Fálkinn - 25.09.1953, Side 8

8
FÁLKINN
Virginia THayo
Það er sagt, að karlmenn þreytist
aldrei á að skoða myndir af Virginiu
Mayo. Hér birtist ný mynd af þess-
ari fegurðardís.
LAUSN Á NÆSTSÍBUSSU
krossgAtu
Lárétt ráðning:
1. hrufl, 6. langt, 11. subba, 16. lappi,
17. ofnar, 18. akarn, 19. ösp, 20. tafl,
22. bera, 24. rýn, 25. skáhalt, 27. urðar-
máni, 29. sakast, 30. frisk, 31. ýtir, 32.
oft, 33. Hannet, 34. óst, 35. álma, 37.
þögui, 38. lánast, 41. Lea, 42. mikil,
43. þéranir, 44. et, 45. náðuð, 46. voð-
ar, 47. nú, 48. grautur, 50. setin, 51.
ans, 52. grammar, 53. siðir, 54. þras,
55. eir, 56. skurn, 57. bað, 58. þorn,
60. blína, 61. krusar, 64. Elínbjörg,
66. leitaði, 67. S.Í.S., 68. rann, 69. óern,
70. mið, 71. sukku, 73. Gimli, 75. gaula,
77. artin, 78. unnir, 79. aðrir.
Lóðrétt ráðning:
1. hlöss, 2. raslca, 3. uppákoma, 4.
F(ör) P(ílagrímsins), 5. litast, 6. loft,
7. afl, 8. NN, 9. Gabríel, 10. treðst, 11.
Saar, 13. baráttan, 14. brýni, 15. annir,
21. alt, 23. rak, 26. hafa, 27. urmul,
28. mýsnar, 30. fagið, 33. hökur, 34.
óáran, 35. álegg, 36. letra, 37. þiður,
38. léðir, 39. sinna, 40. trúss, 42. mát-
ar, 43. þotin, 45. numinn, 46. veðra,
49. amerískt, 50. síung, 51. arðsamur,
53. skírnin, 54. þaut, 56. slöngu, 57.
bringa, 58. þessa, 59. olíur, 60. bja,
61. ker, 62. aðili, 63. riðar, 65. brun,
66. leir, 69. ÓIi, 72. K(ristinn)
I (ngvarsson), 74. mn, 76. að.
Hann: — Hvernig list þér á húsið?
Eiguin við að kaupa það?
Hún: — Eg er alveg mállaus yfir
útsýninu úr gluggunum hérna.
Hann: — Þá kaupi ég það undir
eins.
NELLA
á 40. breiddarstigi
UNGFRÚ Nella Lindström frá
Skáni var engan veginn alveg
sérstæð mannvera í Rómaborg.
Þvert á móti. Hún taldist til
þeirrar tegundar norðurbyggja
sem í krafti sinna Ijósbjörtu
skapsmuna láta ennþá lokkast
af rústum og sögnum fornaldar.
Miður ljósbjart skap en Nellu
hefði getað komið tíu þúsund
króna föðurarfi í lóg í einni vetr-
arherferð um Montmartre. En
Nella var djúpskreiðari og um
leið rómantískari og hagsýnni en
sem svo. Hún ferðaðist ekki til
þess að upplifa ástarævintýr
heldur til þess að lifa sig gegnum
leiðarlýsingu Baedekers. Hún
var hugsjónamanneskja að eðl-
isfari og vildi fá andlega valútu
fyrir peningana.
Og svo þóknaðist örlögunum
að haga því svo, að einmitt Nella
kæmist í kynni við karldýrseðl-
ið, sem alltaf vill hafa sitt, jafri-
vel á helgustu áfangastöðum
veraldarsögunnar.
Nella lagði það í vana sinn að
reika ein sér um söfn og sögu-
staði hinnar fornu borgar. Hún
var svo einkennilega gerð að
henni leið vel í félagsskap við
sjálfa sig þegar ekki var völ á
öðru betra. Hún bjó ekki einu
sinni í matsölu heldur hafði
hún leigt sér herbergisskonsu í
listamannagötunni Via della
Croce. Venjulega át hún þó í
Trattoria Fiorelli til þess að hafa
nasasjón af hinum ljóshærðu
ættbræðrum sínum. Þar hafði
hún umráð yfir sama borðinu
hjá Pasquale þjóni, sem gekk
um beina í skandinaviska horn-
inu í stóra salnum.
Og nú vill svo til eitt kvöld-
ið í hléinu milli makkaróní-
kássunnar og hænsnafrikaseins,
að hún situr og athugar umhverfið
með opnum og árvökrum norður-
búaaugum. Italskur maður við
borð sem var innan sjónmáls
hennar tileinkar sér þegar þessi
einlægu, ljósbláu augngot og held-
ur að þau séu hollustutjáning til
sinnar eigin litlu svartgulu per-
sónu.
— Hún horfir á mig, segir hann
með ánægjukennd við sjálfan sig
og dregur af þessu óhjjákvæmi-
lega ályktun: — Úr því að ’hún
horfir á mig þá elskar hún mig!
Va bence!
Meira gerist ekki þann daginn.
En daginn eftir endurtekur
sama sagan sjálfa sig, og Nella
hefir ekki hugmynd um að hún
er að bruna fram á barm eldgígs
sem farið er að rjúka úr.
Hins vegar er Italinn, sem
Pasquale þjónn kallar signor
Borgia-Piselli, að velta því fyrir
sér hvort hann eigi að taka kven-
djásnið eignarnámi þegar í stað,
eða hvort hann eigi að bíða næsta
morguns og koma þá á fund henn-
ar í aftureldingu með rauðan rósa-
vönd, til þess að henni verði enn
ljósara hve tigið göfugmenni hann
sé . . . . Með mikilli sjálfsafneitun
tekur hann þá ákvörðun að fresta
atlögunni.
En án þess að nokkur taki eftir
veitir hann hinni nýju ambátt
hjarta sins eftirför er hún gengur
á burt úr veitingahúsinu. Hann
setur á sig húsið hennar í Via
della Croce og kemst fljótlega að
þeirri niðurstöðu að í því húsi
geti hún tæplega átt heima hjá
öðrum en signoru Lehmann, hinni
þýsku matselju, sem á sínum tíma
var kvödd hingað suður frá ætt-
jörðinni til þess að sjóða mat
handa sendiherranum. Og nú fer
að skýrast i heilabúi signors
Borgia-Piselli hugboð um að
þetta nýjasta herfang muni geta
orðið dásamleg eign til lífsins
viðurhalds.
SNEMMA næsta morgun gengur
hann út Via della Croce til þess
að ljúka síðustu formsatriðunum
viðvíkjandi herfanginu. I því til-
efni er hann íklæddur lakkskóm
með breiðum silkislaufum á tán-
um, ceriserrauðum sokkum,
sítrónugulum hönskum og þveng-
mjóum bambusstaf í annarri
hendi, einglirni, heiðbláum sum-
arfötum og skræpuslifsi og í því
glitrar á hálfmána úr þrettán
skrautlegum selst-sem-demöntum.
Þrátt fyrir allt er hann ekki ó-
svipaður dálitlum klifurapa, sem
hefir strokið af lírukassanum sín-
um og gerir sig nú til upp á eigin
spýtur. Hann gengur miðja göt-
una og sigurvissan ljómar af hon-
um.
Æst hæna á golfvellinum
Allt í einu verður hann að taka
viðbragð upp á gangstéttina til
þess að komast hjá að lenda undir
vagni. Aflóga leiguvagnstrunta
strekkir fram hjá með hinu sér-
kennilega, rómverska hlaupalagi
— og í vagninum situr dama
Borgia-Pisellis og er að dufla við
aðra karlmannspersónu!
Signor Borgia-Piselli sér þegar
í anda hinn viðurstyggilega leik,
sem leikinn hefir verið í blóra við
hann. Konan er honum ótrú! I
heiftarbragði þeytir hann rósa-
vendi sínum í rennuna og stappar
lakkskóuðum fótunum í jarðbikið
á götunni, um leið og kröftugt
sacramento og stór hrákagusa
sprettur af laukilmandi vörum
hans.
Þrátt fyrir þetta hverfur vagn-
inn að vörmu spori í áttina upp til
Piazza di Spagna.
En signor Borgia-Piselli telur
sig ekki hafa misst af þessum
vagni fremur en öðrum vögnum.
Nú er allt það besta í honum kom-
ið að suðu. Hann er reiðubúinn til
að heyja einvígi við örlögin með
hvaða vopnum sem þeim þóknast,
og nú hóar hann í tóman leigu-
vagn, sem kemur rólandi fram
götuna. Og með einglirnið þraut-
skorðað við neftóftina gefur hann
skipun um að elta vagninn sem
hafði lagt á flótta, jafnvel þó að
hann verði að greiða hálft kon-
ungsríki fyrir eina bykkju.
Jæja. Hin bláeyga Nella háfði
verið svo heppin að sænskur mál-
ari, sem hafði hreppt stóra styrk-
inn frá Kungliga Akademien,
hafði boðið henni upp í sveit. Og
með því að henni getur alls ekki
til hugar komið, að hún sé þegar
skipráðin og bundin manni sem
hún hefir aldrei talað við, lætur
hún með bestu samvisku aka sér á
St. Lorenzostöðina, en þaðan ætl-
ar hún með eimlestinni út í Tivoli.
Það er deginum ljósara að
trunta Borgia-Pisellis hefir verið
rýrari kostagripur en sú sem
svensku hjúin höfðu í brúkun. Sá
sem elti flóttann dróst að minnsta
kosti herfilega aftur úr, missti
bráðlega sjónar af bráð sinni og
óð þess vegna reyk um það sem
þau tóku sér fyrir hendur, þessi
tvö.
Það sem eftir er dagsins heldur
hann sig þess vegna á Monte
Pincio, þambar kynstur af verm-
óði með kíníni saman við og sver
með sljóvum augum og hangandi
'herðum að ná blóðugum hefndum
á morgun.
MORGUNN hefndarinnar rennur
upp. En hann er ennþá fyrr á fót-
um, að vísu er hann ekki í sigur-
vegaraskrúðanum frá í gær, en
hins vegar vopnaður miklu gild-
ara stafpriki, sem hæfir veh til
þess að styrkja hina siðfræði-