Fálkinn - 19.11.1954, Blaðsíða 7

7
FÁLKINN
felldi flugþernuna. Hafði liann orðið
loftveikur?
Steve hafði gleymt honum von bráð-
ar. Flugvéiin hringsólaði yfir Trini-
dad og bjóst til að lenda. Steve þrýsti
nefinu út að rúðunni og reyndi að
koma auga á Neal hinn langa, í hópn-
um sem stóð við lendinguna. En hann
sá hann ekki.
Farþegarnir fengu tollafgreiðslu
liver eftir annan og hittu vini og
kunningja, en hann stóð þarna einn.
Iiann hnykiaði brúnirnar. Skyldi Neal
kannske ekki hafa fengið hréfið frá
honum? Hann hefði átt að senda
símskeyti.
Svartur strákur gekk framhjá með
blaðaböggul undir hendinni. Steve
keypti sér blað og leit á það. Og svo
rak hann augun i feitletraða fyrir-
sögn:
Réttarhald í dag út af dauða Neal
Emerys. Mörg vitni kvödd.
Þetta gat ekki verið misskilningur.
Neal hló á móti honum af tveggja
dálka mynd á framsíðunni.
Það var líkast og liann hefði fengið
hnefahögg fyrir brjóstið. Iívalakippir
komu i andlitið á honum. Nú minnt-
ist hann allt í einu mannsins, sem
liafði hagað sér svo einkennilega i
fiugvélinni. Hafði liann vitað um
þetta? Steve leit kringum sig en sá
litli var horfinn, en í staðinn sá hann-
hlaðastrákinn, sem góndi á hann.
Steve greip í handlegginn á honum,
beygði sig og sagði:
— Geturðu útvegað mér bifreið —
taxi — skiiurðu!
Og með hinni hendinni tók hann
pening og fékk drengnum. Hann kink-
aði lcolli sem ákafast. — Taxi.
Hann hvarf samstundis og eftir dá-
litla stund kom leigubifreið og svarti
strákurinn stóð á aurbrettinu.
FIRHEYRSLAN var byrjuð þegar
lögregluþjónninn hleypti Steve
inn í hitasvækjuna i troðfullum saln-
um. Þreklegur rjóður maður var að
yfirheyra litinn, gljáandi, svartbirk-
inn mann, sem stóð í vitnastúkunni.
— Þér eruð eigandi náttklúbbsins
The Carribbee?
Sá svartbirkni kinkaði kolli. — Já,
eini eigandi. Hann renndi augunum
yfir áheyrendahópinn eins og sigur-
vegari.
— Og Neal Emery var ráðinn hjá
yður?
Svona voru dömurnar upplýstar ný-
lega á ljósahátíð í dýragarðinum í
Berlín. Til minningar um hátíðina
voru seldar ofursmáar luktir, sem
kvenfólkið gat notað sem eyrnahringi
og karlmennirnir stungið í hnappa-
gatið.
Steve hrökk við. Neal ráðinn á
náttklúbb! En litli gestgjafinn band-
aði frá sér með feitum höndunum.
— Ekki ráðinn. Alls ekki ráðinn
starfsmaður. En hann hafði leyfi til
að ganga á milli borðanna og teikna
myndir af þeim, sem óskuðu þess —
það var af því að ég vildi hjáipa
honum. Hann átti erfitt uppdrátt-
ar ......
Sakadómarinn sneri sér að manni
í lögreglubúningi, sem sat á fremsta
bekk. — Viljið þér leggja einhverjar
spurningar fyrir vitnið, herra Smythe?
—- Langi maðurinn stóð upp.
— Hvernig var samkomulagið milli
Neals og yðar, herra Wittol? Voruð
þið vinir?
Wittol tyllti sér á tær og teygði
sig yfir grindurnar, svo að hann var
að heita mátti lcominn út úr vitna-
stúkunni af eintómum ákafa. — Við
vorum mjög góðir vinir, það verð ég
að segja. — Ég leyfði honum að láta
skrifa hjá sér í vínkránni og liann
skuldaði mér yfir hundrað dollara.
— Gætuð þér hugsað yður nokkra
ástæðu til að Emery fremdi sjálfs-
morð? tók Smythe fram í.
Gestgjafinn yppti öxlum og sagði
með vorkenandi alvörusvip:
— Hann liafði ætlað sér að verða
mikill og heimsfrægur málari en skorti
liæfileika til þess.
Steve leit liatursaugum á manninn.
Þennan bölvaðan slepjuál. Hvaða vit
liafði hann á hæfileikum Neals? En
hann hafði kjaftinn á réttum stað, og
hafði lag á að segja það sem hann
vissi. Þarna lá fiskur undir steini,
þessi gljáandi fitukaggi var viðsjáls-
gripur. Neal hafði verið örvænting-
arfuilur, sagði hann, nægilega örvænt-
ingarfullur til þess að fyrirfara sér
..... En ekki sáust þess merki á
bréfinu, sem Steve hafði fengið. Neal
virtist þvert á móti lita björtum aug-
um á lifið.
Sakadómarinn tók fram í fyrir
honum og sagði:
— Frú Emery, viljið þér gera svo
vel að koma fram!
Ung kona á næstfremsta bekk stóð
upp. Það var rétt Svo að Steve sá á
vangann á henni. Hvað var nú þetta
.....hugsaði hann forviða með sér.
Hann hafði að visu alltaf gert sér í
hugarlund, að kona Neals væri ekki
eins og fólk er flest, því að hann hafði
verið smekkmaður. En þetta and-
lit .....
Hann sá hana betur þegar hún var
komin i vitnastúkuna, og nú fór hon-
um að verða órótt. Hún var falleg, en
fegurð hennar var otað fram um of.
Kjóllinn var mjög fleginn og svo nær-
skorinn að hún átti erfitt um hreyf-
ingar þess vegna. Hún greip titrandi
höndum um brikina og Steve fylltist
viðbjóði er hann sá hárrauðar negl-
urnar, sem voru alltof langar og odd-
livassar.
-—• Frú Emery, sagði sakadómarinn
vingjarnlega. — Við skiljum hvernig
yður muni vera innanbrjósts, og við
skulum ekki hrella yður lengur en
þörf er á. En ég verð að spyrja yður
— þér hafið heyrt þann framburð að
maðurinn yðar liafi verið hugsjúkur
og örvæntingarfullur rétt áður en
hann hvarf. Var það rétt?
— Já, sagði Chris lágt.
— Hefir yður nokkurn tíma fund-
ist maðurinn yðar vera leiður á líf-
inu?
Chris renndi augunum sem snöggv-
ost til Smythe. Hún var ómáluð, að
undanteknum vörunum, og virtist
mjög föl í sterkri dagsbirtunni. En
fölvinn var ekki blóðlaus. Það var
lifandi blær á hörundinu undir gullna
hárinu, og augun voru skær og laus
við tár. Smythe kinkaði kolli til henn-
'ar, en það sást varla. Hún leit aftur
á sakadómarann.
— Já, sagði hún hátt og skýrt. —
Oftar en einu sinni.
En Steve hafði tekið eftir augna-
skeytunum sem fóru á milli hennar
og Smythes. Og rödd hennar var of
einbeitt þegar hún svaraði, — það
var eins og hún ætti von á að henni
yrði andmælt. Steve þóttist sannfærð-
ur um að þarna væri eitthvert laumu-
spil. Þessi yfirheyrsla var ekki til
þess gerð að komas't að sannleikanum,
þetta var leiksýning, sem hann var
áhorfandi að. Leiksýning sem gekk
liðugt og truflanalaust, undirbúin af
leikstjóra bak við tjöldin.
Hann hlustaði tortrygginn á hinar
hátiðlegu skýringar sakadómarans,
sem gengu í þá átt að flest vitnin væru
þeirrar skoðunar að Emery hefði
svipt sig lífi í brjálæðiskasti.
Steve pírði augunum svo að þau
urðu eins og mjó strik. Neal að
fremja sjálfsmorð! Neal, sem var svo
fullur af lífsgleði, sem vildi taka þátt
i öllu, upplifa allt! Það gat ekki stað-
ist. Hann kreppti hnefana og sagði
við sjálfan sig: — Ég skal knýja fram
sannleikann, þó að ég verði að vera
alla mina ævi á Trinidad!
Hann skyldi ná í fulltrúann, taka
hann í karphúsið og spyrja hann hvað
hann hefði eiginlega gert til að fá
skýringu á andlátinu.
En það var ómögulegt að ryðja sér
braut gegnum mannfjöldann sem þok-
aðist út að dyrunum. Hann leit við
og sá að vitnastúkan var tóm. Hann
hefði átt að tala við konu Neals. En
hún var horfin.
‘l'fcEGAR hann kom út á götuna sá
hann að liún fór inn i stóra
Cadillac-bifreið, sem beið þar. Mið-
aldra maður, prúðbúinn og með svip-
mikið andlit, hæruskotinn, hjálpaði
henni inn í bifreiðina. Steve olnbog-
aði sig áfram að bifreiðinni, en þegar
hann var að komast að henni ók hún
burt. Hann sá Chris bregða fyrir við
rúðuna, og hún hló til mannsins sem
hjá henni sat og brosti innilega til
lians.
Steve langaði til að bölva upphátt.
Önnur eins ........ Hún fór úr yfir-
heyrslunni eins og liún væri að fara
á stefnumót. Eftir að liafa hlustað á
vitnaleiðsiur um að Neal hefði fyrir-
farið sér ......
En hún skyldi ekki sleppa. Hún
hafði gerspillt lífi Neals, hafði beygt
hann og gert hann svo óhamingju-
saman að hann gat ekki lifað lengur.
Steve benti leigubifreið að koma og
sagði honum heimilisfangið, sem stað-
ið hafði i bréfi Neals.
Svertingjakona í bómullarkjól og
með stóra, hvíta svuntu opnaði dyrn-
ar varlega. Steve ýtti henni frá og
gekk rakleitt inn. Hann kom inn í
stóra, bjarta stofu, og inn af henni
var önnur stofa, og inn um dyrnar
sá hann liana — konu Neals.
— Ég er Steve, sagði hann stutt.
— Bróðir Neals. Hvernig er þessu
eiginlega liáttað — um dauða bróður
mins?
Það var ekki á lienni að sjá að hún
yrði hissa, en hún bandaði ósjálfrátt
frá sér. Nú sá hann þreytuna í andlits-
dráttum kringum munninn og augun.
— Þurfum við að tala um það ein-
mitt núna, sagði hún biðjandi.
Framhald í næsta blaði.
HOLGER DANSKI LASKAÐIST. —-
Isbrjóturinn „Holger Danske“ eign
ríkisjárnbrautanna, sem starfar að
jafnaði í Stóra-Belti við að hjálpa
járnbrautarferjunum þegar ís leggst
að, rakst á eina ferjuna í febrúar og
fórust tveir menn, en hleypa varð ís-
brjótnum upp í fjöru. í stað hans var
fenginn ísbrjóturinn „Litli Björn“ til
að aðstoða ferjurnar. Hér sést hann
ryðja sér braut gegnum ísinn.
ÖSKUBUSIÍA Á ÍS. — Maður skyldi
halda að henni yrði kalt til lengdar,
þessari ungu fallegu stúlku, að sitja
á klakastykki. En hún er ísnum vön,
úr fyrri keppnum sínum í unglinga-
flokki. Hún heitir Joan Connell og
er klædd skrautbúningi, því að hún
tekur þátt í bendingaleik, sem heitir
„Öskubuska á ís“, sem er sýndur í
Empress Hall í London.
RADAR-HERMENN. — Svissneski
herinn hefir nú stofnað skóla til að
mennta flugmenn sína í radar-tækni.
Er skóli þessi skammt frá Ziirich. —
Hér sést radarloftnet, sem notað er
til að mæla hæð hluta, sem sjást í
ratsjánni.