Fálkinn - 02.04.1954, Side 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
12.
Þegar hjörtu mætast
og þar stóð lítill skáli úr marmara, í grískum
musterisstíl. Það var líkast og þessi garður
væri ætlaður elskendum, þar var fuilt af
freistandi skúmaskotum og laufskálum, ákjós-
anlegir staðir fyrir þá, sem vildu losna við
aðra .... Moira mundi eflaust verða hug-
fangin að þessum garði. Moira var svo róman-
tísk.
Hún náði sambandi við London þegar í stað,
og brytinn sagði að Moira væri ekki heima,
búist væri við henni í matinn klukkan hálf-
eitt. Anna spurði hvort ritari Johns væri
viðstaddur, og brytinn setti hana í samband
við hann.
Það kom á daginn að grunur önnu var á
rökum byggður. Dawson var ekki aðeins
venjulegur einkaritari heldur var hann skóla-
bróðir og vinur Johns, ómissandi stoð hans
við þingstörfin. Það vissi Anna, og þess vegna
spurði hún Dawson hvað Moira hefði fyrir
stafni.
„Sannast að segja hefir mér verið að detta
í hug að sima til yðar, lafði Melton,“ sagði
Dawson. „Þessi Rankin majór, sem hún er
alltaf með á daginn, já, og á kvöldin líka, er
svo miklu eldri og reyndari en Moira, að mér
er farið að verða órótt út af þeim.“
„En Moira skrifaði mér að það væri vina-
fólk yðar og systur yðar, sem hún væri með
og færi með í leikhúsið . .. . “
„Það er ekki að öllu leyti satt. Rankin kom
hingað með nokkrum kunningjum systur
minnar í dálítið samkvæmi, sem hún hélt. En
við Susie þekkjum hann hvorugt persónulega.
Ungfrú Moira sagðist hafa talað við yður,
og að þér hefðuð leyft henni að vera áfram
í London og vera með Tommy Rankin.“
Anna var fljót að taka ákvörðun. „Það
tekur rúman klukkutíma að komast í bíl til
London, er það ekki? Þér megið búast við
mér um klukkan ellefu. Og þakka yður fyrir
að þér sögðuð mér eins og var! Moira er
svoddan barn að það er auðvelt að gabba
hana .... ég verð að líta eftir henni.“
Hún hafði verið alvön að stýra gamla
Austinskrjóðnum hans föður síns í Little
Cople, en hafði aldrei tekið í stýrið á þessum
stóru bifreiðum, sem notaðar voru á Gulwer
House. En hún var duglegur ekill, og tæpum
hálfum öðrum tíma síðar nam hún staðar við
aðaldyr Lundúnabústaðar Johns.
„Hratt hefir nú verið ekið, lafði Mel-
ton,“ sagði Dawson brosandi er hann opnaði
dyrnar fyrir henni.
„Já, ég var ekki í rónni fyrr en ég væri
komin hingað!“ svaraði Anna blátt áfram.
„Segið ekki lafði Melton við mig, segið bara
Anna .... mig langar til að við verðum eins
góðir vinir og þið John eruð.“
Hún hafði afráðið þetta á leiðinni, en það
var ekki laust við að hún færi hjá sér er hún
bar fram þessa ósk. En ef hún og John hefðu
verið eins og allir héldu að þau væru — ham-
ingjusöm, nýgift hjón — var ekkert eðlilegra
en að hún þúaði einkaritara mannsins síns, úr
því að John þúaði hann.
„Þetta er nú ekki sem allra verst,“ sagði
Dawson. „Þau hafa ekki þekkst nema í eina
viku, og Moira mun vera hrifin af að vera
boðin á veitingahús og í leikhús. En það er,
hugsa ég, hyggilegt að stía henni frá Rankin
í tæka tíð. Hann þekkir fjölda af fínu fólki,
er alltaf á náttklúbbum, veðreiðum og þar
fram eftir götunum, en vinnur aldrei ærlegt
handtak og á ekki bót fyrir rassinn á sér ....
en er alltaf vel til fara og virðist hafa úr nógu
að spila. 1 stuttu máli, þess konar menn vilja
gjarnan koma sér í mjúkinn hjá mágkonu
sir Johns Meltons og ná í ríkt kvonfang. Hann
er þrjátíu og fimm ára og kærulaus veraldar-
maður, svo að ég á bágt með að skilja að
Moira og hann hafi margt sameiginlegt. En
það er auðvelt að sjá, að það er enginn vandi
að ginna hana.“
„Ég get hugsað mér það,“ muldraði Anna.
„En það er sjálfri mér að kenna. Moira heldur
alltaf að hún sé ástfangin af einhverjum, og
í þetta skiptið hélt ég að það værir þú, sem
hefðir rænt hana sálarfriðnum, svo að ég var
óhrædd."
Dawson brosti. „Það mundi hafa verið
hættuminna. En enginn getur hallmælt þér
þó að þú viljir vera í næði hjá manninum
þínum meðan þið eruð nýgift . . . . í staðinn
fyrir að vera barnfóstra systur þinnar.“
Anna roðnaði. „Vitanlega .... Segðu mér
eitthvað um John. Ég meina starf hans í
þinginu og þar fram eftir götunum."
„Hann er einstakur maður ... . en það veist
þú eins vel og ég. En göfugmennska hans kem-
ur fram í þingstörfunum líka. Það getur maður
séð af því hve vel hann setur sig inn í málin,
hann vill athuga hvert mál frá báðum hliðum,
svo að hann geti tekið þá afstöðu sem rétt
er. Það finnst honum aðalatriðið, og ég get
sagt þér það með sanni, að við eigum ekki
marga hans líka í þinginu, hvað þetta snertir.
Aðaláhugamál flestra er að láta taka eftir sér
og komast í háar stöður. En John er ekki
svoleiðis .......“
Anna var enn með roðann í kinnunum er
hún svaraði: „Já, er það ekki svo? En hann
er nú heppinn líka, að hafa annan eins að-
stoðarmann og þig.“
1 sama bili var hurð-
inni hrundið upp og
Moira kom hlaupandi
inn. „Ó, Dawson ég
skrapp bara inn til að
segja að ég kæmi ekki.
.... Ö, Anna, ert þú
hérna?“ Það var ein-
hvers konar — ja, bein-
línis þrái í röddinni. En
svo fékk systurhjartað
yfirhöndina. Hún kom
inn gólfið og tók báðum
höndum um hálsinn á
önnu. „En hvað það var
gaman að sjá þig aftur,
góða. En hvað þú ert
orðin breytt........hvað hefirðu eiginlega
gert við þig?“
Anna minntist nýju hárgreiðslunnar og
klæðskerasaumuðu fatanna sem Charles hafði
keypt handa henni. Já, hún var öðruvísi
klædd en þegar þær voru gaman siðast, Moira
og hún. En Anna varð eigi minna hissa þegar
hún sá Moiru, og hún átti bágt með að stilla
sig um að hrópa. Fallega unga andlitið,
hrokkna gullna hárið og koppana gat enginn
eyðilagt. Moira var í rósóttum kjól úr gervi-
silki, með sterkum bláum og grænum litum
og alsettum alls konar flúri, í skarlatsrauðum
jakka með gylltum hnöppum og í hendinni
hélt hún á hatti, sem virtist vera settur saman
úr ótal gerviblómum, slæðum og fjöðrum.
Moira hafði ekki aðeins valið sér vini heldur
hafði hún líka gert sitt til að koma i lóg pen-
ingunum, sem John hafði gefið henni. En það
var ekki viðlit að finna að þessu. Ætti hún að
fá Moiru með sér varð hún að lokka en ekki
skipa. : | I
„Við eigum að hafa miðdegisverð með dansi
á eftir á Gulwer House, og þess vegna kom ég
til að sækja þig,“ sagði Anna og brosti freist-
andi. „Mér fannst synd, að systir mín, sem
hefir svo gaman af að dansa, kæmi ekki þang-
að, úr því að flugvöllur og sægur af flugmönn-
um er þarna rétt hjá — og stór danssalur,
sem er heimsfrægur, og vetrargarður og . . . .
Við höfum kaldan mat og kampavín, það hefir
þú víst aldrei smakkað, Moira?“
„Jú, það hefi ég — Tommy hefir pantað
það .... ég verð reyndar skrítin í hausnum
af því, og sannast að segja þykir mér appel-
sinusafi og sítrónuvatn betra. — Æ, ég
gleymdi því alveg — þú þekkir ekki Tommy
Rankin majór, nýja herrann minn .... Hann
hefir boðið mér í hádegisverð, við ætlum til
Maidenhead og borða þar á stað, sem sundlaug
er á og svo ætluðum við að verða þar í allan
dag .... Moira sagði þetta ofur einlægnislega
en þó með kergju — Anna kannaðist vel við
það frá fornu fari, því að Moira hafði oft orðið
ástfangin áður — eða haldið að hún væri það.
„Það var vel boðið af honum. En þú verður
auðvitað að afþakka það. Ef þú vilt ekki fara
á mis við dansleikinn á Gulwer House og fleiri
skemmtanir, sem við höfum fyrirhugað. En
síðan verður lítið um gleðskap, eftir að allir
gestirnir eru farnir. En þá getur þú farið til
London aftur .... og reyndar er til sundlaug
á Gulwer House líka.“
Moira varð döpur í bragði. „Þetta er ergi-
legt .... hugsaðu þér ef hann móðgaðist við
mig og byði mér aldrei framar þegar við