Fálkinn - 07.03.1958, Qupperneq 9

FÁLKINN
9
lil a Ssegja Elenu frá arkitektasam-
keppninni. En líklega yrði hún farin
að kólna í kvöld.
ÞEGAR Tómas kom heiin voru mót-
tökurnar eins og liann kœmi úr langri
dvöi í Afríkuhersveitunum.
— Þú mátt aldrei, aldrei, aldrei
gera þet'ta aftur, sagði hún skælandi.
— Gera hvað? spurði hann þreytu-
lega.
— Þú veist ekki einu sinni hvað
þú hefir gert? Stutta stund óttaðist
liann að ólætin frá í morgun mundu
iiefjast á nýjan lcik, en nú kaus Elena
að vera hátíðleg. — Tómas, cr hjart-
að í þér úr steini? sagði hún. — Ef
þú grúfir þig yfir hlaðið er allur dag-
urinn eyðilagður fyrir mér. Morgun-
matartíminn er síðasta stundin, sem
við erum saman — alla leið til klukk-
an hjálfsjö.
Hann horfði áhyggjufullur á hana.
— Finnst þér þú fara að verða ein-
mana, elskan mín?
— Það er ekki einstæðingskennd,
sagði lnin. — Það sem að er, er að
maðurinn minn er hættur að elska
mig.
Hann var réttar tuttugu og fimm
minútur að sannfæra hana um að
hann elskaði liana. En skritnast var,
að þegar þær voru liðnar stóðst það
á endum að maturinn var tilbúinn
og jafn ljúffengur og vant var. Hún
hlaut að eiga sjötta skilningarvitið.
Elena var ailtaf viðráðanlegri þeg-
ar lnin hafði borðað góðan mat, svo
að Tómas beið þangað lil eftir mál-
tiðina með að segja henni frá sam-
keppninni.
— Elsku, væna ástin min, þú mátt
ekki reiðast ef ég sinni þér með
minna móti næstu vikurnar, sagði
hann. — Ég verð að vinna eins og
húðarjálkur. Ef ég sigra i þessari
samkcppni þá gerbreytir það öllu fyr-
ir mér. Þá kemst ég i álit sem arki-
tekt.
Elene linipraði sig eins og gælinn
kettlingur i fanginu á honum. — Auð-
vitað sigrarðu, sagði lnin — enginn
stendur lionum Tómasi mínum á
sporði.
— Þú ætlar þá að leyfa mér að
lcggja vinnu í þctta?
— Þú sigrar, elskan min, svaraði
lnin dreymandi, — og þá verðum við
rik og ég get eignast minkafekl og
barn.
Tómasi fannst hyggilegast að fara
ekki lengra út i þessa sálma að sinni.
Það yrði ekki auðvelt að láta Elenu
líta með skynsemd á þetta mál.
En þetta fór betur en 'hann liafði
haldið. Til þess að koma sér i mjúk-
inn hætti hann að lesa morgunblaðið
með morgunkaffinu. En hann hefði
liklega getað sparað sér það.
— Þú iheyrir aldrei það sem ég segi,
sagði hún vitandi. — Ég ætti að fara
frá þér, en ég get ekki Iiugsað mér
að’ láta það sannast sem hún systir
þin spáði. Mér er sem ég heyri hana:
— Hann hefir ekki nema gott af því,
úr þvi að hann giftist annarri eins
tæfu!
— Það er mjög nærgætið af þér,
sagði hann.
— Ég hefi tvivegis konúð að morg-
unmatnum án þess að hafa roðað
varirnar. Það hefir verið hörmung
að sjá mig, en þú hefir ekki tekið
eftir þvi.
Tómas smurði sér brauðsneið. —
Þér skjátlast, sagði hann rólega. —
Ég lók meira að segja eftir, að þú
ert dæmalaust munnfrið.
— Elskan mín, sagði hún og Ijóm-
aði af fögnuði, — hvers vegna sagö-
irðu mér ])aö ekki? Það er ckki hollt
að þegja yfir slíku.
Tómas gat ekki stillt sig um að
hlæja.
— Nei, þú mátt ekki hlæja, þetta
er alvara. Ég verð aldrei hamingju-
söm, ef þú segir ekki smávegis fal-
iegt um mig, og þá verður hjóna-
bandið okkar jafn tuindleiðinlegt og
hjónaböndin eru svona yfirleitt.
— Ætli þú venjist því ekki, sagði
Tómas drumhslega.
Þegar Tómas kom heim um kvöld-
ið tók enginn Elena á móti honum.
Hann hrópaði og kallaði og eilífðar-
tími leið þangaÖ til hún svaraði. Hann
varð feginn að heyra til hennar og
ætlaði að flýta sér inn til hennar,
en þá sá liann eitthvað á gólfdúkn-
um við tærnar á sér. Það var lítið
gull-armbandsúr. — Elskan min, kalt-
aði hann. — Það munaði minnstu að
ég stigi ofan á úrið, sem lá á gólf-
inu. Er það úrið þitt?
Etena kom fram í dyrnar. Hún var
i flegnum, hvítum kjól, sem fór lienni
prýðisvdl. — Já, ég á úrið, sagði
hún og sneri kinninni að honum, svo
að hann gæti kysst liana.
Nú er eitthvað, í bigerð hjá lienni,
hugsaði hann með sér. — Ég vissi
ekki að þú ættir svona úr, sagði hann.
— Það er nýtt, sagði hún. — Hann
Mischa gaf mér það.
Hann lileypti annarri brúninni upp
i hársrætúr. — Og hver er Mischa,
með leyfi að spyrja?
— Hann er frændi minn — i móð-
urættina. Iíún yppti öxlum. — Hann
vitdi giftast mér, hér einu sinni, sagði
hún og brosti annars hugar, en for-
lögin létu mig giftast Englendingi.
— Heyrðu, rússneska blómið mitt,
sagði hann og tók um axlirnar á
henni. — Ég lofa þér því, að þegar
þessari samkeppni lýkur, skal ég
bjóða þér í brúðkaupsferð i annað
sinn, livort sem ég sigra eða ekki.
En hún varð ekki eins glöð og liann
tiafði búist við. — Brúðkaupsferöir
eru aðeins viðcigandi þegar niaður er
ástfanginn, sagði hún drungalega.
Tómas borðaði fremur lítið. Og
samtalið yfir borðum var slitrótt. El-
ene svaraði aðeins eins atkvæðis
orðum.
Á eftir spurði hann hana hvort
hann ætti ekki að hjátpa henni að
þvo upp.
— Nei, Tómas, þú hefir nóg annað
að luigsa. Hún sneri bakinu við hon-
um og fór að taka af boröinu.
Tuttugu mínútum síðar sat hann
enn við skrifborðiö og horfði á vérk-
eínið sem beið hans. Hann liafði ekki
gert nokkurn skapaðan hlut. Heilinn
neitaði að starfa.
Elcna kom inn eftir dálitla stund
og sagði stillilega: — Trufla ég þig,
Tómas, ef ég sit hérna inni og les?
Nei, það væri nú eitthvað annað,
sagði hann. Hún settist á dívaninn,
opnaði bókina og las, og datt hvorki
af henni né draup. Svona sat hún tiu
minútur. Svo sagði hún, án þess að
títa á hann: — Tómas, viltu gera svo
vel að ná í eitthvað lianda mér að
drekka? Ég held að við eigum ávaxta-
safa i kæliskápnum.
— Sjálfsagt.
Hann náði í glas og gekk að kæli-
skápnum. Gullúrið lá uppi á honum.
Úrskútan vissi niður, cn á lokið var
þetta grafið: — Bráðum, clskan
mín. M.
Hann setti glasið á boröið, hönd-
in skalf. Elena er mér ótrú, hugsaði
hann með sér og það fór hrotlur um
hann.
Hann dró djúpt andann og reyndi
að hugsa. Jafnvel ekki ástfangnasti
einfeldningur mundi láta sér detta
í hug að grafa annað eins og þetta
aftan á klukku. Engum öðrum en
Etena sjálfri gat dottiö í hug að taka
upp á öðru eins og þessn. Og af því
að ég rak ckki augun í ágröftinn þeg-
ar ég tók upp úrið frammi í gang-
inum, sepdi hún mig út í skápinn og
lét úrið liggja beint fyrir nefinu á
mér, hugsaði hann með sér. Hann
læddist á tánum og gægöist inn til
konunnar sinnar. Hún beið með eftir-
væntingu og lilustaði, hrifinn eins og
skólastrákur, scm hefir kveikt í
púðurkerlingu og biður eftir hvetlin-
um.
Hann tók af sér skóna og læddist
eins og köttur upp stigann. Ef ég
þekki liana rétt þá hefir hún geymt
kvittunina líka, hugsaði hann með
sér. Þarna var taskan hennar. Hann
gerði sér enga samvisku af að leita
i henni, og þar var kvittun fyrir úri
— og önnur fyrir ágreftinum. Tómas
brosti.
Hann stakk kvittuninni i töskuna
aftur og flýtti sér niður í eldhús aft-
ur. Jæja, svo að hún er að reyna að
gera mig hræddan um sig, hugsaði
tiann með sér. Við Engtendingar er-
um svo kaldlyndir — engar tilfinn-
ingar í okkur. Jæja, hún skal fá i
friðu fyrir peningana — og það vel
úti látið.
Hann opnaði kæliskápinn, tók fram
dós með ávaxtasafa og grýtti henni
út um eldhúsgluggann, svo að rúðan
fór í mél.
Elcna kom eins og elding fram i
dyrnar. — Tómas! Hvað ert þú að
...“ Svo sá liún brotnu rúðuna og
gapti. — Hvað ertu að gera? stundi
hún.
— Gift í sex mánuði, urraði Tómas,
— og þú heldur framlijá mér. Þú og
þessi Mischa þinn! Röddin varð gjaTI-
andi og ógnandi. — Ef ég næ til hans
þá skal ég gera kæfu úr honum, því
Tofa ég.
Elena néri hendurnar: — Mér er
alveg sama um Misclia. Það ert þú
einn sem ég elska, Tómas.
— Bráðum, elskan mín! hvæsti
hann. — Hve langt verður þangað
til þú ætlar að fara til hans — slor-
dónans?
En nú fann Elcna að hún hafði ver-
ið nógu lengi í varnarstöðu. —
Reyndu ekki að segja mér, að þér
standi ekki alveg á sama um það,
sagði hún, — þú sem ekki hefir litið
á mig i margar vikur ... allur á kafi
í vinnunni.
— Vinnunni? Já, ég hefi unnið —
fyrir þig, Elena. Mig langaði til að
þú gætir fengið allt sem þú óskaðir
þér. En ég hefi verið blindur. Hann
kingdi munnvatninu. — Nú er aöeins
um eitt að velja fyrir mig.
Hún liorfði á hann skelkuð. — Tóm-
as, hvað ætlaröu að gera?
Hann sncri sér undan, svo að lnin
skytdi ekki sjá að hann brosti. —
Ég veit ekki. Hann gat ekki kæfl
hláturinn, sem sauð i lionum. Svo
sneri hann sér að henni og liorfði á
hana.
— Þegar ég næ í þennan amlóöa
ætla ég að mölva í honum hvert bein.
Hann skimaði kringum sig, eftir ein-
hverju að æfa sig á. Einn eldhús-
stóllinn hafði lengi verið bágborinn.
Nú tók hann stólgarminn og redidi
liann á loft. Og á næsta augnabliki
heyrðist brak og brestir og stóllinn
fór í mél.
— Tómas! sagði Elena hrifin. —
En hvað þú ert sterkur!
— Já, þetta var ekki sem verst,
sagði hann ánægður. En svo mundi
hann hlutverkið og kjökraði: — Og
nú fer ég, Elena!
—Nei, Tómas, hrópaði liún og
fleygði sér fyrir fætur honum. —
Elskan mín, þú mátt clcki fara frá
henni Elenu þinni!
— Ég verð að fara! Hann strauk
ennið þreytulega. Eg verð að vera
einn meðan ég hugsa um þetta, sem
hefir gerst. Kannske kem ég aftur,
liann yppti öxtum — kannske ekki.
Stundum verður maður að vera einn.
Sérstaklega þegar þátttökufrestur-
inn er á enda eftir fjóra daga, hugs-
aði liann með sér.
Hann náði í handtöskuna sína og
flýtti sér út í bílinn. Hann vissi af
lillu gistihúsi í Sussex, rótegum stað.
Og meira að segja golfvöltur skammt
frá.
HANN var þrjá daga að ljúka við
verkið, sem hann átti óunnið, og svo
fór hann á pósthúsið með teikning-
arnar. Morguninn eftir svaf hann
langt fram á dag. Svo fór liann út á
golfvöllinn. Hann naut fi'iðarins og
kyrrðarinnar.
Honum fannst þetta ágætt líf,
])angað til klukkan var orÖin sex.
Ktukkan sjö var það orðið leiðinlegt
og klukkan átta óþotandi. Klukkan
niu var hann orðinn ótmur í að sjá
Elenu.
Ég gæti simað, lmgsaði liann með
sér. En þegar hún heyrir í mér róm-
inn skitur hún að ég er orðinn veik-
ur af löngun eftir henni. Og svo
verður attt eins og fyrr. Það er rétt-
ara að ég sendi lienni skeyti:
Hefi afráðið að fyrirgefa þér.
Kannske að gleyma líka. Er í ... (svo
kom heimilisfangið). Komdu.
Tómas fojóst við foenni með fyrstu
lest morguninn eftir, en þá þekkti
foann ekki Elenu rétt. Ktukkan eitt
um nóttina vaknaði heimilisfólkið við
að húsið var lamið að utan. Það var
Elena, uppábúin eins og liún ætlaði
i veislu. Hún hafði fengið sér leigu-
bíl — alla leið frá London! Tómas
varð að skrifa ávisun tit að geta borg-
að bílstjóranum. Það var annað en
gaman að hafa Elenu þarna hangandi
um hálsinn á sér, hágrátandi, og
syfjuleg andlit í hverjum glugga.
— Tómas, sagði hún kjökrandi, —
ég er flón. Fyrirgefðu mér, elskan
mín. Ég skal falla á kné fyrir þér ...
— Ekki hérna, flýtti Tómas sér
að svara. Hann teymdi foana inn i
herbergið sitt. — Og hvað er nú mcð
Mischa? spurði hann byrstur.
Elena varð niðurlút. — Ég hefi
sagt Mischa að ég elski manninn
minn, sagði liún, — og að maðurinn
minn sé aflraunamaður og afbrýði-
samur og ætli að brjóta í honum
hvert bein, ef hann dirfist að koma
nærri mér framar.
IJún teygði fram foáðar hendurnar:
— Taktu mig í sátt aftur, elskan mín.
Ég skal aldrei gera þetta oftar.
Ekki fyrr en ég verð ofhlaðinn af
vinnu næst, tiugsaði Tómas með sér
og andvarpaöi, um leið og tiann
þrýsti foenni að sér. En nú veit ég
þó hvernig ég á að fara með hana.
Næst þegar henni finnst að ég af
ræki foana, ætla ég að láta sem ég
kveljist af afbrýði og mölva cinn eða
tvo stóla til að sannfæra hana um
Framhald á bls. 14.