Fálkinn - 08.02.1952, Side 12

12
FÁLKINN
t
ANTHONY MORTON: 2.
\
Leikið á lögregluna
Npennandi framhaldssaga nm grlæpi og: ásíir
skildi mæta vel bæði Randall og Tobby Plend-
er, þriðja manninn í vinahópnum, sem einnig
var í London. En hann átti bágt með að skilja
sjálfan sig þegar hann svaraði:
— Því miður, Jimmy. Eg hefi markað mér
stefnu og ég ætla ekki að vikja frá henni.
— Fábjáni, sagði Randall.
Mannering kunni því alls ekki vel að vinir
hans voru farnir að verða svo hugsandi út
af honum. Hann vildi ekki nein afskipti úr
neinni átt. En hann skildi að þeim Randall og
Plender gekk aðeins gott til, og hann langaði
alls ekki til að stofna í hættu gamalli vináttu,
sem fram að þessu hafði staðist öll áföll.
Honum rann reiðin meðan hann var á leið-
inni á skrifstofu Plenders í City, en samt var
hann staðráðinn í að hann skyldi ekki þola
þetta mótmælalaust. Þó að ekki væri hægt að
kalla það brot á þagnarskyldu að málaflutn-
ingsmaðurinn hafði sagt Randall hve lélegar
fjármálaástæður Mannerings væru. Vinirnir
þrír höfðu svo lengi vitað allt sem hægt var
að vita um hagi hvers annars, og Plender gat
sagt Randall frá þvi, sem hann gat ekki sagt
neinum öðrum.
Þegar hann kom á málaflutningsskrifstof-
una var honum þegar vísað inn til yngri með-
eigandans, og hann brosti tvírætt til vinar
síns.
— Eg er að hugsa um hvort heitið kjafta-
kerling hæfi þér ekki betur en málaflutnings-
mannsheitið, sagði hann. — En ég má víst
vona að þú hafir ekki sagt Mimi Rayford að ég
sé kominn niður í fimm þúsund pund.
— Eg hefi aldrei heyrt Mími Rayford
nefnda svaraði Plender rólega.
— En þú hefir sagt Jimmy Randall frá því?
— Já, maður getur trúað vinum fyrir þess
konar. Plender ók sér og ýtti vindlingapakka
til hans. — Hvað kemur til þess að þú sýnir
mér þann heiður að líta inn?
— Eg verð að fá mér annan málaflutnings-
mann, sagði Mannering og fleygði sér í stól
og lagði fæturna upp á skrifborð Plenders.
— Jú, ég get vel trúað þér tihþess að gera
slíka fásinnu.
— Fásinnu? Það er varkárni, álít ég. Eg vil
hafa málaflutningsmann, sem getur gefið mér
ráð.
— Er það svo að skilja að þú ætlir að byrja
á síðustu fimm þúsund pundunum?
— Já .... leggja þau í banka, kannske.
Væri það ekki mér líkt? Heyrðu, Tobby, það
er ákaflega fallega gert af þér, að láta sér
svona hugarhaldið um mig. En það verður
dálítið þreytandi til lengdar að vera háður um-
hyggju annarra.
— Eg hélt að þú hefðir lært eitthvað, sagði
Plender. Hann var lítill vexti, með arnarnef
og greindarleg grá augu. Þó að Plender væri
ekki nema hálffertugur var hann i miklu áliti
og var talinn einn skarpasti refsiréttarlög-
fræðingurinn í London.
— Hvað hélstu að ég hefði lært? spurði
Mannering.
— Að hugsa, svaraði Plender. — Að
minnsta kosti væri mál til þess komið, áður en
þú eyðir síðustu skildingunum þínum.
Augu Plenders urðu hvöss. Hann leit alvar-
lega á þetta.
— Reyndu ekki að betra mig, sagði Mann-
ering. — Eg er fæddur sóunarmaður og hefi
verið það síðan ég stóð ekki út úr hnefa. Svo
— En ef hún vildi giftast þér? spurði Plend-
er.
— En ef að dauðir gætu talað? Hún vildi
það ekki. Skilurðu mig?
Plender kinkaði kolli og stakk höndunum
í buxnavasana.
— Já, sagði hann. — Þú ert flón og hefir
unnið til þess, sem yfir þig gengur. En ef þú
þyrftir á mér að halda út af hjónaskilnaði þá
lætur þú mig vita. Eða — kannske þú hættir
við Mimi í tæka tíð?
— Og þú, sem sagðist áðan aldrei hafa heyrt
hana nefnda. Á ég að segja þér nokkuð,
Tobby?
— Ef þú þarft á hjálp minni að halda þá
veistu taxtann.
— Það kemur ekki til greina núna. Eg ætla
bara að segja þér að maður Mimi vill ekki
gefa eftir skilnað. Þér verður kannske léttara
við að heyra það, og svo geturðu kjaftað því
í Jimmy.
Mannering fannst loftið hafa hreinsast er
hann fór af skrifstofunni og að Tobby hefði
tekið öllu skynsamlega, þrátt fyrir allt. Eitt
var áreiðanlegt: Það var hollast að enginn
gæti haft eftirlit með því hve mikið maður
ætti í bankanum. Þá gæti hann látið fólk halda
að hann græddi peninga, ef hann vildi. Það var
hægt að græða peninga með svo mörgu móti.
En á þessu stigi málsins hafði honum aldrei
komið það í hug, sem síðar sótti svo hatram-
lega á hann að það bar hann ofurliði. Síðar
fannst honum stundum eins og atvikin hefðu
hagað þessu og búið allt í haginn áður en hon-
um datt nokkuð í hug sjálfum. Hann var gagn-
tekinn af fíkn í fjárhættuna — honum stóð á
sama hvers eðlis hún var og hve miklu hann
átti að hætta.
Jæja, hann átti fimm þúsund pund, og hann
ætlaði ekki að sjá að sér eða breyta stefnu
meðan nokkuð væri eftir af þeim. Hann var
ánægður með skrefið sem hann hafði stigið,
en hann hafði ekki hugleitt hvar sú leið kynni
að enda.
Klukkan 10,30. Sam — afgreiðslumaðurinn
hjá Billy Tricker — tók símann.
— Mannering hér! Viljið þér skrifa hundrað
á Blackjack á sjö sem vinnanda.
— Það er ekki hægt. Sex.
— Jæja, þá sex. Svo tvöfalda ég á Feodoru
á fimm ....
— Þér verðið að fara upp í sex. Var það ekki
annað? Jæja, þökk fyrir, herra Mannering.
Klukkan 11,30. — Jú, herra Mannering, ég
hefi nokkur nafnspjöld frá yður. Augnablik,
herra Mannering, nú skal ég skrifa.
Floretta, blómaseljan í Bond Street, skrifaði
pöntunina og las hana upp í símanum með
hreimlausri rödd en brosti þó um leið. Því að
síðasta árið hafði hún tekið við svo mörgum
samskonar pöntunum hjá Mannering, að henni
var farið að þykja þetta spaugilegt.
— Fjórar hvítar rósir .... nei, afsakið þér,
vitanlega fjórar tylftir...til ungfrú A'lice
Vavasour, Queens Gate, og tvær tylftir af
rauðum nellikum til ungfrú Madaline Sayer
vð Lenvilleleikhúsið. Jú, þakka yður fyrir,
herra Mannering.
Klukkan 12,30. — Mér er það ómögulegt,
John. Eg á að vera á æfingu í dag og tvær
sýningar á morgun .... bjálfi.
— Afsakið, var það virkiioga hin Ijúfa og
háttprúða ungfrú Vavasour sem sagði „bjálfi"
spurði Mannering.
— Eg meina ekkert með þvi, skilurðu. En
ég get þetta ekki. Kemurðu til mín í búnings-
herbergið í kvöld? Já, og hádegisverð og te
hinn daginn. Ó, þær voru yndislegar, rósirnar.
Þú kemur þá í kvöld?
Klukkan 13,30 — Þetta er Ritz, góða Adel-
ine, og þú áttir að koma stundvíslega klukk-
an 13. Viltu gefa mér skýringu á hvers vegna
þú kemur svona seint?
— Það eru forréttindi dömunnar að koma
of seint, svara’ði Madaline Sayer. — Og ef þú
kallar mig Adeline í annað sin þá klóra ég þig.
— Adeline er fallegra en Madeline, og miklu
vinsælla líka. Hérna er borðið okkar.
Madaline Sayer hló. Hún var lítil vexti, bráð
lagleg, og svo skapstór að hún hafði orðið
primadonna Lenville-leikhúsins. 1 dag var hún
mjög ánægð með sjálfa sig, því að hún hafði
unnið afrek með því að ná John frá Mimi
Rayford. Mimi á Continental og Madaline á
Lenville voru keppinautar í ýmsum greinum,
en sérstaklega í því að sösla karlmenn hvor
frá annarri. Madaline vissi vel að henni mundi
ekki haldast nema stutt á John Mannering, en
henni þótti samt metnaður í að ná honum frá
Mimi.
— Þú eyðileggu matartímann minn. Eg á
að vera í Langfield klukkan 15,30, og þess
vegna verð ég að fara héðan í siðasta lagi
klukkan 14.
— Æ, John, og ég sem hélt að við gætum
verið saman framundir kvöld. Eg hélt að ég
gæti fengið þig með mér til að skoða ljómandi
fallegan húsbát, sem ég hefi hugsað mér að
leigja í sumar.
Hún hafði allt á hornum sér meðan hann
var að panta matinn, en svo gat hún ekki stað-
ist bros hans og sterku hvitu tennurnar. Hún
svipaðist um í salnum og sá sér til mikillar
ánægju að minnsta kosti tvær tylftir kven-
augna sem horfðu á borðnaut hennar. Hún
varð að halda vel á spilunum þegar hann var
annars vegar.
Hann var ríkur eins og Krösus — yfirleitt
einhver allra eftirsóknarverðasti maðurinn í
London. Hún hnippti í hann með fætinum und-
ir borðinu.
— Jæja, ef þú verður endilega að fara þá er
ekkert að gera við því. En gæti ég ekki ....
Augu hennar ljómuðu og vonarbros lék um
litla munninn.
— Þú ert engilfögur í dag, gullið mitt, en ég
neyðist samt til þess að fara einn.