Fálkinn - 19.11.1954, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
JEAN DARBOT
( 5)
Fangi hjartans
Framhaldssaga,
hafði líka beðið um hann í sima,
og hann kostaði fimm hundruð
dollara. Þá hafði faðir hennar
orðið ergilegur, þegar hún þrætti
fyrir að hafa pantað hnakkinn —
að vísu væri hann ekki beinlínis
fátækur, en þegar hún keypti
hlut sem kostaði fimm hundruð
dollara ætti hún að minnsta kosti
að muna það. Hann skrifaði ávís-
un aftur, og Sylvia þorði varla að
ganga um stofuna, sem síminn var
í. Hún var svo hrædd um að hún
mundi hringja og biðja um eitt-
hvað, sem hún gæti ekki munað
eftir á.
En hún hlaut að hafa hringt
samt, því að seinast í gær hafði
gullsmiður sent þeim úrval af
perlu-hálsfestum, sem hún hafði
hringt og beðið um að fá heim
til að skoða. Ódýrasta festin kost-
aði fjögur hundruð dollara. En
nú hafði faðir hennar orðið reið-
ur og sagt að ef hún héldi þessu
áfram yrði hann að senda öllum
kaupmönnum bréf og tilkynna að
hann mundi ekki borga reikning-
ana hennar framvegis. Ekki svo
að skilja að hann sæi eftir mexi-
könskum hnakk eða perlufestum
handa henni, þvert á móti, ef hana
langaði í það þá væri honum á-
nægja að kaupa það handa henni,
en þetta voru þó svo stórar upp-
hæðir, að hún gat að minnsta kosti
talað við hann um kaupin áður
en hún gerði þau. Enda var hún
ekki myndug ennþá.
Sama iamandi tómleikakenndin
hafði gripið hana, og hún hafði
ekki haft þrek í sér til að and-
mæla og segja, að hún myndi ekki
til að hafa pantað neitt perlu-
hálsband. Það var skárra að þau
héldu að hún væri vitlaus. Því að
vitlaus hlaut hún að vera úr þvi
að hún gat gert svona án þess
að vita af því.
Henni fannst hún vera stödd í
feni, þar sem var bilunin á minni
hennar, slímugir, kropplausir
fingur seildust eftir henni úr öll-
um áttum til að draga hana ofan
í fenið, dýpra og dýpra. Hana
langaði til að hljóða, hana lang-
aði til að flýja, en hún sat kyrr,
lömuð og mállaus og þrýsti á
borðplötuna svo að hnúarnir
hvítnuðu. Og svo varð hún að lát-
ast muna — hún mátti ekki gera
foreldrum sínum illt, ekki hræða
þau. Þetta var kannske eitthvað
stundarfyrirbæri og mundi líða
hjá og hún verða allsgáð aftur.
„Jú, alveg rétt,“ sagði hún. ,,Ég
meina — ég fékk peninga á laug-
ardaginn — en ég — ég er búin
að eyða þeim.“
„1 hvað?“
„1 hvað ....... Það man ég
ekki. Fimmtíu dollarar eru fljótir
að fara.“
„Þá það,“ sagði faðir hennar.
„Þú skalt fá fimmtíu doliara í
viðbót, en mér finnst rétt að þú
haldir reikninga."
Þegar hann var farinn sat hún
og vafði seðlana milli fingranna.
Móðir hennar gekk til hennar og
tók handleggnum ástúðlega um
herðar henni. Sylvia gat ekki
skýrt það, en henni hafði alltaf
fundist óviðfelldið þegar móðir
hennar gældi við hana. Hún hafði
farið að lesa sálarfræði til þess
að reyna að skilja sjálfa sig, þó
að hún væri lafhrædd við að láta
aðra komast að því að hún læsi
þess konar bækur. Samviska
hennar var sjúk — hún vildi ekki
einu sinni viðurkenna fyrir sjálfri
sér að nokkuð væri að sér, og hún
vildi ekki fyrir nokkurn mun að
foreldrar hennar mundu uppgötva
að hún væri farin að viðurkenna
veilurnar í sér og farin að hugsa
um þær. Svo mikið hafði henni
skilist af bókunum, að andúð
hennar gegn því að móðir hennar
snerti hana, stafaði frá undirvit-
undarkennd um meidda réttartil-
ingu. Réttartilfinningu hennar
gagnvart því hvers barn geti
krafist af foreldrum sínum.
Þau höfðu gefið henni heimilis-
lausa bernsku, hún hafði verið
sett á uppeldisstofun. Að vísu
eina af þeim bestu og dýrustu í
veröldinni, en ekki þó heimili.
Henni hafði verið sagt hvers
vegna: móðir hennar var heilsu-
tæp og gat ekki annast uppeldi
hennar, og hún var sér þess ekki
meðvitandi að hún hefði lagt fæð
á foreldra sína fyrir þetta. Hún
hafði fyllilega skilið sjónarmið
þeirra, eða haldið að hún skildi
það.
En sálfræðingarnir kenndu svo
margt um það ómeðvitaða, það
kæfða eða bælda, og þó að hún
hefði alltaf haldið að hún áfelld-
ist ekki foreldra sína fyrir að
hafa ekki gefið henni heimili,
hafði hún auðsjáanlega hatað þau
fyrir þetta án þess að vita af því.
Það var þess vegna sem hún þoldi
ekki atlot móður sinnar. Þau
komu of seint.
.....Eins og heilinn í henni væri síja, sem atburðirnir
færu gegnum án þess að skilja nokkur spor eftir .....
Nei, vitandi vits hafði hún
aldrei dæmt foreldra sína, en hún
haði brunnið af þrá eftir að eiga
heimili, eins og önnur börn. Hún
mundi Robert Sherlock, og enn
hitaði hana í kinnarnar af blygð-
un, þó að fjögur ár væru liðin
síðan. Hvers vegna þurfti hún að
muna það sem hún vildi ekki
muna, en gleymdi því sem hún
átti að muna?
Systir Roberts • hafði verið í
sama skóla og Sylvia, og Sylvia
hafði farið heim með henni
nokkrum sinnum í sumarleyfun-
um. Þau voru sjö systkinin,
hávaðasöm, villt og óhamin, en
einstaklega samrýmd, og móðir
þeirra hefði vaðið eld fyrir þau,
þó að hún væri alltaf að smágægj-
ast. Þarna voru sjaldan færri en
fimmtán við borðið, því að alltaf
voru einhverjir vinir barnanna
gestkomandi. Þetta var heimili,
svo hlýtt og lifandi og fullt af um-
hyggju, að Sylviu sveið í hjarta-
ræturnar.
Hún hafði elskað þau öll, þessi
ærslafullu systkini, hina blóð-
heitu, uppstökku frú Sherlock og
hinn hláturmilda og hálfflata hr.
Sherlock. Hún hafði ge'fið þeim
ástúðina sem hún hafði ekki haft
tækifæri til að láta foreldrum
sínum í té, foreldrum sem hún
þekkti aðeins af bréfum. Robert
var eiginlega sá sem henni var
minnst um, en þegar hann var
orðinn ástfanginn af henni og
hafði beðið hana um að giftast
sér, hafði hún undir eins sagt já.
Alls ekki af því að hana langaði
til að giftast, heldur af því að sú
sem var gift Robert, gat talið sig
eina af fjölskyldunni en ekki að-
eins gest í heimsókn.
Af því að hún var ekki nema
sextán ára hafði hún orðið að
halda þessu áformi leyndu, þau
vissu að bæði foreldrar hans og
hennar mundu segja nei og skipa
þeim að bíða. Hana hungraði í
vináttu, hún vildi eignast heimili
strax. Þau höfðu ætlað sér að
flýja síðasta daginn, áður en hún
og systir Roberts áttu að fara í
skólann aftur, þau höfðu ætlað
að giftast einhvers staðar á laun
og koma svo heim til foreldranna
þegar ekkert yrði aftur tekið. En
einmitt þennan dag gekk bifreið
Roberts af göflunum og þau kom-
ust ekki af stað. Og þá samdist
svo um með þeim, að hún flýði
úr skólanum einhverja nóttina og
þá átti hann að vera viðbúinn og
taka á móti henni.
Jafnvel í dag og líklega alla sína
ævi mundi hún fá hroll þegar hún
hugsaði til þeirrar nætur. Allt
hafði verið ítarlega undirbúið.
Hún átti að klifra út á þakið á
útbyggingunni, gegnum gluggann
í ganginum og mæta Robert við
gat í girðingunni kringum skóla-