Fálkinn - 10.10.1952, Page 6

6
FÁLKINN
EISENHOWER OG NIXON. — Það kostaði bandaríska öldungardeildarþing-
manninn Richard Nixon, varaforsetaefni republikana, 75.000 dollara að
nota sjónvarpið, þegar hann hélt varnarræðu sína á dögunum, eftir að ásak-
anir höfðu verið bornar á hann um mútur. — Hérna sjást Eisenhower og
Nixon spjalla saman, áður en þeir lögðu upp í síðasta kosningaferðalagið.
ÆFT UNDIR LANDGÖNGUNA. — Hámark flotaæfinga Atlantshafsríkjanna
(Main Brace) var landgöngutilraun við Jótlandsstrendur. Á neðri myndinni
sjást bandarískir sjóliðar við æfingar fyrir landgöngutilraunina undan
Skotlandsströndum. — Að ofan sjást þeir Lynde McCormick (t. v.) aðmíráll,
yfirmaður flota Atlantshafsríkjanna, og næstráðandi flotans, sir William G.
Andrews, breskur aðmíráll. —
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Afgreiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík.
Opin kl. 10-12 og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir greiðist fyrirfram.
Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested. - HERBERTSprent.
Waton:
FJÓRAR
Ethne sagði ekkert um sinn. Dill-
andi músíkin heyrðist út til þeirra,
og úti í garðinum livísluðust trén á.
Hún tók í handlegginn á honum, h'ló
stuttan hlátur og sagði kvíðin: — Þú
skilur þetta víst ekki, Harry. Hafa
þessar fjaðrir verið sendar þér í
gamni? Vitanlega er þetta í gamni
gert, en það er heimskulegt og grátt
gaman ....
— Það mun vera gert í fullri al-
vöru. Hann horfði í augun á henni
meðan hann sagði þetta. Ethne
sleppti handleggnum á honum.
— Hver hefir sent þetta? spurði
hún.
Feversham hafði ekki hugsað svo
langt. í rauninni stóð honum á sama
um sendandann. En Ethne rétti út
höndina og tók öskjuna af honum.
í henni lágu þrjú nafnspjöld, sem
lu'in tók upp.
— Trench höfuðsmaður, Castleton
liðsforingi, Willoughby liðsforingi,
las hún. — Þekkir þú þá?
— Þeir eru allir foringjar í gömlu
herdeildinni minni.
Nú var stúlkunni meira en nóg boð-
ið. Hún heygði sig og tók fjaðrirnar
upp af gólfinu, eins og það mundi
hjálpa henni til að skilja þetta betur,
ef hún snerti við þeim. Þær lágu í
lófanum á hanskanum á liendi henn-
ar og hún blés á þær svo að þær fuku
og duttu á gólfið aftur. Þegar hún tók
l)ær upp i annað sinn sagði hún lágt:
— Höfðu félagar þínir rétt til að
senda þér þessar fjaðrir?
— Já, svaraði Harry Feversham.
Honum datt ekki í hug að svara
neitandi eða færast undan að svara.
Skelfingin, sem liann hafði haft beyg
af í öll þessi ár, var nú komin fram.
Hann var stimplaður ragmenni. Nú
stóð hann þarna, eins og hann hafði
forðum staðið andspænis myndum
forfeðra sinna, og varð að sætta sig
þegjandi við að fá sinn dóm.
— Eg get ekki trúað að þetta sé
satit, 'svaraði Ethne. — Þú gætir ekki
staðið og horft svona rólegur í augun
á mér, ef það væri satt.
— Það er satt.
— Þrjár iitlar fjaðrir, sagði liún
hægt. — Manstu þegar við stóðum
undir álminum niður við Lennoná í
dag, Harry? Röddin titraði. — Þú og
ég — við tvö ein. Og svo koma þrjár
iitlar fjaðrir og leggja veröldina í
rústir.
— Vertu ekki að tala um þetta,
sagði Harry eins og vængbrotin
æður. Fram til þessa hafði hann ver-
ið alveg rólegur, en myndin sem sið-
ustu orð hennar máluðu í hug hans,
var svo sterk að hún bugaði hann.
Ethne sneri andlitinu að danssalnum.
Raddirnar og hláturinn þaðan lveyrð-
ust nú betur. Hún heyrði að hljóm-
sveitin var hætt að leika. Hún kreppti
hnefann utan um fjaðrirnar og opnaði
dyrnar að stofunni sinni.
— Komdu með inn, sagði hún.
Harry fór á eftir lienni og lokaði
dyrunum.
— Viltu segja mér hvers vegna þeir
sendu fjaðrirnar? sagði hún.
Hún stóð rólega fyrir framan hann.
Andlit hennar var fölt, og hún var
auðsjáanlega staðráðin i að komast
að því sanna í málinu. Hann svaraði
4.
FJAÐRIR
jafn rólega og áður, og reyndi ekki
að leyna neinu.
— Eg fékk símskeyti frá Castleton
þegar Trench og Willoughby átu
miðdegisverð hjá mér seinast. í sim-
skeytinu sagði, að herdeildin mín
mundi verða kvödd til þjónustu i
Egyptalandi. Castleton át miðdegis-
verð þetta sama kvöld hjá manni,
sem kunni skil á þessu, svo að mér
datt ekki í hug að efast um að frétt-
in væri rétt. Hann bað mig um að
láta Trench vita af 'þessu. En það
gerði ég ekki. Eg hugsaði málið með-
an ég sat með símskeytið í hendinni.
Castleton átti að fara til Skotlands
um kvö'ldið og halda áfram til Egypta-
lands beint þaðan. Svo að ég gerði
ráð fyrir að Trench mundi ekki hitta
hann i þrjár vikur, að minnsta kosti,
og þá mundi simskeytið verða gleymt,
eða að minnsta kosti dagsetningin á
því. Þess vegna sagði ég ekki orð við
Trench, en fleygði símskeytinu í eld-
inn og skrifaði bréf sama kvöldið og
sagði mig úr hernum. En Trench
hefir einhvern veginn komist að þessu
samt. Durrance var líka viðstaddur
— Durrance! hreytti hann út úr sér
angistarfullur. — Hann veit vist um
þetta eins og hinir.
Það fór hrollur um liann er hann
hugsaði til þess, að nú mundi Durr-
ance framvegis fyrirlíta hann, En
hvaða máli skipti það þó Durrance
og allir aðrir vissu þetta, úr því að
Ethne vissi það?
— Er þetta allt og sumt? spurði
hún.
— Það ætti að vera nægilegt,
Nei, svaraði hún lágt. — Okkur kom
saman um að aldrei skyldi verða
misskilingur milli okkar, var ekki
svo? Við ætluðum ávallt að vera
hreinskilin hvort við annað. Mér
finnst ég geta krafist þess að þú talir
um þetta við mig út í æsar núna. Það
skiptir mig að minnsta kosti meira
máli en nokkuð annað í lífinu.
Hún átti við einhvers konar skýr-
ingar á þessum verknaði hans, hugs-
aði Harry Feversham með 'sér. En
þær voru svo Htils virði í samanburði
við hinar geigvænlegu afleiðingar.
Etline hafði lagt fjaðrirnar þrjár á
borðið. Þær voru óhrekjandi vitni.
Upp frá þessu bar hann brennimark-
ið BLEYÐA. En vitanlega hafði hún
rétt á að biðja um skýringu, og hann
ætlaði að gefa hana eins vel og hann
gæti.
— Eg hefi alla mína ævi kviðið
fyrir því að ég mundi einhvern tima
haga mér eins og bleyða, sagði hann,
— og frá barnæsku vissi ég að ég yrði
sendur á herskólann. Eg leyndi þess-
um tilfinningum minum. Eg átti engan
trúnaðarmann. Móðir mín var dáin,
og faðir minn .... Hann þagnaði
snöggva'st og varp öndinni. Hann sá
i huganum föður sinn, þennan ein-
mana járnkarl, sitjandi á þessari
stundu á uppáhaldsstað móður sinn-
ar á svölunum og dreyma um afrek-
in, sem sonur hans mundi vinna í
Egyptalandi, sem sannur sonur ætt-
arinnar. Nú fyrst skildi hann til fulls
hvað hann liafði gert. Hann tók báð-
um höndum fyrir andlitið og stundi
liátt.
— Faðir minn vildi ekki og gat ekki
skilið mig, hélt hann áfram. — Þegar