Fálkinn - 29.01.1954, Qupperneq 3

LITLA SAGAN:
Hlýddu -
annars skýt ég.
FÁLKINN
Iíita Hayworth.
Ann Sheridan.
Rauðlutrðar hikkonur
Ég vóg skammbyssuna i' hendi mér
og sagði:
— Þakka þér fyrir, Jack!
Hann glápti á mig. — Til hvers
ætlarðu að nota hana?
— Ég held því leyndu fyrst um sinn,
sagði ég og stakk hyssunni i vasann.
— Kannske get ég sagt þér það á
morgun. Ég gekk nokkur skref í átt-
ina til dyra.
— Ertu að fara?
— Já, mér datt i hug að skreppa
lil liennar Ritu. Hún er vonandi
heima.
— Ilættu við hana Ritu, James, —
hún liefir sagt mér sjálf að þú sért
ekki nógu harðsoðinn. Rita vill hafa
spenningu, þú ert ekkert fyrir hana.
— Vertu sæll, Jack, sagði ég, — og
þakka þér fyrirl
Þetta var nístandi febrúarkvöld. Ég
gekk hægt. Mér gramdist að mér liafði
ekki orðið neitt ágengt við Ritu.
En nú skyldi koma annað hljóð í
strokkinn!
Ég nam staðar við leiguíbúðahúsið
og leit upp i glugga á 2. hæð. T>að
var ljós hjá Ritu, svo að hún var þá
ekki liáttuð.
Ég stóð um stund við dyrnar og
hlustaði. Heyrði ekkert hljóð. Það var
ekki í fyrsta skipti sem ég stóð þarna
og ýmislegt hafði ég hlerað, — ýmis-
legt sem ég vildi helst ekki rifja upp.
Þess vegna var ])að bæði undarlegt
og ergjandi að hún visaði mér á bug.
Svo hringdi ég. Létt fótatak —
dyrnar opnaðar. Þar stóð Rita. Dá-
samleg. íturvaxin. í heiðbláum kjól,
sem virtist vera límdur utan á hana.
F.ngin kunni að klæða sig jafn ögr-
andi og hún.
— Sæll vertu — ert það þú, sagði
hún. — Komdu inn!
Röddin var eins og henni stæði al-
veg á sama. Hefði ég t. d. verið Jack
mundi hún hafa faðmað mig og sagt
eitthvað á þessa leið: „Ég þurfti endi-
lega að sjá þig — einmitt i dag!“
Hún settist í rósótta sófann með
lausu koddunum. ITún lét mig ekki sjá
svo mikið sem hnéð á sér. Ég settist
beint á móti lienni. En ég var rólegur
])ví að ég hafði trompið í buxnavas-
anum.
— Eins og ég hefi sagt ])ér, James, þá
verkar þú ekki svoteiðis á mig. Karl-
mennirnir eiga að vera ruddalegir!
—- Gott og vel, sagði ég. — Eins
og ég kunni það ekki!
— Nei, það kanntu ekki, James, —
og þú getur ekki einu sinni lært þnð.
Það faulc í mig, því að hún vakti
hjá mér minnimáttarkennd. Ég stakk
hægri hendinni i buxnavasann og tók
upp morðtólið.
— Hvað segir þú um þetta? spurði
ég ertandi.
■—- Eh — skammbyssa! Hún saup
hveljur.
Ég miðaði á liana.
— Nei — nei, James, gerðu það
ekki — ertu orðinn brjálaður?
— .Tá, það er ég, — og það á ég þér
að þakka, urraði ég. — Þú ert í huga
mínum dag og nótt. Eg sé þig í anda
Framhald á bls. 14.
Rauðhærðar stúlkur, sem ganga með
þær gritlur, að háralitur þeirra sé
þeim li! óprýði, ættu að kynna sér
það, sem rauðhærða leikkonan Arlene
Dahl segir í grein um það efni i ame-
ríska blaðinu „See“. „Við eigum að
vera hreyknar af háralit okkar,“
segir hún, „og láta stríðnisorð sem
Piper Laurie.
vind um eyru þjóta. Það er auðvelt
að komast að því, hvort rauði hára-
liturinn er ósvikinn eða ekki, því að
enginn rauðhærður kvenmaður þolir
sterkt sólskin. Húð okkar er svo fín-
gerð, að við verðum ekki sólbrúnar,
heldur sólbrenndar.“ Arlene heTdur
því einnig fram, að rauðhært fólk
þoli sársauka verr en annað fólk, því
að tilfinningataugarnar liggi utan í
húðinni, sem auk þess sé þynnri á
þeim en öðrum.
Það, sem styrkir þó mest aðstöðu
rauðhærða kvenfólksins, er hið góða
gengi margra rauðhærðra leikkvenna,
einkum eftir að litmyndirnar fóru að
verða miklu ráðandi í Hollywood. En
hverjar eru þessar leikkonur? Margar
mætti nefna, en hér skulu aðeins fáar
taldar.
Clara Bow var ein vinsælasta kvik-
myndaleikkonan fyrir 20—30 árum.
Hún lék i siðustu myndinni 1933, en
])á giftist hún kúrekahetjunni Rex
Bell og varð bóndakona.
Arlene Dahl er af norskum ættum
og hefir nú um nokkurra ára skeið
þótt einn aðaikvenkosturinn í Holly-
wood.
Maureen O’ Hara cr skaprik eins og
rauðhært kvenfólk er talið vera. Er
skemmst að minnast leiks hennar i
myndinni „Þögli maðurinn", sem sýnd
var í Austurbæjarbíó nýlega. Það var
engin furða, þótt Svíar gerðu hana, en
ekki .Tolin Wayne, að höfuðpersón-
unni, og kölluðu myndina „Hans
vilda fru“.
Piper Laurie hefir leikið í mörgum
myndum að undanförnu, einkum
austurlenskum ævintýramyndum á
móti Tony Curtis. Hún hefir fallegt
rauðgullið hár.
Anu Sheridan var eins konar arftaki
Clöru Bow. Hún var „oomph“-stúika
sinna tíma eins og Clara hafði verið.
Rauðhærðu leikkonurnar virðast því
jafnan hafa haft mikil áhrif á „sterk-
ara“ kynið. Jafnvel Rita Hayworth
gerðist rauðhærð áður en hún sló sinu
trompi út fyrir alvöru. Hún hefir þess
vegna unnið sér liefð á því að vera tal-
in í hópi þeirra rauðhærðu. Annars var
hún með hrafnsvart hár eins og for-
eldrar hennar, sem voru spánskir
dansarar. Rita hefir líka dæmigerða
Framhald á bls. 14.
Arlene Dahl.