Fálkinn - 26.09.1952, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
SÍÐASTA GERÐ AF RÚMUM.
Þetta kringlótta rúm er til sýnis á
suðurþýsku gistihúsasýningunni, sem
um þessar mundir er haldin í Mainz.
Ætlast er til að rúmið sé notað sem
sófi á daginn. Sitt hvoru megin við
höfðalagið er lítill skápur. — Það eru
sumir á þeirri skoðun að þeir geti
ekki sofið verulega vel nema þeir snúi
frá norðri til suðurs. Fyrir slíkt fólk
er þetta rúm mjög hentugt.
Skóari einn í Vínarborg hefir smíðað
þennan tröllaukna skó og fullyrðir að
það sé stærsti skórinn sem nokkurn
tíma hefir verið til í heiminum, og
er víst engin ástæða til þess að efast
um að það sé rétt. Það er ekki meira
en svo að unga stúlkan geti lyft risa-
skónum. Til samanburðar hafa venju-
legir skór verið hengdir á hann. —
ÍTÖLSK „ATÓMSPRENGJA".
Silvia Pampanini heitir tuttugu og
fimm ára gömul kvikmyndaleikkona,
sem hefir leikið í 27 myndum síðast-
liðin þrjú ár. Hún fór nýlega til París-
ar til þess að skoða borgina og sést
hér á gistihússvölunum þar og er að
anda að sér Parísarloftinu. Af cin-
hverjum ástæðum hafa frönsku blaða-
mennirnir kallað hana „ítölsku atóm-
sprengjuna“.
BÍLSTJÓRI EISENHOWERS.
Á stríðsárunum hafði Eisenhower
stúlku fyrir bílstjóra og fór hún oft
með hann í erfið ferðalög. Stúlkan,
sem er ensk og heitir Kay Summers-
by, hefir skrifað bók um hershöfðingj-
ann. Hún er fyrir skömmu komin til
London til þess að heimsækja móður
sína og sést hér á myndinni með
kettinum hennar.
>£Á >&)á >£& >í)& >£&
Fyrir nokkru réðst ljón á þjálfara
sinn, Oscar Koynots, á sirkussýningu
í New York — Madison Garden, en
honum tókst eigi að síður að ljúka
sýningaratriðinu. Hér sést hann með
skammbyssu í hendinni en Ijónið er á
stökki.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Afgreiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik.
Opin kl. 10-12 og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir greiðist fyrirfram.
Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested. - HERBERTSprent.
_áw.£. nu>n.
FJÓRAR
Og þetta var það sem hann sá: Á
miðju gólfi stóð Harry Feversham
með logandi kerti og var að skoða
forfeðramyndirnar, sem hengu á
veggjunum. Innan úr borðstofunni
heyrðist kliðurinn af samtali, en í
ársalnum var hljótt. Harry stóð þarna
og hreyfði hvcrrki legg né lið og gul-
ur loginn blakti, eins og örlítill súg-
ur væri þarna. Bjarmann af ljósinu
lagði á myndirnar, lýsti upp rauðan
einkennisjakka og fékk stálbrynju til
að glitra. Þarna var ekki einn ein-
asti maður, sem ekki hafði verið mál-
aður i fullum herskrúða. Feversham
hafði verið hermannaætt, kynslóð
eftir kynslóð. Allir gömlu virðulegu
forfeðurnir horfðu niður til hins
yngsta Feversham og buðu hann
velkominn í hópinn. Þeir voru allir
sviplíkir. Margir menn harðir sem
járn, útitekin andlit, þunnar varir,
einbeittar hökur, mjó enni, en þeir
höfðu ekki taugar eða neitt sem líkt-
ist hugarflugi, og greindir voru þeir
alls ekki. Sennilega allir mestu bar-
dagagarpar, en fyrsta flokks hermenn
voru þeir ekki.
Harry Feversham sá auðsjáanlega
enga af brestum þeirra. í hans aug-
um voru þeir allir jafn voldugir og
voveiflegir. Hann stóð andspænis þeim
sem sakamaður gagnvart dómendum
sínum og las fordæminguna úr ís-
köldum augum þeirra. Nú skildi
Sutch liðsforingi hvers vegna ijósið
blakti svona. Enginn súgur var i ár-
salnum, en drengurinn var skjálf-
hentur. Loks hneigði liann sig djúpt
fyrir myndunum, eins og hann viður-
kenndi yfirburði þeirra. Þegar hann
leit upp aftur kom hann auga á Sutch
inni við dyrnar.
Hann hrökk ekki við og sagði ekki
orð, en beið rólegur. Það var full-
orðni maðurinn, sem var í meiri
vandræðum en drengurinn.
— Harry, við höfum aldrei sést fyrr
en í kvöld, sagði hann eins og hann
væri að tala við jafnaldra sinn. —
En ég þekkti móður þína vel einu
sinni. Mér þykir vænt um að hafa rétt
til að mega kalla mig vin hennar.
Vilt þú segja eitthvað við mig, Harry?
— Ekki neitt.
— Það er margt sem verður létt-
ara þegar maður getur talað út um
það.
— Þökk, þér segið vel um það, en
ég hefi ekkert um að tala.
Sutch liðsforingi vissi ekki hvern-
ig hann átti að snúa sér i þessu. Hann
komst við af því hve einmana dreng-
urinn var. Það hlaut að vera*ömur-
legt að alast upp þarna, með ströng-
um föður og öllum forfeðramálverk-
unum. En hvað gat hann gert fyrir
hann? Hugulsemi hans benti honum
aftur á leið, og hamn tók upp nafn-
spjaldið sitt.
— Hérna er lieimilisfangið mitt.
Kannske þú viljir gera mér þá ánægju
að heimsækja mig einhvern daginn.
Eg get boðið þér á skemmtilegar
veiðar.
Þjáningarsvipur kom sem snöggv-
ast á andlit drengsins en hvarf sam-
stundis.
— Þökk fyrir, sagði hann hreim-
laust. — Þetta er vel boðið.
— Og langi þig einhvern tíma til
að rökræða vandamál við gamlan
2.
FJAÐRIR
mann, þá er mér ánægja að tala við
þig.
Harry tók nafnspjaldið og þakkaði
aftur. Og svo fór liann upp á loft að
liátta.
Hann sá í anda liðsforingja, sem
læddist um leynigötur borgarinnar.
Hann lyfti upp tjaldskör og beygði
sig niður að manni, sem lá steindauð-
ur í blóðpolli, með beittan hnif í
hendinni. Og hann sá að andlitið á
beygða liðsforingjanum og dauða
manninum var eitt og það sama —
það var andlit Harrys Fevershams!
II. Trench höfuðsmaður og símskeyti.
Þrettán árum siðar, hinn sama
júnídag, var skál Harrys Feverhams
drukkin á ný, en samkvæmið var
smærra og barst ekki eins mikið á.
Harry hafði fengið eins árs leyfi frá
herdeild sinni í Indlandi og leigt sér
smáíbúð í -London, skammt frá West-
miirster. Það var í borðstofunni þar,
sem skálin var drukkin, notalegri
stofu með smekklegum, látlausum
húsgögnum. Úti var fremur kalt, eftir
því sem gerist á þeim tíma árs, svo
iað, eldur brann á skíðurn á arninum.
Tjöldin höfðu ekki ennþá verið dreg-
in fyrir breiðan gluggann, en þaðan
var góð útsýn yfir London.
Fjórir ungir menn sátu og reyktu
við borðstofuborðið. Harry Fevers-
ham var mjög lítið breyttur, nema
hvað hann hafði stækkað. Hann var
nú orðinn meira en í meðallagi liár,
sterklegur og lipur eins og góðum
iþróttamanni sæmir, en andlitsdrætt-
irnir höfðu ekki breytst verulega síð-
an kvöldið forðum, er Sutch liðsfor-
ingi athugaði þá mest. Tveir af gest-
unum vcfru herfélagar Harrj's frá
Indlandi, sem voru í leyfi i Einglandi
eins og hann sjálfur. Hann hafði hitt
þá i klúbbnum síðdegis um daginn.
Trench höfuðsmaður var lítill vexti
og talsvert sköllóttur, skarpt andlit
og dökk, fjörleg augu. Willoughby
liðsforingi var honum gerólikur. Hann
var einstaklega sauðslegur, með
kringlótt enni, breitt hnubbsnef og
útstæð augu. Hann talaði ekki mikið
og hitti aldrei naglann á hausinn, en
minntist lielst á eitthvað, sem hinir
voru búnir að gleyma, en hann hafði
verið að velta fyrir sér, síðan þeir
höfðu verið að tala um þáð. Hann
var maður, sem flestir mundu telja
marklausan við fyrstu kynni, en sem
menn breyttu skoðun á þegar frá leið.
Hann var nefnilega jafn þrár og hann
var heimskur, og ef heimska hans
varð til tjóns þá var hann þrárri en
svo að hann gæti nokkurn tíma við-
urkennt það. Hann var einn af þeim
mönnum, sem láta aldrei sannfær-
ast, og það var alveg árangurslaust
að reyna að deila við hann, þvi að
liann vildi aldrei hlusta á rök ann-
arra. Fjórði maðurinn við borðið var
Durrance liðsforingi í East Surrey-
herdeildinni, einn af bestu vinum
Fevershams. Hann hafði fengið sim-
skeyti um að koma i afmælið.
Þetta var í júní 1882. Almenningur
hugsaði með kvíða til Egyptalands,
en hermennirnir með eftirvæntingu.
Arabi pasja hafði þrátt fyrir endur-
teknar hótanir haldið áfram að endur-
bæta virkin við Alexandríu, og útlitið
var sist glæsilegt. Árinu áður hafði