Fálkinn - 26.11.1953, Side 9

FÁLKINN
9
— Og nú eruð þið í ferðalagi
til að heimsækja ættingja, giska
ég á? sagði ég til að tala um eitt-
hvað skemmtilegra.
— Nei, það er eitthvað annað.
Það er að segja — við erum að
fara til bernskustöðva hennar.
— Einmitt. Það hlýtur að vera
gaman að því. Langt síðan þið
hafið komið þangað ....
— Æ, að þér skulið geta talað
svona!
— Æ, ég skil. Þér eruð kannske
ekkert hrifinn af henni tengda-
móður yðar ....
— Bull! En þó reyndar, —
þarna sögðuð þér það: Tengda-
móðir! Drottinn minn, og það
líka — hvers vegna voruð þér að
minna mig á þetta? Nú hafið þér
eiðilagt síðustu leifarnar af ....
— Afsakið þér, sagði ég. Eg
skil yður svo vel. Það eru ekki
nærri allir sem meta tengdamæð-
ur sínar eins og vert er. Og þetta
hlýtur að hafa verið ákaflega erf-
ið ferð og þreytandi fyrir yður.
Fyrst að verða ósáttur við kon-
una sína, og svo .... Eg sam-
hryggist yður af heilum hug,
sagði ég og sveigði mig fram að
ofanverðu.
Eg fór að vorkenna konunni.
hans lika, því að það gat ekki
verið ánægjulegt að eiga að ferð-
ast með svona duttlungafullum
manni.
— Ætlið þér langt hér inn í
landið? spurði ég, aðallega til að
rjúfa þögnina sem var orðin löng.
— Já, langt og lengra en langt.
Ekki með járnbrautinni heldur
upp þröngan fjallaveg. Hann
gægðist út um gluggann og góndi
upp í fjöllin.
Þegar lestin nam staðar fór
hann að taka saman pjönkur
sínar.
— Já, andvarpaði hann. Þakka
yður fyrir samfylgdina.
Eg stóð upp líka og meðan við
vorum að slá hvor öðrum suð-
ræna gullhamra tókum við eftir
að líkkista var borin fyrir glugg-
ann. ítalinn signdi sig og stóð svo
teinréttur um stund. Eg gerði
eins, til að fara að þjóðar siðum.
Svona stóðum við um stund. Svo
setti hann upp hattinn, er hann
hafði þurrkað sér með klútnum.
— Það var nú það, sagði hann
ofboð rólega.
— Afsakið þér — þér hafið
kannske þekkt þann iátna?
sagði ég.
— Það er konan min!
Eg varð mállaus en hann hélt
áfram: — Skiljið þér nú, maður
minn, hvaða ferðalag er á mér?
Og hvað svona flutningur kostar
um fjögur lönd með alls konar
innflutningshömlum og alls kon-
ar .... æ, en nú er þessi ferð
bráðum á enda!
Eg starði á hann gapandi og
hann hélt áfram:
— Skiljið þér ekki að ég hefi
verið svo vitlaus að játa alltaf
því, sem konan mín bað um. Og
ég hefi lifað hamingjulífi með
henni í 25 ár. En þegar hún lá
banaleguna sagði ég líka já, þeg-
ar hún bað mig um að flytja sig
til Ítalíu og jarða sig á bernsku-
stöðvunum. Herra minn og sam-
ferðamaður: Þér skuluð aldrei
segja já þegar konan biður yður
einhvers! Verið þér sælir!
Eg horfði á eftir honum. Kist-
an hlýtur að hafa verið þung, því
að það var rétt svo að átta menn
roguðu henni upp á vagn og fyrir
vagninum voru fjögur múidýr.
Það hlýtur að hafa verið mikið
af járni undir ystu kistunni. Og
maðurinn vissi ekki sitt rjúkandi
ráð og snerist þarna eins og
þeytispjald. Blaðaði í reikningum
og peningum, þurx’kaði af sér svit-
ann, setti upp hattinn og þreif
hann af sér aftur. Svo veifaði
hann hendinni til mín og lötraði
svo á eftir vagninum, eins og
siður er. Eg sá þrönga veginn
bugðast upp fjallshlíðina. Himin-
inn var heiður og sólin brennandi.
— Þvílíkt ferðalag.----------#
V * * ♦ A
— Mér hefir aldrei dottið annað í — Jfeja, ég liugsa að þetta verði nóg
hug en að borga yður afborganir af á jólatréð okkar.
víðsjártækinu mínu! ' ----
— Þetta er ykkur karlmönnunum
líkt. Undir eins og ég kaupi fallegan
öskubakka, óhreinkarðu hann með því
að setja ösku í hann.
LITLA SAGAN
HANSEN hafði verið á fyrirlestri:
„Gleð þú náungann og þá munt þú
gladdur verða.“ Fyrirlesarinn hafði
lagt áherslu á hve mikils virði þaS
væri í hjónabandinu að hjónin slægju
hvort öðru gullhamra, og varð þetta
til þess að Hansen afréð að binda
enda á hina slæmu sambúö, sem ár-
um saman iiafði verið milli þeirra
hjónanna. Hann byrjaði yfir morgun-
kaffinu daginn eftir:
„En hvað iþú ert friskleg og nýþveg-
in núna, elskan mín!“
„Jæja, ætli ég þvoi mér ekki á hverj-
um morgni!“
„Jú, vitanlega og auðvitað, ég meinti
það ekki svoleiðis. Það sem ég ætl-
.aði eiginlega að segja var þetta, að
þú yngist i rauninni með hverju ár-
inu sem liður. Það er beinlinis ótrú-
legt hve ungleg þú ert, þegar maður
hugsar til þess að þú ert bráðum orð-
in — bráðum orðin — fertug!"
„Þakka þér fyrir nærgætnina að
minna mig á það!“
Löng leiðindaþögn.
„Nú misskilur þú mig aftur, gæsk-
an mín. Sánnast að segja finnst mér
fertugar konur vera ómótstæðilegast-
ar. Þessi þroskaði yndisþokki, lát-
bragðið, háttprýðin — æ, ég hefi ekki
orð til að lýsa áhrifunum sem þetla
hefir á mig.“
„Ójá, mér finnst ég hafa orðið vör
við það! Meira kaffi?“
Ennþá lengri leiðindaþögn.
„Heyrðu, Eva, hefi ég nokkurn
tima sagt þér live yndisleg þú ert i
nýja morgunkjólnum þínum?“
„Misheyrðist mér eða sagðirðu
virkilega: nýja morgíinkjólnum. Ef ég
man rétt ]>á fékk ég hann árið 1944.“
„Er það satt, eru orðin 5—6 ár
siðan þú fékkst hann?“
„Eg verð að segja að þú ert góður
i reikningi af gjaldkera að vera. Ef
ég veit rétt þá verða 1944 frá 1953
ekki minna en 9 ár, — mundu það,
góðurinn: 9 ár!“
„Níu ár. Það er hlátt áfram furðu-
legt. Já, það cr ekki svo að skilja —
þú ert ein af þeim fáu konum sem
geta átt föt árum saman án liess að
þau verði ljót. Og þú ert jafn indæl
— Afsakið að ég geri yður ónæði
aftur — en það liggur stúlka hérna
uppi á loftinu, sem er mjög veik.
— Það er verst fyrir hana sjálfa
— en ég er básúnuleikari en ekki
læknir.
í hverju sem þú ert. Eg get trúað þér
fyrir því að það er eiginleiki sem
karlmennirnir meta mikils.“
„Jú, ætli maður trúi því ekki.“
Aftur löng og nistandi jiögn.
„Það er langt síðan kaffið hefir
smakkast jafn vel og i dag.“
„Eg liélt nú að þú fengir gotl kaffi
á hverjum degi.“
„Já, ég held nú það. Kaffið er ágætt
á hverjum degi, það er .... En heyrðu,
hvað ætlaði ég nú annars að segja
.... ? Já, hefurðu tekið eftir nokkru
sérstöku við hana frú Nílsen upp á
síSkasþS?"
„Nei, er eitthvað athugavert við
hana?“
„Mér finnst hún hafa tapað sér svo
mikið."
„Já, og svo hvernig hún hagar sér.
Alveg eins og sautján ára stelpugála.
Og þcssi hattur sem hún gengur með
seint og snemma .... Ja, hvað finnst
þér?“
„Mér finnst hún alveg hafa misst
allan smekk.“
„Misst hann? Nei, hún hefir aldrei
haft neinn smekk.“
„Nei, það sagðirðu satt — hún hefir
aldrei haft neinn smekk. .Tæja, ég
verð vist að fara að hypja mig. Klukk-
an er orðin margt. Komdu nú með
litla, yndislega munninn á þér, svo
að ég geti kysst þig. Þær eru ekki
margar, sem kyssa eins vel og þú.“
„Ha — hvað segirðu?"
„Eg — æ, ekki neitt. Vertu sæl,
elskan min ....“
Ódýrara whisky — eftir 7 ár.
Skosku whiskyhruggararnir hafa
samþykkt að lœkka verðið á breta-
veiginni. Vefðlækkunin nernur 4%,
en það er of snemmt að hlakka til
hennar strax þvi að hún kemur ekki
til framkvæmda fyrr cn eftir sjö ár.
Whiskyið þarf nefnilega að standa
sjö ár í tunnunum til að það þyki
lioðleg vara.
*
Besti aldurinn.
Besti aldur konunnar er einmitt sá,
sem hún er á i það skiptið, segir rit-
höfundurinn Uno Florén. En bésti
aldur karlmannsins er þegar liann er
3 ára. Þegar hann er 4 ára, er búið
að spilla honum, 7 ára lærir hann að
lesa, 15 ára er hann oröinn þunglynd-
ur eins og Hamlet og þegar hann er
21 árs er siðmenningin húin að ger-
spilla honum.
*