Fálkinn - 10.10.1952, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
— Og það þýðir að við töpum tuttugu og
tveimur pundum á hverju hlutabréfi. Tuttugi:
og tveir sinnum hundrað og tuttugu þúsund
verða tvær milljónir sex hundruð og fjörutíu
þúsund pund, sir Charles. Það verður tapið
okkar á þessu gróðabragði.
— Þetta er barnagaman, Lock.
— Nei, afsakið, það er það ekki, svaraði
Simon Lock. — Þetta er fullorðinna manna
léikur, og það er bláköld alvara.
— Eg hefi ekkert vit á kauphallarbraski
.... hefi aldrei haft það, sagði sir Charles
Custer. Eg lenti í viðskiptalífinu vegna þess
að þér og fleiri eggjuðu mig á það. En mér
finnst að okkur sé nauðugur einn kostur, að
leysa frá skjóðunni.
— Leysa frá skjóðunni?
— Já, segja öllum þessum mönnum, sem
við höfum skyldað okkur til að útvega hluta-
bréfin, að við getum blátt áfram ekki látið
þau — að við höfum þau ekki til, og lofa þeim
svo að gera það sem þeim sýnist. Þeir geta
ekki gert neitt illt af sér, sem er svo bölvað
að það sé ekki skárra en tveggja og hálfrar
milljónar tap.
— Kæri sir Charles, sagði Símon Lock. —
Það er ekki neitt til í City sem heitir að „leysa
frá skjóðunni". Við erum bundnir samning-
um um að afhenda þessi hlutabréf, og við
verðum að afhenda þau eða borga verðið ....
gjaldþrot.
Það var auðséð að sir Charles reyndi að
harka af sér.
— Hvernig ætlið þér að haga yður í mál-
inu, Lock? spurði hann. — Vitanlega hafið
þér gert yður einhverja áætlun. Hvað geng-
ur hún út á? Þér skuluð ekki reyna nein und-
anbrögð við mig.
— Jæja, við höfum viku frest, sagði Simon
Lock. — Það er aðaleignin. Sjö dýrmæta daga
til að bjarga okkur. Hundrað og sextiu tíma.
Á þeim tíma ....
Nú var drepið á dyrnar og strákur kom inn
með símskeyti.
Simon Lock braut það sundur og las:
„Þykir leitt að verða að ógilda tilboð yð-
ar frá í gær. Princesse-hlutabréfin kosta nú
þrjátíu og fimm pund. Gaunt & Griffiths.“
Napoleon fyrrverandi rétti sir Charles
Custer gula blaðið.
— Ekkert svar, sagði hann rólega við
•.trákinn.
XIII. SKRAUTKERIÐ.
Helsta umræðuefnið í kauphöllinni daginn
eftir voru hinar misheppnuðu tilraunir miðl-
ara Simon Locks .... hann hafði fengið
marga verðbréfamiðlara í lið með sér ....
til að fá keypt La Princesse-hlutabréf. Ekki
varð með vissu séð hverjir það voru, sem
FELUMY.ND
Hv&r er skrœlinginn?
sóttust mest eftir hlutabréfunum, en allir
þóttust vita að það væri Simon Lock sem væri
í klípunni. Kauphallarmennirnir brostu í
kampinn. Þeir þorðu ekki að hlæja hátt, því
að ennþá var það Simon Lock, sem þeir voru
hræddir við. Það reyndist ekki hægt að fá
eitt einasta hlutabréf keypt, hvað sem í boði
var. Þau hurfu öll af markaðinum. Lock
reyndi að komast á snoðir um hver hefði
sölsað bréfin undir sig en það varð á^angurs-
laust. Það reyndist óræð gáta. Hann leitaði
uppi mann, sem fékkst við spákaupmennsku
á westralska markaðinum og stundaði kaup-
hallarbrask og fjárhættuspil í Monte Carlo á
víxl, og bauð honum til hádegisverðar með
sér. Simon hinn mikli fór með þennan mann,
sem ekki var nema núll í heimi hinna meiri
háttar fjármálamanna, á frægan og mjög
fínan gildaskála, þar sem Cityhöfðingjar, sem
langar í ekta skjaldbökusúpu, geta alltaf feng-
ið hana.
— Miðlararnir mínir seldu yður tíu þús-
und Princesse-hlutabréf hérna á dögunum,
sagði Simon Lock kumpánlega við manninn.
— Alveg rétt, sagði maðurinn. — Á þrjú
pund.
— Já, sagði Lock. — Og við eigum að af-
henda bréfin eftir viku.
— Eftir viku, endurtók maðurinn annars
hugar.
— Heyrið þér! glopraðist nú út úr Lock. —
Við viljum ekki afhenda bréfin. Okkur hentar
það ekki. Þér skiljið það?
— Viljið ekki afhenda? Hvers vegna ekki?
— Þér skuluð ekki hugsa um það. Spurn-
ingin er hvað þér viljið fá borgað fyrir að
ieysa okkur frá samningnum?
— Ekki neitt.
— Þér leysið okkur frá honum — fyrir
ekki neitt?
— Eg á við að ég get ekki leyst yður frá
samningnum, herra Lock, sagði maðurinn
formlega. — Eg hefi mjög ákveðnar skipan-
ir frá þeim sem ég keypti fyrir.
— Hverja keyptuð þér fyrir?
— Eg hefi ekki ástæður til að segja yður
það.
— Segið mér hverjir þeir eru, sagði Simon
Lock. — Eg skal borga yður fimm þúsund
pund fyrir það.
Maðurinn hristi höfuðið alvarlegur. Hann
hefði gjarna viljað eingnast þessi fimm þús-
und pund, en þorði ekki að taka við þeim.
— Vinnið þér fyrir Gaunt & Griffiths?
spurði Simon Lock.
— Nei, svaraði maðurinn og þótti vænt
um að geta svarað af eða á.
— Þjónn, reikninginn! kallaði Lock.
Af gildaskálanum fór hann í skrifstofur
Gaunt & Griffiths. Hann bað um að fá að
tala við Gaunt, hinn virðulega eldri forstjóra
fyrirtækisins, og Gaunt lét hann — Simon
Lock! bíða í tíu mínútur.
— Jæja þá, herra Gaunt, sagði hann í upp-
gerðar kumpánatón er hann slapp loksins
inn. — Eg kom út af þessum Princesse-hluta-
bréfum. Hve mörg getið þér boðið mér?
— Þér getið fengið tíu þúsund, herra Lock.
— Á þrjátíu og fimm pund?
— Á þrjátíu og fimm, já.
— Það er að segja þrjú hundruð og fimm-
tíu þúsund pund fyrir þennan slatta?
— Alveg rétt.
— Og þér gerið yður von um að fá þetta,
herra Gaunt .... ha?
— Hvað eigið þér við? sagði Gaunt alvar-
legur.
— Eg á auðvitað við að þetta gengi nær
ekki nokkurri átt, sagði Simon Lock. — Þér
vitið að framboðið er lítið, og þá þykir sjálf-
sagt að heimta öfgaverð. Þér munduð taka
lægra boði ef þér vilduð selja á annað borð.
— Firma okkar rekur ekki fjárhættuspil,
herra Lock. En með síðustu orðunum sem
þér sögðuð komuð þér að merg málsins. Þér
sögðuð „ef þér vilduð #lja á annað borð“.
En við viljum nefnilega ekki selja. Þér munið
eflaust að það voruð þér sem komuð til okk-
ar og spurðuð hvort við hefðum þessi bréf
á boðstólum. Þá leituðum við fyrir okkur og
náðum í nokkur. Skiptavinir okkar ....
— Er yður verr við að segja mér hverir
skiptavinir ykkar eru? tók Simon Lock fram í.
— Yður mundi ekki þýða neitt að snúa
yður til þeirra sjálfra, sagði Gaunt.