Fálkinn


Fálkinn - 08.01.1954, Blaðsíða 6

Fálkinn - 08.01.1954, Blaðsíða 6
6 FÁLKINN Spennandi ástar- og leynilögreglusaga eftir Phyllis Hambledon. Leynánvmál ggstranna „Hann hefir gott af jþví að fá ein- liverja hreyfingu,“ endurtók Suzy. „Mér hefir sýnst að hann kæri sig ekki ýkja mikið um að hreyfa sig,“ sagði Martin. „Eg vona að þú eigir ánægjulegan og friðsælan dag fyrir höndum, Rosalind." „Já, það vona ég líka,“ sagði Suzy. „Eg vona að Helen láti þig í friði, Josephine getur annast um hana.“ Þau óku af stað. Eg hafði megnustu andstyggð á þeim báðum. Það var mér undrunarefni að mér skyldi nokkru sinni hafa dottið í hug að giftast Martin. Það var tæpast mikið í liann spunnið, þar sem hann lét blekkjast af fyrstu daðurdrósinni, sem á vegi hans var. En þrátt fyrir reiðina hið innra með mér efaðist ég um, að það væri réttmætt að kalla Suzy slíku nafni. Hún gat vissulega ekki að því gert að hún var falleg og laðaði karl- mennina að sér. EG lá makindalega í einum ruggu- stólanna á sólpallinum og reyndi að hugsa. Eg braut heilann um hvort hugsanlegt væri að Helen hefði sagt satt. Ilafði hún fundið perluna í skápnum? Væri svo, mætti draga af því þá ályktun, að einhver hefði búist dulargervi i þvi skyni að hræða hana og koma ihenni ennþá meira úr jafn- vægi. Hvers vegna? Til hvers? Hver gat tilgangurinn vcrið? Jlér var ómögulegt að gera mér nokkra grein fyrir því! Eg ákvað að ganga' út frá því að saga hennar væri sönn og álykta sam- kvæmt þvi. Hver var líklegastur til að klæðast nunnubúningi og hafði jafnframt tækifæri til að komast inn í herbergi hennar? Það var ofur auð- velt að útbúa slíkan búning og, þar sem höfuðbúnaðurinn slútti svo mjög fram á andlitið, var ekki teljandi á- LÍTIL HJÚKRUNARKONA. — Það er fullvíst að kanínan á myndinni fær góða hjúkrun hjá Ingu litlu. Og svo er kanínan alls ekki veik. Það er bara Inga, sem hefir gaman af að leika hjúkrunarkonu. hætta að viðkomandi þekktist — þrátt fyrir tunglsljósið. Nunnan liefði getað verið hvort sem var karlmaður eða kona. Ekki .Tose])- hine — því að hún hafði komið svo fljótt á staðinn, auk þess var vöxfur hennar of auðþelckjanlegur, vegna þess hve lágvaxin og feitlagin hún var. Ekki Suzy, því að hún hafði komið beint úr í’úmi sínu og auðsjáanlega v’arta vöknuð. Sjálfa mig útiiokaði ég einn- ig og þá voru aðeins kerlmennirnir eftir. Það gat ekki verið Martin. Tæplega Denis, því að hann hafði einnig verið jnjög fljótur á vettvang. Pierre? Pierre — skyndilega minntist ég þess að Josephine hafði virst tefja fyrir okkur af ásettu ráði. Mér liafði aldrei getist vel að Pierre. Frá því fyrsta hafði ég haft óbeit á honum. Framkoma hans og útlit var lævislegt og svo virtist hann alltaf læðast eins og köttur. Honum hlaut að vera fultkunnugt um fyrri drauma Helenar, og sama máli gilti <im alla þá, sem voru kunnugir i Bláskógahús- inu. Til dæmis Sebastian. Já, Sebastian! Vissulega hafði eng- inn orðið lians var þá um nóttina og Martin hafði læst útidyrunum, en það gat meira en vel verið að liann hefði lykil að þeim. Eg stökk á fætur. Eg var of eirðar- taus til að halda kyrru fyrir i stóln- um. Eg ákvað að fara út að ganga. Eg gekk út um hiiðið, og þegar ég kom út fyrir það létti mér ótrúlega um hjartaræturnar, mér fannst allt í einu að ég væri frjáls og næstum eins og ég átli að mér. Le Vicomté de Dinard var einkenni- lcgur staður. Áður hafði búið þar fjöldi miiljónamæringa og þá höfðu verið þar tvö spilavíti, eitt fyrir auðkýfinga en annað fyrir almenning. Nú hafði HUGRÖKK STÚLKA. — Það er ægi- legt að sjá ungu slúlkuna á myndinni ganga beint í gin drekans. En að vísu er hann ekki lifandi heidur höggvinn í kletta einhvers staðar austur í Indlandi. KEISARAHJÓNIN í FRÍI. — Keisar- inn og keisarafrúin í Japan dvöldu í sumarleyfinu í Nasu, 140 km. fyrir norðan Tokíó, en þar eiga þau sumar- bústað. Hér sjást hjónin, klædd að vestrænum sið. Þetta er fyrsta mynd- in sem tekin hefir verið af „syni sól arinnar" með stárhatt og mittisól. ÓHÁÐ BENSÍNINU. — Þessi stúlka var ekki upp á bílana komin meðan bensínverkfallið var í London í haust. Hún á nefnilega marga hesta og asna, sem hún leigir fjölleikahúsum, og með- an verkfallið stóð notaði hún asnann sinn þegar hún þurfti að bregða sér milli húsa. það fyrrnefnda verið lagt niður og sumarbústaðir miiljónamæringanna stóðu tómir. Vegir þeir, sem skraut- legar bifreiðar þeirra óku eftir áður fyrr,- voru nú orðnir að vanhirtum troðningum og umferðin um þá var mestmegnis af geitum. Og það var þarna sem ég mætti Júlíusi Hocker. Andlit ’hans ijómaði er hann kom auga á mig, og ég gladdist yfir því, þótt mér væri fullljóst, að ég ætti ])að ekki persónulegum töfrum mínum að þakka. Hann var sérlega viðfelldin piltur — ágætis náungi, hugsaði ég með mér. Mér hafði geðjast vel að honum þegar við fyrstu sýn, og ég var viss um að honum félli einnig vel við mig. „En hvað ég var heppinn að rekast á yður, frú Motcombe!“ sagði hann. „Hvernig líður Helen? Eg reyndi að ná tali af henni í dag en Suzy gerði mig afturreka •— í annað sinn. Hún sagði að Helen væri lasin. Eg licfi satt að segja verið mjög áhyggjufull- ur út af henni.“ „Hún svaf fremur illa í nótt.“ Eg sá enga ástæðu til að leyna liann atburðum næturinnar og ég sagði honum því aiit af létta. Hann varð enn áhyggjufyllri á svipinn. „Þetta er hræðilegt. En ég er sann- færður um, frú Motcombe, að iiér var ekki um draum að ræða.“ „Það segir iiún iíka.“ „Hún segir það satt. Þetta liefir ver- ið einhver sem hefir viljað hræða hana til þess að gera hana brjálaða og hver sá sem það hefir verið, þá er það víst, að það er sá sami sem myrti Mollý Frenier!“ Það fór hrollur um mig. „Já, mig hryilir líka við að hugsa til þess,“ sagði Júiíus. „Eg er einnig sannfærður um að taugaóstyrkur Helenar stafar að miklu leyti af því að hún veit miklu mcira um morðið en hún iiefir viljað segja fram að þessu!“ „Hún segist hafa séð morðingjann." „Meðalmann á hæð í gráum fötum,“ greip Júlíus fram i. „.Tá, ég veit það. Eg las frásagnir blaðanna af iikskoð- unarréttarhöldunum. Lýsingin er ó- neitanlega full óákveðin, eða hvað finnst yður? Þetta gæti átt við svo marga.“ Eg ákvað að gera .hann að trúnaðar- manni mínum. „Júlíus, ég er einnig sannfærð um að hún veit meira en ’hún vili vera láta. Henni þykir íiijög vænt um yður ....“ „Haldið þér það?“ sagði hann. And- iit lians var eitt sólskinsbros. „Það hefir mér sýnst," sagði ég. „Haldið þér ekki ....“ Eg komst ekki lengra þvi að liann greip fram i fyrir mér. „Eg veit það elcki. Eg varð auðvitað ástfanginn af henni um leið og ég sá hana aftúr. Hún hefir alltaf verið indæl en það er nú fyrst .... Eg á við .... finnst yður hún ekki indæl? Eg þorði varia að gera mér vonir um að 'henni litist líka á mig! Æ ■— gæti ég ekki fengið að hitta hana? Eg gæti til dæmis reynt að fá hjá henni nán- ari upplýsingar um það sem skeði í nótt. Eg gæti að mirtnsta kosti reynt það.“ „Hún liggur í rúminu eins og er,“ sagði ég. „Hún gæti auðvitað farið á fætur?“ Já, hvað var raunar því tii fyrir- stöðu? hugsaði ég. Suzy hafði að vísu fullyrt að hún þyldi engar geðshrær- ingar, en var Suzy dómbær á það? Eg var hins vegar þeirrar skoðunar að Helen ihefði gott af að umgangast þenn- an ástfangna unga piit — það gat orðið til að auka sjálfstraust hennar, og ég var sannfærð um að það væri henni ihollt. Ennfremur gæti það orðið til að lækna hana af því að beina aliri ást og umhyggju að hundstetrinu. „Gerið það fyrir mig, frú Mot- combe,“ sagði .Túlíús. Eg lét undan. „Þér eruð iíkléga vanur að fá vilja yðar framgengt?" sagði ég. „Stundum tekur það langan timn.“ sagði hann. „Við skulum þá hraða okluir til Biáskóga, áður en þau Suzy og maðurinn yðar koma heim. Eg sá, þegar þau óku af stað.“ Þessi orð hans urðu lil ‘að styrkja ákvörðun mína. Eg stóðst ekki freist- inguna að gera Suzy á móti skapi. í Bláskógahúsinu var allt kyrrt og hijótt — ckkert heyrðist að undan- teknum hijóðskrafi þeirra Pierre og Josephine i eldhúsinu. Þau urðu okk- ar ekki vör. Eg er meira að segja viss um að bau höfðu ekki einu sinni tekið eftir því þegar ég fór út. LG liefi sjaldan séð meiri gleði en þá, sem skein úr andliti Helenar, þeg-

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.