Fálkinn - 02.04.1954, Page 11

FALKINN
11
Kvenfðlkii d Djöflney
SÍÐAN réttarmorð Alfreds Dreyfus
vakti alheimshnQyksli um síðustu
aldamót, hefir Djöflaey verið fúlasta
víti hnattarins í meðvitund allra skyn-
bærra manna. — Samt líðst Frökkum
enn í dag að senda refsifanga fjangað,
og fæstir koma nokkurn tíma aftur.
Þeir deyja af kvölum áður en refsitím-
ini.i er liðinn og stundum gleymist að
sl<ppa þeim er þeir hafa afplánað.
Saga Djöflaeyjar er saga fangavarða,
sem í engu eru betri en verstu pynt-
ingadólganna i fangabúðum Hitlers,
saga siðspilltra lækna og glæpahófa,
sem svifast ekki að drepa kunningja
sinn til að ræna af honum skyrtunni.
Og Frakkar senda lika kvenfólk í
þctta helvíti sitt. Það var venjan að
glæpafólk sem dæmt var í meira en
5 ára refsingu var sent á Djöflaey,
hrort heldur það var karl eða kona.
Nýlega fannst í París handrit eftir
eina af þesum konum, Lily Delys, og
segir hún þar ævi kvenfanganna á
Djöflaey. Hún var hóra og þjófur og
liafði fengið (i ára dóm eftir að hafa
sk vett saltsýru framan í annað glæpa-
kvendi.
Lily segir að kvenfólkið hafi fengið
vistarverur í kofuin, sem stóðu
skammt frá kofum karlmannanna. Og
af því að þær höfðu ekki af öðrum
karlmönnum að segja en fangavörð-
unum, sem fremur voru skepnur en
menn, lögðu þær á tæpasta vaðið til
afi reyna að hitta hina fangana á.
nóttinni. Lily segir frá einni nætur-
ferðinni sem hún fór sjálf og fer ekki
dult með í hvaða tilgangi hún hafði
farið. Hún skreið gegnum kjarrið og
kumst alla leið, og þá sá hún blóð-
ugustu slagsmál sem liún hafði séð á
ævinni.
„Ég kom inn í kofa, sem fjórir
rr.enn lágu í og reyndi að vekja þann
sem lá næstur dyrunum án þess að
vekja hina. En hann rak upp öskur
þegar hann sá að þarna var komin
kvenmaður og þá vöknuðu hinir. Þeir
börðust um mig með hnifum og von
bráðar konni karldýr úr hinum kof-
unum. Ég var orðin miðdepill öskrandi
og ólmra villidýra. En varðmennirnir
vöknuðu við ólætin og þeir notuðu
svipurnar miskunnarlaust. Ég fiýði
nær dauða en lifi af skelfingu í kol'ann
minn og síðar frétti ég að 14 menn
liefðu verið drepnir í bardaganum.
TVÖFÖLDUÐ REFSING.
Þegar fangi hafði afplánað refsing-
una sem hann Iiafði fengið með dómi,
álti hann alls ekki víst að sleppa samt
sem áður. Yfirvöldin á Djöflaey beittu
nfl. aðferð sem kölluð var „doublage“.
Hún gekk út á það, að þegar fangi
hafði lokið refsivistinni, var hann
gerður „libere“, sem þýðir frjáls
maður. Hann fékk meira athafna-
frelsi en áður, en varð að dveljast
áfram á Djöflaey jafnmörg ár og hann
hafði verið að afplána refsinguna. Hún
var með öðrum orðum tvöfölduð, þvi
að vist á Djöflaey er og verður ávallt
refsing.
Ósvífnir fangar gátu stundum safn-
að talsverðu fé á Djöflaey, með fjár-
hættuspili og með þvi að stela af með-
föngum sinum. — Þegar Lily Delys
varð „libere“ var liún og Josette
Chaleur stallsystir hennar orðnar
öllu ráðandi í kvenfangabúðunum og
þær tóku borgun og mútur af hinum
föngunum. Þær voru loks orðnar svo
fjáðar að þær gátu stofnað vínkrá í
Cayenne. Þessi krá var jafnframt
hóruhús, sem m. a. yfirvöldin á eyj-
unni sóttu.
Þegar Lily og Josette höfðu loksins
afplánað viðbótarrefsinguna — eða
„betrunartimann“ •— hurfu þær aftur
til Frakklands miklu ríkari en þær
hafði nokkurn tíma dreymt um að
verða. Þær seldu yfirvöldunum knæp-
una sína áður en þær fóru.
En Djöflaeyjarvist þeirra var líka
algert einsdæmi. Það er fullvíst að ef
þeim 80.000 ógæfusömu mönnum og
konum, sem send hafa verið til
Djöflaeyjar hafa ekki nema fáein þús-
und komist aftur til Frakklands. Hit-
inn og hitabeltissjúkdómarnir fóru
með flesta. Þeir sem ekki dóu urðu að
sinnulausum ræflum og höfðu engan
dug í sér að koinast heim.
Nú er hætt að senda kvenfólk á
SKAUTABÚNINGUR. — Franskur teiknari er höfundur þessa óvenjulega
skautabúnings. Hann er bæði prjónaður og saumaður, aðalefnið er ljósbrúnt
„gabardin" en svart „stroffprjón“ er notað í hálsmálið, framan á ermar og í
hluta af blússunni, og gerir það búninginn mjög teygjanlegan og auðveldar
allar hreyfingar. Óneitanlega virðist búningur þessi tæpast nógu hlýr fyrir
íslenska skautaveðráttu. Sú stúlka sem klæðist honum verður að minnsta
kosti að vera nógu leikin á skautum til að geta haldið á sér hita með
hreyfingunum einum saman.
Djöflaey. En Frakkar þvo ekki af sér
þann smánarblett, sem á þeim er i
augum flestra menningarþjóða, fyrr
en þeir liafa tekið upp mannúðlegri
refsiaðferð en Djöflaeyjarvistina. *
EKKI EFNI A FRII.
Willie Farrell bifreiðasmiður í verlc-
smiðju einni í Ayrshire í Skotlandi
liefir unnið sjö dag'a á viku í síðustu
tólf árin, allan ársins liring. Félagar
Iians bafa mótmælt þessu og hóta nú
að gera verkfall ef hann haldi áfram
uppteknum hætti, en Willie, sem er
ellefu barna faðir, segist ekki liafa
efni á að halda hvildardaginn heilag-
ann, því að sér veiti ekki af kaupinu
lianda fjölskyldunni.
Kakan með kvöldkaffinu:
ílcvai'
■KRYDDKAKA
(Borðist köld)
Húsmæður:
/Zo\jal
lyftiduft tryggir
yður öruqgan
bakstur
S&ldrið saman 225 gr. hveiti,
4 tesk. R o y a 1 - lyftiduft, */2
tesk. salt, 1 tesk. engifer, V*
teak. kanell, */4 tesk. nvúskat.
110 gr. smjör, 110 gr. púfl<
ursykur, 2 egg, 2 matsk.
dökkt siróp.
1 matsk. raspaðar mðndlur
Vs tesk. vanilludropar.
H&lfiu bolU soðifl vatn
(120 gr.) BakÍBt f h&u
tertuformi.
„HUGULSOM“ TENGDAMAMMA.
Flossie Cridge, 38 ára gömul frú í
Bristol fékk fyrir nokkru lijónaskiln-
að fyrir rétti, eftir að dómarinn hafði
fallist á að hún hefði sætt „grimmd
og harðstjórn“. Það kom fram í vilna-
leiðslunni, að síðan 1948 hefir tengda-
móðir hennar rekið son sinn i rúmið
á hverju einasta kvöldi og „stungið
honum i rúmið“, eins og hún komst
að orði. Tengdamamma byrjaði á
þessu brúðkaupsnóttina og hefir hald-
ið uppteknum hætti síðan, þrátt fyrir
mótmæli tengdadóttur sinnar. „Hann
er hold af minu holdi og bein úr min-
um beinum og með þraut hefi ég fætt
hann,“ sagði tengdamamma við
Flossie. „Þess vegna verð ég að
breiða yfir hann sængina og bjóða
lionum góða nótt með kossi og slökkva
ljósið áður en ég fer út, eins og ég
hefi gert siðan hann var barn.“ —
Þess má geta að Harold, maður
Flossie, er 35 ára.
MÁLVERK Á GULLI.
Rússneskur iiðsforingi, sem gekk
berserksgang i biðsalnum á Grand
Hotel í Wien tók upp liníf og fór að
reka hann í málverkin, sem héngu á
veggjunum. Loks kom hnifurinn i
málm. Þegar þetta var athugað beiur
kom það á daginn, að plata úr gulli
var milli málverksins og bakhliðar-
innar á umgérðinni. — Málverk þessi
voru nokkur hundruð ára gömul og
höfðu áður hangið í höll einni í Aust-
urríki. Er talið víst að eigandi þeirra
hafi einhvern tíma á viðsjártímum tek-
ið það til bragðs tii að fela gull sitt, að
láta steypa þynnur úr því, og fela
þær i myndunum. — Myndirnar voru
samslundis sendar til Rússlands „til
visindalegrar rannsóknar”.
0reKki»^_^^ £f\i A
\ c*n*o*Ht I fai J ■
(SpurS DTiy/CM