Fálkinn - 25.09.1953, Side 12

12
FÁLKINN
FRAMIIALDSSAGA:
Þeir elskuðu
Skáldsaga eftir Anne Duffield.
inn. Ágætur matur: súpa, humar, kjúklingur,
salat, ávextir og kökur. Gestirnir settust
kringum dúkinn og voru kátari en venjulega
gerist yfir borðum, því að þetta þótti svo ó-
venjulegt. John sat milli tveggja liðsforingja.
John virtist vera með allan hugann hjá döm-
unum sínum, sérstaklega Suzette.
Prinsinn sat við endann á dúknum og Iris
hjá honum. Auðvitað, hugsaði Rósalinda með
sér. Hvar annars staðar? Það heyrðist á tali
karlmannanna að prinsinn hefði verið að spila
kvöldið áður og tapað stórfé.
— Getið þér ekki komið mér í þennan
klúbb? spurði ungur maður.
Prinsinn brosti og hristi 'höfuðið. — Nei,
ég vil ekki eiga sök á að ungir menn lendi í
ógæfu.
Agatha heyrði síðustu orðin. — Eg er yður
alveg sammála, Ali prins, hrópaði hún gjall
andi til hans. — Og ógæfan er vitanlega óhjá-
kvæmileg afleiðing fjárhættuspilamennsk-
unnar! Mér finnst þér ættuð ekki að spila held-
ur, Ali prins, þó að þér hafið efni á að tapa.
Allir stóðu á öndinni. Samtalið þagnaði og
allir störðu með skelfingu á frú Green. Fyrr
mátti nú vera frekjan!
Vinalega brosið hvarf af Ali og um stund
var svo að sjá, sem hann ætlaði að svara í
sömu mynt, en öllum létti þegar hann tók
þessu með gamni. — Eg er hræddur um að ég
sé of gamall hundur til þess að hægt sé að
kenna mér að sitja. En ég skal hugga yður
með því, — nú brosti hann — að ég ætla ekki
að sóa eignum mínum í spilum. Og án þess að
bíða svars frá frú Green kallaði hann á einn
þjóninn og bað hann um að koma með kaffi
og vindlinga.
Augu Rósalindu og hans rnættust í þessu
og hann gat lesið innilegt þakklæti úr augum
hennar. Það voru honum næg laun, fannst
honum, og annars var frú Green ekki þess
virði að vera tekin alvarlega.
En þegar Rósalinda leit á hann skömmu
siðar var hann alvarlegur og annars* hugar.
Hann starði á vindlingareykinn. Hvað gekk
að honum? Hann virtist svo eirðarlaus upp
á síðkastið og það kom oftar og oftar fyrir
að hún sá raunasvipinn í augunum á honum,
— það var líkast og hann væri einstæðingur
þarna í vinhópnum. Það var ekki vafi á að
eitthvað hvíldi þungt á honum. Rósalinda
reyndi að vísa á bug því, sem henni hafði svo
oft dottið í hug síðan þau hittust í garðinum
hjá prinsinum forðum. Var hugsanlegt að það
væri henni að kenna hver breyting var orðin
á prinsinum.
Allt í einu bar dimmt ský fyrir sólina. Um-
hverfið gerbreyttist og út við sjóndeildarhring-
inn sást grásvartur veggur, sem nálgaðist óð-
fluga.
— Flýtið ykkur, hrópaði prinsinn og spratt
upp. öll út og fleygið ykkur flötum!
Allir gegndu og í sömu svifum kom vind-
kast og feykti burt öllu á dúknum og honum
með. Sóltjaldið fauk upp í loft og dró litlu
11.
hmui tvelr.
tjöldin með sér og tjaldhælarnir fuku í allar
áttir.
— Fleygið ykkur flötum. Byrgið á ykkur
andlitið! hrópaði prinsinn gegnum sandrokið.
Konurnar æptu og reyndu að halda að sér
pilsunum, sem fuku upp um þær, en urðu að
hætta við og héldu höndunum fyrir andlitið til
að verjast sandinum. Karlmennirnir veltu
þeim út af og reyndu að skýla þeim með jökk-
unum sínum. Allt var á tjá og tundri.
Rósalinda hélt höndunum fyrir augun en
sandurinn lamdi hana í andlitið. Áður en hún
vissi af var þrifið í hana og hún var borin í
hlé upndir einn sandhólinn. Henni fannst hún
vera að kafna, og hún spyrnti á móti þegar
hún fann að andlitið á henni nam við öxl á
karlmanni.
— Liggið þér kyrr, sagði Ali prins og breiddi
vasaklút fyrir andlitið á henni. Rósalinda
gafst upp við að spyrna á móti en reyndi að
ná andanum. — Þetta verður ekki lengi,
heyrði hún röddina segja fast við eyrað á sér.
Hann varð sannspár. Veðurofsann lægði
jafn snögglega og hann hafði komið. öllu sló
í dúnalogn og nú kom sólskinið aftur. Eyði-
mörkin var brosandi og sakleysisleg.
— Það er búið, sagði prinsinn og sleppti
Rósalindu.
— Þökk fyrir hjálpina! Hana svimaði þegar
hún stóð upp og þurrkaði sandinn úr augun-
um og af höndunum með vasaklútnum hans.
— En hvernig fór um yður? Þér vörðuð mig
en hlífðuð ekki sjálfum yður.
— Það var meinlaust. Eg er talsvert vanur
þessu.
— Eg varð svo forviða að ég vissi ekkert
hvað ég átti að gera af mér, sagði hún vand-
ræðalega og rétti honum vasaklútinn.
— Eg sá það. Þess vegna greip .ég svona
harkalega i yður.
— Hvernig fór fyrir öllum hinum?
— Ekki sem verst, held ég. Prinsinn sneri
frá henni og fór að hjálpa hinu fólkinu.
EINHVER greip í handlegginn á Rósalindu.
Hún leit við — og beint í augun á áhyggju-
fullum John Midwinter. — Hvernig fór fyrir
þér? spurði hann.
— Það gekk vel, svaraði hún. — En John,
hvað er að sjá þig? Það er líkast og hálf eyði-
mörkin hafi lent á þér. Fleygðir þú þér ekki
niður eins og hinir?
Hann var með sand alls staðar — i hárinu,
andlitinu og öll fötin. — Eg var að leita að
þér, Rósalinda. — Þú hvarfst mér .... Storm-
urinn kom svo snögglega, og það var ekki
hægt að sjá metra frá sér.
Rósalinda roðnaði. John hafði verið að leita
að henni. — Varstu hræddur um mig, spurði
hún hikandi.
— Já. Hvað varð af þér?
— Ali prins bjargaði mér.
— Vel af sér vikið. John brosti og brosið
á sandandlitinu var ferlegt. Rósalindu langaði
til að skella upp úr. Hann hafði verið hrædd-
ur um hana!
Skemmtiferðin sem hafði byrjað svo vel,
endaði svona. Stormurinn hafði slitið upp
tjöldin, eyðilagt matinn og gert fólkið hálf-
vitlaust af hræðslu. Engan langaði til að vera
lengur. Allir áttu sömu óskina: og komast í
bað og hrein föt. Fólkið lét þjóna prinsins um
að hirða um leifarnar og hélt af stað.
Prinsinn afsakaði sig. — Mér þykir þetta
svo leitt, sagði hann afsakandi. — Eg hefði
átt að vita betur.
— Það er ekki frekar yðar sök en okkar,
sagði Bill Maitland. — Við hefðum öll átt að
sjá að veðurhorfurnar voru tvísýnar. En mað-
ur býst ekki við sandbyl á þessum tíma árs.
Agatha lét þetta ekkert á sig fá en tók í
sama streng: — Mér fyrir mitt leyti finnst
þetta fróðlegt — gaman að reyna það.
Og ýsmar ungu dömurnar voru sammála.
En Iris muldraði: — Það eru sumir heppnir
og sumir ekki.
— Hvað áttu við? spurði Rósalinda.
— Að prinsinn bar þig á örmum sér. Það
hefði átt að vera ég!
— Þú ert óbetranleg, Iris!
— Nei, en það er illa farið að eyða slíku á
þig-
Ýmsir fleiri höfðu tekið eftir athöfnum
prinsins. — Þú fékkst göfugan björgunar-
mann, sagði Kitty súr er þær sátu í bílnum.
Rósalinda roðnaði, fremur yfir raddhreim
Kitty en orðunum sjálfum, en gat svarað ró-
lega: — Eg gat ekki betur séð en allir karl-
mennirnir væru hjálplegir.
— Þú hefir varla séð langt í faðminum á
prinsinum, svaraði Kitty.
— I hvers örmum varst þú þá? Rósalinda
gat ekki stillt sig.
— Mannsins míns! svaraði hún mjúkt.
JOIIN KEMUR UPP UM SIG.
Agatha hafði boðið öllum hópnum heim til
sín um kvöldið. — Mér finnst svo snubbótt
að láta þessu ljúka svona, sagði hún. — Sér-
staklega vegna prinsins. Og þegar ég hugsa til
þess að þetta ferðalag var fyrst og fremst gert
mín vegna ....
Rósalinda var fljótust að búa sig. 1 hvítan
blúndukjól með hárið nýþvegið og greitt aftur.
Klukkan átta stóð hún tilbúin að taka á móti
gestunum.
John kom fyrstur, hann var alltaf stundvís.
En hann virtist svo annars hugar. — Ertu ein?
spurði hann og virtist hissa.
— Já, Rósalinda brosti. — Þú ert stundvís
eins og konungur, John. Þær koma bráðum,
hinar. Má ég bjóða þér kokkteil?
— Þökk fyrir. Hann lyfti glasinu. — Þína
skál, Rósalinda!
— Þökk fyrir.
— Það er ekki að sjá að þér hafi orðið
meint af sandbylnum.
— Nei, ég þurfti bara bað á eftir — og hár-
þvott.
John brosti. — Hárið á þér glóir eins og
gull.
— Gerir það það? Það var ekki líkt John
að slá gullhamra, svo að þetta kom flatt upp
á hana. — Það var leiðinlegt að ferðin skyldi
enda svona slysalega, sagði hún.
— Já, en við vorum nú heppin samt. Fólk
getur lent í lifshættu í svona sandbyljum.
— Eg ’hefi heyrt það. Annars hélt ég að ég
væri að kafna. Ali prins ....
— Hann varð fljótari til en ég, sagði John
og brosti. — Eg fékk ekki tækifærið til áð
bjarga þér ....