Fálkinn - 21.05.1954, Blaðsíða 6

6
F ÁLKINN
NÝ FRAMHALDSSAGA.
í 2 )
í shugga fortíðarinnor
Spermandi ástarsaga eftir Mary Howard.
ÓKEYPIS HLJÓMLEIKAIt. — Benja-
mino Gigli hélt hljómleika í London
nýlega og kostaði of fjár að hlusta á
hann. En þó fengu sumir að heyra
hann ókeypis — t. d. vikastrákurinn
á gistihúsinu hans. Því að vitanlega
varð Gigli að æfa sig og liðka röddina
undir hljómlcikana og þá sat stráksi
sig aldrei úr færi að hlusta á hann.
„ÞRÝSTU Á HNAPPINN“! — Á hús-
gagnasýningu í London er þetta merki-
lega borð til sýnis. Það lítur ð jafn-
aði út eins og venjulegt borð, þó að
fóturinn undir því sé gildari en ger-
ist. En ef þrýst er á hnapp breytist
það á augnabliki í kokkteil-bar með
glösum og flöskum, sem geymt er í
fætinum.
EIN PRINSESSAN ENN. — Aileen
Kearney frá Offertown, Stockport,
hefir verið kjörin „frídagaprinsessa“
Bretlands. Ekki vitum vér með vissu
hvað í þessu tignarheiti felst, en hitt
er víst að stúlkan er lagleg og vafa-
laust gaman að vera með henni í fríi.
F o r s a g a .
Eftir að óðalssetrið Bededown hef-
ir verið lagt í rústir í styrjöldinni
býr frú Draycott ásamt tveim
börnum sínum, dótturinni Mildred
og syninum Victor, í litlu húsi á
landareigninni við lélegar aðstæð-
ur. Victor varð fyrir því að andlit
hans afskræmdist í flugslysi, er
hann flaug orrustuflugvél á stríðs-
á'runum, og hann kýs því að lifa
algeru einsetulífi einangraður frá
umheiminum. Hann er eldri en
Mildred, en þrátt fyrir það hefir
hún tekið að sér ábyrgðina á
rekstri og stjórn búsins og þótt
óvænlega horfi með alla afkomu
heimilisins sekkur hún sér niður
í drauma um endurbyggingu óðals-
ins og nýtt blómaskeið Bededowns-
setursins.
Victors. „Betur að satt væri,“ sagði
hann. „Lífið væri mér ef til vill létt-
bærara ef svo væri.“
Um leið og Victor kom inn í húsið
aftur, sá hann að eitthvað óvænt
myndi hafa skeð. Augu frú Draycott
glömpuðu af taugaæsingi. Hún þreif
í liandlegg hans og hrópaði: „Victor,
Eric er að koma heim! Hann er giftur!
Þau koma bæði og dveljast hjá okkur.
Finnst þér það ekki dásamlegt?"
Victor strauk um liendi móður sinn-
ar. Síðan gekk hann eins og ósjálfrátt
að hægindastólnum sínum og lét fall-
ast niður í hann. Hann lét hugann
reika til bernskuáranna og hugsaði um
yngra bróður sinn, sem liann raunar
aldrei liafði kynnst til lilítar.
Eric var átta árum yngri en liann,
og hlaut þvi að vera tuttugu og sjö
ára. Eric var ijóshærður en Victor
var dökkhærður eins og faðir þeirra
hafði verið. Þeir höfðu báðir eitt ætt-
areinkenni Draycott ættarinnar, fai-
leg dökkblá augu og löng augnaliár,
en að öðru leyti voru þeir ólikir. Eric
liafði verið snotur, en fremur lingerð-
ur drengur, honum liafði ekki verið
jafn létt um að iæra og koma sér
áfram og Victor, en þrátt fyrir það
hafði hann alltaf reynt að stæla eldra
bróður sinn, sem alltaf liafði heppnast
það, sem hann tók sér fyrir hendur.
Victor var í fersku minni öfundar-
hreimurinn i rödd Erics. „Já, þú get-
ur trútt um talað. Þú gctur allt. Þú
ert svo skrambi duglégur!" Öfundar-
svipurinn á fölu andliti hans stóð
Victor enn Ijóslifandi fyrir hugskots-
sjónum.
Þegar styrjöldin hófst, hafði Eric
verið i heimavistarskóla, og að undan-
teknu því skipti er Victor kom heim
af sjúkrahúsinu, liöfðu þeir ekki sést
eftir það, j)ví að Eric hafði farið til
Suður-Afríku, þegar stríðinu lauk.
Victor ásakaði sig nú fyrir að liafa
ekki skipt sér meira af bróður sínum,
meðan þeir voru yngri. Þá hefðu þeir
ef til vill getað orðið vinir.
Skyndilega sagði liann: „Þau geta
ekki búið hér.“
Mildred varð fyrir svörum. „Hvað
gerir það þér til? Það kemur varla
að sök þó að ciginkona Erics sjái
þig!“
„Mildred!“ sagði móðirin ásakandi.
„Þú verður að fyrirgefa, mamma.“
Mildred beit á vörina. „Ég get ekki
að l)ví gert að mér gremst að hann
skuli alltaf álíta sjálfan sig miðdep-
ilinn, sem allt snýst um, þegar sann-
leikurinn er sá að liann er öllum
gleymdur."
„Victor,“ sagði móðirin og rödd
hennar var titrandi og óstyrk. „Brid-
get, kona Erics, er nýbúin að missa
föður sinn. Eric segir að hún hafi
verið honum mjög nátengd, og hann
áleit að ferðalagið til Engiands myndi
hjálpa henni til að jafna sig eftir
áfallið.“
Victor yppti öxlum. „Húsið hérna
er tæpast vel til þess fallið að vera
liressingarhæli. Ekkert okkar er held-
ur sérlega uppörvandi."
„Victor,“ sagði Mildred næstum
biðjandi. „Getur þú ekki flutst til
Carters á meðan? Kofinn hans er
nógu stór fyrir ykkur báða.“
Honum var hverft við hina óvæntu
hlýju í rödd hennar. „Jú,“ sagði hann
hikandi. „Carter hefði eflaust ekkert
á móti þvi, en ........“
„Æ,“ sagði Mildred og nokkurs ó-
þolinmæði gætti í röddinni. „Þér
finnst eflaust kynlegt að ég skuli fara
fram á slíkt, þar sem lnisið er raunar
réttmæt eign þin .... En þegar öllu
er á botninn bvolft er Eric líka bróð-
ir minn, og okkur mömmu væri kær-
komið að liann og kona hans fengju
að dveljast hér.“
Victor var fullljóst að Mildred hafði
aldrei verið sérlega um Eric gefið —
að hennar áliti var hann ekki lirein-
ræktaður Draycott, til þess var hann
of veikgeðja. Það var ekki fyrr cn
móðir hans tók aftur til máls, að hon-
um skildist ástæðan fyrir hinum
skyndilega áhuga hennar á Eric.
„Finnst þér ckki ánægjulegt að
Bridget skuli vera svona vel efnum
búin? Hr. Marlow, faðir liennar, var
einn ríkasti maðurinn i Durban, og
þar sem hún var einbirni erfir hún
allar eigur hans. Mildred er svo annt
um að hún kunni vel við sig hérna.“
Bitrum háðsglampa brá aftur fyrir
í augum Victors. „Fyrst svona er
ástatt er það eðlilega mjög þýðingar-
mikið,“ sagði hann þurrlega. „Hvað
er það sem þú ætlasl til af henni,
Mildred? Þú vonast ef til vill til þess
að hún endurreisi Bededown setrið?"
„Já, hvi skyldi hún ekki gera það?“
hrópaði Mildred. „Þegar öll kurl koma
til grafar verða börn hennar og Erics
•eflaust til þess að laka við jörðinni."
Victor svaraði engu. Mildred hafði
á réttu að standa. Sjálfur myndi liann
aldrei kvænast og eignast erfingja. En
liví skyldi þessi óþekkta stúlka eyða
tíma og fé til þess að draumar
Mildred gætu rætst? Það líf sem
Mildred lét sig dreyma uin liafði tví-
„Ljóshærða blóðsugan“
Kathleen Hughes heitir leikkonan, sem
hér birtist á pappírnum. Hún þótti
kjörin til að leika titilhlutverkið í
kvikmyndinni „Ljóshærða blóðsug-
an“. Enginn getur neitað því að hún
virðist vaxin hlutverkinu fljótt á litið.
mælalaust liðið undir lok með styrj-
öldinni. Hann stóð upp. „Ég ætla að
tala við Carter. Síðan fer ég út að
ganga.“
„Victor,“ sagði Mildred. „Þú mátt
ekki .......“
Hann leit beint i augu hennar. „Ég
fer auðvitað ekki til þorpsins."
Stundum fannst honum að henni
væri annt um að honum liði aldrei úr
minni að hann væri ekki eins og aðrir
menn.
2. KAFLI.
Það var venjan um borð i eimskip-
inu Orestes að farþegarnir kæmu
saman á þessum tíma dags og fengju
sér glas af víni. Pamela Mitchell og
Eric Draycott voru samferða niður i
stóra borðsalinn i framhluta skipsins.
Þau liöfðu hitst af tilviljun þann sama
dag í borðtcnnissalnum, og er þau
höfðu starað livort á annað um hríð
höfðu þau bæði haft orð á því að
heimurinn væri lítill.
Eric leiddi Pamelu að háum stól
við skenkborðið og setlist sjálfur við
hlið hennar. Ilún var Ijóshærð og
glæsileg á að líta, en blá augu hennar
voru kuldaleg. Hún virti Eric fyrir
sér og komst að þeirri niðurstöðu að
enn bæri hann með sér nokkuð af
ljóma og tign Draycott ættarinnar.
Pamelu hafði liingu tekist að gleyma
Draycott fjölskyldunni og Victor, ]>ví
að henni var lagið að liugsa aldrei um
það sem raskað gæti sálarró hennar.
En á þessari stundu ruddust endur-
minningarnar fram í liuga liennar, ])ví
að þegar hún horfði á Eric var sem
liún sæi ófullkomna eftirlikingu af
bróður lians. Eric rétti lienni glasið