Fálkinn - 27.04.1956, Blaðsíða 12

12
FALKINN

„íSSS- „-ÍSSS

3
MICHEILE
w
ó
%
5>.
3.
* FRAMH ALDSSAGA *
m 15
15 .XÍÍÍ^ .V# -v-iS^ .V-W^ A«8^ ..'ͧS5' ,<P^ .s-SS^ ,<vW A\W .CÍíS^ .<^ .s'íS^
3
r%
Albert bölvaði í hljóði.
„Hvað varstu að vilja hingað?“ hvíslaði
Michelle. „Þú hlýtur að hafa skilið, að það
var mikil áhætta!“
Hann svaraði ekki. Það var svo hljótt að
þau heyrðu marra í gólfinu fyrir utan, þegar
frú Grotier kom að dyrunum að hlusta.
„Hún er þarna!“ hvíslaði Michelle. „Vertu
hljóður!"
„Farðu upp í rúm,“ hvíslaði Albert. „Ég
leggst á gólfábreiðuna. Hún stendur varla
þarna í alla nótt.“
Michelle fór upp í rúmið aftur og nú var
hún svo glaðvakandi að henni fannst hún
mundi aldrei sofna framar. Henni fannst ei-
lífðartími líða, en litla sjálflýsandi klukkan
á borðinu hafði þó ekki gengið nema tíu mín-
útur. Hún heyrði andardrátt Alberts og von-
aði að hann heyrðist ekki út fyrir dyrnar.
Allt í einu snerti einhver við yfirsænginni
hennar.
„Ég verð að komast héðan áður en birtir,“
hvíslaði Albert. „Láttu mig fá peninga. Ég
hætti á að fara.“
„Ég hefi enga peninga,“ hvíslaði hún. „Jules
fékk það sem ég hafði, í kvöld.“
Albert sagði nokkur vel valin orð um Jules.
Hann þreifaði á yfirsænginni þangað til hann
rakst á hönd hennar með giftingarhringnum
og fann steinana í honum við fingurgóminn.
„Ég tek þennan," sagði hann og reyndi að
draga hringinn af fingri hennar.
Hún losaði höndina. „Nei, þetta er gifting-
arhringurinn minn!“ hvíslaði hún. „Þú mátt
ekki taka hann. Ég skal láta þig fá peninga á
morgun.“
Hann sleppti hendinni, hræddur um að gera
hávaða. Og nú liðu aftur nokkrar óendanleg-
ar mínútur. Loks heyrðist marra í gólfinu úti
á ganginum. Eilífðarþögn kom aftur og loks
hást hvíslið í Albert: „Farðu út og gáðu hvort
kerlingin er þarna ennþá! Ég verð að reyna
að komast út um dyrnar.“
Hún heyrði hann læðast frá rúminu og fór
fram úr og kveikti á lampanum og sá þá að
hann hnipraði sig á gólfinu eins og ræfill,
lafhræddur þrátt fyrir alla fúlmennskuna.
Hún benti á skápinn og Albert skreið inn í
hann. Hurðin var ekki lokuð, svo að hann
átti hægt með að komast inn. Hún læsti
skápnum og stakk lyklinum í vasann á morg-
unkjólnum. Svo stóð hún grafkyr og hlustaði.
Allt var hljótt. Nótt og friður og kyrrð.
Og úti var dimmt. Hún fór að dyrunum, sneri
lyklinum og opnaði hurðina með varkárni.
Gangurinn var auður og dimmur. Bjarminn
frá ljósinu í herberginu féll á rauðan dregil-
inn. Hún kveikti úti á ganginum og sá hann
nú allan. Þar var ekki nokkur sál. Hún gekk
fram að stiganum og leit niður, en þar var
engan að sjá. Hún stóð kyrr, hélt niðri í sér
andanum og hlustaði, en ekkert benti til þess
að nokkur manneskja væri niðri. Svo sneri
hún við og gekk ganginn á enda í hina áttina.
Hún mundi að fyrir neðan gluggann í þeim
enda gangsins voru runnar. Glugginn var
mjór og aldrei vant að opna hann, en nú opn-
aði hún hann skjálfhent og gægðist út. Eng-
inn kallaði til hennar að neðan. Það var lík-
lega enginn vörður þeim megin.
Svo flýtti hún sér til baka, slökkti ljósið
og fór inn í herbergið og lokaði hurðinni eftir
sér. Þegar hún opnaði skápinn stakk Albert
út hausnum og hún útskýrði fyrir honum,
hvíslandi, hvernig hann gæti komist út.
„Komdu með peninga!" sagði hann. „Fljótt!
Mikla peninga! Þú skalt heyra frá mér aftur.
Og láttu Jules ekki fá meira! Hann hefir ekk-
ert við þá að gera! Slökktu ljósið!“
Hún hlýddi því og settist á rúmstokkinn.
Hún heyrði lágt fótatak, Albert læddist yfir
gólfið. Hann opnaði dyrnar og lokaði eftir
sér. Svo heyrði hún ekki meira.
Þegar klukkan sagði henni að liðnar væru
sjö minútur, læddist hún til dyra og fram í
ganginn. Hún þreifaði sig fram að gluggan-
um, sem hún sá aðeins móta fyrir. Beygði sig
út um gluggann og leit niður. Henni sýndist
greinarnar í runninum hreyfast. Líklega hafði
Albert hoppað þarna niður? En skyldi honum
hafa tekist að komast út úr garðinum?
Hún lokaði glugganum og fór inn i her-
bergi sitt aftur, lagðist fyrir án þess að kveikja
á lampanum og beið og starði brennandi aug-
unum út í myrkrið, þangað til loksins fór
að birta af degi. Þá sofnaði hún og svaf í
nokkra klukkutíma.
Frú Grotier vakti hana klukkan átta. Það
var óvenjulegt að hún kæmi með kaffið sjálf,
en þetta var heldur ekki venjulegur dagur.
Sólin flóði inn um gluggann, gluggatjöldin
bærðust ekki, úr garðinum barst ilmur og
fuglarnir sungu og hún heyrði hljóðið í gras-
klippum Coillots.
Michelle tók eftir að frú Grotier renndi
gammsaugum um allt herbergið, en sá ekkert
herfang til að hremma.
„Þér heyrðuð ekkert meira í nótt, frú?“
spurði frú Grotier.
„Nei. En urðuð þér nokkurs vísari?"
„Runnarnir norðan við húsið eru bældir
og nokkrar greinar brotnar,“ sagði hún.
„Caillot segist halda, að maðurinn hafi falið
sig þar.“
„Já, einmitt," sagði Michelle og lét sem
sig skipti það litlu.
Og frú Grotier varð að fara sína leið.
Morguninn leið fljótt og Michelle fór inn
í París undir eins og hún gat. Fyrst af öllu
var að hitta Tachot og reyna að fá meiri pen-
inga hjá honum. En Tachot var ekki heima.
Hvað átti hún nú að gera. Peningana varð
hún að fá.
Hún stóð ráðalaus á götuhorni þegar hún
heyrði einhvem kalla nafnið hennar. Það var
Michael. Hann kom á móti henni léttur í spori
en andlit hans var óvenjulega alvarlegt.
„Komdu, Michelle!" sagði hann og stöðvaði
leigubíl. „Komdu!“
Hún hlýddi honum. Henni datt í hug að
Michael ætlaði að bjóða henni í hádegisverð
einhvers staðar.
En þau óku beina leið heim til hans. Þegar
þau voru komin inn sagði hann:
„Michelle, hvað hefir þú verið að gera hjá
Tachot?“
Hún stokkroðnaði og horfði á hann. „Hva
... hvað áttu við?“
„Ég vil vita hvað þú hefir verið að gera
hjá Tachot!“
„Hvernig . . . ?“
„Ég veitti þér eftirför. Hvað varstu að gera
til hans?“
„Ekkert.“
„Ekkert?“
„Hann var ekki heima.“
„Hvað hefðirðu gert ef Lucien hefði verið
heima?“
Michelle svaraði ekki. Nú var hún orðin
mjallhvít í framan en ekki rauð.
„Michelle,“ sagði hann. „Tachot er ill-
ræmdasti okrarinn í París. Þú sást þar þegar
þú varst með Celeste. Gekkstu í ábyrgð fyrir
hana?“
Hún hristi höfuðið.
„Hvað varstu þá að gera þar?“
Michael sá að varir hennar titruðu. „Varla
hefir þú þó verið að fá peninga til láns hjá
honum? Þú — kona Luciens Colbert?"
Hún reyndi ekki að neita. Hún svaraði ekki.
„Við verðum að tala út um þetta mál,“
sagði Michael. „Hvaða skuld getur það verið,
sem Lucien gefur þér ekki peninga til að
borga?“
Það tók talsverðan tíma að fá hana til að
segja honum alla söguna. Tárin runnu niður
kinnar hennar meðan hún var að segja frá,
þau runnu í sífellu, og Michael fannst hún
aldrei hafa verið fallegri. Hann kenndi nærri
því ómótstæðilegrar löngunar til að faðma
hana að sér og hugga hana.
„En hvers vegna í ósköpunum talaðir þú
um þetta við Celeste en ekki við mig?“ spurði
hann.
Michelle strauk af sér tárin með handar-
bakinu. „Þú ert ríkur eins og Lucien," sagði
hún. „En þú sagðir mér að frú Marteau væri
oft í peningavandræðum. Mér datt í hug, að
hún mundi kannske skilja mig . . .“
Michael opnaði munninn en lokaði honum
aftur. Honum fór að verða ljóst, að þetta var
mjög alvarlegt mál, sem hún hafði ratað í.
En það varð nú að eiga sig, fyrst um sinn.
Það var nærri mánuður til stefnu. Lucien
mundi kippa því í lag þegar hann kæmi heim.
Nú var það meira aðkallandi að skipta sér af
Jules og Albert.
„Þú skalt fá peninga hjá mér,“ sagði hann.
„Við förum saman og hittum þennan Jules,
og ég skal tala við hann ... já, vertu ekki
hrædd! Svo getur Lucien talað betur við hann
seinna. Hann lætur hann hafa það sem hann
þarf, ef hann er heiðarlegur og honum er al-
vara að byrja á nýjan leik.“
„Jules er eiginlega ekki slæmur,“ sagði
Michelle. „Mamma sagði alltaf að það hefði