Heyrið þið drengir,“ sagði Nor-
Þegar ég fel mig og þeir vita ekki
annað en við séum saman allir
þrír, á ég hægara með að njósna
um þá. En þið verðið að róa eins
ojg þið getið og reyna að hafa tal af
Belamba og hermönnum hans.“
Þeir voru komnir fyrir áðurnefnd-
an tanga meðan Norton var að segja
þetta, og nú fleygði hann sér fyrir
borð. Þetta var ekki nema stutt
sund. En drengirnir reru í áttina
til Belambaskipanna.
Loftið hafði breyst á einkenni-
legan hátt. Það var eins og garður
af þokumistri upp úr sjónum og í
gegnum hann sá í sólina, eldrauða ,
og kringlótta, svo að hún var lík'A
tungli í fyllingu.
Nú var liðið svo á morgun aðjf
skýjaslæðan tók að umlykja eyjuna,
svo að erfitt var að finna liana
nema inaður væri því kunnugri.
„Við skulum róa lífróður,“ sagði
Bill, „Við verðum að reyna að finna
Belamba og menn hans áður en
þokan byrgir allt.“
Drengirnir tóku á því sem þeir
áttu til, en eftir hálftíma róður litu
þeir hvor á annan og hristu höfuðið.
— Nei þetta gat því miður ekki
lánast.
„Við verðum að róa til baka upp
að tanganum, ef við þá getum fund-
ið liann,“ sagði Bill, „við verðum
að reyna að fela okkur sem best
Frh. á bls. H.
— Jæja, Otti litli, hvað hefirðu
lært í skólanum í dag?
— Sannast að segja held ég a,ð
mér þýði ekki að segja þér frá
þvi. Það er víst langt yfir þínum
vitsmunum.
— Eg held að hann Fídó litli ætli
út ...........
— Nii skaltu sjá hvernig ég fer
að ná þeesu bjánaglotti af andlitinu
á honum. Eg sýni honum reikning-
inn hans ....
Nærri því of freistandi.