Fálkinn - 18.09.1953, Síða 12

12
FÁLKINN
FRAM HALDSSAGA: 10.
Þeir elskuðu hunu tveir.
Skáldsaga eftir Anne Duffield.
Já, ég helði átt að vera kominn fyrr, en ég
átti annrííkt í Cairo.
— Þú hafðir þó tima til að fara með gesti
á óðalið þitt um fyrri helgi, sagði Mohamed
Osman.
— Já .... Prinsinn yppti öxlum. — Eg
varð að sýna vinum mínum þakkarvott fyrir
allt það, sem þeir hafa gert fyrir mig.
— Auðvitað. Fjölskyldan getur ekki alltaf
setið á hakanum fyrir öðru.
— Fjölskyldan ætti auðvitað að gera það,
sagði Ali.
— Þannig var það í mínu ungdæmi. En það
tjáir ekki að tala um það. Það sem mestu
skiptir er að þú ert kominn. Mér þykir mjög
vænt um að geta boðið þig velkominn.
— Það gleður mig líka að vera kominn
hingað, og fá tækifæri til að heilsa frænkum
mínum, svaraði Ali.
— Við höfum öll beðið þessarar heimsókn-
ar með óþreyju.
Prinsinn sat þögull og horfði í gaupnir sér.
Gamli maðurinn leit með ánægjulegri lymsku
til hans og sagði rólega: Tamara verður bráð-
um seytján ára. Það er mál til komið að hún
giftist. Eg skil það svo, Ali, sem þú sért hing-
að kominn til að heimta brúði þina?
Ali prins horfði í spyrjandi augu frænda
sins og svaraði rólega: — Eg er kominn til
að heimsækja ykkur öll — líka Tamöru.
Meira get ég ekki sagt sem stendur.
— Er það allt og sumt? Gamli maðurinn
átti erfitt með að hafa stjórn á röddinni. —
En það hefir alltaf verið ráð fyrir því gert
að hún yrði konan þín undir eins og hún væri
orðin seytján ára!
— Nei! Prinsinn var jafn rólegur og áður.
— Okkur kom saman um að tala um þetta
aftur, þegar Tamara væri orðin seytján ára.
Tvenn dökk augu mættust, jafn sterk.
Sheikinn vissi að hann hafði eitt fram yfir
frænda sinn: aldurinn. Jafnvel þó að Ali væri
viljasterkur varð hann að beygja sig fyrir
því. Þegar sá eldri heimtaði að Ali heimsækti
sig í þessum erindum þá beygði hann sig, og
mundi lika verða að láta undan í rökræðunum.
En Mohamed breytti hernaðaráætluninni.
Hann stóð upp og sagði brosandi: — Þú
hefir rétt að mæla. Við getum talað um þetta
síðar. En nú skulum við fara inn til kvenn-
anna. Þær bíða.
Mahomed gekk á undan og Ali fór á eftir
honum um löng göng. Gamli maðurinn nam
staðar, dró forhengi til hliðar og drap á dyr.
— Kom inn! svaraði skær stúlkurödd. —
Það er Tamara, sagði gamli maðurinn ánægju-
lega. — Hún bíður eftir þér.
Ali hikaði en gamli maðurinn brosti. —
Farðu inn, þið hafið sést fyrr. Hann hélt
uppi hurðinni og lét Ali fara inn og lokaði
svo hurðinni eftir honum.
Stofan var í meðallagi stór og vissi út að
rósagarði. Veggirnir voru fóðraðir með silki
og þykkar ábreiður á gólfinu. Lágir, silki-
klæddir dívanar, lítil útskorin borð og márisk
skrautker á víð og dreif, þetta var al-tyrknesk
stofa, og unga stúlkan, sem stóð feiminn við
gluggann var i stíl við umhverfið. Hún var
í síðum og víðum buxum úr gulu silki, með
breitt mittisbelti og í útsaumuðu vesti. Hún
var berfætt með hælalausa inniskó á fót-
unum.
Hún stóð grafkyrr er Ali kom inn, hún
hafði ekki af honum augun og roði kom í
kinnarnar. Dökkt hárið var skilið í miðju og
vafið í hnút í hnakkanum. Hún var förðuð
og neglurnar á mjóum fingrunum rósrauðar.
Andlitið var sviphreint, líkaminn ungur og
íturvaxinn. Á litlu borði hjá henni stóð skál
með brennandi reykelsi, og lagði sætan ilm
af því um stofuna.
Prins Ali, sem ekki hafði séð frænku sína
lengi, var gagntekinn af fegurð hennar. —
Komdu sæl, Tamara, sagði hann vingjarnlega
og rétti fram höndina. Hann tók eftir að henni
var órótt.
Tamara rétti honum höndina og bauð henni
sæti. Hún talaði mjög formlega, eins og henni
hafði verið kennt, en röddin var heit og hljóm-
þýð.
Þau sátu andspænis hvort öðru. Sætan blá-
an reyk lagði upp milli þeirra. Prinsinn mændi
út í garðinn. Dyrnar stóðu opnar en ekki barst
nokkur blær inn. Hann óskaði að hún hefði
ekki kveikt á reykelsinu, en sagði ekkert, því
að sjálfsagt hafði hún gert þetta honum til
heiðurs. Gamall siður, í stíl við háttvísi henn-
ar. Hún hafði fengið strangt uppeldi, tyrk-
nesk kona hafði verið látin kenna henni, und-
ir eftirliti Mohameds. Tamara kunni alls kon-
ar listsaum, hafði lært að lesa og tala frönsku
og ensku, gat sungið vísur og lék þá sjálf
undir á zítar. En hún kunni engin skil á þeirra
veröld sem var fyrir utan dyngjur kvenn-
anna.
ÞJÖNN kom inn með hið sjálfsagða kaffi.
Ali prins drakk nú annan bollann, en afþakk-
aði sætu kökurnar, sem Tamara bauð honum.
Hún horfði feimnislega á hann en fékk sér
köku sjálf.
— Það er langt siðan við höfum sést núna,
Tamar.a, byrjaði Ali glaðlega.
— Já, Ali, svaraði Tamara.
— Þú ert orðin fögur ung dama síðan.
— Já, Ali, svaraði hún.
— Hvað hefir þú fyrir stafni á daginn. Hef-
irðu lært að sitja á hestbaki? spurði prins-
inn.
— Nei, Ali, svaraði Tamara.
— Hvers vegna ekki?
— Faðir minn hefir ekki kennt mér það.
Hún tók sér aðra köku.
— Kemurðu aldrei út fyrir landareignina?
T. d. til Cairo?
— Nei, Ali. Pabbi fer aldrei með mig
þangað.
Prinsinn var í vandræðum. Það var vandi
að halda uppi samtali við Tamöru. Var þetta
aðeins feimni — eða var hún svona innantóm?
Hann hélt áfram að spyrja hana hvað hún
hefði fyrir stafni á daginn.
— Pabbi fer með mig hérna um óðalið. Að
öðru leyti er ég með mömmu og frænkum
mínum, ömmu og Fötmu gömlu. Við sitjum
í garðinum. Eg sauma. Og leik á zítar.
— Já, og hvað svo meira? Ali brosti.
— Við borðum kökur og ávexti og sætindi,
hélt Tamara áfram. Hún vildi reyna að svara
öllu sem ítarlegast.
Ali brosti. — Lestu aldrei neitt?
— Nei, Ali.
— En þú kannt bæði ensku og frönsku, er
ekki svo?
— Jú, Ali.
— Eg skal senda þér góðar bækur, ef þú
vilt.
Hún virtist vera í vandræðum. — Nei, þökk
fyrir, Ali. Eg kæri mig ekki um bækur. Eg
lærði að lesa af því að pabbi vildi það. En
ég hefi ekki lesið neitt siðan kennslukonan fór.
Prinsinn andvarpaði. Frítt andlit, fagur
líkami — en heilinn eins og moð. Þetta var
þá ekki feimni. Gæti hann mannað hana? Ef
til vill. En til þess þyrfti bæði tíma og þolin-
mæði og mundi kannske ekki duga samt. Án
þess að Ali vissi þvi mátti lesa það sem hann
var að hugsa úr andlitinu á honum. Hann
stóð upp. — Það var gaman að hitta þig,
Tamara. En ég má ekki standa lengi við. Ætl-
arðu að fylgja mér til hennar móður þinnar
og frænkananna?
— Já, Ali, sagði Tamara.
Hún fór með honum í kvennabúrið, þar
sem konur fjölskyldunnar sátu. Hann 'heilsaði
móður hennar — einu sinni hafði hún verið
eins falleg og dóttir hennar var núna, en nú
var hún vansköpuð af fitu. Eins voru frænk-
urnar. Allar voru þær í hólkvíðum sloppum.
Amman ein var lítil og mögur og andlitið
eins og skorpnað epli. Hún var alræmd fyrir
hve tannhvöss hún var.
Nú var enn komið með kaffi. Prinsinn drakk
þriðja bollann en afþakkaði kökur og sæt-
indi. Allar konurnar, og Tamara lika, voru
síétandi. Þær samkjöftuðu aldrei og Ali hafði
sig allan við að svara. Hann hafði verið svo
lengi í burtu að hann hafði gleymt hvernig
líífið var í kvennadyngjunum. Allar þessar
kökuétandi konur voru kjaftakindur letingj-
ar og heimskingjar. Þær voru allar farðaðar
og loftið var þungt af smyrslalyktinni. Ali
sárlangaði til að flýja — og gaut augunum
til Tamöru. Hún var alveg eins og þær hinar,
að því fráskildu að hún var ung.
Loks kom Möhamed Osman inn, og Ali
gat staðið upp án þess að það þætti ókurteisi.
Gamli maðurinn bauð frænda sínum að sýna
honum hesthúsin. En þegar þeir komu út
afsakaði Ali sig og sagðist verða að fara
heim til sín undir eins. Hann þóttist vita að
gamli maðurinn gerði ráð fyrir að hann yrði
ekki minna en tvær nætur. — Móðir mín á
von á mér í kvöld, sagði hann.
— Emineh lánar okkur þig áreiðanlega
eina nótt, sagði frændi maldandi í móinn.
— Það mundi hún gera en ég get ekki beð-
ið bana um það, svaraði Ali afsakandi. —
Hún er ekki hress og hefir séð mig svo iitið
síðan ég kom heim.
— Þá verðurðu að koma og borða með mér
hádegisverð á morgun, sagði Mohamed Os-
man. — Við þurfum um margt að tala og ég
hafði ekki búist við að þú færir svona fljótt
aftur.
— Hér er ómögulegt að koma á morgun.
— Ömögulegt? Hvað á þetta að þýða?