Fálkinn - 10.01.1958, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
Crawford og aðrar leikkonur lofa
okkur aS taka myndir af börnunum
sínuim, hvers vegna getið ])ér ekki
gert þaS líka? Loks lét ég titleiSast,"
en árarigurinn varS sá, aS daginn eft-
ir var því slett i mig aS ég notaSi
börnin mín í auglýsingaskyni.
Eftir þetta skrifuSu blöðin: „Ingrid
Bergman getur ekki fengiS atvinnu
vegna bneykslisins, sem við hana loð-
ir. Þess vegna flakkar hún land úr
landi eins og zigauni, svo að maður-
inn henrnar geti haft eitthvað upp úr
henni.“
En út yfir tók þó þegar kvenblaða-
maSur og ljósmyndari reyndu aS
brjótast inn í herbergi okkar í gisti-
húsinu snemma morguns, til þess aS
ná myndum af okkur Roberto í rúm-
inu. Þegar dyravörSurinn vildi ekki
hleypa þeim upp til okkar læddust
þau dyr frá dyrum og hlustuðu hvort
þau heyrSu ekki barnaraddir. Þegar
þau heyrðu aS Roberto var aS teika
sér viS Isabellu ruddust þau inn í her-
bergiS og fóru aS taka myndir af
börnunum. ÞaS sem bjargaSi því aS
þau ruddust inn í svefnherb'ergiS var,
að barnfóstran stóð viS hurSina og
ncitaði að víkja.
Nokkrum dögum siðar var ég beS-
in Um að aðstoða við góðgerða-
skemmtun, sem eitt blaðið hafði efnt
til, og skyldi ágóðinn renna til lömun-
arsjúltlinga. Samkoman var halfdin i
sal, sem rúmaSi 3000 manns, og hann
var fullsetinn. Ég tók í mig kjark og
einsetti imér að nota tækifærið til að
tala beinleiðis við sænsku þjóðina,
og linýta liví aftan viS ræðuna, sem
ég átti aS halda.
Ég titraði í iinjáliSunum er ég gekk
inn á sviðið. Gekk að hljóSnemanum,
og röddin var ckki styrk er ég fór
að tala um það, sem mér lá á hjarta.
Ég sagði: — Eg hefi verið spurð:
„Hvernig þykir yður að koma til
SvíþjóSar aftur eftir 10 ár?“ SvariS
er: „BæSi og“. Ég er sænsk dg hefi
alltaf elskað ættland niitt. Eg stend
hér í kvöldi vegna þess aS ég vildi
hjállpa til að safna peningum. En sama
blaðið, sem bað mig um að koma hing-
að, hefir ráðist óvægilega á mig, og
það síðast i morgun ...
Svo sagSi ég frá tilrauninni, sem
gerð hafði verið til að brjótast inn
til okkar. Ég sagðist liafa verið sök-
uð um að nota börnin min i auglýs-
ingaskyni. Og svo sagði ég: — Öll
lænsku blöðin eru full af lygum og
ákærum. ÞaS sem ])ið lesiS i blöðun-
um er alveg óskylt sannteikanum. Þau
afskræma og ljúga upp sögum, en
varast að spyrja mig hvað satt sé.
Þetta er eina tækiæfrið, sem ég fæ
til að ta'la við ykkur beint augliti til
auglits.
Ég fann hvernig fólk fylltist and-
styggð á blöðunum meðan ég var að
segja þetta. í livert skipti sem ég kom
með nýtt dæmi um athæfi blaðanna,
stappaði fólk i gólfiS. Ég lauk máli
mínu svo: — ÞaS eru fl'eiri en ég,
sem hafa orSið sænsku blöSunum aS
bráð. Aðrir verða fyrir þvi sama og
sætta sig við það, vegna þess að þeir
óttast að fá slæman dóm um næstu
kvikmyndina sina, ef þeir segja eitt-
hvað. En ég tel sjálfsagt að andmæla
og þess vegna geri ég það, enda geta
blöðin 'ekki sagt neitt verra um mig
en þau ihafa þegar gert.
Nú var kveikt í salnuim og ég sá að
margir voru með tárvot augu. FóTk
kallaði mig inn á sviðið aftur og aft-
ur, og að lokum var ég farin að gráta
líka.
En þá lauk árásunum í blöðunum
— að minnsta kosti um sinn. Daginn
eftir birtu tvö blöðin ræðu mína í
heilu lagi, og nú var ég allt í einu
kölluð „djörf kona, sem þorir að and-
mæla“.
En svo byrjuðu blöðin á nýjan leik.
BlaSamaSur í einu StockholmsblaS-
inu skrifaði, að hann liefði átt tal
við mig í London, og að ég hefði sagt
honum að ég ætlaði að skilja við
Rosselini. Ég hefi aldrei séð þennan
blaðamann, og ég veit að hann hefir
ekki einu sinni komið i nánd við
London. Slíku sem þessu getur maS-
ur átt von á í sænskum blöðum —
og stundum í ameriskum líka.
INNILEGA TEKIÐ f ÍTALÍU.
En að fráteknum sorpriturum fell-
ur mér vel að umgangast allra þjóða
fólk. Sérstaklega var mér vel tekið
í Ítalíu. ítalir eru hreinski'Inir, alúð-
legir og hjartaheitir. Þeir elska börn
og eftir að ég eignaSist börn sjálf
urðu þeir enn hlýlegri. Oft kemur
fólk til mín á götunni — ekki til að
biðja um eiginhandarrit heldur til
þess að spyrja hvernig börnunum
mínum líði. Þeir spyrja til dæmis: —
Hvernig líður Robertino, 'hefir liann
tekið nokkra tönn ennþá?, og alltaf
er fólk að gefa börnunum einbverja
verndargripi.
Einu gleymi ég aldrei: hve frábær
nunnurnar og prestarnir voru þegar
Robertino fæddist i Villa Margherita-
stofnuninni. Þau hjálpuðu mér og
vernduðu mig, og það var undursam-
legt hve hugarhaldið þeim var um
mig, einmitt á þeim tíma sem flestir
dæmdu mig og töluðu illa um mig.
En ég varð þess vísari líka, að ég
á marga vini í Ameríku. Þegar ég t.
d. lék „Jeanne d’ Arc“ á Broadway,
tók ég eftir ungum telpum, sem biðu
viS bakdyr leikhússins eftir sýningar,
á hverju kvöldi. Loks fór ég að biðja
þær um að verða mér samferða að
gistihúsinu, tvær og tvær í einu, og
kynntist þeim smátt og smátt. Ég vor-
kenndi þeim, þvi að ég vissi að for-
eldrar þeirra voru nærri þvi aldrei
heima á kvöldin, og þá sjaldan það
var liöfSu þau gesti. Þessar telpur
þurftu einhvern til að sýna ástríki.
Og svo komu þær til min.
Nú eru þær uppkomnar, en þær
skrifa mér enm. Þessir gömlu vinir
mínir minnast mín fyrst og fremst
sem Jeanne d’ Arc, og það geri ég
líka sjálf. Ég dirfist auðvitað >ekki
að líkja mér við jafn dáðríka og heil-
aga konu, en siðan ég var barn hefir
hún verið sú glæsilegasta af ölluni
hetjum, i mínum augum. Það er þess
vegna sem ég hefi leilciS hana í fjór-
um útgáfum á leiksviði og kvikmynda-
tjaldi.
HVERS VEGNA ÉG VARÐ
LEIKKONA.
Ég liefi alltaf verið feimin og ó-
framfærin, 'eins og Jeanne var sem
barn. Mér er kvöl að þurfa að ganga
gegnum veitingasal að borðinu mínu.
ASeins þegar ég er að leika finnst mér
ég vera örugg. Og ég hefi gaman af
þegar villst er á mér og öðrum. í
Róm kom ókunnugur maSur til mín
í búð fyrir uokkrum árum og sagði:
— AfsakiS þér, en þér minnið mig
á einhverja.
Ég sagði við sjálfa mig: — Sjáum
til, nú byrjar það aftur ... en spurði
hæversklega: — Á hverja minni ég
yður?
— Grace Kelly, svaraði hann.
Ég er viss um að einhver önnur
leikkona hefði móðgast, en ég varS
lirifin — meSfram vegna þess að
Grace Kelly er svo falleg.
Sem barn kvaldist ég enn meir af
þessari óframfærni. Móðir mín dó
þegar ég var tveggja ára og ég ólst
upp sem einstæðingur, því að börnin
voru ekki fleiri. Og ti'l þess að hafa
einhvern til að leika mér við fór ég
að búa til alls konar ímyndaðar per-
sónur — galdranorn, bófa, prins og
asna. Ég lék allar þessar persónur
og þær urðu bestu vinir minir og ég
var ekkert hrædd við þær.
FaSir minn var einstakur maður.
Hann var listmálari og söngvari og
stofnaði söngflokk, sen) hann fór með
tíl Ameríku 1925. Flokkurinn var kall-
aSur „Sviarnir“.
Þegar ég var dlefu ára fór hann
með mig i leikhúsið í fyrsta sinn. Ég
man hvert smáatriði sem gerðist,
eins og þetta hefði skeð í gær. Leik-
urinn hét „Patrasket“ eftir Hjalmar
Bergman. Ég man livar ég sat uppi
á svölunum, og ég man hvers konar
kjól ég var í. ÞaS var fullorðins kjóll,
sem frænka mín liafði léð mér. Hann
var dökkrauSur — þaS var uppáhalds-
litur föður míns. Hann notaði alltaf
mikið rautt i myndunum sínum, því
að „rautt er litur lífsins", sagði hann,
og ég held ennþá mest upp á rauðan
lit — kjóla, skó og peysur. En ])að
sem ég man aWra best úr þessari leik-
húsferð minni, var undrun mín yfir
þvi að sjá fullorðiS fólk láta eins og
það væri annað fólk — alveg eins og
ég gerði heima.
FaSir minn dó skömmu siðar og
ég fluttist til frænda míns og konu
hans. Þau áttu fimm börn. Þetta var
i fyrsta skipti sem ég var meS öðr-
um börrium á heimili, og mér fannst
það mesta kvöl. Þau voru glöð og há-
vær og alltaf aS erta mig. í slíku um-
hverfi varð ég að leika.
Ég var skelfing löng þegar ég var
krakki, jafnvd strákarnir voru smáir
í samanburði við mig. Eg var klunna-
leg og alltáf að reka mig á, hvar sem
ég kom inn. Krakkarnir sögðu: Hvern-
ig lieldurðu að þú getir orðið leik-
kona, jafn klunnaleg og þú ert? Ég
svaraði: Vcgna þess að ])á verð ég
alll önnur manneskja.
Þess vegna varð ég leikkona. Það
er eina afsökunin. SíSan hefi ég kom-
ist að raun um, að ótal margir leik-
arar eru feimnir, og liafa þess vegna
leitað leikhússins, alveg eins og ég.
Á leiksviðinu er mér auðvelt að gera
hvaS sem er, en i raunverulifinu eru
ótal hemlar á mér.
Ég var vön að læra kvæði utan aS,
og lék þau svo á eftir. Og hinar stelp-
Framhald á bls. 11.
Ingrid Bergman sem Anastasia keisaradóttir. Fyrir þá mynd fékk hún
Oscar-verðlaunin 1956, en hún hafði einnig fengið þau 11 árum áður.
Anastasia var fyrsta myndin. sem Ingrid lék I fyrir amerískt félag, eftir
að hún fór frá Hollywood 1949.