Fálkinn - 07.03.1958, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
LITLA SAGAN.
RUZICKA:
Næturævintýr.
Ungu hjónaleysin gengu hægt fram
nátthljóða götuna. Veðrið var hrá-
slagalegt, og ]iað var hrollur í unga
manninuin og hann bretti upp frakka-
kraganum. Stúlkan við hliðina á lion-
um, hraustleg íþróttamær, lét ekki
veðrið á sig fá og leit spottandi til
förunautarins.
í sömu svifum hrökk liann i kút.
Hundur hljóp beint á hann.
„Heyrðu, Emil!“ sagði hún ávítandi
og hnyklaði brúnirnar. „Hvernig get-
ur nokkur karlmaður verið svona
mikil kveif. Þú verður hræddur við
hundgarminn. Þú ættir að skammast
þin .. . En eitt skaltu setja á þig: ég
trúlofast aðeins manni, sem rólega
og með köldu lilóði horfist í augu við
hætturnar og þorir að berjast fyrir
lífinti."
Þau voru komin að húsinu, sem
stúlkan átli heima i, pg hún fór inn
og skellti hurðinni eftir sér.
Emil var sárhryggur . .. Hann fór
að hugsa um hvað augasteinninn
lians hafði verið að segja ... Hann
gat ekki um annað hugsað og ráfaði
áfram i öngum sinum ... Þegar hann
leit upp eftir nokkra stund, brá hon-
um heldur en ekki í brún. Hann var
án þess að hann vissi, kominn út i
útjaðar borgarinnar og nú var kol-
svart myrkur.
í skímunni frá strjálum götuljós-
unum sýndust honum trjáraðirnar
meðfram götunni verða að ferlegum
skuggum, sem voru að reyna að grípa
í hann með löngum krumlum. Og svo
vældi og tísti vindurinn, i öllum tón-
tegundum.
Nú heyrði liann þunglamalegt fóta-
tak. Hann fékk ákafan hjartslátt —
svitinn spratt fram á cnninu á lion-
um.
Áður en hann hafði getað ráðið við
sig hvað hann ætti að taka til bragðs,
stóð maður fyrri frarnan hann, með
hattinn slútandi niður á augnabrúnir.
„Hafið þér eldspýtu?“ spurði mað-
urinn. Röddin var hás og ruddaleg.
Skjálfandi eins og laufblað tók Emil
kveikjarann sinn upp úr vasanum og
maðurinn færði sig fast að honum,
því að erfitt var að láta loga vegna
kuldans .Það lá við að Emil lyppaðist
niður af hræðslu, þarna sem hann
stóð, en loksins fór maðurinn sina
leið. Emil sá að andlitið á honum var
fúlmannlegt og svipillt. Og bráðum
heyrði hann ekki einu sinni fótatakið
lians.
Þá heyrðust tólf hvell högg frá
kirkjuturni skanuut frá. — Og þetta
lika, stundi Emil — „Draugastundin"
— og ekki minnkaði liræðslan við
það.
Ósjálfrátt grcip hann til úrsins síns,
en hljóðaði upp. Það var farið. Stolið!
Enginn gat verið þjófurinn annar en
þorparinn scm hann hafði mætt.
„Fallega gullúrið mitt,“ stundi
Emil. Gjöfin frá þeirri útvöldu, sem
nýlega liafði skilið við hann í bræði.
Nú varð hann viti sínu fjær af reiði.
En með reiðinni kom nú hugrekkið.
Hann gerbreyttist. Og svo hljóp hann
í þá áttina, sem maðurinn hafði far-
ið ... Þarna ... þarna var hann —
loksins!
„Stopp! Standið þér kyrr,“ öskraði
Vetrarfrí er mjög skemmtilegt orð
sem kemur manni í gott skap. Það
setur einnig sinn svip á fatnaðinn
sem nota skal, hann verður að vera
fallegur og um fram allt hentugur.
Anorakkinn til vinstri er vel síður og
Emil, er liann náði lionum. Djarfur
eins og ljónatemjari hljóp hann fram
fyrir manninn.
„Engar vífilengjur ... engan mót-
þróa ... komið j)ér strax með úrið
... annars ... hrópaði Emil hárri
skerandi rödd, og lét sem hann ætl-
aði að taka upp skammbyssu. Maður-
inn liorfði á liann með skelfingu, sá
að allur mótþrói var gagnslaus, dró
úrið upp úr vestisvasanum og rétti
Emil jiað og lagði svo á flótta.
Emil horfði á eftir honum bros-
andi. Svo rétti hann úr sér og þandi
út bringuna. Hann var hreykinn og
glaður er hann sneri heim.
Þegar ég hitti hana á morgun segi
ég henni alla söguna, hugsaði Jiann
með sér. Hún getur varla trúað hvi-
lík breyting hefir orðið á mér. Nú
er ég engin bleyða lengur. Nei, ég
er hetja. Virkileg hetja. Og nú segir
liún já undir eins, þegar liún veit að
ég er hetja.
„Það er orðið framorðið ...“ sagði
Eniil við sjálfan sig þegar hann var
að hátta. Svo tók hann úr vösunum.
Lyklakippan ... vindlingahylkið
... veskið ... kveikjarann ... og —
nú kom skelfingin yfir Emil aftur ...
fæturnir urðu eins og brjósk ... stynj-
andi seig hann niður i stól, og starði
eins og úlfur á vinstri lófann — þar
var gullúrið lians ... og hægri hönd-
ina. Þar var gullúr mannsins, sem
hann hafði mætt.
_0—
VETRARFRÍ.
ofnu randirnar sýna vel hið einfalda
og þægilega snið (frá Bogner). í
gönguferðir þarf að hafa hlýjan jakka.
Hann getur verið, eins og hér, úr
hinu ágæta crylor, langhærðu, mjúku,
hlýju og mjög léttu efni. (Anny Blatt).
Vitið þér.
að hver er sjálfum sér líkur þeg-
ar hann stýrir bíl?
Ameriskur visindamaður kemst að
þeirri niðurstöðu, að sérstakir hrak-
fallabálkar i akstri séu ekki til, en
segir að „fólk aki eins og það er“.
Meira en 2/3 af öllum slysabílstjórum
eru á skrám hjá lögreglunni og hafa
fengið dóm fyrir eitt eða annað laga-
brot.
„PIPAR-ÞING“
var haldið í Nizza í_ fyrrasumar.
Þar var aðeins ógift fólk, sem taldi
sig komið á „Piparaldurinn", og kaus
þingið sér „draumadis" og „manninn,
sem er jafnvirði þyngdar sinnar í
gulli“. Verðlaunin voru boðsferð til
Korsíku. Til þess að koma til greina
til verðlauna urðu stúlkurnar að sýna,
að þær gætu gert við einfaldar bilanir
— Handa skíðafólki eru skíðaföt
sniðin út í eitt úr ullarteygjuefni og
vel víðum að aftan. (Þetta er frá
Eddy). — Buxurnar eru alltaf stirengd-
ar og sléttar, séu þær hafðar úr
teygju-efni.
að 300 milljón börn á jörðinni
iíða neyð?
Alls eru 900 milljón börn á jörðinni
og þriðjungur þeirra líður skort. Átta-
tíu lönd 'leggja skerf til UNICEF —
hjálparmiðstöðvar UNO, sem veitir
um 20 milljón dollara til styrktar
börnum á þessu ári. Uppliæðin liefir
aldrei verið hærri, en nemur samt
ekki nema G—7 centum á hvert þurf-
andi barn.
á bilum, en karlmcnnirnir urðu að
kunna 'að skipta á bleyjum á ung-
börnum, og ýms cinföld húsverk.
—O—
Ameriski forsetinn Andrew Johnson
lifði nokkurt skeið ævi sinnar í
hlekkjum. Hann var nefnilega lát-
inn læra klæðskeraiðn á unga aldri,
og var þá festur með hlekkjum við
borðið sitt.