Fálkinn - 25.09.1953, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Ný spennandi ástar- og leynilögreglu saga eftir I’hyllis Hambledon.
LeyndArdómur
(í) s^strannA
„Reynið að geta upp á því,“ svar-
aði ég.
1. KAFLI.
„ÞAÐ er eins og ég hefi alltaf sagt,“
sagði frú Frenier og kinkaði kolli —
en þó með varúð til þess að ólaga ekki
iiina íburðarmiklu hvítu hárkollu
sína — engin vinátta er á við gamla
vináttu."
„Og heima er best að vera,“ sagði
Alice frænka min.
„Svei Alice, nú ertu að gera gys
að mér!“ sagði frú Frenier.
„Ó nei Mollý, það gæti aldrei hvarfl-
að að mér að gera gys að þér!“
„Jú, það ertu einmitt að gera, eins
og þín er von og vísa!“ Mollý Frenier
sneri máli sínu að mér. „Þannig var
það alltaf á skólaárum okkar, Rósa-
tind. Iiún ték alltaf á mig og ætlaðist
jafnframt til að ég téti mér það vel
lynda. Og þótt ótrúlegt megi virðast
fór oftast á þann veg. Hún var ætíð
forsprakkinn i öllum jífakkarastrikum
bekkjarins, og oft lá nærri að okkur
yrði öllum visað úr skóla. Hún fékk
ekki nægilega útrás fyrir orku sína i
skólanum, það var meinið. Hún var
alltof gáfuð! Eg er ekki vitund gáfuð,
eins og þér hafið eflaust tekið eftir?“
„Nú ertu að hræsna, Mollý,“ sagði
Alice frænka.
Við sátum á svölum gistihúss Alice
frænku í Jersey á sólbjörtum sumar-
morgni. Allt virtist leika í lyndi. Flest-
ir hótelgestanna voru úti við og brátt
myndi gesturinn, sem beðið var eftir
koma. Maðurinn minn, Martin, liafði
farið niður að baðströndinni, og ég sá
álengdar hvar liann buslaði í spegil-
tæru vatninu.
„Eg liefi aldrei farið i launkofa með
að ég stíg ekki i vitið,“ sagði Molly
Frenier ánægjulega. ,,Og ég get ekki
með réttu lialdið því fram að það hafi
nokkru sinni háð mér. Ef til vill hefði
gegnt öðru máli hefði ég þurft að
vinna fyrir mér, en ég hefi til allrar
guðsblessunar losnað vað það. Eg er
löt — ég hefi aldrei haft neitt fyrir
lífinu — það hlýt ég að viðurkenna.“
„Ekki einu sinni jjegar loú varst að
krækja í Jules?“ spurði Alice frænka.
Þetta var hrópleg ósvífni, en Mollý
lét sér hana vel lika.
„Ó, jú það var mér talsvert erfitt
að ná í Jules,“ viðurkenndi lnin. Hún
sneri sér aftur að mér. „Hugsið þér
yður, kæra Rósalind, hann var fransk-
ur milljónamæringur, og auk þess var
lvann alls ekki svo ýkja gamall, og
það voru óneitanlega æði margar sem
vildu krækja i hann. Hann var nýlega
orðinn ekkjumaður og það gerði hann
enn ómótstæðilegri. Hann átti auk þess
hæði lystisnekkju og hús i Dinard. Um
leið og ég hitti hann fyrst, gerði ég
mér grein fyrir því, að liann væri vel
þess virði, að ég legði á mig fyrirhöfn
og ómak til að hreppa hann, og þá
gerði ég það. Og ég saknaði hans mjög
þegar liann dó, því að mér var farið
að þykja reglulega vænt um hann. Það
er ef til vill gott að gifta sig af ást, en
]>að er þó miklu öruggara að gifta
sig til fjár. Hvort gerðuð þér, kæra
Rósalind?“
„Nú, þar sem hann á ekki grænan
eyri, geri ég ráð fyrir að það hafi
verið af ást,“ sagði Mollý. „Hann er
mjög aðlaðandi," bætti hún vingjarn-
lega við.
BG HORFDI á Martin sem buslaði og
synti, svo að vatnið gusaðist i allar
áttir, og ég hugsaði um það, að hefði
ekki hjónaband okkar verið grund-
vallað á ást, hefði ýmislegt orðið okk-
ur erfiðara. Allir mánuðirnir, sem
hann var á sjúkrahúsinu! Smátt og
smátt hafði hann öðlast nýtt og ger-
breytt andlit, og allur sá sársauki og
það myrkur, sem það hafði haft í för
með sér! En nú var þvi öllu lokið, og
eftir nokkra mánuði ætlaði hann að
hefja nýtt starf við verksmiðju í Mid-
lands. Sem betur fór var liann orðinn
útlærður verkfræðingur, og heimilið
beið okkar. Auk þess höfð.um við í
hyggju að bæta við fjölskylduna, og
ég gat ekki hugsað mér neitt dásam-
legra. Eg var jafnvel svo bjartsýn að
halda, að ég myndi hafa unun af að
þvo bleyjur.
„Já, ég hefi verið mjög einmana síð-
an Jules dó, enda þótt ég liafi liaft
þær Suzy og Helen, þær hafa fremur
verið mér sem dætur en frænkur —
en mamma þeirra var mér kærust af
systrum mínum. Jules þótti einnig
mjög vænt um þær, þær komu til okk-
ar hálfu ári áður en liann dó og voru
þá eins og þriggja ára gamlar. Eg hélt
þá að þær.myndu einhvern tíma verða
mér til byrði, en svo var þó ekki, þær
voru mér einungis til hugarléttis og
ánægju. Mér finnst ekkert jafn ánægju-
legt og upplífgandi á heimilum og fóta-
tak smábarna.
„Já, hvers virði eru raunar barn-
laus heimili?" sagði Alicc frænka með
uppgerðar sakleysi. Molly leit á hana
með grunsemd, en ákvað þó að taka
orð hennar bókstaflega.
„Það má nú segja,“ sagði hún. „Auð-
vitað fylgja börnum áhyggjur. Til
dæmis Helen ....“
„Vesalings Helen!“ sagði Alice
frænka.
EG VISSI mæta vel við hvað var átt.
Eg hafði heyrt svo margt um þær
Grayson systurnar. Þær voru enskar
að ætt en uppaldar i Frakklandi. Suzy
hafði dvalist stríðsárin i Frakklandi
en Helen var þá i klausturskóla í Eng-
landi. Það hafði verið gerð loftárás á
skólann og ein nunnanna hafði látið
lífið. Taugar Helenar höfðu beðið slíkt
tjón að lnin hafði enn ekki náð sér
til fulls.
„En hún er nú á góðum batavegi,“
sagði Mollý Frenier. „Eg er nýbúin að
fá bréf frá taugahælinu. Yfirmenn þess
hafa verið einkar alúðlegir og skiln-
ingsgóðir. Hún fékk leyfi til að liafa
hundinn sinn hjá sér. Henni þykir
svo afskaplega vænt um hann. Hún
kemur heim daginn á eftir mér. Að
sumu leyti þykir mér enn vænna um
hana en Suzy. Hún er henni miklu
ástrikari. Og ef til vill er það ætið
þannig, að sá sem þarfnast lijálpar er
manni kærari."
„Eg man vel eftir þeim,“ sagði Alicc
frænka. „Þær voru 5 og 7 ára gamlar
])egar þú komst fyrst með þær hingað
og Jósefínu til að gæta þeirra. Hún
var góð við þær, sérstaklega við Suzy.
Hún og Pierre misstu einhverri tímann
litla stúlku, var ekki svo? Eg áleit að
hún hefði þess vegna tekið slíku ást-
fóstri við þær. Það gleður mig að Suzy
kemur i dag. Eg hlakka til að sjá hana
aftur.“
„Þú verður undrandi,“ sagði Mollý
ánægð.
Eg vissi við hvað hún átti, því að
satt að segja vorum við búnar að fá
nieira en nóg að heyra um fegurð
Suzy. Suzy var of kát og lífsglöð
til að búa með frænku sinni á hinu
rólega gistihúsi Alice frænku. Hún bjó
á einu hinna ríkmannlegu gistihúsa í
St. Helier þar sem hún stundaði dans
og siglingar. Hún átti sæg aðdáenda,
en ennþá hafði hún ekki kynnst þeim
rétta. Ef til vill var hún eins og frænka
hennar og beið eftir milljónamæringi,
sem átti snekkju og skrauthýsi.
„Það er eins og þær séu dætur mín-
ar,“ endurtók Mollý. „Þær bæta mér
upp .... “
Og einnig þetta skildi ég. Hún átti
við stjúpson sinn Denis Frenier. Alice
frænka hafði aðvarað mig.
„Það er aldrei minnst á hann,“
hafði hún sagt. Hann var í andspyrnu-
hreyfingunni á stríðsárunum, liins
vegar mætti segja mér að Mollý hefði
verið úr hófi samvinnuþýð við þýska
hernámsliðið. Að minnsta kosti leigði
hún nokkrum þýskum liðsforingjum,
og hún hefir alltaf haft tilhneygingu
til að láta berast með straumnum.
Hvernig sem þvi er annars varið, eru
---------------------------------
I blaðinu í deg hefst ný framhalds-
saga eftir hinn vinsæla kvenrithöf-'
1 und Phyllis Hambledon. Sagan
( „Leyndardómur systranna" gerist
, að miklu leyti á baðstaðnum Dinard
á Bretagne skaga og er í senn við-
burðarík og spennandi. Hin lifandi
1 lýsing höfundar á tilfinningum eins '
• og afbrýði, ást og hatri heldur
óskiptum áhuga lesandans frá upp-
hafi til enda. — Fylgist með frá
' oyrjun!
þau hún og Denis svarnir óvinir og
hún hittir harin aldrei. Hann er eldri
en stúlkurnar. Ilann kom hingað einn-
ig oft með Jósefínu. Mollý segir að
liann sé mesti þorpari, en það er ég
ekki viss um að sé rétt. Ilann gekk á
Radrow skólann eins og hann Martin
þinn — sennilega nokkuð á undan
honum.
Rétt í þessri heyrðist í bifreið, sem
ekið var upp veginn. Bifreiðin var gul
og við stýrið sat ungur maður i gulri
peysu. Suzy sat við hlið hans. Bifreið-
in nam staðar og þau stigu bæði út úr
henni. Mollý Frenier ljómandi af
hrifningu og gleði.
„Suzy, elskan mín,“ sagði hún.
„Komið þið sæl,“ sagði Suzy. „Mollý
frænka, má ég kynna fyrir þér Edgar
Finch, liann var svo elskulegur að aka
mér hingað. Þetta er frú Kenyon —
eða öllu heldur Alice frænka. En hvað
það er gaman að hitta ykkur!“
Hún bar nafnið Alice fram á fransk-
an máta. Hún talaði enskuna með hálf-
frönskum hreim, þrátt fyrir það var
málfar hennar hrífandi, og það leyndi
sér ekki að það fannst Edgar Finch
einnig. Hann var bersýnilega ástfang-
inn af Suzy.
Hérna eru nokkrar af fegurðardísunum, sem tóku þátt í samkeppninni um
titilinn „ungfrú Evrópa“ í ár, en hún var haldin í borginni fögru við Bos-
porus, stærstu borg Tyrklands — Istambul. Myndin var tekin, áður en
úrskurður hafði verið kveðinn upp, enda ríkir friður og eining meðal
stúlknanna. í baksýn er Bosporu-sundið með tyrkneskum herskipum.
Stúlkurnar eru, taldar frá vinstri: Ungfrú Svíþjóð, ungfrú Finnland, ung-
frú Sviss, ungfrú Frakkland, ungfrú Austurríki, ungfrú Monaco, ungfrú
Grikkland, ungfrú Belgía og ungfrú Holland.