Fálkinn - 10.10.1952, Page 7

FÁLKINN
7
hæltur urðu á vegi hans var hann
jafnan reiðubúinn til að niæta þeim,
en hann sá aldrei neinar hættur fyr-
ir. Það var hugmyndaflugið, sem
gerði mér mest mein. Mig dreymdi
ekki um annað en hættur á nóttinni,
og ég gat aldrei gleymt sögunum sem
ég heyrði. Þær e'ltu mig dag og nótt.
Stundum fannst mér ég vera þessi
hugleysinginn og stundum hinn, og ég
þóttist viss um að ég mundi verða
nafni föður mín's og forfeðra til van-
sæmdar. Eg reyndi að sigrast á þess-
um kvíða. Eg fór oft á veiðar, en ég
þekkti liverja þúfu í veiðilandinu og
var viðbúinn að sigrast á öllum tor-
færunum þar.
— Og þú sem ert svo ágætur reið-
maður, skaut hún inn í. — Það sagði
Durrance mér.
— Gerði hann það? sagði Fevers-
ham. — En Durrance vissi aldrei
hvernig mér var innanbrjósts áður
en ég fór á veiðar. Þegar sím'skeytið
kom greip ég tækifærið, sem það gaf
mér til að biðja um iausn úr hernum.
Hann lauk frásögn sinni. Oft tal-
aði hann afar hægt, þvi að sumu vildi
hann halda leyndu fyrir henni og þvi
varð hann að hugsa allt vel. En liún
fékk grun um þetta líka.
— Varstu hræddur um að gera mér
vansæmd líka? spurði hún. — Var
ég á nokkurn hátt orsök til þess að
þú sóttir um lausn?
Feversham horfði i augu irennar,
Ijúgandi: — Nei!
— Hefðir þú sótt um lausn, þó að þú
hefðir ekki verið trúlofaður mér?
— Já.
Ethne var lengi að taka af sér
hanskana. Feversham sneri undan.
— Eg er víst eins og faðir ])inn,
sagði hún. — Eg get ekki skilið 'það.
Og í þögninni sem kom á eftir orð-
unum heyrði hann eitthvað hringla
við borðið. Hann sá að hún hafði tek-
ið af sér trúlofunarhringinn. Hann
lá á borðinu og það glórði ónotalega
i hann.
— Og öllu því, sem þú hefir sagt
mér núna, ætlaðir þú að halda leyndu
fyrir mér, sagði hún þungbúin. —
Þú hefðir gifst mér án þess að segja
mér frá leyndarmálinu, ef þessar
fjaðrir hefðu ekki komið!
Orðin höfðu komið fram á varirn-
ar á Iienni frá fyrstu stund, en hún
hafði ekki sagt þau fyrr, því að hún
vonaði að kraftaverk gæti kannske
gerst. Hún -hafði gefið lionum tæki-
færi til að bjarga sóma sinum, en nú
gat Iiún ekki dregið lengur að ákæra
hann.
— Eg man að ég var að tala um
eilífðina, sagði hún óðamá'la. — Við
skulum láta það vera gleymt. Eg man
líka að þú sagðir að manni gæti
skjátlast. Þar hafðir þú rétt að mæla
en ég rangt. Viltu gera svo vel að
taka við liringnum þinum aftur?
Feversham tók hringinn. Aldrei
liafði hann elskað hana eins heitt,
aidrei metið hann eins mikilis og nú,
eftir að hann hafði misst hana. •
— Og þú átt þes'sar líka. Viltu gera
svo vel að hirða þær?
Hún benti með hlævængnum á
fjaðrirnar sem lágu á borðinu. Fev-
ersham rétti út höndina, en hrökk
við og kippti lienni að sér aftur.
— Þær eru orðnar fjórar! sagði
hann.
Ethne svaraði ekki, og Feversliam
skildi hvernig i ðllu lá, er liann leit
á blævænginn hennar. Hann var úr
fílabeini, með hvítum strútsfjöðrum.
Hún hafði slitið fjöður úr blævængn-
um og lagt hana hjá hinum.
Þetta tiltæki hennar var grimmd-
arlegt. en hún vildi binda enda á mál-
ið, svo að ekki yrði um villst. Rödd
hennar hafði verið róleg, en hún var
kvalin af niðurlægingu og sársauka.
Tilhugsunin um það, sem þau höfðu
lifað saman, var óbærileg. Hún vildi
aldrei sjá hann aftur eftir þennan
dag. Þess vegna hafði hún lagt fjórðu
fjöðrina hjá hinum.
Harry Feversham tók við fjöðrun-
um án þess að mæla orð, og svo karl-
mannlega að hún furðaði sig á því.
Hann liafði frá því fyrsta horft rólega
á hana, hann hafði svarað spurning-
um hennar, og liafði í engu sýnt und-
anhald. Það lá við að Ethne færi að
iðrast eftir hve mikla harðneslcju
hún hafði sýnt. En nú var það gert,
og Feversham hafði tekið við fjöðr-
unum fjórum.
Sem snöggvast var svo að sjá sem
hann ætlaði að rífa þær í tætlur. En
hann gerði það ekki heldur stóð hann
og horfði á hana um stund, og síðan
lagði hann fjaðrirnar gætilega í innri
vasa sinn. Ethne var ekkert að hugsa
um hvers vegna liann gerði það. Hún
vissi aðeins það eitt, að öll sund voru
lokuð milli þeirra.
— Við verðum að fara inn aftur,
sagði hún loksins. — Við höfum víst
verið of lengi í burtu frá geslunum.
Viltu leiða mig? Hún leit á klukk-
una þegar þau konni inn í ársalinn.
— Ellefu, sagði hún þreytulega. —
Við erum vön að dansa þangað til
i birlingu, á þessum slóðum. Þangað
til verðum við að láta sem ekkert
sé að.
Og svo leiddust þau inn í salinn.
V. Áform Harry Feversham.
Þetta var að kvöldi þrítugasta
ágúst. Mánuður var liðinn frá dans-
lciknum í Donegal, en fólk þar um
'slóðir talaði enn um hvarf Harry
Fevershams. Sifellt gengu sögurnar.
Það var sagt að hann hefði sést morg-
uninn eftir dansleikinn, fimm mínút-
ur fyrir sex — þó að frú O’Brien
staðhæfði að það hefði vcrið tíu mín-
úlur yfir sex — og þá hefði hann enn
verið í kjólfötunum og staðið náfölur
með sjálfsmorðingjasvip við Lennon-
árbrúna. Var farið að tala um að ó-
hjákvæmilegt væri að slæða ána, ef
nokkur ráðning ætti að fást á þess-
ari gátu. Dennrs Rafferton tók svo
djúpt í árinni að hann sagði að hann
tæki ekki i mál að éta lax úr ánni,
þvi að hann væri ekki mannæta. Og
það var óviðfeldið að þurfa að vera
í þessum vafa. Aðeins tvær mann-
eskjur vissu hið sanna í málinu, og
þær tóku öllu rólega eins og áður,
og eins og all't væri eins og það ætti
að vera. Þær voru jafnvel enn hnar-
reistari en áður.
En Harry Feversham var i London
— Sutch liðsforingi komst að þvi
þann þritugasta, um kvöldið. Allan
þann dag hafði fólk ekki talað um
annað en stórorrustu, sem sagt var
að háð liefði veríð við Kassanin, í
eyðimörkinni fyrir austan Ismailia.
Þar liöfðu innfæddir menn átt að liafa
ráðist á sveit Drury-Lowes i tungls-
ljósi. Sagði sagan að enskur hersliöfð-
ingi hefði verið drepinn, og að bæði
York- og Lancasterherdeildin hafi
verið rekin á flótta. Sló felmtri mikl-
um á Lundúnabúa, og klukkan ellefu
um kvöldið hafði fjöldi fólks safnast
saman fyrir utan upplýsta gluggana
i hervarnarráðuneytinu. Þar var ó-
hugnanleg þögn. Vegna þess að Sutcli
var bæklaður á fæti hafði liann ekki
hætt sér inn í hópinn, en stóð þarna
GAMLIR VINIR — OG FRÆGIR MENN. — Manninn til hægri þekkja flest-
ir, það er Maurice Chevalier, sem alltaf nýtur sömu vinsælda sem vísna-
söngvari, þó að hann sé farinn að eldast. Maðurinn í smoking er ekki síður
frægur í sinni grein. Það er nefnilega Jack Hylton, frægasti jazzsveitar-
stjórinn á bernskuárum jazzins. Hylton hefir nú ráðningastofu fyrir leik-
ara og söngfólk og var nýlega í Deauville til þess að semja við Chevalier
um að syngja í Stokkhólmi, London og París. Chevalier hefir sungið á bað-
staðnum Deauville í sumar við afar mikinn fögnum allra baðgestanna. —
NEHRU SKOÐAR NÝJUNGAR. — Hin ágæta nýja þrýstiloftsflugvél Comet
hefir nýlega verið sýnd í Indlandi. Meðal gestanna, sem komu á Palam-
flugvöllinn við New Delhi til þess að skoða vélina, var Pandit Nehru for-
sætisráðhcrra, sem situr hér í sæti varaflugmannsins meðan verið er að
sýna honum tækjaborðið í vélinni. —
Vatnavextir geta orðið víðar en í Kína og við Missouri-Missisippi, en þaðan
berast oftast fregnir af vatnsflóðum. Nýlega urðu flóð mikil í Englandi sem
kunnugt er, eftir stórrigningar þar. Myndin sýnir hvernig umhorfs er í þorp-
um, sem standa á lágum árbökkum, þegar flóðin koma æðandi. —