Fálkinn - 08.01.1954, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
hún vera gamaldags, er orðin nng
.stúlka, sem vill kynnast öllu því sem
nýtt er í bókaheiminum.
Það er ekki langt síðan hún sagði
við mig: — Crawfie, hvað er þessi
„existentialismi“ sem ailir eru að
tala um?
— Eg held varla að allir tali um
hann, sagði ég.
— Að minnsta kosti allt gáfað fólk,
svaraði prinsessan.
Það var ekki auðgért að útskýra
fyrir henni hvað „existentialismi"
eiginlega væri. Eg náði þess vegna i
hók eftir Jean Paul Sartre, sem ég
liafði sjálf lesið, og ráðlagði henni
að lesa hana. Venjulega sagði liún mér
hvort henni likuðu bækur, sem hún
las, betur eða verr, en hún minntist
aldrei einu orði á þessa bók.
Hún fylgdist með tímanum að því
er bókmenntirnar snertir. Allar nýj-
ar ibækur, hvort heldur eru alvarlegs
efnis -— eins og stríðsendurminningar
sir Winstons Churchill •— eða létt-
vægs efnis, svo sem lögreglusögur eða
léttara 'hjal eftir Evelyn Waugh, koma
á náttborðið hennar. Og flest ensk og
amerísk vikublöð eru á lireyfanlegu
horði i dagstofunni.
Hún 'hefir gaman af einkalífsfrétt-
unum. Les iþær til að kynnast frægu
fólki, einkum því sem frægt er í lista-
lieiminum.
Hún les líka matarforskriftirnar i
helstu kvennablöðunum. Hún tekur
vel eftir nýjum matarforskriftum og
Iiefir gaman af að spreyta sig á að
búa til nýjan rétt, sem nefnist „fettu-
cini“ og er búinn ti! úr makkaróni.
Það eru til margs konar stöður í
veröld nútímans, sem Margaret Rose
gæti sómst sér vel í og skarað fram
úr í. En hún getur ckki kosið um
þær — hún verður að vera prinsessa.
Hún er orðin vön skjallinu, en hún
sér jafnan gegnum hvern þann, sem
slær henni gullhamra og héndir gam-
an að honum. Þegar einhver sagði við
hana að hún hefði betri söngrödd en
Margaret Truman, skellli hún upp úr,
alveg eins og þegar sagt var við hana
í Italíuferðinni að augu hennar væru
blárri en Miðjarðarhafið.
Hún hefir aldrci verið hrifin af
„cocktail" né öðrum áfengum drykkj-
um, og eftir að faðir hennar dó hafn-
Margaret Itose með markgreifanum
•af Blandford.
aði hún öllum áfengum drykkjum,
lika vinglasi með matnum. Um sama
leyti hætti hún að reykja sigarettur
og vera lengi á fótum á kvöldin, og
vinir hennar söknuðu hennar við
rnörg tækifæri lengi á eftir.
Þeir sem vissu hve sárt hún harnr-
aði dauða föður síns og hve einbeitt
hún var að eðlisfari, gerðu sér grein
fyrir að langt mundi verða þangað til
að þeir sæju hið glaða bros hennar
aftur.
Hún er farin að brosa aftur núna,
ekki vegna þess að lrún hafi gleymt
heldur af því að lienni er eðlilegast
að láta sjá að hún sé glöð og ánægð
með lifið. Þó að hún hefði gótað orðið
góð leikkona er hún svo hreinskilin
að hún leynir ekki tilfinningum sín-
um. Hún getur ekki brosað jjegar illa
liggur á henni.
Margaret Rose er barn sinnar tiðar.
Hún er ímynd nútimaæskunnar. Hún
er fjölhæf og gáfuð og með fullkomn-
ustu ungum stúlkum sinnar liðar.
Og ég get ekki lokið þessari frá-
sögn betur en með liennar eigin
orðum:
— Ég get ekki Iiugsað mér neitt
dásamlegra en að vera einmitt það
sem ég er! *
ENDIR.
Karlmenn og uppþvottur.
Ameriskir skrifstofumenn eru sagð-
ir einkar duglegiir að hjálpa konunni
sinni í eldhúsinu. Samkvæmt athugun
sem nýlega var gerð á þessu, reynd-
ust 82 af hverju hundraði þeirra sem
spurðir voru, hjálpa konunni sinni
við uppþvottinn í eldbúsinu, en 10
reyndust duglegri við uppþvottinn en
konan sjálf og Ihéldu þvi fram að þeir
Iiefðu befra lag á að þvo upp en kven-
fólkið.
Gekk 300 km. matarlaus.
Sænski tannlæknirinn Lannart
Edrén frá Stureby, rétt hjá Stockholm,
telur það bollustu fyrir líkamann að
fasta við og við. Flestir þeirra sem
fasta lengi hahla kyrru fyrir, en það
gerir Edrén ekki. Hann fastaði nýlega
sex daga, en gekk á hverjum degi 50
kílómetra leið. Hann drakk 3V> lítra
ai' vatni á dag og léttist að meðaltali
um 1100 gr. á dag, þessa sex „föstu-
göngudaga". — Aðrir sænskir lækn-
ar eru býsna vantrúaðir á föstuna og
telja vafasamt ihvort nokkur heilsu-
bót sé að henni.
Konuríkið.
Konungdæmið Bantam í Austur-
Indlandi hefir lil skemmsta verið eina
landið i heimi, sem konur ráða liig-
um og lofum í. Konungurinn var cini
maðurinn, sem rnátti sín nokknrs í
ríkisstjórninni. Allir embættisirfiin-
irnir voru konur og í hernum voru
eintómar konur Mka. En karlmenn-
irnir máttu ekki stunda önnur störf
cn landbúnað og kaupmennsku. —
Fyrir fimm liundruð árum var líkt
ástatt i Malabar i Indlnndi. Konur
réðu öllu um stjórn landsins og jafn-
vel í flotanum voru konur ráðandi.
Það var i London að miðaldra mað-
ur kom ofan af efri liæð i strætis-
vagni með barn á handleggnum og
setti það varlega á gangstéttina. Síð-
an fór hann upp á strætisvagninn
aftur og sótti dreng sem var ennþá
minni, og loks ósköp litla telpu.
Ivona ein, sem var að bíða eftir að
komast inn i vagninn, varð óþolinmóð
oog sagði að lokum: — Hvað gengur
að yður maður? Eigið þér hreiður
þarna uppi í vagninum?
Indramaiurinn
Hnny Houdíni
Varla verður þess langt að biða,
að íslenskir kvikmyndahúsgest-
ir sjái Harry Houdini á léreft-
inu, því að gerð hefir verið
kvikmynd um ævi hans vestur
í Hollywood. Tony Curtis leik-
ur þar undramanninn Harry
lloudini, liinn ókrýnda konung
allra töframanna fyrr og síðar.
En hver var hann eiginlega
þessi furðulegi maður?“
TÍUNDI MAR.S 1905 er gömlum
Lundúhabúum ennþá minnistæður.
Þúsundir borgarbúa flykktust þá nið-
ur á Tower-brúna, þólt þoka grúfði
þar yfir öllu. Út á brúna kom bifreið,
sem allir biðu með eftirvæntingu. Út
úr benni steig maður í sundskýlu
einni klæða. Við hlið hans voru tveir
kraftalegir náungar.
Maðurinn í baðfötunum lét setja sig
í handjárn, binda sig með járnkeðju
og klæða sig í níðsterkan jakka, sem
þrengdi svo að honum, að hann virt-
ist hvorki geta hreyft legg né lið. Síð-
an lét hann kasta sér á höfuðið i ána.
Fólkið beið i ofvæni. Þrjár langár
minútur liðu — þá örlaði á höfði.
Ungi maðurinn kom upp á yfirborðið
og veifaði jakkanum eins og fánn.
Hann hafði losað af sér alla hlekki.
Upp frá jiessu var nafn þessa
unga manns á hvers manns vörum og
tíðum i aðalfréltum blaðanna um
gjörvallan heim næstu 20 árin. Hann
var kallaður Harry Houdini, en hét
réttu nafni Erich Weiss. Fæddur var
hann einhvers staðar í Ungverjalandi,
sonur guðfræðings af Gyðingaættum.
Á fyrsta og öðrum tug 20. aldar-
innar flæddu yfir Evrópu og Ameriku
fakírar og aðrir, sem þóttust vera
það. Létu margir þeirra mikið yfir
sér og þóttust geta leikið hin ótrú-
legustu töfrabrögð. Houdini gramd-
ist það, að þessum mönnum tókst að
vefja sig dularhjúpi og ná þannig tök-
um á fólkinu. Hann einsetti sér þvi
að'gera betur cn þeir.
Einn töframannanna, sem mest orð
fór af um þessar mundir, Raman Bey,
lét loka sig ofan i kistu og sökkva
sér niður í vatn. Þar var hann i 19
mínútur án þess, að nokkurt lofl
kæmisl niður í kistuna. Houdini gerði
sinar athuganir í sambándi við þetta
og ársfjórðungi siðar lék hann sömu
listina og Egyptinn Raman Bey,
nema hann var 90 minútur niðri i
vatninu.
Houdini kórónaði sigurför sína um
Bandaríkin með því að láta járna sig
inni í rikisfangelsinu í Washington. 1
þeim sama klefa bafði morðingi
Abrahams Lincolns, James A. Gar-
field lifað sínar siðustu stundir árið
1881 og margir svæsnustu glæpamenn
Bandaríkjánna liöfðu verið geymdir
þar, enda rambyggilega frá klefanum
gengið. Áður en Houdini var lokaður
þarna inni og hlekkjaður, var leitað
gaumgæfilega á honum. Þingmenn,
embættismenn, lögregluforingjar ' og
hlaðamenn, sem horfðu á þetta lnigs-
uðu með sér, að.nú hlyti Houdini að
ætla sér of mikið. Það væri ekki á
inannlegu valdi að komast út úr klef-
lloudini í klefa hinna dauðadæmdu
í ríkisfangelsinu í Washington. Enn
þann dag í dag er sú gáta óleyst,
hvernig hann komst út úr klefanum
fyrir augunum á fjölda áhorfenda.
anum við þær aðstæður, sem Houdini
ætlaði sér. En þéir þurftu ekki að
bíða lengi. Eftir örfáar mínútur stóð
hann meðal þeirra.
í fyrstu var það löngunin til að
skjóta öðrum ref fyrir rass, sem knúði
hann áfram, en áður en langt nm leið
gerði hann sér lcilc að þvi að ljóstra
upp um gabb og blekkingar keppi-
nauta sinna. Töframaðurinn sjálfur
varð skeleggasti maðurinn í baráttunni
gegn blekkingum sjónhverfingamanna
og loddara. Hann samdi margar bæk-
ur um töfrabrögð og sjónhverfingar
og átti mcsta safn af þjófalyklum og
tækjum til að opna skápa og aðrar
geymslur, sem þá þekktust. Við rann-
sóknir glæpamála varð hann þráfald-
lega að liði og ranrisóknarlögregla
allra landa á honum margt upp að
unna.
Síðustu ár ævi sinnar lagði Houdini
aðallega fyrir sig að afhjúpa „fals-
miðla". Meðal annars kom hann upp
um sviksamlegt alhæfi frægasta mið-
ils þeirra tíma, Henry Slade.
Houdini átti alltaf auðvelt með að
koma samtímamönnum sínum á ó-
vaivji. Mörg af þeim töfrabrögðum,
sem hann sýndi um ævina, skýrði
hann síðar fyrir áhorfendum. Ýmis-
legt af því, sem hann varð frægur
fvrir, er þó ennþá hulin ráðgáta.
Engum hefir tekist að skýra, hvernig
hann hefir gcrt sumt, enda hefir eng-
inn af þeim, sem hafa ætlað sér að
feta i fótspor hans, komist i hálf-
kvisti við hann.
Lokaþáttur ævi þessa snillings var
s.orglegur og hefir vafalaust orðið til
þess að draga nokkuð úr áliti þcss-
arar kynslóðar á honum. Það var á
einni sýningu sem hann liélt vcstan-
hafs, að stúdent nokkur, sem hafði
verið kvaddur upp á sviðið til hans,
sló af öllum kröftum á magavöðv-
ana án þess að hann væri fyllilega
viðbúinn. Við það skaddaðist ristill-
inn svo, að Houdini varð að ganga
undir uppsluirð tvisvar með stuttu
millibili. Hann lést af þeim siðari 31.
október 1926 í Detroit.