Fálkinn - 08.01.1954, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA: . 24.
Þeir elskuðu hfutu tveír.
Skáldsaga eftir Anne Duffield.
þitt kemur aftur. Vertu sæl, Rósalinda!
Hann mundi kikna ef þetta héldi áfram
lengur og því var um að gera að komast á
burt sem fyrst.
— Vertu sæll, Ali.
Rósalinda leit ekki upp, og þegar hurðin
féll að stöfum eftir honum fleygði hún sér í
sófann og grét eins og barn.
Hann var horfinn — fyrir fullt og allt. Hann
hafði haft þor og styrk til að rjúfa þetta sam-
band. Hvað hafði það ekki kostað hann?
Hefði nokkur annar getað hagað sér svo göf-
ugmannlega? — Ó, Ali .... Ali ....
Gráturinn hljóðnaði og hugsanirnar skýrð-
ust.
Prinsinn hafði rétt fyrir sér. Hjónaband
þeirra hefði aldrei getað orðið farsælt. Hún
hafði alltaf vitað þetta sjálf, en hafði ekki
þorað að viðurkenna það.
Og allt í einu laust þessari tilhugsun niður
í henni: Hún var frjáls! Frjáls! Henni virtist
hjartað hætta að slá og svo kom hamingju-
bros á varir hennar. — John! Jolm!
MAHOMED SHEIK FÆR SITT MÁL FRAM.
1 luktum, reykeisisilmandi klefa margar
mílur frá litla herberginu hennar Rósalindu
í Cairo, lá önnur ung stúlka og var að hugsa
um Ali prins. Tamara hafði fengið fréttina:
Ali Yussuf ætlaði að giftast ljóshærðu ensku
stúlkunni. Þetta 'hafði valdið uppþooti í fjöl-
skyldunni. Mahomed sheik bölvaði frænda
sínum í sand og ösku, og kvenfólkið læddist
eins ogo mýs og pískraði sin á milli. Ali Yussuf,
æðsti maður ættarinnar, hafði gert fjölskyldu
sinni hneysu, móðgað kynþátt sinn og bakað
sér reiði herrans með athæfi sínu.
Tamara hugsaði hvorki um heiður ættar-
innar né reiði Herrans. Hún hafði aðeins skilið
eitt: Ali hafði forsmáð hana. Hún átti aldrei
að fá að fæða honum syni. Hún hafði grátið
stanslaust í tvo daga, hafði neitað að borða
og drekka, og hvorki móðir hennar né frænk-
ur gátu miidað harma hennar. Hún elskaði
Aii meira en allt á jörðinni, elskaði hanrx af
sinni ungu og tryggu sál, eins og aðeins aust-
urlandastúlkur geta elskað. Þegar þjónninn
kom til að færa henni ljós rak hún hann út,
og nú lá hún og starði út í myrkrið.
Allt í einu var drepið á dyr. Hún svaraði
ekki. Aftur var barið, fast og ákveðið, og
hún skildi að það var faðir hennar sem barði,
eini maðurinn sem hún þorði ekki að sýna
þrjósku. Hún stóð upp og opnaði.
— Hvað ertu að gera hérna í myrkrinu,
barnið gott?
— Eg þoli ekki að hafa ljós, pabbi.
— Hefirðu nú verið að gráta, enn einu
sinni?
— Já, svolítið.
— Þerraðu þá af þér tárin, dóttir sæl!
Mohamed sheik klappaði saman lófunum og
gömul ambátt kom inn. — Kveiktu ljós og
klæddu drottninguna þína, Fatma! skipaði
Mahomed. — Komdu með fegurstu klæði
hennar og skartgripina — en flýttu þér! Það
er beðið.
— Faðir minn — ég get það ekki! ..........
— Gerðu eins og ég segi! hrópaði hann.
Tamara hlýddi skjálfandi. Fatma klæddi
brúðina í snatri — fljótar en nokkur hefði
getað trúað þessari feitu kerlingu til. Hún
tók klæði úr þykku, hvítu silki, sem hún vissi
að sheiknum líkaði vel að sjá dóttur sína i,
og fléttaði perlum í hár hennar. — Jæja, nú
ertu falleg eins og nýtt tungl, sagði Fatma
þegar hún hafði farðað á henni andlitið. Nú
geturðu farið til hans föður þíns.
Tveir menn biðu þegar Tamara kom hik-
andi og úrvinda inn í stofu föður síns. Sheik-
inn brosti stoltur og sigurviss. Við hlið hon-
um stóð Ali prins, hár og dökkur í hvítum
fötum, þreytulegur til augnanna en með vin-
gjarnlegt bros um munninn.
— Komdu hérna og taktu á móti manns-
efninu þínu, sagði gamli maðurinn.
Tamara saup hveljur og starði á þá á víxl,
náföl undir farðanúm. Ali prins gekk á móti
henni og lagði höndina á fallegt svart hárið.
— Viltu eiga mig fyrir mann, Tamara? spurði
hann blítt, eins og hann væri að tala við
barn. En einhver undirhreimur var í rödd-
inni og fasið þannig, að gamli maðurinn þótt-
ist skilja að Ali vildi fá svar undir eins. Þetta
var líka rétt. Ali hafði ekið beina leið til
frænda síns eftir að hann átti tal við Rósa-
lindu. Það var líkast og hann þyrði ekki að
hika eina sekúndu, til þess að gera fyrri við-
skilnaðinn óafturkallanlegan.
Skjálfandi, hrædd eins og álfur úr hól starði
Tamara á hann. Það var svo margt sem hún
hefði gjarnan viljað fá að vita áður en bún
svaraði, en hún hafði ekki leyfi til að spyrja.
Hennar var að hlýða, hvað svo sem það var
sem fjölskyldu hennar þóknaðist. Hvort hún
vildi eiga Ali prins? Hún fékk ákafan hjart-
slátt og hún hikaði nokkrar sekúndur til þess
að reyna að ná valdi á röddinni. Loksins kom
svarið: — Já, Ali.
MAHOMED sheik rak upp tröllahlátur. Hann
var jafn hissa og dóttir hans á því hvernig
málin höfðu skipast, og hann gaf sér heldur
ekki tíma til að spyrja. Honum var nóg að
þessi órannsakanlegi og erfiði frændi hans
hafði afráðið að giftast ekki ensku stelpunni,
og nú vildi hann ekki draga málið á langinn,
svo að Ali fengi tækifæri til að taka sinna-
skiptum einu sinni enn. Nú sagði hann upp-
hátt: — Hvaða siður er þetta? Er nú svo
komið að það sé ástæða til að spyrja kven-
manninn, hvort hún vilji giftast manninum,
sem foreldrar hennar hafa valið handa henni?
Ekki var það svo í mínu ungdæmi. En ég er
umburðarlyndur faðir, eins og hún Tamara
litla veit, og nú ætla ég að lofa ykkur að vera
einum í hálftíma.
Hann þrammaði út, mjög hátíðlegur. Tam-
ara stóð grafkyrr og horfði á eftir honum.
— Svo að þú vilt þá giftast mér, Tamara?
sagði Ali.
— Æ já, sagði Tamara tungumjúk.
— Undir eins? Eins fljótt og hægt er? Og
viltu fara með mér til útlanda?
— Já, Ali.
— Og þér er ekki verr við að yfirgefa
foreldra þína og heimili?
— Nei, Ali.
Hann horfði betur á hana: — Hefurðu grát-
ið, Tamara?
— Já, Ali.
— Hvers vegna?
— Af því að ég frétti að þú ætlaðir að gift-
ast ensku stúlkunni. *
— Og þá fórstu að gráta? Ali varð hrærð-
ur. Honum hafði ekki dottið þessi hlið máls-
ins í hug. Að Tamara mundi harma hann.
Hann hafði ávallt hugsað sér hana sem barn,
óþroskað barn — heilalaust og skoðanalaust.
— Og varstu svona sorgmædd?
— Já, mig langaði mest til að deyja.
— En núna þá? Nú var þreytan horfin
ur augum hans og brosið var hlýtt og eðli-
legt.
— Núna .... Tamara hætti allt í einu að
vera prúða veluppalda stúlkan, sem er van-
in á að láta ekki tifinningar sínar í ljós. Nú
varð hún blóðheit, tyrknesk stúlka, sem stóð
andspænis manninum sem hún elskaði. —
Nú vil ég lifa! hrópaði hún í sælli hrifningu,
— nú vil ég lifa og gefa manninum mínum
syni!
— Tamara, elskan min .... Ali hafði ekki
verið svona gagntekinn í mörg ár. Þetta fal-
lega barn sem ekki vissi neitt um veröldina
fyrir utan læstu kvenna-álmuna sem hún
hafði alist upp í, og vissi ekki neitt um það
líf sein hann hafði þráð að lifa með Rósa-
lindu, hafði eitthvað til að bera, sem ensk
stúlka gat aldrei eignast. Hún var kona af
hans eigin kyni og talaði hans eigið mál. Nú
fann hann til samrunans við hana í fyrsta
skipti. Þau höfðu bæði vanist að líta á hjóna-
bandið eins og það hefði aðeins eitt takmark:
syni!
Hann tók utan um hina grönnu mey og fann
hvernig hún titraði þegar hann dró hana að
sér. Aðeins eitt augnablik var hún skýr í
huga hans, myndin af annarri ungri stúlku,
sem hann hafði nýlega vafið örmum. Hann
lagði aftur augun eins og hann vildi loka
þá sýn úti, og sagði lágt: — Eg skal vera
þér góður, Tamara.
Hún lyfti höfðinu og leit til hans dökku
fallegu augunum. — Eg hugsa að ég muni
hafa gaman af að lesa bækur, Ali, og læra
ýmislegt fleira, ef þú vilt hjálpa mér.
— Eg skal hjálpa þér, Tamara, sagði hann
innilega.
EG ELSKA ÞIG, RÓSALINDA!
Greenfjölskyldan kom úr klúbbnum tveim-
ur tímum eftir að AIi hafði skilið við Rósa-
lindu. Agatha starði forviða á tóma stofuna.
— Hvar er Rósalinda? Og hvar er Ali prins?
Suzette smokraði sér fram hjá henni án
þess að segja orð, og fór inn í herbergi Rósa-
lindu. Iris elti.
— Hvað er þetta . . . . ? Suzette hrinti upp
hurðinni án þess að berja. Rósalinda sat á
rúmstokknum.
— Hvað hefir komið fyrir? spurði Iris.
— Eg hefi slitið trúlofuninni við prins-
inn, sagði Rósalinda lágt.
Suzette gat ekki stillt sig um að reka upp
siguróp, en tók sig á og þóttist verða stein-