Fálkinn - 25.05.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
£i
i..4<
..iSS- „4
'jssrjOsrjsKrjsarÆrA
3
MICHELLE
C-
* FRAMH ALDSSAG A *

&
\,<SP .A«S-
En hún sökkti sér niður í tilhugsunina um
hann og ást hans, þangað til þetta varð eins
og hlýr hjúpur utan um hana og hún sofnaði.
Það var kalt um morguninn þegar hún
vaknaði. Hún settist upp með hroll og harð-
sperrur og hungruð var hún líka. En hún hafði
ekki nokkurn eyri á sér til að kaupa sér mat
eða drykk fyrir, og þó svo að hún hefði átt
peninga, vissi hún ekki hvert fara skyldi til
þess að kaupa sér mat.
Draumarnir um Lucien, frá því kvöldið áð-
ur, voru allir á bak og burt. Það var ekki
urmul'l eftir af allri fegurðinni þeirra. Þegar
hún var staðin upp og hafði hreyft sig dá-
lítið til að koma blóðinu á hreyfingu, og hroll-
urinn var farinn að hverfa, fór hjarta hennar
að starfa. Hún mundi að kvöldið áður hafði
henni dottið í hug, að Joseph hefði ef til vill
vitað í hvaða átt hún fór, og þess vegna hafði
henni fundist að hún yrði að komast sem
lengst, sem allra fljótast. Vonandi mundi hún
hitta fyrir ein'hvern stað, sem mundi vilja
hýsa hana og gefa henni mat fyrir að vinna
á heimilinu.
Hún hélt áfram fram veginn með litlu tösk-
una sína í hendinni. Nú var farinn að koma
roði á himininn í austri, fuglar voru byrjaðir
að tísta, og það dunaði í laufinu meðfram
veginum. Það var kalt ennþá, en innan
skamms mundi hlýna, og hún gekk hratt og
leit til hægri og vinstri á vixl. Hún sá sveita-
bæði eða hús á stöku stað, en svo var að sjá,
sem fólk væri ekki komið á fætur.
Eftir um það bil klukutíma fór hún langan
spöl, þar sem ekkert sást til mannabústaða.
Þar voru flatir vellir. En í fjarska grillti hún
í lágt hús í skógarjaðri, og var dálítill garður
fyrir framan. Og þegar hún loks kom að 'hús-
inu, sá hún mann sem kom gangandi mjóa
götu yfir akurinn. Hann var á að giska um
fimmtugt. Hún taldi víst að hann ætti þetta
kot.
Michelle var þyrst og beið eftir að hann
kæmi niður á þjóðveginn og ætlaði að spvrja
hvort hann gæti gefið sér vatnssopa að drekka.
Hann horfði forviða á hana, svaraði kveðju
hennar og spurði: „Hvað kemur til að þér
eruð á ferli hérna, svona snemma dags?“
„Ég er á leið suður,“ sagði Michelle. „Hand-
töskunni minni með peningunum minum hefir
verið stolið af mér, svo að ég verð að fara
gangandi. Ég er svo þyrst — gætuð þér gefið
mér vatn að drekka?“
Hann ýtti húfunni aftur á hnakkann og
horfði hugsandi á hana um stund. Fötin
hennar báru það með sér að hún hafði legið
úti í þeim um nóttina, og hún var afar þreytu-
leg.
„Aumingja barnið!“ sagði hann. „Þér eruð
sjálfsagt ekki aðeins þyrst, — þér eruð svöng
iíka.“
„Já,“ svaraði Michelle.
„Komið þér með mér. Ég skal reyna að
finna eitthvað handa yður að borða,“ sagði
hann.
Hann sneri við og Michelle elti hann. Húsið
var mjög lítið. Þau fóru inn í eldhúsið, og
þar var óhreinlegt umhorfs.
„Konan mín dó í vor,“ sagði maðurinn af-
sakandi, „og það er erfitt að komast yfir allt
sem maður þyrfti að gera. Ég vinn í vegavinnu
þarna fyrir handan allan daginn, svo að það
er ekki nema á sunnudögum, sem ég gef mér
tíma til að þvo upp og taka til hérna innan-
húss.“
Michelle brosti. Hann bauð henni sæti og
fór að gramsa í einhverju inni í skáp. Von
bráðar var komið brauð og smér á borðið,
ásamt nokkrum sneiðum af keti, og hún át
og drakk. En hann stóð á meðan og horfði
hugsandi á hana.
„Ég verð nú að fara,“ sagði hann. „En þér
getið verið kyrr hérna ef þér viljið. Þér eruð
svo sakleysisleg að ég treysti yður, enda er
ekki svo statt hér að stolið verði. Ég skal
hafa eitthvað matarkyns með mér þegar ég
kem aftur, klukkan fimm. Það er sófi þarna
inni, sem þér getið lagst á og hvílt yður.“
Michelle þakkaði honum fyrir og hann fór.
Hún stóð upp eftir dálitla stund og gekk út
að glugganum, sem var svo óhreinn að ill-
mögulegt var að sjá út um hann. Hún sá
hann hverfa niður veginn í fjarska. Þegar
hún var hætt að geta séð hann sneri hún sér
frá glugganum. Sólin var komin hátt á loft
og skein inn um hinn eldhúsgluggann, og nú
sá hún að allt þarna inni var miklu óhreinna
en henni hafði sýnst í fyrstu. Hún opnaði
dyrnar að herberginu fyrir innan. Þar var
allt þriflegt — líklega var hann þar ekki nema
sjaldan. Og þarna var sófinn, sem hann hafði
verið að tala um. Hún fór svo upp stigann,
upp á loftið. Þar var stórt rúm, óumbúið. Á
kommóðunni stóð Ijósmynd af nokkuð hold-
ugri, Ijóshærðri konu. Það var auðvitað kon-
an hans.
Þetta hafði vafalaust verið snoturt og við-
kunnanlegt heimili einu sinni, en eftir að kon-
an féll frá hafði öllu hrörnað. Maður, sem
ekki var vanur innanhússverkum, og auk þess
vann utan heimilisins alla daga, kom að litlu
gagni heima fyrir, hugsaði Michelle með sér.
Hún fór niður aftur, og út. Kringum húsið
var matjurtagarður, allvel hirtur. Hann hafði
auðsjáanlega unnið þar á kvöldin — þarna
var bæði grænmeti og blóm.
Henni var hlýtt til mannsins, hann hafði
verið alúðlegur. Hann hafði falleg augu og
viðfelldna rödd. Hann vantað stúlku til að sjá
um heimilið, hugsaði hún með sér. Kannske
hann vilji taka mig, sem matvinnung, gegn
því að ég sjái um heimilið? Því að hérna
leitar Lucien mín aldrei.
En dýpst niðri í meðvitund hennar fann
hún hæng á málinu. Frú Maret hafði sagt,
að Lucien gæti ekki gifst meðan konan hans
væri horfin og ekki vitað um hvort hún væri
hfs. En þetta gat hún athugað betur seinna.
Nú þvoði hún sér, fór í vinnufötin sín og fór
að þvo eldhúsið.
Michael og Lucien sátu með stóran upp-
drátt fyrir framan sig. „Héðan fer almenn-
ingsvagninn," sagði Lucien. „Það var þar,
sem stúlkan ætlaði inn í borgina að hitta
unnusta sinn, þau ætluðu út að dansa saman.
En allt í einu fór hún út úr biðröðinni og
sagðist ætla að bíða eftir næsta vagni. Það
var eitthvert flaustur á henni og hún gætti
ekki að sér — fór út á akbrautina bak við al-
menningsvagninn — mun hafa ætlað að
skreppa heim til að sækja eitthvað, og tók
ekki eftir bílnum sem kom úr hinni áttinni.
Þegar hún kom á sjúkrahúsið, meðvitundar-
laus og í andarslitrunum var hún með tösku
Michelle i pinklatöskunni sinni. Enginn af
fjölskyldu hennar hafði séð þessa tösku áður.
Móðir stúlkunnar lagði einhverja böggla ofan
í tösku stúlkunnar áður en hún fór út að al-
menningsvagninum, og þá var taska Michelle
ekki í stóru töskunni. Svo að stúlkan hlýtur
að hafa fengið töskuna á biðstöðinni."
„Það virðist sennilegt,“ sagði Michael.
„Vitanlega er sá möguleiki hugsanlegur að
hún hafi komist yfir töskuna löngu áður og
falið hana fyrir fólkinu sínu. En þá hugsa
ég að hún hefði reynt að nota sér hjúskapar-
vottorðið og önnur skilríki, sem voru í tösk-
unni.“
„Það finnst mér ekki trúlegt,“ sagði Mic-
hael. „Joseph segir, að Michelle hafi verið með
tösku þegar hann sá hana. Það gæti reyndar
verið önnur ...
„Hvernig var þetta fólk hennar?“
„Allra viðkunnanlegasta fólk. Enginn hafði
nema gott um hana að segja. Það er heldur
ekki víst að hún hafi stolið töskunni. Það var
helst að sjá, að reimin hefði slitnað. Pinkla-
taskan stúlkunnar var opin. Hafi taskan slitn-
af af Michelle í þrengslunum, gat hún hafa
dottið ofan í hina töskuna. Taska Michelle var
svo lítil, og reimin var ekki sterk. Líttu nú
á: Hér á Meart heima. Michelle gekk í þessa
átt þegar Joseph sá hana. Hérna fer almenn-
ingsvagninn um ... biðstöðin er þarna. Finnst
þér ekki sennilegt að hún hafi farið beint á
biðstöðina til þess að ná í vagninn — og kom-
ast undan Joseph?“
„Ju-ú!“ sagði Michael.
„Hafi hún gert það, og misst töskuna í
þrengslunum á endastöðinni, hlýtur hún að
hafa farið úr vagninum þar. Þess vegna verð-
um við fyrst og fremst að rannsaka nágrenn-
ið þar í kring. Einhver hlýtur að hafa séð
hana.“
„Þetta var í fyrradag," sagði Michael. „Já,
maður tekur eftir Michelle hvar sem hún fer
— að minnsta kosti karlmennirnir. Eigum
við að byrja þar, um sama leyti í dag, og
spyrja fólkið, sem við hittum?“
„Það er góð hugmynd!" sagði Lucien.
. Og nú stóðu þeir þarna á endastöð vagns-
ins um sama leyti dags sem Michelle hafði
verið þar tveimur dögum áður. Það var