Fálkinn - 18.09.1953, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Ástiibrasfi M% Hbftns
IV. G R E I N .
ÁSTIR, BRÚÐKAUP OG HVERSDAGSLÍF.
Ástæðan til þess að Ali vildi ekki
missa af Ritu var sú, að það særði
hann að nokkur kona hafnaði
honum, segir góður vinur svarta
prinsins. Hann hafði alltaf „kom-
ið, séð og sigrað“ þegar konur
voru annars vegar. Og nú fór fólk
að spyrja: Er Rita að leika sér að
honum, eða er henni alvara?
ÆST gerist það í málinu, að Ali
segir blaðamönnum, að liann
liafi beðið Ritu. Þetta var í maí 1949.
En þá gerðist dálítið einkennilegt.
Rita hafði jafnan verið að fjargviðrast
yfir iþví að hún vissi ekki hvar annar
maðurinn hennar, Orson Welles, væri
niður kominn, en einmitt þessa dag-
ana vitnaðist að hann væri í Evrópu.
Hann var til skiptis í Paris og Róm en
þau hittust aldrei. Hins vegar var
gengið frá iagaskilnaði þeirra og Rita
var orðin frí og frjáls.
Og nú var farið að undirbúa 1001-
nætur-brúðkaup i Suður-Frakklandi.
Það stóð aðeins á einu: Rita varð að
taka múhameðstrú. Og ef hún eignað-
ist hörn með Ali þá skyldu þau alin
upp í anda kóransins. Rita lofaði því.
Aii var Ijráðskotinn í Ritu og ein-
setti sér að haida veglegasta brúð-
kaup sem haldið hefði verið í heim-
inum síðan faðir hans liafði gifst
fyrstu konu sinni fyrir 50 árum. Þá
stóð hrúðkaupið tvær vikur og kost-
aði yfir 100.000 gullgildra. AIi leigði
25 íhúðir lianda gestum sínum á bestu
gistihúsunum í Cannes. Þau kostuðu
þúsund pund á dag auk 250 punda fyr-
ir hlóm. Faðir Ritu kom ekki í veisl-
una. Það fréttist að hann mundi koma,
en vestur í Ameríku kvartaði gamli
maðurinn undan því að sér hefði ekki
verið boðið!
Þegar komið var í eindaga kom
það á daginn að Aii hafði gleymt að
láta lýsa, svo að hann varð að kaupa
sérstakt leyfisbréf til þess að bjarga
giftingunni. Gestirnir, þar á meðal
vitanlega Elsa Maxwell, komu til
Cannes og sáu hjónin gefin saman
og var Rita í nærskornum, hvítum
silkikjól. Það var kommúnisti sem
gaf þau saman, borgarstjórinn í
smábænum Vallauris. Aga Klian var
svaramaður sonar sins. Ali datt það
snjallræði i hug að bjóða Orson
Welles, 2. manni Ritu í brúðkaupið.
En hann kom ekki. Bæði Ali og Rita
Ijómuðu af ánægju eftir athöfnina.
Hann kallaði hana „baby“ og hún
kallaði hann „sweetheart". En þegar
kom fram í júli var lif ])eirra orðið
einn sífelldur miðvikudagur.
Eisa Maxwell var öil í veisluhöld-
unum eins og liún átti vanda til. Hún
hélt veislur sjáif og aflaði jafnan
nægilegs efnis í blaðagreinarnar sin-
ar. Henni var lika boðið til Aga
Khans ásamt hertogahjónunum af
Windsor. En af einhverjum ástæðum
tókst þetta samkvæmi ekki sem best.
Kona Aga Khans var sökkhlaðin af
demöntum (sem að visu var stoiið
skönunu siðar), „kampavín um borð-
in flaut“ og styrjuhrognin voru fyrsta
flokks — en Aga Iíhan var þegar far-
inn að hafa áhyggjur af Ritu og syni
sínum.
Og svo kom króginn.
í júlí 1949 var Ritu boðið heim til
lengdaföður síns, ásamt hertogahjón-
unum af Windsor. Ali var þá austur
í Indlandi i kaupsýsluferð.
En Rita kom alls ekki í samkvæmið.
Nú fóru blöðin að koma með ágiskan-
ir og getsakir en svo fundu þau ráðn-
inguna: „Rita á barn í vonum í næsta
mánuði!“ Sjálf neitaði hún að segja
blaðamönnunum nokkuð af eða á um
þetta, en þá fóru þeir til Yakymour
og spurðu Aga Khan.
Yakymour er húsið sem Aga Khan
byggði handa fjórðu konunni sinni.
Hún heitir Yvette, en hann kallar
hana Yaky. „Mour“ er stytling á
,,amour“ — ást. Sá gamli kunni að
orða það!
Aga Khan þvertók fyrir að Rita ætti
von á barni í næsta mánuði. En um
sama leyti sagði Ali frá þvi liverjum
sem hafa vildi, að Rita væri komin
á steypinn.
Og nú varð Rita forsiðugóðgæti á
ný. En svo leið ágústmánuður og ekki
kom barnið. Og augu allra þeirra,
sem gengu með glamurfréttasótt
mændu til Sviss, þvi að þar átti við-
burðurinn að ske. Rita, veslingurinn,
fékk aldrei að vera í friði. Ali leigði
stórt einbýlishús skammt frá Laus-
anne og lét búa sem best undir. Tvær
hjúkrunarkonur voru ráðnar og tvö
baðherbergi sett í húsið. Hann leigði
lika nokkur herbergi á frægustu fæð-
ingarstofnuninni i Sviss. Svo leið
sumarið — en „ekki kom storkurinn“.
Hvað var það sem tafði?
En kjaftavaðallinn hélt áfram og
jókst og margfaldaðist. í nóvember
lýsti Ali yfir því að það væri ósatt
að hann ætlaði að skilja við Ritu. Svo
leið og beið fram að jólum og um
það leyti sem Rita eignaðist barnið
voru allir á kafi í jólaönnum. Það
var 27. desember. Og nú lét Aii hafa
það eftir sér i Lausanne, að barnið
liefði fæðst sjö vikum fyrir tímann.
Framhald í næsta blaði.
Ýmislegt um hnappa
til gagns og skrauts
NÝJUSTU tískufréttir herma að
notkun hnappa til skrauts fari
nú mjög í vöxt, jafnvel á samkvæmis
og kvöldkjólum. Og það eru engir
smáræðis hnappar, sem um er að
ræða, því að þeir stærstu eru næstum
á stærð við undirskálar.
Þegar talað er um hnappa hugsum
við fyrst og fremst um nytsemi þeirra
og okkur finnst jafnvel hnappar, sem
ekki er not fyrir, tilgangslaust prjál.
En sé litið á sögu hnappanna frá
fornu fari kemur fijótt í ljós að upp-
runaleg notkun hnappa var eingöngu
til skrauts. Frásagnir af klæðnaði
manna fyrir 500 árum síðan herma,
að auðkýfingar þeirra tima létu
sauma fjölda hnappa á flíkur sínar
án tillits til gagnsemi þeirra. Hnapp-
arnir urðu á þeim tima slikt tákn
hégómaskaparins, að ýmsir sértrúar-
flokkar bannfærðu alla hnappa —
jafnvel þar sem þeirra var þörf.
Á nítjándu öldinni gengu karhnenn
i skrautfrökkum alsettum gylltum
hnöppum, og enn í dag ferst karl-
mönnum ekki að hæðast að skraut-
hnöppum kvenfólksins, því að
á daglegum fatnaði þeirra eru enn
Rita virðist hafa æfingu í að hluta sundur brúðkaupstertuna, enda er
þetta sú fjórða sem hún sker. „Hnífurinn" er indverskt sverð.
Þessi kjóll sýnir glöggt hina nýju
tísku vatðandi hnappa. Þessir hnapp-
ar eru vissulega ekki mjög stórir, en
þó er það fyrirkomulag þeirra, ásamt
hinum hvítu bryddingum, sem setja
mestan svip á kjólinn.
nokkrir hnappar, sem fyrir iöngu eru
hættir að hafa gildi til gagns. Til
dæmis eru hnapparnir framan á
jakkaermi karlmannsfatanna leifar
þess tima, er þeir voru notaðir til
að hneppa upp á þá skrautlegri
skyrtulíningu.
Ilnapparnir tveir sem prýða bak
kjólfatanna eru frá þeim tíma, er
menn hnepptu upp kjóllöfunum, þeg-
ar þeir fóru á hestbak, og enn þykja
þessir hnappar sjálfsagðir á kjólföt-
unum, þótt fæstum sé nú orðið Ijós
hin upprunalega þýðing þeirra.
í gamla daga fyrir um það I)il tveim
til þrem öldum voru handsmiðaðir
gylltir og silfraðir linappar, með eða
án dýrindis steina, eitt mesta tákn
auðæva og veldis. En síðan fjölda-
framleiðsla hnappa liófst, fyrir um
það bil 200 árum varð notkun þeirra
almenn. Þegar öllu er á botninn hvolft
eru þeir líklega eina tískufyrirbærið
sem hefir haldið velli og ekki breytt
lögun sinni frá þeim tíma.
Nú í ár miðast notkun hnappa í
tískunni nær eingöngu við gildi þeirra
til skrauts, og er ekki alltaf tekið
tillit til þægindanna. Til dæmis getur
röð kúptra beinhnappa niður pilsið
að aftan litið vel út, en hamingjan
hjálpi þeirri, sem situr í þvi pilsi til
lengdar ....
Eins og stendur má segja að hnapp-
ar séu notaðir á hinum óiíklegustu
sem ljklegustu stöðum, að framan,
aftan og niður með hliðarsaumunum,
í einni röð eða tveim, og jafnvel
óskipulega liér og þar. Þeir eru ýmist
notaðir margir saman, eða 1-—3 hinna
risastóru hnappa sem ná allt að því
undirskálar stærð.
Hnappar tískunnar í ár eru búnir
til úr ýmsum efnum — beini, plasti,
postulini, fílabeini og gleri. Falleg-
ustu skrauthnapparnir eru úr perlu-
skel, hvítir eða gráir að lit, en þeir
eru afrar dýrir og mætti næstum
flokka þá með skartgripum, þvi að
þeir hafa iiækkað í verði um 4—500%
síðan um strið. *