Fálkinn - 10.10.1952, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Senor d’Almeida tók vasaklút-
inn sinn og þurrkaði sér um enn-
ið, þar sem stórir svitadropar
höfðu brotist fram. Upp úr vas-
anum hrökk um leið nafnspjald,
sem féll niður á gólfábreiðuna.
Senora d’Almeida beygði sig nið-
ur og tók það upp. „Jean Glace-
mont“, las hún, „allsherjarleið-
sögumaður, 5. Rue Diard, París.
Sími: Pigaelle 55890. Tekur að sér
álls konar viðfangsefni, jafnvel
hin allra vandasömustu. Konung-
leg meðmæli“.
„En hvað þetta er undarlegt,“
sagði Donna Elvira, „leiðsögu-
maðurinn þinn ber sama nafn og
hinn ungi Glacemont. Eg mátti
svo sem vita hverra erinda þú
gekkst í nótt, kæri Jean minn.“
Hún horfði einbeitnislega á eigin-
mann sinn, eh varð ekki lítið
hvumsa, þegar hann spratt eins
og píla upp af hægindastólnum,
sem hann hafði hreiðrað um sig
í, og byrjaði að stíga villtan
stríðsdans um svefnherbergið.
„Við erum hólpin!“ hrópaði
hann og benti á nafnspjaldið.
„Glacemont, ungi maðurinn, sem
var með mér í gærkvöldi. Mjög
heillandi og viðkunnanlegur mað-
ur! Hann tekur að sér alls konar
viðfangsefni. Bravó! Við giftum
hann pro forma Bianca — þú
skilur, sá gamli hefir aldrei séð
Charles Glacemont. Auðvitað lát-
um við þau ekki búa hér á hótel-
inu, með tilliti til starfsfólksins,
en það eru til önnur hótel —
Hótel Ritz til dæmis.“
„Ertu gjörsamlega frá þér,
Blasco!"
„Alls ekki! Glacemont — leið-
sögumaðurinn — er maður, sem
hægt er að reiða sig á. Fái hann
nokkra þúsund-franka-bleðla, þá
er ekki til sá hlutur — að morði
máske undanskildu — sem hann
ekki tekur að sér. Við gefum hon-
um fyrirmæli okkar þegar í dag.
Hann kynnist dóttur okkar —
þau flytja inn á Ritz — þar setja
þau upp bækistöðvar sínar, mót-
tökusal, tvö svefnherbergi, tvö
baðherbergi — tengdapabbi hrífst
af hamingju þeirra — hann legg-
ur blessun sina yfir þau — og fer
svo harð-ánægður heim til Arg-
entínu aftur. Ekki neinn galdur,
vina min, bara sniðugheit . .. . “
„En,“ og Donna Elvira stóð á
öndinni, „hvað heldurðu að
Bianca segi um þetta furðulega
uppátæki?"
„Bianca hefir alltaf verið föð-
ur sínum hlýðin og góð dóttir.“
„Já, en hugsaðu þér bara, ef
nú,“ hélt Donna Elvira áfram
óttaslegin í málrómnum, „ef
þessi náungi verður ástfanginn af
Bianca, eða hún af honum.“
„Slúður! Eg er, eins og þú veist,
elsku Elvira min, mikill mann-
þekkjari .og sálfræðingur, og ég
get fullvissað þig um það, að
Monsieur Jean Glacemont er í
alla staði hinn mesti fyrirmyndar-
maður. Hann mun ekki á nokkurn
hátt reyna að daðra við dóttur
okkar eða yfirleitt hafa hin
minnstu áhrif á hana.“
„En — á nóttunni, Blasco —
hefurðu hugsað út í það, að þessi
tvö ungmenni eiga að sofa í —
reyndar ekki í sama herbergi,
heldur í sömu íbúðinni .... Og
Bianca er blóðrík — það veit ég.“
„Bianca lokar auðvitað að sér
á nóttunni," sagði Senor d’Al-
meida í róandi tón. „Og auk þess
verður pabbi þinn víst ekki svo
lengi í París. I hvert skipti sem
hann hefir verið utan landamæra
Argentínu, hefir hann fengið
heimþrá og farið samstundis heim
til Buenos Aires. Þetta gengur
allt fyrir sig, taktu eftir. En nú
skulum við fara inn til Bianca og
ræða áætlunina við hana.“ Náma-
eigandinn fór með eiginkonu sína
í kjölfarinu í gegnum samkvæm-
issalinn og barði að dyrum hjá
dóttur sinni.
Það var fjórum dögum síðar.
Klukkan var eitt um nóttina. 1
hinum glæsibúna samkvæmissal
þeirra á Hótel Ritz í París sat
„Madame Bianca Glacemont”,
nefnilega Bianca d’Almeida, sam-
anhnipruð á lágum legubekk, á
meðan gervi-eiginmaðurinn henn-
ar, þ. e. a. s. allsherjarleiðsögu-
maðurinn Monsieur Jean Glace-
mont, stikaði fram og aftur um
gólfið með hendurnar í buxna-
vösunum og sígarettu í munnin-
um. Monsieur Glacemont var lag-
legur, ungur maður, hann hafði
svart, aftur-greitt hár, stálgrá og
mjög einbeitnisleg augu. Hann
var grannur og íturvaxinn. Bi-
ance hafði bleikt hár, svört augu,
purpururauðan munn, snjóhvítar
tennur og ertnislegt bros. Hún
var aðeins klædd afar þunnum,
sægrænum silkikjól. Á fótunum
var hún í inniskóm úr slöngu-
skinni. Monsieur Glacemont var
kjólklæddur.
„Já,“ sagði Bianca hlæjandi,
„okkur tókst sannarlega að gabba
afa minn! Ekki eina sekúndu,
þegar hann kom í fyrradag, ef-
aðist hann um að við værum
gift, þú og ég.“
„Nei,“ svaraði leiðsögumaður-
inn brosandi, „þegar ég tek eitt-
hvað að mér, þá er ég vanur að
afgreiða það á viðunandi hátt.
En hún frú móðir yðar, Made-
moiselle, bar það með sér, að hún
áliti, að ég myndi — já, bókstaf-
lega talað »— tæla yður.“
„Mamma hefir alltaf verið svo
hlægilega kvíðin mín vegna.
Hvers vegna kallar þú mig ann-
ars Mademoiselle — það hljómar
svo aulalega." Bianca teygði
annan fótinn upp í loftið. Grönn
gullkeðja kom í ljós á leggnum
við sokaböndin. Á nöktum hand-
leggjunum leiftraði heil syrpa af
gimsteinum.
„Eins og þú vilt,“ svaraði M.
Glacemont þurrlega. „Eigum við
ekki bráðum að fara að ganga til
hvílu?“ Hann geispaði og bar lóf-
ann fyrir munninn.
Bianca horfði lengi á hann.
„Þú ert sannarlega sá undar-
legasti fugl, sem ég nokkurn tíma
hefi kynnst,“ sagði hún hlæjandi.
„I þrjár nætur höfum við nú bú-
ið alein á hóteli í léttúðugustu
borg heimsins — og þú hefir ekki
einu sinni gert hina allra minnstu
tilraun til þess svo mikið sem að
kyssa mig .... enn síður að þú
... . “ Hún þagnaði og fitlaði við
eitt armbandanna sinna.
„Eg hefi kysst þig þrisvar
sinnum í nærveru afa þíns,“ sagði
Jean. „Oh, hvað ég er syfjaður.
En það átti vel við þennan gam-
anleik, svo að ég varð að láta mér
það lynda.“
„Láta þér það lynda . .. . “
Augu hennar skutu gneistum,
svo móðguð varð hún. „Er það
virkilega svo óþægilegt að kyssa
mig ....?“
„Eg er samningsbundinn föður
þínum, og það er áform mitt að
halda samninginn. Ekkert daður,
fyrirskipaði Senor d’Almeida.“
„Segðu mér eitt,“ mælti Bianca.
„Finnst þér ég vera ólagleg?"
„Alls ekki.“
„Er ef til vill eitthvað athuga-
vert við vaxtarlagið ....?“
„Alls ekki, Mademoiselle.“
„Kemurðu aftur með þetta
„Mademoiselle“ þitt! Að þú skul-
ii ekki skammast þín! Sem sagt
— það er bara sökum þess að þú
ert svo orðheldinn, að þú ekki
----“ Bianca átti bágt með að
stilla sig. Allra helst hefði hún
viljáð hafa stokkið á fætur og
hent einhverju þungu í höfuð
hans — rifið hann — klórað hann
— sparkað í hann .... Aldrei
á ævi sinni, hugsaði hún með sér,
hafði henni verið misboðið svona
hrapalega.
„Eg hefi sagt þér skoðun mína
á hinni svokölluðu giftingu okk-
ar.“
„Þú sást mig nakta í baðher-
berginu í gær, Jean. Eg bað þig
um að þurrka mér um bakið. Og
á meðan þú varst að því, þá varstu
á svipinn eins og þú værir við þína
eigin jarðarför."
„Já, einmitt!" M. Glacemont
kveikti sér í sígarettu. Skömmu
síðar tók hann hana út úr sér
og fór að blístra.
„Eg hugsa að ég fari bráðum
að hata þig,“ tautaði Senorita
d’Almeida og fölnaði undir and-
litsfarðanum.
------J'" ........... .........
„En hvað það er átakanlegt! En
ef þú hefir ekkert sérstakt á móti
því,“ sagði leiðsögumaðurinn og
geispaði aftur,í„þá held ég að ég
fari inn í herbergið mitt og leggi
mig. Vinnudagur minn er á enda
— einnig ég þarfnast svefns.“
Bianca stóð á fætur. Óróleg
gekk hún fram og aftur um stof-
una og beit sig í vörina.
„Jæja-þá, góða nótt, Bianca,“
sagði Jean kæruleysislegum rómi
og hneigði sig niður í gólf. „Sofðu
vel!“ Því næst opnaði hann dyrn-
ar á svefnherberginu sínu og lok-í
aði þeim svo á eftir sér. Hann
var farinn.
Lengi vel stóð Bianca graf-
kyrr í sömu sporum og gat ekki
komið upp einu orði. Því næst tók
hún kristalvasa og henti honum
í þilið svo að hann brotnaði í
þúsundir mola. Að svo búnu fór
hún inn í svefnherbergi sitt, æst-
ari í skapi heldur en nokkru sinni
fyrr, og hóf að afklæða sig. Á
meðan velti hún því fáránlega
við hið „hamingjusama hjóna-
band“ sitt fyrir sér. Allt í einu
opnuðust dyrnar, og Jean — að-
eins klæddur þunnum náttfötum
— kom stormandi inn.
„Ástin min,“ hvíslaði hann og
tók hana í fang sér, „loksins.“
Ástþrungnum kossum smellti
hann á hinar rauðu varir henn-
ar — háls hennar — axlirnar á
henni — o. s. frv.
„Ertu orðinn hringlandi vit-
laus?“ stamaði Bianca, sem ó-
mögulega gat skilið hina nýju og
óvæntu stefnu hans.
„Nei, en nú er hann loksins
farinn,“ svaraði Jean og kyssti
hana heitt og óhemjulega.
„Hver — hver er farinn?“
„Pabbi þinn, aúðvitað."
„Pabbi ....?“
„Já. Or svefnherberginu mínu.“
„Svefnherberginu — svefnher-
berginu þínu — þínu, Jean?“
„Já, ég hefi ekki haft tækifæri
til þess að segja þér frá því öllu
fyrr en núna, elskulega Bianca,“
sagði leiðsögumaðurinn hlæjandi
og strauk mjúka lokka hennar.
„Hverja einustu nótt, sem við
höfum búið hér, hefir faðir þinn
haldið sig í svefnherberginu mínu.
Sjálfur hefi ég sofið í einstakl-
ingsherbergi á þriðju hæð. Og á
meðan við, þú og ég, vorum sam-
an í samkvæmissalnum, þá stóð
hann á hleri við skráargatið —
hann heyrði allt það, sem við töl-
uðum saman, og sá allt, sem við
höfðumst að. En áðan, þegar ég
kom inn í svefnherbergið mitt,
já, þá sagði faðir þinn: „Monsieur
Glacemont — ég hefi nú sann-
færst um að framkoma yðar
gagnvart dóttur minni er í alla
staði óaðfinnanleg — og að þér
hafið ekkert óhreint í huga gagn-
Niðurlag á bls. 11.