Fálkinn - 09.07.1954, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
J ON AT H AN LATIMEB:
GARDENÍU
Hún hrökk við. „Ég held að þú sért orðinn
full forvitinn." Svo hélt hún áfram og horfði
tortryggnislega á hann: „Þekkir þú kannske
Delíu frá fornu fari?“
„Ég hefi aldrei litið hana augum fyrr,“ laug
hann.
„Þakkaðu þínum sæla fyrir það. Slats er
iífshætta." Svo sleit hún sig af honum. „Nú
verð ég að fara. Sýningin byrjar eftir fimm
mínútur. Hafðu þig hægan þangað til ég kem
aftur.“
Hann ranglaði að borðinu sínu. Carmel og
Woodrin læknir sátu þar ein, og hann svip-
aðist um eftir Ann og Peter en þau voru ekki
á dansgólfinu heldur! Hann varð ergilegur,
því að þó að Ann væri ekki konan hans þá
átti hún að haga sér eins og hún væri það.
Hann varð að hafa tal af Deliu Young undir
eins og hægt væri. Það gæti kannske orðið
Ann til ergelsis.
„Þú ert dálaglegur. Að hugsa sér að
koma að borðinu okkar með svona
* dræsu í eftirdragi." Ann reyndi að vera
sem fjærst honum meðan þau voru að dansa.
„Er það þess vegna sem þú ert svona vond?“
spurði Crane.
„Ég er ekki vitund reið.“
Þetta var síðasti dansinn fyrir sýninguna.
Ann hafði komið með Peter March, og þegar
Crane bað hana um dans hafði hún sagt já,
en þó dræmt.
„Skilurðu ekki að ég verð að hugsa um
verkefnið líka,“ sagði hann er þau höfðu
dansað um stund.
„Kallaðu það verkefni — að dufla við ó-
kunnugt kvenfólk?“
„Já.“
„Hvernig heldurðu að manni finnist að
eiga mann, sem hagar sér svona?“
„Við erum ekki gift.“
„Fólk veit ekki betur en við séum gift, og
mér er illa við að það kenni í brjósti um þig
á einstaklega Ijúfan hátt?“
„Já, hann er nærgætinn við mig.“ Rödd
Ann var ísköld.
„Ég er líka neérgætin við þig. En ég verð
að vinna.“
1 þessum svifum kom hann auga á rauða
hárið á Deliu Young við þilið til vinstri. Hún
var að tala við svartklæddan mann.
„Já, því að ekki er þér víst vel við að ég
svíkist um?“ hélt hann áfram.
Hún svaraði honum ekki og þegar hann
leit á hana tók hann eftir því, sér til mikillar
furðu, að augu hennar voru tárvot. Tók hún
sér þá svona nærri ef hann forsómaði hana?
Hann þrýsti henni að sér og sagði:
„Ég skal hætta að vinna undir eins. Héðan
í frá skal ég aðeins véra nærgætinn."
„Gerðu það sem þér sýnist fyrir mér,“
svaraði hún.
Hún losaði sig og gekk frá honum að borð-
inu, þráðbein. Undarlegt háttalag! hugsaði
Crane með sér. Hann gat ekkert botnað í
henni. Hann fór ekki á eftir henni að borðinu
FRAMHALDSSAGA.
8.
ILMURINN
heldur beint inn í vínstofuna og fékk sér
viskíblöndu. Doc Williams sat og var að rabba
við byrlarann, en Crane lét sem hann sæi hann
ekki. Skömmu síðar kom Peter March inn
og settist á kollustól hjá Crane.
„Viskí?“ spurði Crane.
, ,Spursmálslaust.“
Crane bað um tvo í viðbót.
„Drekkurðu ekki fullmikið?" sagði Peter
March.
„Sei-sei nei.“
„Henni Ann — konunni þinni — fellur það
ekki.“
„Nei, henni líkar það ekki.“
„Það kemur vitanlega ekki mér við,“ sagði
Peter hugsandi, „og í rauninni var það allt
annað, sem ég ætlaði að tala um.“ Hann
horfði lengi á Crane. „Það var kúla í bílnum
mínurn!"
„Það var það sem ég sagði,“ sagði Crane.
„En hvernig komst hún þangað?"
„Ég veit það ekki.“
„Ég held að þú ættir að segja mér það.“
Peter March gerði röddina breiða.
„Jæja,“ sagði Crane. „Hún Ann reyndi að
drepa mig. Hún ætlaði að reyna að ná í allar
milljónirnar mínar en kúlan hrökk af stál-
vestinu mínu.“
Augnabrúnirnar á Peter voru eins og bein
strik. Hann virtist langa til að gefa Crane
löðrung. En þá kom hann auga á Woodrin
lækni, sem kom til þeirra. „Þá það,“ sagði
hann og fór.
Læknirinn settist hjá Crane og bað um
viskí.
„Carmel sagði mér einkennilega sögu,“
sagði Crane þegar byrlarinn var horfinn frá
þeim. „Mér finnst ég ætti að segja yður hana,
því að þér eruð bendlaður við hana.“
Og svo sagði hann honum það sem Carmel
hafði sagt um sjálfsmorð Johns og loks spurði
hann: „Skildi John eftir svona bréf?“
Woodrin horfði skelkaður á hann: „Það
var aldrei ætlunin að nokkur ætti að fá að
vita þetta,“ sagði hann. „Hvað kom til þess
að hún fór að segja yður það?“
„Hún var reið við Talmadge March.“
„Það lái ég henni ekki .... Ég skil ekki
hvað hann meinti með þessu, sem hann sagði
í gær.“
„Honum er sjálfsagt illa við hana.“
„Það er Alice að kenna,“ sagði læknirinn.
„Alice hatar Carmel.“
„Út af Richard?"
„Sumpart það og sumpart vegna þess að
þær eru svo ólíkar."
„John lét þá eftir sig svona bréf?“ spurði
Crane aftur.
„Já. En ég vona að þér segið engum það.“
Læknirinn renndi sér ofan af kollustólnum.
„Ef lögreglan kemst að þessu þá lendi ég
í bobba,“ sagði Woodrin. „Ég hjálpaði henni
til að ganga svo frá að þetta liti út eins og
slys. Og svo hefði það riðið Simeon March að
fullu.“
Svo fór hann. Nokkru síðar ranglaði Crane
að borðinu. Sýningin var byrjuð, og sex stúlk-
ur í bláum stuttbuxum úr silki og með brjósta-
höld sprikluðu á danspallinum. Þær voru
engir snillingar. Crane þekkti Dolly lengst til
vinstri. Hún veifaði til hans. Hann hafði sest
hjá Ann, en hún lét sem hún sæi hann ekki.
Hann var einstæðingur. Enginn skipti sér
af honum nema Dolly Wilson. Kannske var
hann orðinn nokkuð þéttur. Það gerði ekkert
til, en hitt var lakara að Ann hirti ekkert um
hann. Hins vegar var hún hrifin af Peter
March, en það var Crane ekki. Hann sneri
sér á stólnum til að athuga hvernig sér félli
við Woodrin lækni, en þá tók hann bakfall.
Carmel March greip í hann á síðustu stundu.“
„Hjartans þakkir,“ sagði hann. „Þú hefir
bjargað lífi mínu.“
„Ekkert að þakka,“ sagði Carmel.
„En þú hefir bjargað lífi mínu.“
„Þegi þú,“ sagði Ann.
Eftir augnablik þurfti enginn að þagga nið-
ur í honum. Ljósin voru slökkt, langir, kvein-
andi tónar heyrðust frá hljómsveitinni, og
Delia Young kom fram fyrir rauða tjaldið
og bláhvítur ljóshringur kringum hana. Hún
gekk fram á dansgólfið, hægt og vaggandi í
mjöðmunum. Hörundið var hvítt eins og
marmari.
Það var líkast og hún gengi í svefni. Augun
voru nærri því lokuð. Svo heyrðust tónar úr
píanóinu og hún fór að syngja.
Crane kitlaði í bakið. Þvílíka rödd hafði
hann aldrei heyrt. Hún var djúp og ofurlítið
hás, en þó afar kvenleg um leið. Það var eins
og hver einasta manneskja í salnum héldi
niðri í sér andanum til að missa ekki af einum
einasta tón.
Engin svipbrigði voru á andlitinu. Það var
líkast og tónarnir streymdu fram sjálfkrafa
undir eins og hún opnaði munninn.
Það varð ofurlítil þögn þangað til lófa-
klappið byrjaði eftir sönginn, en svo tók undir
í öllu húsinu.
Carmel brosti til Crane. „Hún er dæmalaus,
finnst þér ekki?“
„Alveg fyrirtak," svaraði Crane.
Skömmu síðar sá hann að Delia Young hafði
sest við borð fyrir handan dansgólfið. Hann
fékk þjóninn til að koma með flösku af
kampavíni og svo batt hann við stútinn spjald,
sem hann hafði krotað á: „Ef einhver þarf
að hjálpa yður með þessa þá er ég til.“
Þjónninn hugsaði sig um. „Ég er ekki viss
um að ungfrú Young kæri sig um þetta, sir.
Þér vitið að hún er..........“
,,Jæja,“ sagði Crane og gaf honum fimm
dollara. „En þér skuluð ekki taka yður það
nærri."
Ann virti Deliu líka fyrir sér. Svo sneri
hún sér að Crane.
„Míg langar til að þú segir mér eitt, ef þú
ert ekki of fullur til þess.“
„Ég er eins og nýfætt lamb.“
„Er þessi þarna hún Delia okkar?“
Hann kinkaði kolli. Hljómsveitin var farin
að leika danslög á ný og Peter March fór með
Ann út á gólfið. Þjónninn kom aftur með
miða til Crane. Þar stóð: „Þér verðið þá að
hafa með yður yðar eigin flösku.“
Sniðugt kvendi. Hann hafði sent henni
kampavínsflösku en átti ekki að fá að smakka
á henni. „Farið með aðra flösku af sömu teg-
und til ungfrú Young,“ sagði hann við þjón-
inn. Hann þóttist viss um að sér mundi falla
vel við Deliu.