Fálkinn - 26.09.1952, Síða 13

FÁLKINN
13
— Það er gott að þér eruð komnir svo
nærri markinu. Því að þér getið átt á hættu
að þegar minnst varir verði flett ofan af að-
ferðinni sem þér hafið notað og þá verðið
þér að hafa hugann við annað en takmarkið.
Raphael Craig brosti.
— Nei, vinur minn, sagði hann og brosti.
— Ekkert getur spillt því máli úr þessu. Síð-
asti slattinn af silfrinu minu er kominn í um-
ferð á mjög tryggilegan hátt. Allar sannanir
hafa verið afmáðar. I tuttugu ár hefi ég dans-
að á línu yfir hyldýpi. Eg hefði getað hrapað í
það á hverju augnabliki. En nú hafði ég loksins
fastan klett undir fótum aftur. Það er hinn
maðurinn sem hrapar bráðum.
— Hinn maðurinn? hváði Richard. Hann
hrökk við er hann heyrði hve óhugnanlega
áherslu Craig lagði á þessi tvö orð.
— Hinn maðurinn, já, sagði gamli maður-
inn. — Hans örlagastund kemur bráðum.
— Og hver er hann? spurði Richard.
— Það fáið þér ekki að vita fyrr en starfi
minu er lokið, svaraði Craig. — Sprengjunni
hefir verið komið fyrir og kveikt hefir verið
á tundurþræðinum .... og ég bíð bara.
— Þér viljið þá ekki segja mér meira?
sagði Richard.
— Finnst yður það ekki tíðindi, sem ég hefi
sagt yður?
— Jú, það er óhætt um það. En forvitni
minni hefir ekki verið svalað en.
— Forvitni yðar gengur alveg fram af
mér, ungi maður. Hvaða rétt hafið þér til
að bera upp allar þessar spurningar? Aldrei
hefi ég reynt að prófa yður svona, eins og þér
prófið mig.
— Nei, en eins og sambandi okkar er hátt-
að nú, finnst mér að þér eigið fullan rétt á
að vita það sem yður langar að vita, sagði
Richard. — Og ég hefi ekkert á móti að segja
yður það. Þegar ég kom hingað fyrst var ég
í erindum fyrir bankastjórann í British &
Scottish Bank.
— Það er að segja fyrir Simon Lock, sagði
Raphael Craig.
— Já, það er að segja fyrir Simon Lock,
svaraði Richard.
— Já, einmitt!
— Og þá get ég varla vænst þess að þér
sýnið mér meiri trúnað eftirleiðis en þér haf-
ið gert hingað til? sagði Richard.
— Heyrið þér, Redgrave, sagði Craig og
stóð upp. — Áform mín eru min einkamál.
Ekkert er mér dýrmætara en þau .... þau
halda mér við og gefa mér lífsþrótt, styrk
og von. I öll þessi ár hefi ég aldrei sagt nokkr-
um manni frá þeim. Á ég að gera það núna?
Á ég að segja frá þeim — manni sem er svo
ungur að hann gæti verið sonur minn, manni
sem hefir laumast inn á heimili mitt og seilst
eftir dýrmætustu leyndarmálum mínum?
FELUMYND
Hvar er munkurinn?
Nei, ég geri það ekki. Þetta er málefni sem
mér er heilagt. Þér vitið ekki hvers virði mér
er það. Þér getið alls ekki ímyndað yður hve
stórfenglegt það er. Eg get vel hugsað mér
að yður fyndist það hlægilegt .... þó að
þér vitið ekki ennþá hvað lífið er og hvað
það ber í skauti.
Raphael settist í sófann, hátíðlegur. Ric-
hard fannst til um hve hrærður hann var.
Hann langaði til að viðurkenna fyrir sjálf-
um sér að kannske hefði gamli maðurinn rétt
fyrir sér .... það var mögulegt að hann
vissi ekki hvað lífið var og hvað það bæri í
skauti. Kannske var lífið alvarlegri leikur en
hann hélt .... kannske hafði það hræðilegri
hluti að geyma, en hann hafði nokkurn tíma
látið sér detta í hug.
Hljótt varð í stofunni. Gamli maðurinn
virtist ekki hafa löngun til að rjúfa þögnina.
Richard sem var likast og dáleiddur af því
sem hann hafði heyrt, vildi ekki segja neitt.
Til þess að gera þögnina léttari, tók hann
„Westminster Gazette“ og fór að fletta blað-
inu. Ljósið á lampanum hafði daprast, svo
að hann gat varla lesið. En loks rak hann
augun í grein á öftustu síðu, með fyrirsögn-
inni „ORÐRÖMUR UM LOCK“. Hann bar
blaðið nær augunum og las: „Orðrómurinn
um að Lock-samsteypan eigi í miklum örð-
ugleikum, fékk byr undir báða vængi í dag.
Þegar einn af blaðamönnum okkar bar þenn-
an orðróm undir Lock forstjóra, brosti hann
aðeins og svaraði eins og véfrétt að tíminn
mundi sanna hvað til væri í þessu. Vér ef-
umst ekki um að það reynist satt. Umsetn-
ing hlutabréfanna í gullnámufélaginu „La
Princesse" (Westralia), sem mikið fé hefir
verið fest í, var mikil í morgun, en dofnaði
þegar leið á daginn. Hlutabréfin, sem eru eitt
sterlingspund að nafnverði, stigu eins og
kunnugt er mjög í vikunni sem leið, uns þau
féllu aftur á fimmtudaginn og voru skráð
nokkru hærra en jafngengi. Nú ganga þau
kaupum og sölum fyrir aðeins hálfan sjötta
shilling, og það er vafalaust of hátt, eins og
kaupfýsnin er núna.“
Richard leit upp úr blaðinu.
— Eg sé hérna, sagði hann, að jafnvel
mektarmaðurinn Simon Lock siglir ekki
skerjalausa leið lengur. Hafið þér lesið þessa
smágrein um hann?
— Nei, muldraði gamli maðurinn. — Les-
ið þér hana fyrir mig.
Richard las greinina eins vel og hann gat
í birtunni sem alltaf var að dvína.
— Þetta er mjög eftirtektarvert, sagði
Raphael Craig. — Eg hefi stundum leyft mér
að efast um að þessi mikilsvirti forstjóri væri
það trausta bjarg, sem hann er talinn vera.
I þessu slokknaði á lampanum og þeir sátu
í svartamyrkri.
Það næsta sem gerðist var að þeir heyrðu
eitthvað þungt detta niður stigann í forsaln-
um og þar næst að kvenfólkið hljóðaði.
Richard hljóp til dyranna en vegna þess
að dimmt var liðu nokkrar sekúndur þangað
til hann fann lásinn. Loks gat hann lokið upp.
1 forsalnum var góð birta. Neðan við stigann
stóð Juana og virtist ekki vita sitt rjúkandi
ráð.
Richard heyrði þunga stunu bak við sig
og var fljótur að líta við. Þar stóð Ralph Craig
og riðaði eins og eik í stórviðri.
— Juana! stundi hann og einblíndi á ungu
stúlkuna.
— Þú mátt ekki formæla mér aftur, pabbi!
hrópaði hún og færði sig nær honum. — Eg
hefi kvalist nóg.
Eikarkista stóð til vinstri við stofudyrnar.
Craig hneig niður á hana, eins og dregið hefði
úr honum allan mátt.
— Farðu! sagði hann hásum rómi.
En stúlkan gekk föstum skrefum til hans.
Enginn virtist taka eftir lögreglumann-
inum, sem lá eins og dauður fyrir neðan
stigann.
XI. NÖTTIN Á ENDA.
Meðvitundarlausi lögreglumaðurinn lá endi-
langur á mottunni fyrir neðan stigann. Juana
hafði orðið að stíga yfir hann til að komast
áfram. Hún gerði það líka hiklaust og sneri
sér að Richard.
— Viljið þér gera svo vel að bera mann-
inn upp? spurði hún rólega. — Hann er með
óráði. Það er herbergið hérna beint fyrir ofan.
Richard gerði eins og hún bað um. Það var
lítil áreynsla að bera þennan litla og pervisa-
lega mann. Efst í stiganum kom Bridget
hlaupandi á móti honum.
— María mey og allir englar! hrópaði hún.
— Eg skrapp bara að baka til og inn í eldhús
og skildi Juönu eina eftir hjá manngarminum,
og þegar ég kom aftur var herbergið jafn
tómt og vasinn minn.
Fengaæll
veiðimaður.
ADAMSON