Fálkinn - 26.11.1953, Síða 7

FÁLKINN
7
RÁÐALAUS. — Hún fær að kcnna á
járnbrautarverkfallinu í Frakklandi,
stúlkan þessi. Ráðalaus og rauna-
mædd stendur hún á járnbrautarstöð
í París með þunga ferðatösku, og veit
engin ráð til að komast heim. Hún
hefir verið í skemmtiferð og ætlar
heim til sín, til Englands. Og nú er
hún að verða peningalaus. Um það
leyti sem myndin var tekin voru
250.000 skemmtiferðamenn tepptir í
París.
o o o o
sem kom,“ hélt Madame Lemont
áfram. „Gatan sem við búum i komst
öll í uppnám! Þeir virtust hafa Denis
grunaðan, en hann var svo heppinn
að barnaharn mitt var mcð tannpinu
alla nóttina og við vöktum öll. I.ög-
regluforinginn yfirheyrði mig einnig
og ég gat með góðri samvisku fullyrt
að Denis hafði verið heima alla nótt-
ina. Hefði ekki viljað svona til, hefði
ég hvorki fylgst með hvenær hann
kom heim úr spilavitinu né hvort
hann fór út aftur.“
„Já, liann hafði sannarlega heppn-
ina með sér,“ svaraði ég.
„Denis er sonum mínum mjög góð-
ur, madame," 'Iiélt frú Lemont áfrarn.
„Hann og Armande, nnnusta hans, fara
oft með þeim í ferðalög á sunnudög-
um. Stundum aka þau með áætlunar-
bil til St. Cast og stundum leigja þau
bát og fara til St. Gervan. Armande
er hárgreiðslukona. Núna þegar Denis
er orðinn húseigandi ættn þau að hafa
ráð á að gifta sig. Fram að þessu haf.a
þau ekki haft ráð á því, Hann hefir
cytt öllum föðurarfi sinum. Armande
segir að liann eyði alltof miklu í
floklíinn, það er ekki laust við að
henni gremjist það. Hann er i raun-
inni atltof góður fyrir þennan heim.
Fyrir ári síðan fékk ég lungnabólgu
og það var hann seem hjúkraði mér,
já og greiddi meira að segja læknis-
hjálpina úr eigin vasa. Greiðvikni
lians lýsir sér einnig í því að hann
lánar alltaf Emile, syni minum,
mótorhjótið sitt tit að fara á stefnu-
mót — ungu stúlkunum þykir svo
gaman að sitja aftan á — og það er
ekki cinu sinni alltaf sama stúlkan!
Hann er því miður miklu lausari i
rásinni en Denis ,cnda er hann sérlega
trygglyndur."
„Það kom sér einnig vel fyrir Denis
að hann skytdi hafa tánað mótorlijól-
ið nóttina sem frú Frenier var myrt,“
sagði ég.
„Sannarlega, madame. Dýrlingarn-
ir halda verndarhcndi sinni yfir jafn
góðum mönnum og Denis. Tannpínan
og mótorslijólslánið hefir eflaust
verið ráðstöfun þeirra til þess að
vernda Denis fyrir lögreglunni.“
Óhrekjanleg fjarvistarsönnun, hugs-
aði ég þegar hún var farin. í ftjótu
bragði gat hún virst óeðlilega óhrekj-
anleg!
Böggullinn með þvottinum lá á
borðinu. Eg ákvað að fara með hann
upp í herbergi Denis.
Húsið virtist svo undarlega tómt.
Einar dyr þess voru enn læstar og
innsiglaðar. Undarlegur geigur greip
mig, næstum skelfing. Hér hafði
hræðilegur atburður skeð. Morðingi
hafði hlaupið niður þennan stiga ....
Nei, ekki þennan, heldur stigann
bakdyramegin — það hafði Heten að
minnsta kosti sagt. Eg braut heilann
um hvar sá stigi væri. Eg fann hann
von bráðar, hann lá niður hinum
megin við herhergið, sem Denis hafði
núna.
Eg lagði þvottinn á rúmið og litaðist
um í herberginu. Denis hafði sagt satt,
lierbergið var vissulega snjóhvitt, lit-
ur sakleysisins var hér ríkjandi. Hefði
ég verið nægilega forvitin hefði ég
eflaust teitað í skúffum og skápum
og athugað klæðnað hans. Það var
óhjákvæmilegt, að sá sem myrti
Mollý hefði fengið blóðslettur á föt
sín.
En ég hafðist ekkert að, ég flýtti
mér út úr herberginu aftur, niður
bakdyrastigann og að ganginum sem
tá að Iierbergjum Josephine og Pierre.
Það var kynlegt að gráklæddi mað-
urinn skyldi ganga fram hjá aðalstig-
anum og niður þennan. Helen liefði
getað séð aðal innganginn úr lierbergi
sinu, en alls ckki þennan stiga. Hún
hafði auðvitað, samkvæmt eigin frá-
sögn farið fram á ganginn, en þrátt
fyrir það hefði lnin ekki gelað séð
þennan stiga nema dyrnar að honum
væru opnar.
Eg reyndi að imynda mér hvernig
þetta hefði getað átt sér stað. Eg taldi
skrefin frá lverbergi Helen að dyr-
unum. Tólf, þrettán, fjórtán ....
„Hvað er frúnni á höndum?"
Josephine stóð skyndilega fyrir
framan mig. Hún hafði komið upp aðal
stigann svo hljóðlega að ég hafði ekki
orðið ihennar vör. Og nú sá ég að
Pierre var á leiðinni upp hinn stig-
ann, hann starði fast á mig. Þau
horfðu raunar bæði á mig. Tortryggn-
in skein út úr andtitum þcirra beggja,
og augnaráð þeirra var kutdategt og
harðneskjulegt. Hvorugu þeirra stökk
bros á vör. Þau stóðu þarna bæði
annað fyrir framan mig en liitl að baki
mér. Dauðaþögn ríkti í húsinu, söng-
ur fuglanna í garðinum var það eina
sem rauf þögnina.
Eg var skeJfingu lostin. Raunveru-
lcga var auðvitað engin ástæða til
þess. Morðið var þeim algerlega óvið-
komandi — þau höfðu verið i margra
mílna fjarlægð þegar það átti sér
stað. Josephine var aðeins gömul
barnfóstra systranna og nú ráðskona.
Hvað var það sem olli þvi, að það
var eins og allan mátt drægi úr mér
og þrátt fyrir sumarhitann fór iskald-
ur hrollur um mig?“
Josephine stóð enn i sömu sporum
og niðri í stiganum beið Pierre. Þau
liefðu átt ofur auðvelt með að stöðva
mig, hefði jnér doltið flótti i hug.
En hví skyldi ég flýja? Spurning
Josephine var í sjálfu sér ofnr hvers-
dagsleg og eðliteg. Það fólst engin
liótun í henni — þó var ég ekki viss
nema svo væri.
Eg slcýrði iþeim frá þvottinum.
Jafnframt óx mér kjarkur og ég sagði
þeim frá Madame Lemont, og jafn-
framt sneri ég vörn í sókn.
„Hún hringdi dyrabjötlunni og
barði að dyrum, en enginn svaraði.
Þið liafið bæði farið út?“
„Við fórum út að kaupa í matinn,"
sagði Josephine. „Það eru margir í
fæði hérna núna. Pierre fór með mér
tit að halda fyrir mig á körfunni
heirn. Hún var of j)ung fyrir mig.“
Hann hélt ekki á neinni körfu. en
hann gat auðvitað verið búinn að
leggja hana frá sér. Skýringin var
raunar ekki ósennileg, og þegar öllu
var á botninn Jivolft kom mér ekki
við tivað þau hefðust að.
Rélt í þessu heyrðist i Difreið fyrir
utan. Réttarhöldunum hlaut því að
vera lokið. Eg snaraðist fram tijá
.Tosepliine og niður stigann. IJelen
kom fyrst inn í liúsið.
„Ó, Rosalind, spurningarnar voru
svo liræðitegar!" kveinaði hún og fór
að hágráta.
Eg reyndi að sefa hana en hún var
óhuggandi.
„Það tala altir eins og Denis tiafi
gert það. Það hefir liann alls ekki. Og
svo er enginn Mollý frænka til leng-
ur. Mér þólti svo vænt um hana! En
þeir drápu hana, þeir tæddust aftan
að henni og drápu liana. Hana grun-
aði ekkert — hún trcysti þeim!“
„Helen, stitttu þig!“
Það var Suzy sem sagði þetta. Helen
hélt dauðahaldi í mig, hún tók svo
fast utan um handlegg minn að mig
verkjaði í hann.
„Þú ert utan við þig af þreytu,“
sagði Suzy. „Þetta hefir verið okkur
ötlum erfitt! Það er best fyrir j)ig að
leggjast fyrir og hvila þig. Komdu
með mér.“ Hún var mjög föl og
þreytuleg. Að vissu teyti mæddi mcira
á lienni en Hclen, því að allir reyndu
að hlifa henni. Suzy var eldri og auk
])ess hraust og sterkbyggð og þvi hvildi
öll ábyrgðin á henni. Þetta hlaut atlt
að vera henni nógu erfitt, þótt ekki
bættist við taugaáfall systur hennar.
Hún talaði mjög vingjarnlega við
Helen en þó duldist mér ekki að hún
var sjátf mjög óstyrk. Helen hétt cnn
dauðahatdi í mig.
„Eg vil ekki leggjast fyrir. Eg er
hrædd við að vera ein. Eg vil vera
hjá Rosalind! Hún cr svo góð. Hún
er eins góð og systir T-heresia í
klaustrinu. Leyfðu mér að vera hjá
þér Rosatind."
,,'Auðvitað máttu vera hjá mér,“
sagði ég. „En þú liefðir eflanst gott
af að hvitast uppi um stund.“
„Nei, nei.“
„Eg skal biðja Josephine að gefa
okkur tesopa," sagði Suzy.
Hún fór og smátt og srnátt færðist
ró yfir Helen. Hún var með tokuð
augun og kippir fóru öðru hvoru um
tikama hennar. Eg hugsaði um, að
Suzy hefði haft á réttu að standa,
þegar hún hétt því fram að Helen
myndi líða betur á heilsuhælinu.
Mártin leit á mig yfir öxl hennar.
„Niðurstaða réttarhatdanna varð sú
að hér væri um morð að ræða, framið
af eimnn eða fleirum sem enn væru
óþekktir,“ sagði hann.
IIANN sagði mér síðar að engin f.iöl-
leikasýning hefði jafnast á við þessi
réttarhöld. Hann kvaðst myndi hafa
skellililegið hefðu þessi réltarhöld
verið haldin vegna dauða einhvers
sem liann ekki þekkti. Ys og þys hafði
ríkt í réttarsalnum, ýmsir stukku á
fætur og gripu fram í. Borgarstjór-
inn var eðlilcga viðstaddur til að sjá
um að allt færi vel fram og svo úði
og grúði af lögregluþjónum. Auk þess
var viðstaddur maður frá Sureté,
leynilögreglunni í París — það var
VILL KYNNAST DÝRUNUM.
Hollywood-dísin Jeanne Crain á að
leika í kvikmynd sem heitir „Einvígi
í frumskógunum" og er hún var í
London, á teið til Afríku til að filma
þar, var hún lengi i dýragarðinum
til að kynnast dýrunum, sem hún á
að leika með í Afríku. Jeanne Crain
er fjögurra barna móðir. Hér sést liún
með apanum Fifi, sem henni hefir
tekist að hæna að sér.
Frakkar hafa reist sér afar stóra
olíuhreinsunarstöð í Dunkerque, og
er þessi kúlumyndaði geymir, sem
myndin sýnir, einn af mörgum sams
konar geymum þar á stöðinni.
ÖKYRRT í PERSÍU. — Það vantaði
mikið á að kyrrt væri orðið í Teheran
þegar sjahinn kom heim aftur úr hinni
stuttu útlegð sinni. Sífellt eru uppþot
og manndráp á götunum. Hér sjást
menn vera að bera særðan félaga
sinn burt.