Fálkinn - 27.05.1955, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
— Sportvörudcildin — ja, gerið þcr
svo vel, frú. Hún er uppi á næsta
lofti ...
Suss-suss! Þið megið ekki vekja
barnið, krakkar!
— Sópið þér öllum þessum blöðum
af borðinu, svo að ég geti barið það.
— Og segið honum Jóni svo að gera
svo vel að koma inn.
PÍNfi, PUSI OG SIGGI SVARTI
X. mynd: Sjáið þið bara. Þetta er api. Hvers vegna skyldi hann sitja hérna?
— 2. mynd: Sæll, api minn. Áttu heima hérna. ■— Nei, ég skal segja ykkur
allt. — 3. mynd: Ég var til sjós. Ailir voru góðir við mig, en mig langaði til
að hafa apa til að leika við. — 4. mynd: Og svo sigldi skipið hérna alveg hjá
og ég hljóp fyrir borð og synti i land. — 5. mynd: Ég hélt að apar væru hér
en hér voru engir apar. Og nú er ég í vandræðum og svo soltinn. — 6. mynd:
Ég hefi banana, sem ég stakk í vasann. Þú mátt eiga hann. — 7. mynd: Gott!
Gott! — Komdu nú með okkur api. Þá skaltu fá mat.
í New Brighton við Liverpool kast-
aði Arthur Mellor sér á bólandi kaf til
að reyna að bjarga hundinum sínum.
Einn baðvörðurinn fieygði sér þvi
næst úr til að bjarga Arthur. Og bað-
gestirnir köstuðu bjargliringnum til að
bjarga þeim báðum. Loksins tókst að
bjarga báðum sundmönnunum í land,
aðframkomnum. Þeir ráku upp stór
augu, því að uppi í fjörunni sat hund-
ur Mellors liinn ánægðasti og dinglaði
rófunni.
FRAMHALDSSAGA:
Prinsarnir þrír
og gullfuglinn
3. En eigandi garðsins var í raun-
inni vondur maður og slægur. — Hann
sagði: „Ef þú getur sagt mér sögu,
sem er lygi frá upphafi til enda, skal
ég gefa þér þennan garð.“
„Það ætti að verða vandalaust,“
sagði urinsinn. „Einu sinni var kaup-
maður —“ byrjaði hann, en hafði
verla komið út úr sér orðunum fyrr
en liinn kallaði: ,yStopp! Þetta var
alls ekki lygi, því að úr því að menn
og kaupmenn eru til þá hlýtur þetta
að vera satt!“ Nú kallaði hann aftur
á þjónana, og sagði þeim að taka
hnakktöskuna með gullpeningunum af
gestinum og varpa honum í fangelsi.
Það var djúp gryfja. Svona fór nú
fyrir eista kóngssyninum.
4. Næsti prinsinn, sem hafði farið
aðra leið, hélt áfram ríðandi í tíu
daga. En haldið þið ekki að hann hafi
lent í sama garðinum og liinn eldri
bróðir hans!
Maðurinn bauð hann velkominn, lét
þjónana sína veita gestinum beina, og
meðan þeir voru að borða spurði
hann: „Segðu mér, ungi vinur, livert
er ferð þinni heitið?“ „Út í veröld-
ina,“ svaraði prinsinn.
„Ef þú getur sagt mér sögu, sem
ekki er stakt orð satt í, þá skal ég gefa
þér þennan garð,“ sagði maðurinn. —
„Það ætti að vera hægt,“ svaraði
kóngssonurinn og svo byrjaði hann:
„Einu sinni voru karl og kerling ...“
En þá hrópaði hinn: „Ekki er það
lygi — það er nóg af körlum og kerl-
ingum i veröldinni.
Þegar Daniel Gilbert dó fyrir
nokkru i Kirkburton í Englandi, lét
hann eftir sig talsvert skrítna erfða-
skrá. Þar mælti bann m. a. svo fyrir,
að hann skyldi jarðaður í gröfinni
hjá konunni sinni og á legsteinum
skyldi standa: „Daniel í ljónagröf-
inni“.