Fálkinn - 21.05.1954, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
frá kunningja mínum. Bréf, sem
er skrifað í allra bestu meiningu,
en sem vekur hatur til þess sem
skrifar, því að manni finnst hann
brjótast inn í drauma sína og
spilla þeim. Felicity var öllum
stundum með ríkum manni sem
hét Antony Tait. Ég vildi óska að
ég hefði aldrei fengið þetta bréf.
Mér kom ekkert við þó að Feli-
city ætti hundrað ástarævintýri.
Ég elskaði hana og hlaut að elska
hana. Ég huggaði mig með því.
En þó læddist önnur hugsun inn
í hugann og píndi mig og kvaldi.
Ég átti bágt með að hugsa mér
annan mann vera með Felicity.
Ég hataði manninn löngu áður en
ég sá hann. Jú, víst — ég sá hann.
Þessi bölvaður þorpari varð svo
bíræfinn að koma með henni
hingað til Suður-Afríku.
Ég man að þau komu á laugar-
degi. Ég söðlaði hestinn og reið
til Lobatsie til að taka á móti þeim.
Hún var jafn falleg og áður og
íaðir hennar sami hátíðlegi Eng-
lendingurinn. Og Antony Tait
.... Jæja, hann sómdi sér, mann-
skrattinn. Ósvikið afkvæmi ensku
skólalöggjafarinnar. Vel til fara
og nýþveginn. En það var eitt-
hvað kringum munninn, sem mér
féll ekki. Kannske stafaði það af
því að ég hataði manninn áður
en ég sá hann. Og mér féll ekki
heldur hvernig hann horfði á mig.
Það var auðséð að hann taldi
khaki-stuttbuxurnar ekki hæfar
til að taka á móti slíku fólki. Þeg-
ar hann leit á mig þóttist ég sjá
að hann hugsaði með sér, að það
yrði vandalaust og bola honum á
burt, þessum.
Þegar þau voru orðin heimavön
fórum við oft í reiðtúra út á víð-
lenda öldumyndaða hásléttuna.
Og við elskuðum hvort annað
undir háu trjánum, er skrjáfaði
í þurru laufinu og kýrnar bauluðu
úti í haganum. Eða er við sátum
og heyrðum stóðhrossin hlaupa á
þurri moldinni.
Það var einn svona dag sem ég
spurði hvort hún vildi giftast
mér. Ég get sagt yður að ég varð
glaður þegar hún sagði já.
Við vorum gefin saman tveim-
ur vikum síðar í litlu kirkjunni í
Lobatsie. Hveitibrauðsdagana vor-
um við hérna heima. Við vorum
ósköp hamingjusöm. Þetta hjóna-
band var mesti viðburður ævi
minnar. Ég gleymi því aldrei.
Faðir hennar og Antony létu
okkur í friði, eða réttara sagt, ég
hélt að Antony væri úr sögunni.
Lífið gekk ljómandi vel, þangað
til einn daginn, sem ég kom heim
seinna en ég var vanur og aðra
leið en ég var vanur. Klukkan
mun hafa verið kringum sjö og
það var farið að dimma, svo að
mér datt í hug að mér hefði getað
missýnst. Inni í ganginum sá ég
veru, sem reyndust vera tvær.
Það getur hugsast að mér hafi
missýnst, það var sem sagt farið
að dimma. Um kvöldið var Feli-
city fálát er við höfðum lagt okk-
ur. Hún sneri bakinu að mér og
lét sem hún svæfi. Og þá byrjaði
efinn, sem bréf vinar míns hafði
sáð til.
Andrúmsloftið á heimilinu var
líkast og þrumuveður væri í að-
sigi, og þegar gamli Englending-
urinn stakk upp á að við skyldum
fara í reiðtúr féllumst við á það
— öll. Faðir Felicity sagði að sig
hefði alltaf langað til að ná í veru-
lega stóra fílstönn til að hafa með
sér heim og gefa klúbbnum sínum.
Ég hefi víst sagt áður, að hérna
var ágætt veiðiland fyrir tuttugu
árum. Nú vildi svo til að ég hafði
einmitt fengið bréf frá Jim Sar-
ney. Hann skrifaði mér að fílarnir
gerðu mikinn óskunda og hefðu
mölvað mikið af girðingum fyrir
sér. Það var heljarstór fíll í farar-
broddi. Sarney átti heima um
fimm mílur frá mér. Gamli Eng-
lendingurinn þóttist vita, að
gamli fíllinn væri alveg kjörinn
handa sér.
Og svo lögðum við upp
einn laugardagsmorgunn. Ríð-
andi. Felicity reið arabískri
hryssu, sem ég hafði gefið henni.
Faðir hennar reið Bess, gamalli
meri, sem oft hafði verið í veiði-
ferðum og vissi hvað hún átti að
gera og hvað hún átti ekki að
gera. Anthony hafði fengið stóran

rjarjrjfrjrjpk
5

¥
■s
%
í

Venus Kínverju vor njósnari!
Ofsi hennar heillaði meira en br osið, og auði heils konungsríkis
var sóað til að gera henni til hæfis.

HSI SHIH, sem lika er kölluð
kinverska Venus, er ein þeirra
kvenna, sem sagnaritarar deila
um enn. Hún fæddist í smáþorpi
skammt frá Hangchow. í upp-
vextinum vann hún fyrir sér með
þvi að þvo sliki i ánni sem rann
við lnisið, sem hún átti heima í
hjá foreldrum sínum, og var hún
þá þegar fræg um alla sveitina
fyrir fegurð. Spámaður einn spáði
þvi fyrir henni að ævi hennar
mundi verða einkennileg, og það
varð orð að sönnu.
Á árunum 500 til 400 f. Kr. voru
mörg konungsríki i Kína, og áttu
þau i sifelldum ófriði sin á milli.
Hsi Shih átti heima í konungs-
ríkinu Yueh, sem nýlega hafði
beðið ósigur fyrir hinum fræga
hershöfðingja Ling Ye, frá ná-
grannarikinu Wu.
Konungurinn í Yueh hugði á
hefndir og áætlun hans var ofur
einföld: hann ætlaði að njósna
um óvinakonunginn og koma
flatt upp á hann. En það þurfti
fagra konu til að reka þetta er-
indi.
Hvar var kona, sem gat töfrað
óvinakonunginn? Nú var leitað
um allt Yueh uns stúlkan fannst.
Aldrei hafði jafn yndisleg stúlka
sést í Yueh. Hún hét Hsi Shili
og það var sagt um hana að hún
væri aldrei eins yndisleg og töfr-
andi og þegar hún varð reið.
Nú var Hsi Shih sett til mennta
í höfuðborginni Hangchow i þrjú
ár. Hún lærði söng og dans og
aðrar listir, sem aukið gátu á
yndisþokka hennar, og þegar
kennarar hennar gátu ekki kennt
henni meira sendi Yueh-konung-
ur hana Wu-konginum Fu Chai
sem vinargjöf.
Þegar Hsi Sliih kom til höll Fu
Cliais varð hann þegar hrifinn
af henni. Svart og sítt hár henn-
ar var skreytt perlum og fjöðr-
um, og í brosi hennar fólst bæði
yndi og eyðilegging.
Frá þeirri stundu að þessi
yndislega hjákona kom til Fu
Cliais hætti hann að sinna störf-
um sinum, en lét svikula ráðherra
annast stjórn ríkisins. Hann var
lijá Hsi Shih nætur og daga.
Þegnar Fus tóku brátt eftir
breytingunni, sem orðin var á
konungi þeirra. Skattarnir hækk-
uðu hvað eftir annað, þvi að Hsi
Shih var kröfuhörð og lét kon-
unginn byggja hallar og .gera
skrautgarða.
í einni af þessum höllum voru
súlnagöng og marmaragólfið í
þeim stóð á þúsundum af leir-
kerum. Þar dansaði Hsi Shih á
sérstökum tréskóm, sem voru
þannig gerðir að tónar komu
fram þegar hún steig dansinn.
Þremur fjórðu af tekjum ríkis-
ins var sólundað til þess að full-
nægja dutiungum Hsi Shili, og
skattheimtumennirnir höfðu nóg
að starfa.
Árið 485 f. Kr. þottist Hai Shih
vita að hún hefði rekið erindi
sitt. Hún sendi flugumann til
Yueh-konungs með skilaboð um
að nú væri Fu Chai rúinn inn að
skyrtunni.
Og nú var tækifærið komið til
að taka hefndir fyrir ósigurinn
forðum. Yueh-herinn réðst á höf
uðborg Fu Chais næsta dag og
vann skjótan sigur og Fu Chai
varð að gefast upp.
Honum voru gefin grið, en þeg-
a rhann komst að raun um að Hsi
Shih hafði horfið um leið og
árásin var gerð á borgina fyrir-
fór hann sér — í sömu höllinni
sem liann hafði svikið skyldur
sínar við þjóðina.
Hsi Shili hefði getað horfið
lieim til Hangchow sem sigur-
vegari, en hún hafði komist við
af ást Fu Chai, og þegar óvina-
herinn fór að leita að konunni
sem hann átti sigur sinn að þakka,
fannst hún drukknuð i einu sík-
inu i borginni.
Hún hafði lokið erindinu og
langaði ekki til að sjá eyðilegging-
una, sem hún hafði valdið með
fegurð sinni. *
\
%

%
V''-
%
S.
■ 4,
hest, sem ég hafði keypt af kunn-
ingja mínum. Sjálfur sat ég á
Moondust, stórum, brúnum grað-
hesti, sokkóttum á þremur fótum
og blesóttum. Ég hafði tamið hann
sjálfur og þekkti hann vel. Ég
hafði skotið mörgum skotum á
baki þeim hesti. Hann var gæð-
ingur. Sólin var að koma upp yfir
purpurarauða ásana við sjón-
deildarhringinn þegar við lögðum
upp að heiman og stefndum í
Hotnotsdal. Við riðum þegjandi
lengi, svo stefndum við suður og
komum niður í Uccanvangomýr-
arnar í Betsjúanalandi. Alltaf
voru smádýr að hrökkva upp og
hlupu á sprett. Og stundum sáum
við steingeithafra með hornin
aftur með hálsinum, nefið upp í
ioftið og rófuna aftursperrta.
Einu sinni flugu akurhænsni upp
undir kviðnum á Moondust. Hann
hljóp útundan sér, en mér tókst
að róa hann aftur.
Allt í einu sá ég að gamli Eng-
lendingurinn stöðvaði hestinn og
þreif til byssunnar. Til vinstri,
svo sem fimmtíu metra frá okkur
stóð afarstór, öskugrár fíll. Hann
stóð inni í kjarri og ómögulegt
að Englendingurinn gæti drepið
hann. En hann skaut áður en ég
gat skorist í leikinn. Það var illa
skotið. Ég hljóp af baki og losaði
um öryggið. Hin gerðu eins Eng-
lendingurinn hleypti á sprett í átt-
ina til fílsins, sem hafði snúið við
og ruddist nú óður fram úr kjarr-
inu. Ég reyndi að stöðva hann en
tókst það ekki. Við máttum eng-
an tíma missa. Ég hljóp á bak
og sporaði Moondust. Mikið flón,
hugsaði ég, mikill álfur, að eyði-
leggja veiðina fyrir okkur. En
það var ekki tími til að hugsa
um það. Ég hleypti á eftir Eng-
lendingnum og fílnum. Ég man að
ég kallaði til hinna að vera kyrr,
hreyfa sig ekki, hvað svo sem
gerðist.
Það var vandalaust að sjá hvert
þeir höfðu farið, því að grasið var
troðið niður. Fyrsta skotið sem
ég heyrði var svo sem 30—40
metrum til vinstri við mig. Ég
stöðvaði hestinn og beið. Kjarrið
var óvenjulega þétt þarna. Allt í
einu kom gamli Englendingurinn
æðandi í áttina til mín. Hann
sagðist hafa misst byssuna og að
fíllinn væri rétt á eftir sér. Það
var óþarfi að segja mér það. Fíll-
inn var ekki meira en tuttugu
metra frá. Englendingurinn hljóp
fram hjá mér. Ég tók eftir mörgu
þessar fáu sekúndur, sem fíllinn
var að komast þessa tuttugu
metra. Blóðið rann úr honum
vinstra megin, og lítið gat eftir
kúlu fyrir neðan hjartað. Ég
hringsnerist og vatt mér til hlið-
ar, fillinn var kominn fram hjá
áður en ég fékk ráðrúm til að
Framhald á bls. 10.