Fálkinn - 27.05.1955, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
JENNIFER AMES:
9.
Húsið, sern hlustaði
hefi fyrir augunum dags daglega; og sem ég
gæti gifst. Clive hafði rétt fyrir sér er hann
sagði, að ég hefði ekki gefið mér tíma til að
gifta mig þegar ég var ungur, og síðar ...
þegar ég fékk tíma til þess .. . hefir mér fund-
ist, að stúlkurnar, sem ég gæti fengið fyrir
konu, væru of heimskar og leiðinlegar. Ég
veit að það eru til laglegar konur hérna í hér-
aðinu ... en þær eru of ungar. Ekki að árum
heldur í skapi og tilfinningum. Finnst þér ég
vera að þrá það ómögulega, stúlku sem er ung,
litfríð og falleg? Sem skilur mig og starfið
mitt hérna? Krefst ég of mikils?“
„Ég held yfirleitt að enginn geti krafist of
mikils," sagði hún dræmt.
„Einhvern tíma tek ég þig á orðinu,“ sagði
hann.
Þau voru komin til Gumbula. June fann allt
í einu að eitthvað var að. Hún reyndi að
hrista þetta af sér. I sömu andránni kom Ken
hlaupandi á móti þeim.
Jed nam staðar. „Er eitthvað að?“ spurði
hann.
„Guði sé lof að þú ert kominn. ömmu hefir
versnað svo mikið. Frú Martin heldur að
hjartað sé að bila.“
Grunur frú Martin reyndist vera réttur.
Frú Kensey hafði fengið hjartabilunarkast,
en það versta var afstaðið þegar Jed og June
komu.
„Ég held að þú verðir að hafa einhverja
sterkari dropa við höndina," sagði læknirinn
við June er þau stóðu við rúmið. Frú Kensey
svaf. „En þú verður að gæta þess vel, að hún
nái ekki í þá sjálf. Hún væri vís til að drekka
hvað sem vera skal, þegar hún vaknar á nótt-
inni. Einu sinni drakk hún nærri því hálfa
flösku af mascara. Sem betur fer var hún
ekki full.“
Shelah kom inn.
„Mér var að detta í hug hvort þér hefðuð
tíma til að tala við mig áður en þér færuð,
læknir? Ég hefi ekki verið vel hress, og ég
fékk taugabyltu þegar ég sá hvernig frú
Kensey var á sig komin. Það eru þessar taug-
ar. Þér verðið að gefa mér eitthvað, annars
get ég ekki sofið. Þér verðið að gefa mér
eitthvað, svo að ég geti sofið í nótt.“
Hún neri saman lófunum. Það var auðséð
að henni leið illa.
„Jæja, ég skal athuga hvað ég get gert.
Ég kem inn til yðar eftir fimm mínútur, frú
Wyman.“
„Þakka yður fyrir, læknir, þér eruð svo
góður.“ Hún brosti og fór út. En það var
einhver hæðnihreimur í röddinni.
„Ken getur ekið heim með mér og sótt með-
ulin handa frú Kensey,“ sagði Jed við June
áður en hann fór. „Ég má víst til að gefa
frú Wyman nokkrar svefnpillur líka. En ég
hefi litla trú á svefnpillum við taugaveiklun.
Ég gaf henni lyfseðil fyrir svefnpillum ein-
hvern tíma.“
„Álítur þú að hún hafi tekið of margar?“
• „Hún var að minnsta kosti nokkuð fljót
með þær.“ Það var gremja í röddinni.
Ken kom aftur með pillurnar klukkutíma
seinna. Frú Kensey svaf ennþá. Hann leit
inn í gættina. „Komdu út snöggvast, June,
það er svo fallegt veður í kvöld.“
Hún leit snöggvast á frú Kensey, en það
var svo að sjá sem hún mundi sofa lengi.
Henni var óhætt að fara út nokkrar mín-
útur.
„Kannske."
„Við skulum setjast út á svalirnar,“ sagði
hann.
Það var skuggsýnt, því að ekki sást nema
lítil sigð af tunglinu, en stjörnurnar blikuðu.
Hún hafði aldrei séð svona margar stjörnur.
Ken tók um höndina á henni — svo stillilega
að hún amaðist ekki við því.
„Var þetta skemmtileg ferð hjá þér í dag?“
„Já.“
„Ágætt. Jed er sérstaklega þægilegur
maður.“
Þögn. Hana grunaði að honum væri eitt-
hvað niðri fyrir, úr því að hann hafði beðið
hana að koma með sér út, en hún fann að
hann var hikandi. Og hún óskaði þess sjálf,
að hann segði ekki það, sem honum var niðri
fyrir.
En þegar til kom, var þetta ekkert alvar-
legt. „Það var leiðinlegt að þú gast ekki kom-
ið með mér á fjármarkaðinn," sagði hann.
„Já, það finnst mér lika.“
„En þú skemmtir þér í ferðinni með Jed?
Já ,hann er alveg sérstakur maður, eins og
ég sagði, og þið hafið sameiginleg áhugamál.“
„Já.“ En hana langaði ekki til að tala um
Jed. Gat hann ekki talað um sjálfan sig?
En hann vildi auðsjáanlega tala um Jed.
„Ég hefi þekkt hann alla mina ævi. Hver
sú stúlka mundi verða hamingjusöm ...“
Þetta var það sama, sem Clive hafði skrif-
að henni og sem hún hafði margsinnis sagt
við sjálfa sig. En þegar hann sagði það, gat
hún orðið fokreið.
Hún dró að sér höndina. „Ertu að reyna
að koma okkur saman?“
Hann svaraði ekki samstundis. „Ekki bein-
línis það,“ sagði hann. „Ég ætlaði bara að
segja, að hver sú stúlka yrði hamingjusöm,
sem giftist honum.“
„Eða að þú yrðir hamingjusamur að losna
við þreytandi persónu?“ Orðin komu áður en
hún gat ráðið við.
„Hvers vegna ætti ég að telja þig þreyt-
andi?“ spurði hann rólega.
„Ég ... ég átti ekki við það. En öllum
stúlkum finnst víst einhvern veginn svo, þeg-
ar verið er að reyna að koma þeim út.“
„Ég var bara að hugsa um þig, June,“ sagði
hann alvarlegur.
„Þú skalt ekki hafa áhyggjur af mér. Ég
hefi atvinnu, og er vönust því að sjá um mig
sjálf.“
„Hvað meinarðu?" Það var svo að sjá að
hann hefði gaman af þessu, og það gerði hana
ennþá reiðari.
„Að við þurfum ekki að verða ringluð af
fáeinum kossum. Að minnsta kosti, að við lát-
um ekki koss binda okkur ævilangt .. . Ég
hélt að við hefðum orðið ásátt um það í
morgun.“
„Við urðum ekki ásátt um neitt í morgun,
svo að ég muni. Þú spurðir mig hvað ég hefði
á móti ástinni? Ég svaraði að ég hefði nærri
því allt á móti henni. Það er sjaldan, sem henni
slær niður í tveimur manneskjum samtímis.
Og þegar hún gerir það ekki, er vægilega
að orði komist að kalla hana óþægilega. Hún
getur orðið hreint og beint helvíti." Hann
byrsti röddina er hann sagði þetta.
„Ég heyrði ýmislegt um ástarævintýr þín
í dag. Einhver sagði að þú hefðir verið kvenna-
gullið hérna í héraðinu.“
Hann hló. „Þú skalt ekki taka mark á slúð-
ursögum.“
„Stundum er ómögulegt að gera það ekki.
Og ofan á þetta, sem þú sagðir í morgun.“
Svo fór hún ekki lengra út í þá sálma, en
sagði: „Mér gerir þetta ekkert til. Ég sagði
þér að ég liti augum atvinnustúlkunnar á
ástina, og maður þarf sannarlega ekki að gift-
ast þeim fyrsta sem . . . kyssir mann.“
„Er ég sá fyrsti, sem hefir kysst þig, June?“
„Auðvitað ekki.“ En röddin var of hvöss.
„Nei, vitanlega er ég það ekki. Jafn falleg
og þú ert,“ sagði hann.
Jed hafði sagt henni það sama í dag. Hann
hafðr sagt það í fullri hreinskilni. En það var
líkast og að Ken væri að gera að gamni sínu
þegar hann sagði það. Og þess vegna hafði
hún enga vörn. Og hún gerði það fráleitasta,
sem hún gat hugsað sér — hún fór að gráta.
Hún stóð upp og hljóp á burt, en hann náði
til hennar með hendinni.
„June ... góða ... ertu að gráta?“
„Það er bara vegna þess að ég er svo
þreytt,“ stamaði hún.
„Já, auðvitað ertu þreytt. Þú hefðir ekki
átt að fara að vinna, svona undir eins og þú
komst.“ Hann var staðinn upp líka.
Hann hafði sagt þetta með sams konar rödd
og þegar maður er að hugga angurværan
krakka. Og af'einhverjum ástæðum fokreidd-
ist hún honum fyrir það.
„Maður grætur ekki af þreytu.“ sagði hún.
„Hvers vegna grætur maður?“
Hún svaraði ekki. Hann hélt áfram:
„Fyrirgefðu mér, June. Ég hefi valdið þér
vonbrigðum? Góða ...“ Hann þrýsti henni
fast að sér. Hún hætti að gráta. Það var
sælt að standa svona, en ennþá var eitthvað
við Ken, sem hún ekki skildi, eitthvað annar-
legt. Hún fann það meira að segja meðan hún
var í faðmi hans. Faðmlögin hugguðu hana
en hlýjuðu henni ekki.
„Ég sagði þér, að ég væri annar maður
þegar ég er hér heima? Enginn má sköpum
renna. Þegar maður hefir ákveðið mark-
mið ...“ Hann þagnaði.
Henni fannst hann öllu fremur vera að tala
við sjálfan sig en hana. Hann talaði eitthvað,
sem hún átti engan þátt í, eða að minnsta kosti
aðeins óbeinlínis. Hafði nokkur kona verið
við örlög hans riðin? Stúlkurnar tvær höfðu
talað um hve hann væri ópersónulegur. Var
það ekki þáttur í fari hans, að undir eins og
hann hafði kveikt neista í stúlku, missti hann
allan áhuga á henni sjálfur? Eða var það
eitthvað annað, sem átti sökina á öllu þessu?