Fálkinn - 29.01.1954, Qupperneq 7

FÁLKINN
7
sagöi ég, og síðan sagöi ég, eins og
við sjálfa mig. „Það er undarlegt,
vegna þess að flestir í'búar hússins
eru smávaxnir. Ungfrú Grayson er
lágvaxin, saina má segja um mig og
Josephine. Það er ekki heldur hœgl
að segja að Denis sé hár, en það eru
þeir hins vegar Pierre og Sebastian
Guavara.“
„Og maðurinn yðar líka, madame,“
bœtti Boudet við.
Eg ieit á hann þrumu lostin af
undrun.
„Hamingjan góða, hvaða flugu hafið
þér nú fengið í höfuðið?"
„Það eru ekkert nema staðreyndir
í höfðinu á mér,“ sagði Boudel." Og
það sem einu sinni er komið þangað
situr þar fast. Eitt af þvi er sú stað-
reynd að maðurinn yðar og mademoi-
selle Suzy dvöldust lengi saman á
þriðjudaginn í Cap Frehel og Sables.
Maðurinn yðar er mjög aðlaðandi og
mademoiseile Suzy — ja, hún er ein
þeirra kvenna, sem karlmenn vilja
leggja mikið í sölurnar yfir, næstum
of mikið ef til vill!“
„Ég hallaði mér aftur á koddann
orðlaus af undrun. Smátt og smátt
rann upp fyrir mér, að þar sem ég
var nú i Frakklandi var ekki að undra
])ótt lögreglan hefði tilhneigingu til
að kenna ást og ástríðum um glæpina.
Franska lögreglan liefir jafnan verið
orðlögð fyrir ])að. Boudet fannst ef-
laust síst meiri fjarstæða að Martin
reyndi að kyrkja mig lil að geta
kvænst Suzy, heldur en það að
Sebastian hefði komið Mollý fyrir
kattarnef í sama tilgangi. Munurinn
var auðvitað sá að annar maðurinn
var Englendingur en hinn með suð-
rænt blóð i æðum. Auk þess vissi ég
það — sem Boudct vissi raunar ekki
— að það var í rauninni ég sem Martin
elskaði.
„Við skulum snúa oklair að öðru
atriði, madarne," sagði Boudet. „Ópin
eru einnig mjög þýðingarmikil. Hver
var það sem æpti?“
„Ég hefi þegar skýrt yður frá þyi.
Suzy heyrði eitthvað sem vakti hana.
Hún var farin að æpa áður en hún
komst fram úr rúminu. Og Helen
hljóðaði líka. Óp hennar eru það síð-
asta sem ég man eftir áður en það
leið yfir mig.“
„Þér eruð vissar um að hafa einnig
heyrt óp Suzy?“
„Ég veit það ekki — ég býst við
því.“ Þér þreytið mig. Ég hefi lieyrt
talað um þriðja sligs yfirheyrslur
frönsku lögreglunnar, og ég gcri ráð
fyrir að þetta sé ein slík. Eruð þér
sannfærðar um að þetta nunnufyrir-
bæri standi ekki í neinu sambandi
við dauða frú Frenier?"
„Sú er ein tilgáta min, madame.
Það er meira að segja hugsanlegt að
ekki sé um sama fyrirbæri nú að ræða
og i fyrra skiptið. Mér hefir raunar
ekki verið skýrt frá fyrra atvikinu
fyrr en nú!“
„Suzy hélt að Helen hefði verið að
dreyma —- hana hefir oft dreymt svip-
aða drauma. Hún vissi heldur ekki um
perluna úr talnabandinu. Helen bað
mig að segja engum frá þvi.“
„Og yður fannst auðvitað sjálfsagl
að verða við þeirri bón hennar?“ sagði
Boudet. „Eg er ekki vanur að sæta
slíkri meðferð. Eg er velmetinn af
yfirmönnum mínum í La Surete. Eg
myndi segja meira ef þér væruð ekki
svo þjáðar. Og eruð ])ér alveg vissar
um að yður gruni engan sérstakan um
að hafa verið í nunnugervinu?"
„Ég liefi marg oft sagt yður að ég
hefi ékki hugmynd um það. Ennfrem-
ur vil ég benda yður á þá staðreynd,
að hugsanlegt er, að hér hafi ekki
verið um neinn íbúa hússins að ræða,
og þar með einhvern, sem ekki vissi
að ég svaf lijá Helen og tilræðinu
hafi því verið beint að henni.“
„Svo er líka þriðja möguleikinn,"
sagði Boudet.
„IJver er hann?“
„Það er mitt leyndarmál!“
„Nú-jæja þá,“ sagði ég. Ég var fok-
reið. „Eftir þetta ættum við þó að
geta fengið leyfi lil að fara heim? Ég
verð hér ekki stundinni lengur.“
„Ég er smeykur um að þér neyðist
til ])ess. Þess gerist nú brýnni þörf
en nokkru sinni fyrr.“
„Ég sef ekki hjá Helcn — það geri
ég ekki!“ Ég var taugaóstyrk og æst!
„Og það er ckkert vit í að liún sé látin
vera ein.“
„Þér þurfið ekki að óttast það. Ég
mun setja tvo menn á vörð hér, annan
utan húss og hinn innan. Og sýni
nunnan sig enn einu sinni, verður
ekki tekið á henni með silkihönskum.
Eins og ég sagði yður áðan, madáme,
verður ekki löng bið eftir þetta þar
til málið er til lykta leitt, en ég hlýt
að krefjast ])css að þér og maður yðar
dveljið hér þangað til.
ÞEGAB BOUDET var farinn kom
Martin til mín. Hann var dásamlegur!
Hann gerði enga tilraun til að tala við
mig, heldur sat hann hjá mér og hélt
i hendina á mér. Og von bráðar kom
Suzy.
Hún hafði verið mjög umhyggjusöm
og góð við mig. Það var hún sem hafði
stutt mig inn í rúmið mitt og talað
hughreystandi til min, en Martin hafði
ekki gert annað en skjálfa af reiði og
skelfingu. Hún var einnig nú mjög
alúðleg, en þó dálitið móðguð.
„Ég vildi óska að þú hefðir sagt
mér frá fundi prelunnar, Bosalind,"
sagði hún.
„Sama segi ég. En Helen bað mig
svo mjög fyrir það. Hún var svo æst
þá að égþorði ekki annað en lofa þvi.“
,,.Tá, en nú er þó hálfu verra fvrir
hana, að bláókunnugur maður spyr
hana hverri spurningunni á fætur
annarri. Hún var i skelfilegum tauga-
æsingi í morgun og sagði hverja vit-
leysuna eftir aðra. En nú er hún ró-
legri. Boudet tortryggir okkur, og það
er raunar ekki hægt að áfellast hann
fyrir það. Hefðl hann aðeins vitað að
nunnan var ekki hugarburður einn
«
„Ég var viss i minni sök,“ sagði ég.
„Helen hefði vel getað sett perluna
sjálf inn i skápinn. Það er ekki fyrr
en nú að ég er sannfærð um tilveru
nunnunnar.11
„Ég ætla að biðja lækninn að lita
á Helen um leið og hann kemur til
þín,“ sagði Suzy.
Að svo mæltu fór hún. Þá fyrst gát-
nm við Martin talað saman.
„Hvað skeði fyrst eftir að það leið
yfir mig?“ spurði ég. „Var ])að Suzy
eða Helen sem æpti fyrst?“
„Ég hefi ekki hugmynd um það.

i- ; Wm,-. 1
Hér sjást umkomulaus Parísarbörn undir forustu blaðamannsins Alexis Danan fyrir utan dómsmálaráðuneytið
í París til þess að krefjast skjótra aðgerða ráðuneytisins gagnvart foreldrum, sem fara illa með börn sín. Þau
eru með hendurnar fullar af úskorunum um nýja lag’asctningu, sem miðaði að aukinni barnavernd.
$a(n(ögur og
hán cr grcind
Það er ekki alltaf, sem hún sýnir fóta-
lag sitt svona djarflega, stúlkan sú
arna. Hún er alls ekki ein þeirra, sem
dillar sér í lendunum í tíma og ótíma
og beitir kynþokka sínum óspart til
þess að laða að sér ljósmyndarana.
Lizbeth Scoott hefir orðið fræg leik-
kona samt — og það í Hollywood.
Almennt er hún talin ein gáfaðasta
leikkonan, sem nú leikur í amerískum
kvikmyndum og hún er gædd góðum
leikhæfileikum. Hins vegar skaðar
það hana ekki, þótt hún sé andlitsfríð
og líkamsfögur. Nýlega hafði leikari
nokkur orð á því í samkvæmi, að hún
líktist stundum Marilyn Monroe (eins
og myndin ber með sér), en þá brást
Lizbeth reið við og sagði: „En iinnur
beitir höfðinu, en hin fótunum“.
Það var á mesta umferðatímanuni.
Digur móðir treður sér inn í strætis-
vagninn með sex ára son sinn. Og
hann verður fyrir svo miklu hnjaski
að hann fer að gráta.
— Vertu ekki að skæla, Níels. Við
erum öll eins og síld í tunnu hérna.
— Já, en þú ert ekki á botninum
eíns og ég, mamma.