Fálkinn - 29.01.1954, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
MAUGARET GUION HERZOG:
Qwfubiðin
.......Þau tóku ekki eftir stórum bíl, sem hafði ekið upp að gamla
skrjóðnum hans Johnny .......... En þau hrukku við er þau heyrðu
röddina. „Hvað er þetta, Joan? Eruð þið búin að gifta ykkur?“
ÞAÐ var svo að sjó sem allir þeir í
New York sem teldust menn meS
mönnum, væru boðnir ó fyrsta dans-
leikinn sem Amelita hélt. En Joan
Slewart, seytján ára, sem dansaði og
dansaði með annarlegan vonarneista í
augunum, virtist ekki taka neitt eftir
þessu fína fólki. Hún athugaði vand-
lega livern nýjan gest sem inn kom
og lét sér svo standa á sama um hann,
hversu göfugu nafni sem hann hét.
Þegar ókyrrðin greip hana í fyrsta
skipti hugsaði liún með sér: Vertu nú
hægl Klukkan er ekki orðin ellefu
ennþá! En hugsum okkur ef hann
kemur ekki! Hugsum okkur ef l>if-
reiðin lians, gamli skrjóðurinn, hefir
lent í skurðinum! Hugsum okkur
að.........
Nei, liann hlaut að koma!
Fyrst sá hún dökkhært höfuðið, svo
lierðarnar og síðan það sem eflir var
af honum, löngum og horuðum, er
hann kom upp stigann og tók tvö þrep
í hverju skrefi. Hún vissi að honum
sárnaði að þurfa að eyða tíma í að
’heilsa liúsbóndanum og frúnni. En
svo kom hann til hennar.
„Johnny!“
Ilann sagði ekkert, tók báðum hönd-
um utan um hana og hélt fast um hana
áður en þau byrjuðu að dansa. Og á
eftir fór hann með hana skemtnstu
leið til dyra.
Það var ekki orðið svo áliðið ennþá
að unga fólkið væri farið að þreyt-
ast á dansinum og ganga inn í hinar
stofurnar til að hvíla sig, og þess
vegna var engin mannéskja í bóka-
stofunni.
Hann kyssti hana með ákefð, eins
og liann hefði beðið eftir kossinum
i öll þessi tuttugu og eitt ár sem hann
hafði lifað, og svo kyssti hann hana
aftur, lengri og viðkvæmari kossa.
„Johnny!“ hvislaði hún, „hún
mamma sá þig aka mér heim eftir
að við drukkum te saman á sunnu-
daginn, og henni mislíkaði það.“
„Varð uppistand?“
Hún kinkaði kolli og hann varð al-
varlegur. „Við höfum þó að minnsta
kosti ekki lofað neinum að hittast ekki
aftur.“
„Nei, en nú reynir hún að fá mig
til að lofa því. Og hún talar við pal)ba
ef ég lofa því ekki, og þú veist hvernig
liann er! Hann er vis til að taka mig
úr skólanum og senda mig til útlanda
eða eitthvað svoleiðis. Johnny, hvers
yegna gleymir eldra fólkið alltaf að
það hefir verið ungt?“
Joan sá hliðarmynd Johnnys koma
fram því að eldurinn á arninum var
hinumegin við hann, en að öðru leyti
var skuggsýnt í stofunni.
,;Þau eru brjáluð!“ tautaði Johnny.
,Þau halda því fram að þetta séu
bernskubrek og að við gleymum þvi,
en þó vita þau í rauninni að þetta er
sönn ást. Og við skulum sýna þeim
að svo sé! Ást okkar skal aldrei
dvína, Joan!“
Hún horfði á andlitið á honum sem
ennþá var dökkt eftir sumarsólina, og
hún var gagntekin af ást til hans.
Klukka i horninu sló eitt högg.
„Kortér yfir ellefu," andvai’paði
hún. Og ég verð að vera komin heim
ldukkan hálfeitt! Cora frænka er
bérna — hún togar mig heim með
sér, Johnny. Ég skil ekki hvernig ég
á að lifa í vetur, þegar ég fæ ekki
að sjá þig nema einstöku sinnum í
laumi og vera síhrædd um að það
komist upp um mig.“
Hann svaraði ekki strax og hún
liorfði kvíðin á hann og spurði hvort
framtíðin virtist bjartari frá hans
sjónarmiði. Þegar hann loksins svar-
aði var iþað sama fasta, örugga rödd-
in eins og þegar hann sagði: „Þú
hefðir átt'að halda í sleggjuna með
báðum höndum, kjáninn þinn!“ Nú
sagði hann: „Vertu ekki stúrin, telpa
mín! Við skulum bæði halda áfram
svona! Við skulum hætta við þessi
leyni-stefnumót! Foreldrar þinir
skilja blátt áfram ekki að við elskum
livort annað! Við giftum okkur!“
Eitt undursamlegt augnablik trúði
hún því að hann segði þetta í alvöru.
Og næsta, ennþá dásamlegra augna-
blik fann hún að þetta var alvara.
„Núna í kvöld,“ sagði liann. „Góða
mín, þó að við höguðum okkur eins
og ldýðnir englar í allan vetur munu
foreldrar þínir samt lialda þvi fram
í sumar að við séum of ung, og árið
eflir mundu þau segja alveg það
sama. Heldurðu að ég sætti mig við
að það haldi svona áfram þangað til
ég hefi lokið námi?“
Hjarta hennar sagði: „Nei, Johnny,
við sættum okkur hvorugt við það.
en liún þorði ekki að segja það upp-
hátt. Þvi vissari sem hann var um
sjálfan sig því rólegri varð hún. Hún
elskaði hann svo óumræðilega.
„Mér er hægra um vik af því að ég
á enga foreldrana," hélt hann áfram.
„Það eru ekki nema þínir foreldrar
sem við þurfum að hugsa um, og þau
láta undan áður en lýkur. í rauninni
fellur þeim vel við mig. En þau vilja
bara ekki láta þig binda þig of
snemma. Ég fæ fimm hundruð dollara
á mánuði frá fjárhaldsmanni mínum,
og við getum lifað af því. Og svo get
ég fengið mér stöðu. Hvaða vit er í
því að ég sé að læra, ef ég fæ ekki
að hitta þig? Joan, skilur þú að þetta
er ákveðið?“ Hann dró hana að sér
fagnandi, en þegar hann sá hve hljóð
hún var varð liann alvarlegur aftur.
„Þú — þú vilt þetta, Joan?“
„Ég verð,“ hvislaði hún. „Eg veil
ekki hvernig ég ætti að lifa án jiess
að fá að vera með þér.“
Hún snerti við kinninni á honum.
Hún var svo hörð og hál. Hann var
sterkur og hafði alltaf haft vald yfir
henni. Þau horfðu lengi hvort á ;ann-
að, stóðu upp og gengu út úr foóka-
stofunni. Á leiðinni mættu þau tveim-
ur ungum pörum, sem virtust ofur
barnaleg og glottu. „Félagar mínir!“
muldraði Johnny. „Komdu, við slcul-
um flýta okkur.“
Gamli skrjóðurinn hans brunaði af
stað og vindurinn tók i ljósu lokkana
á Joan. Hún vafði loðfeldinn að sér
til að verjast næðingnum.
„Það er gömul alpahúfa í hurðar-
hólfinu, Joan,“ sagði Johnny og hún
fann hana og setti hana upp.
„En útgangurinn á mér!“ sagði hún
og hló. „Skunkfeldur — sannast að
segja er það hún mamma sem á hann
— bleikur taftkjóll og alpahúfa. Það
fer vel saman, finnst þér ekki?“
Johnny brosti til hennar.
„Mér finnst ég vera orðin eins og
ný manneskja," hélt liún áfram. „Eg
hefi verið angurvær og súr og köld
núna lengi. Eg hefi þráð þig og hugs-
að um hvernig þér liði, liugsað um
hvernig ég ætti að hjara öll þessi ár
sem fjölskyldan vill ekki láta okkur
sjást, og nú ....“
„Trenton, Philadelphia, Elkton.“
Hann var eins og vagnstjóri sem nefn-
ir viðkomustaðina. „Eftir finim eða
sex tíma, góða ....“ Allt í einu stöðv-
aði hann bilinn, dró hana að sér og
kyssti hana. „Þetta eru engin barna-
brelc, Joan. Við elskum hvort annað
ævilangt. Eg sver að ég skal gera þig
hamingjusama."
Leiðin var löng og stundum varð
hann mjög þungbúinn og þá var eins
og hjartað bólgnaði í Joan og hún fékk
kökk fyrir brjóstið. En þess á milli
var liann svo kátur og ærslafullur að
henni lá við að gleyma hve hátiðlegt
þetta ferðalag var — að þau voru á
leiðinni til prestsins. En þegar hún
hugsaði til þess var eins og heit alda
færi um hana.
Þegar þau töluðu ekki saman sat
hún og starði á hann tilbiðjandi ástar-
augum.
Þau óku áfram — áfram gegnum
náttmyrkrið. Hálf eitt! Eitt! Nú mnndi
Cora frænka vera farin að verða óró-
leg og leita að henni.
Þau höfðu lagt á ráðin i lyftunni á
leiðinni niður. Cora frænka vissi eklc-
ert að Johnny var væntanlegur á
dansleikinn, — annars hefði hún gætt
betur að öllu. Hún sat og spilaði
bridge. Þeim hafði talist svo til að
Joan mundi ekki verða saknað fyrr
en eftir klukkutíma.
„Segðu eitthvað við mig, Johnny,“
sagði hún eftir langa þögn. „Mér
finnst þetta allt svo yndislegt, en það
verður hræðilegt áfall fyrir mömmu,
þangað til hún veit hvernig í öllu
liggur. Eg vil helst ekki hugsa um
það. Við — við verðum víst að síma
til þeirra undir eins og við erum gift.
Johnny tók hægri höndina af stýr-
inu og klappaði á foönd liennar. „Nátt-
úrulega, elskan mín! Og á eftir, þegar
þau sjá hve hamingjusöm við erum,
verða þau ánægð með þetta. Meðal
annarra orða: ég hefi víst ekki mikla
peninga á mér.“
Hann hafði það ekki. Þan námu
staðar við ofurlitla krá og töldu pen-
ingana hans. „Við þurfum ellefu doll-
ara,“ sagði hann. „Leyfisbréf. Prest.
Gistiherbergi. Mat.“
„Heldurðu að við höfum efni á að
kaupa okkur tvær eplaskífur núna?“
spurði hún. „Þær lita svo vel út —
þær eru með sykri.“
Þau komust að raun um að þau
hefðu efni á að kaupa fjórar, og eftir
að þau höfðu borðað þær óku þau
áfram.
Gamli skrjóðurinn rann hverja míl-
una eftir aðra. Stundum sofnaði Joan
og 'hallaði þá höfðinu upp að öxlinni
á Johnny. Þegar luin vaknaði siðast
var farið að birta af degi. Yfir slétt-
unni var jiokumóða, en sums staðar sá
í dimmar trjáþyrpingar.
„Nú erum við bráðum komin, elsk-