Fálkinn - 29.01.1954, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
NÝFKAMHALDSSAGA: 3.
Þegar hjörtu mætast
ég upp til yðar með tebakkann, en ekki hún
Anna.“
Nú hló maðurinn í rúminu hátt. „Mér
fannst þetta alveg rétt hjá tviburunum! Getið
þér ekki látið þau koma hingað til mín, svo
að ég fái að sjá þau?“
„En þér skuluð vara yður á þeim, ef þeim
líst ekki á yður,“ sagði Moira aðvarandi.
„Reyndar held ég að þeim lítist á yður, en þá
verða þau bara stillt og vel upp alin, og þá
eru þau leiðinleg. Það er best að spyrja önnu
fyrst, sir John, því annars ....“
Það var drepið á dyrnar og Anna kom nægi-
lega snemma inn til að heyra síðustu orðin
sem systir hennar sagði.
„Sir Jo^hn .... mér þykir leitt ef ég hefi
misskilið yður í morgun, þegar ég var að
spyrja yður að nafni til að skrá yður i dag-
bókina hans pabba . .. .“
Maðurinn í rúminu ræskti sig. „Alls ekki!“
Honum fannst á kvíðafullum augum Moiru,
sem hún byggist við einhverju af honum. —
„Systir yðar var svo væn að koma með te
handa mér og tala við mig. Mér iíður miklu
betur núna — ég var hálfdaufur í dálkinn með-
an ég var hérna einn.“
Moiru virtist létta og svo fór hún út. En
Anna horfði á eftir henni og leit svo á mann-
inn í rúminu. Hvílíkur munur á þessum tveim-
ur systrum, hugsaði hann með sér. Sú yngri
var tvímælalaust Ijómandi falleg — en í aug-
um önnu, enni hennar og svip var eitthvað
sem Moiru vantaði: greind, góðmennsku, hlýju
— skapfestu.
„Hún systir mín — ég get hugsað mér
hvað hún hefir verið að tala um við yður, sir
John,“ byrjaði Anna Shefford og virtist vera
órótt. „Hún er svoddan barn og full af ævin-
týraþrá og hugsar ósköp barnalega. En hún
er góð stúlka, og hún meinar ekkert illt með
þvi. Þér megið bara gera það fyrir mig að
ala ekki á henni .... Hún er svo góð og við
pabbi erum hálfkvíðin um hvernig henni
reiði af í veröldinni, þegar hún á að fara að
sjá um sig sjálf. Afsakið mig, sir John ....
ég vona að þér skiljið!“
Hún brosti til hans, og svo var hún horfin
út úr herberginu áður en hann hafði fundið
átyllu til að fá hana til að vera kyrra. Shef-
ford-systurnar líktust engum öðrum ungum
stúlkum, sem hánn hafði hitt. Hann var al-
vanur fallegum stúlkum, svo vanur að hann
var hættur að taka eftir að þær væru fallegar.
Hann var líka vanur að heyra kvakið í þeim,
tilraunir þeirra til að halda uppi samtali og
vekja áhuga hans. Og hann var enn vanari
ýmiss konar veiðibrellum af hálfu mæðra
ungu stúlknanna, sem langaði til að eignast
fjáðan tengdason. En svona sameining fegurð-
ar og barnslundar, eins og hjá Moiru, hafði
hann aldrei hitt fyrir áður. Og Anna ....
Hann fann að hann gat ekki haft hugann af
þessu alvarlega unga andliti, fallegu bláu aug-
unum.
Moira sat uppi í barnaherberginu og var
að segja tvíburunum frá Gulwer House. „Hann
hefir ekki aðeins tennisvelli þar, skiljið þið,
heldur hefir hann líka póló-völl. Og svo
stærstu sundlaugina í Englandi, að ég nú ekki
minnist á að það eru að minnsta kosti hundr-
að herbergi í höllinni, og að baðklefi er með
nærri því öll'um gestaherbergjunum. Og svo
á hann peninga, hauga af peningum, og mál-
verkasafn sem listfræðingar frá öðrum lönd-
um koma til að skoða .... hvar skyldi ann-
ars vikublaðið vera, með öllum myndunum
frá Gulwer House! Við verðum að finna það,
krakkar!“
Þá kom Anna inn og ónáðaði þau. „Vill
enginn te, núna?“ sagði hún glaðlega. „Þið
getið ekki giskað á hvað við höfum núna —
jarðarber og rjóma!“
„Æ-æ-æ, rjóma!“ hrópuðu tvíburarnir.
„Höfum við efni á því, Anna? Erum við orð-
in rík, síðan hann pabbi fékk milljónamær-
inginn sem sjúkling?“
„Hann yrði að vera veikur alla sina ævi
ef læknisþóknunin ætti að endast til að borga
skuldirnar okkar,“ svaraði stóra systir fremur
stutt. „Oh munið þið nú, að næst þegar þið
gerið prakkarastrik, þá megið þið ekki láta
þau bitna á kaupmönnunum, sem við skuld-
um! Þegar þið eruð búin að borða verðið þið
bæði að setjast við og skrifa slátrarafrúnni
kurteistlegt afsökunarbréf og biðja hana fyrir-
gefningar."
Anna varð allt í einu hugsandi. „Bréf var
það, já, já, Moira, veistu hvort hann sir John
hefir sent símskeytin ennþá? Hann sagðist
mundu láta sína nánustu vita af sér sjálfur
.... en hann hefir ekki afhent mér nein
skeyti.“
„Ef hann hefir fengið honum pabba þau þá
liggja þau vafalaust í vasa hans ennþá — það
er áreiðanlegt," sagði Moira. „Það er best
að fara upp og spyrja um það — á ég að . .. . “
„Nei, það er best að ég fari. Þú hefir setið
nógu lengi og talað við hann í dag!“ Anna
tók af borðinu og svo fór hún upp til sjúkl-
ingsins aftur.
Skrítnast var að henni var órótt þegar hún
ætlaði að drepa á dyrnar. Hjartað hoppaði
þegar hún heyrði rólega röddina segja: „Kom
inn!“
„Afsakið að ég geri ónæði,“ byrjaði Anna,
„en mér datt í hug, að þér munduð ekki hafa
fengið tækifæri til að senda skeyti til yðar
nánustu um það sem hefir komið fyrir. Pabbi
átti að sjá um það, en hann er svo annars
hugar, að hann hefir vafalaust gleymt því.“
„Nei, þvert á móti. Ég sagði honum að þess
þyrfti ekki með.“
Anna horfði forviða á hann. „En það verð-
ur undrast um yður! Það verður hrætt um
yður .... foreldrar yðar, konan yðar og
fjölskyldan ....“
Maðurinn í rúminu brosti. „Ég á enga
konu, en ég er einmitt að skrifa henni móður
minni bréf núna. Það hræðir hana síður en
ef hún fengi símskeyti . . . . “
„Jæja,“ svaraði Anna og reyndi að láta
enga furðu á sér sjá. „Jæja, þá ætla ég ekki
að ónáða yður lengur, en mér datt þetta bara
í hug, og þess vegna.........“
„Jæja, þetta er þá eldhúsið!“
Anna hrökk við og setti frá sér þvottakúst-
inn, snerist á hæli og starði á sir John. Hann
haltaraði spölkorn fram á steingólfið og sett-
ist svo á kollustólinn. „Hvað eruð þér’að vilja
hingað?“ spurði hún ávítandi. „Ég hélt að
þér sætuð niðri í garði og væruð að lesa.“
„Ég gerði það líka, en mig langaði að sjá
fólk og þess vegna kom ég hingað,“ svaraði
sjúklingurinn. „Hvað eruð þér eiginlega að
gera?“
„Þér sjáið það víst — ég er að þvo!“ Sir
John beygði sig og horfði með viðbjóði á
skítugt sápuvatnið í fötunni og sagði:
„Þetta er alls ekki viðeigandi starf handa
yður. Getur frú Briggs ekki tekið að sér skít-
verkin?“
„Jú, hún gerir það líka. Þegar hún kemur.
En nú hefir hún fengið eitt kastið, sem hún
kallar, og þá sjáum við hana ekki vikunum
saman. En húsið verður að vera hreint fyrir
því. Svona nú . .. . “ Hún varð ánægjuleg á
svipinn er hún hafði lokið við gólfið og fleygði
tuskunni í fötuna og bar hana út.
En sir John tók fram í. „Ég skil ekki í að
hann faðir yðar skuli leyfa yður að þræla
svona — það er alltof mikið erfiði fyrir unga,
veikbyggða stúlku.“
Anna brosti. „Pabbi lifir í öðrum heimi.
Hann heldur að gólfin þvoi sig sjálf og að mið-
degisverðurinn kaupi sig og framreiði sig
sjálfur. Það er gagnslaust að tala við hann
um bústjórnaráhyggjur — hann hefir nögar
áhyggjur samt. En nú skuluð þér fara aftur
í stólinn yðar í garðinum, sir John. Þér eruð
engum að gagni hérna, og þér vitið að honum
pabba er illa við að þér gangið of mikið
hækjulaus."
Maðurinn á kollustólnum fannst hann vera
eins og skólastrákur sem kennslukonan hefði
sett ofan í við. Hann gat ekki stillt sig um að
brosa — en það skrítna var að hann fór hjá
sér við orð þessarar tvítugu sveitastúlku. Það
lá við að hann yrði að herða upp hugann til
að geta byrjað. „Ég kom hingað til að tala
við yður. Eg var að vona að þér gæfuð yður
tíma til að koma út og tala við mig í garðinum
.... en þennan tíma, sem ég hefi dvalið
hérna hefi ég orðið var við hve mikið þér
hafið að gera. Og þó faðir yðar viti það ekki
þá veit hann samt, að það tekur tíma að sjá
um heimili og mat og fatnað handa fimm
manna fjölskyldu. Nú hefi ég verið hérna í
hálfan mánuð og er ekki ennþá farinn að
borga eyri fyrir mig. Ég fer að hafa áhyggj-
ur af því, og þess vegna langar mig til að
borga núna, að minnsta kosti fyrir þessar
tvær vikur. Ég hafði hugsað mér að borga
það sama sem ég borgaði á sjúkrahúsi fyrir
herbergi og hjúkrun þegar ég var skorinn við
botnlangabólgu fyrir þremur árum. Hafið þér
nokkuð við það að athuga?“
„Nei, nei,“ svaraði Anna án þess að líta á
hann. Hún var að taka af sér þvottasvuntuna.
„Mér finnst það sanngjarnt. Hvað kostaði
það?“
„Sjö hundruð krónur á viku,“ sagði sir
John hikandi.
Anna missti svuntuna á gólfið og glápti á
hann. „Sjö .... sjö hundruð krónur? Yður
getur ekki verið alvara. Okkur gæti ekki
dottið í hug að taka við svo miklu .... ég
hafði hugsað mér hundrað og fimmtíu til tvö