Fálkinn - 27.05.1955, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
HRESSILEG FRÍSTUNDAVINNA. —
Maður skyldi ætla að önnum kafin
húsmóðir og þriggja barna móðir vildi
nota frístundirnar til að hvíla sig.
En það gerir enska frúin Daphne Case,
sem er 33 ára, ekki. Hún fer á há-
karlaveiðar í Ermarsundi hvenær sem
hún má um frjálst höfuð strjúka, enda
er hún nú orðin enskur meistari í
þcssari grein. — Nýlega veiddi hún
hákarl, sem var nákvæmlega jafn
þungur og hún sjálf, og vitanlega lét
hún ljósmynda sig með honum.
annað veilingahús, sem væri miklu
betra — það voru aðeins tveir kíló-
metrar þangað.
Þetta reyndist allra vistlegasti stað-
ur, og þau fengu sér einfalda máltíð,
lambakótettu með salati, osti og kexi.
Þegar þau höfðu ckið fáeina kiló-
metra í viðbót stöðvaði Tancred allt
i einu bilinn í skugganum af stórri
eik.
— Tíu mínútna hlé! sagði hann og
stöðvaði hreyfilinn. Og nú heyrðist
ekkert nema niðurinn í trjákrónun-
um, suða i flugunum og lækjarniður
einhvers staðar skammt frá.
Hann leit við og horfði hugsandi á
Celine. — Þú fórst sncmma á fætur
í morgun og við fórum seint að hátta
i gærkvöldi, sagði liann. Og þú vildir
endilega arka um hallarrústirnar.
Væri ekki rétt að þú settist í aftur-
sætið og reyndir að sofa dálitla stund.
Mér er verr við að þú verðir staðupp-
gefin ]ægar þú kemur heim.
— Ég er ekki vitund þreytt, sagði
Celine og forðaðist að liorfast i augu
við liann. En hann hélt áfram að horfa
á hana og spurði á ný hvort hún væri
ekki þreytt. Röddin var svo innileg
og lokkandi að hún lagði aftur augun.
Nokkru síðar fann hún að höfuð
hennar hallaðist upp að einhverju
grófu, vaðmálskenndu, og þegar lnin
opnaði augun, sá lnin andlit Tancreds
alveg hjá sér. Hún leit á armbands-
úrið og var forviða er hún sá að klukk-
una vantaði kortér í fjögur.
Hún var fljót að rétta úr sér.
— Tancred, þú verður að afsaka
þetta, sagði hún. — Ilvernig dettur
þér í hug að láta mig tefja þig svona?
Og svo liefi ég þar að auki hallað
mér upp að slæmu öxlinni á þér.
— Þú varst létt eins og blómablað,
sagði hann fjörlega og setti lireyfilinn
í gang, — Nú hugsa ég að það verði
gott að fá tebolla, Celine. Okkur ligg-
ur ekkert á. Við eigum ekki langt eftir.
Þegar þau nálguðust Silverly fór
hann að benda henni á ýmsa kunna
slaði. Við gömlu steinbrúna þarna
háðu ]jeir orrustu forðum, Karl I. og
áhangendur Cronrwells, sagði hann.
Og svörtu og hvítu húsin, múruð lipp,
í binding, voru sérkennileg fyrir þenn-
an landshluta. Rósir og liljur voru í
blóma i görðunum, og Tancred sagði,
að þessi blóm væru sérstaklcga algeng
þar um slóðir.
Þau óku breiðan og beinan veg inn
i Silverly, og vegurinn lá niður bratta
brekku milli grænna hálsa. Niðri í
kvosinni snarbeygði vegurinn til
vinstri. milli húsaraða frá Victoriu-
timanum. Nú voru þau komin inn í
bæinn, og Celine gekk upp þrépin að
fallegu, hvitu lnisi. Yfir dyrunum
stóð: „Liön Hotel“.
Ármaðurinn fylgdi henni upp lang-
nn, dúklagðan stiga, inn í stórt her-
bergi á annarri hæð. Tancred hafði
sagt henni, að hún skyldi ckki hafa
fataskipti, en koma niður sem fljótast,
svo að hau gætu borðað miðdegisverð
og litið kringum sig áður en dimmt
yrði.
Celine fannst Tancred fara að ger-
ast full ráðríkur. En hún var að játa,
að hann hafði vcrið sérstaklega um-
hyggjusamur við hana i dag, Nærri
því of umhyggjusamur. Hún stóð við
gluggann og horfði á öll trén. Kirkju-
turninn stóð upp úr grænu laufhafi.
Celine þóttist vita, að hús Mentreens
stæði einhvers staðar bak við þetta
græna haf — og kannske hafði Sy-
bella verið að sima i þessum svifum,
og héyrt rödd Tancreds svara, að nú
væri hann kominn.
Celine lagði sig í framkróka að líta
sem best út. Þegar hún kom niður til
Tancreds, hitti hún hann í stórum
hóp gamalla kunningja, og nú var
hún kynnt þeim, hverjum eftir annan,
og varð að skála við þá og skiptast á
við þá innantómum kurteisisorðum.
NÝJA HEIMILIÐ.
En Tancred var að flýta sér. Þaji
urðu að aka dálítinn spöl á eftir, sagði
hann. Hann fór með hana inn í mat-
salinn, og hún sá að honum var órótt
út af einhverju, og að lionum þótti
gott þegar máltíðinni var lokið.
Þegar þau fóru út í bilinn aftur
spurði hún, hvort hann væri ekki orð-
inn þreyttur á að sitja við stýrið, eftir
að hafa gert það allan daginn.
— Þetta eru ekki nema fáeinir
kílómetrar, sagði hann brosandi. —
Við eigum að fara á ákveðinn stað,
Celine.
Vegurinn lá alltaf upp á við kring-
um ásinn. Tancred ók hægt, svo að
hún gæti notið útsýnisins sem best —
þarna var dásamlegt útsýni yfir frjó-
saman dalinn, sem sást alla leið út
að sjóndcildarhringnum. En yst var
hægt að eygja fjöll í blárri móðu.
Tancred ók bilnum inn á hliðarveg,
þar sem þéttur skógur var á báðar
hliðar, en bráðum komu þau i dal-
verpi, með grænum bölum og þar stóð
gamalt hús, múrað upp í binding og
með rauðu þaki.
Tancred benti. — Þarna cr það!
sagði hann.
Þarna var það — „Tancred House“
— húsið sem svo lengi hafði verið i
huga hennar. Ilún þekkti það út í æs-
ar — hvita hliðið, vafningsviðinn, sem
las sig upp eftir veggjunum — reyk-
liáfana og litlu gluggana á gaflinum.
Hún hélt niðri i sér andanum þegar
Tancred stöðvaði bílinn við hliðið.
Hann tók lykil upp úr vasanum og
opnaði hengilásinn við liliðstólpann.
Svo opnaði hann grindina fyrir henni.
— Getum við farið inn? spurði
Celine.
— Ætli ekki það? Tancred horfði
beint i augun á henni. — Við eigum
húsið, Celine. Ég keypti það af því,
að þú varst- svo hrifin af myndinni.
Þetta á að verða heimili okkar. Held-
urðu að þú unir þér hérna?
— Ég á engin orð, sagði Celine, án
þess að vita, að andlitið á henni lýsti
tilfmningum hennar betur en orð geta
gert. Hún stóð þarna við hliðið og
liorfði og horfði, og henni fannst liús-
ið breiða út faðminn móti henni og
bjóða hana velkomna.
En lnin hikaði ofurlitið ])egar Tan-
cred tók upp annan lykil til að öpna
forstofudyrnar.
— Langar þig ekki að koma inn?
spurði hann begar hann sá að hún
var enn á báðum áttum. Hún óskaði
að hann tæki í höndina á henni, eða
vildi taka undir handlegginn á henni
og leiða hana inn i húsið í fyrsta
skipti. En síðan hún strauk frá hon-
um í Frakklandi var likast og hann
væri liræddur við að koma nærri
henni, eða snerta hana. Og liklega
hafði honum verið kvöl að því að hún
sofnaði upp við öxlina á honum í dag.
Celine gætti þess að koma ekki of
nærri honum, og spurði hve gamalt
húsið væri.
Tancred benti upp. — Þarna stendur
ártal — Anno 1604 — og svo „T“, sem
vafalaust þýðir Tancred. En það er
nokkur vafi á hvort ártalið er rétt.
Ryggingafræðingar segja, að húsið
muni vera að minnsta kosti fimmtíu
árum eldra. Þeir sjá það á timbrinu
og stigunum og ýmsu öðru. Komdu
nú inn og sjáðu, Celine.
Ilún elti liann inn i luisið. Þilin
i forsalnum voru úr dökkri eik, en
veggirnir í stofunni Ijósgulir, með
gullnum blæ, sem sums staðar var
orðinn máður. Þar var lágt undir loft
og gildir, dökk’i cikarbitar í loftinu.
Arinninn var stór, úr höggnum steini.
— Við þurfum ekki að láta skinna
upp nema Htið af ganginum, sagði
Tancred. — Mér finst mestu varða
um þessa slofu, og ég hefi þegar talað
við mann i Silverly, sem er sérfræð-
ingur í veggþiljun, og liann ætlar að
vera þér hjálplegur, ef þú vilt hafa
annan lit. Loftið i forsalnum og stig-
inn upn á efri hæðina er i ömurlegu
ástandi, og stóra herbergið uppi á lofti
þarf endurnýjunar við. Það á að vera
slofan þin. Rorðsl-jfuna verðum við
að láta bíða um sinn, bg eldhúsið
verðum við að lagfæra smátt og smátt.
Hann fór með hana um öll hcrberg-
in á neðri hæðinni. Eldhúsið var stórt,
en gamaldags. Þar var þó vaskur og
rafmagnseldavél og meira að segja
kæliskápur. Celine sá sjálfa sig i anda
vera að búa til gómsæta smárétti —
eitthvað gat hún að minnsta kosti
gert fyrir hann.
Tancred las hugsanir hennar. — Þú
skalt ekki óttast að þú þurfir að liugsa
um heimilið ein, sagði hann. — Ég
hefi náð í hjálp. Jómfrú Jones sagði
alltaf, að hún skyldi koma og hjálpa
til, undir eins og ég hcfði eignast
hejmili sjálfur. Hún byrjaði hjá móður
minni þegar ég var i vöggu. Liklega
er hún um fimmtugt núna, geri ég ráð
fyrir. Hún var hjá okkur þangað til
mamma dó, en þá fór hún til Men-
treens. Sem stendur er hún í fríi, áð-
ur en hún byrjar hjá okkur. Hún vill
gjarnan verða ráðskona, Celine, en
liún er mjög umgengnisgóð og mynd-
arleg. En hún mun varla kalla þig
Franihald í næsta blaði.
Við viðgerð á St. Antimokirkjunni í
Napoli hefir fundist kristallsskrín með
leifum píslarvottsins St. Antimo, sem
kirkjan er heitin eftir. — Hér sést
presturinn með skrínið.
BLAÐLAUSIR. — Lundúnabúar* 1 sökn-
uðu sárt blaðanna sinna, sem pkki
komu út vegna verkfallsins. Þau fáu
blöð, sem komu utan af landi voru
ekki nema dropi í hafinu. Á blaða-
sölunum voru auglýsingar, sem til-
kynntu að því miður væru cngin blöð
að fá í dag. Rlaðasalinn á myndinni
hefir verið svo nærgætinn að hafa
útvarpstækið sitt í gangi, svo að fólk
fái að heyra það heldur en ekki neitt.
PÁSKAHATTUR. — Hatturinn varðar
miklu um páskana hjá ensku dömun-
um. Það eru meira að segja haldin
svonefnd „páskahattaböll" í Englandi.
— Þessi páskahattur á að fá að fara
á ball. Þó ekki á kvenhöfði heldur
á hann að lianga uppi á þili í dans-
salnum.