Fálkinn - 20.03.1959, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN

BANQ$I KLUMPUR
Myndasaga fyrir börn
136.
— Mikill skaði er það, að maður skuli aldrei — Við eigum enga orðabók til þess að ieita — Hæ-hæ og hó! Þarna kemur blessunin
hafa talað við neinn prófessor áður um ævina. að þessu orði, svo við verðum að hugsa okkur hann Skeggur okkar. Ef hann heldur að hann
Var það ekki gausamausur, sem hann kallaði það í staðinn. Hvað þýðir músapgúsi? Er það ætli með okkur út á sjó að sigla núna, þá getur
það? eitthvað, sem hægt er að borða . . . eða . . . hann ekki orðið með í þetta skipti, því að hann
eða . . æ, nú verðið þið að hjálpa mér til að er ekki almennilega vaknaður.
hugsa!
— Af hverju ertu að tosa hann Skegg — Ég held, Klumpur, að Skeggur sé einmitt — Láttu hann Skegg nú varlega í ruggu-
þetta? Hann er að sofa miðdegisblundinn mausangúsinn sem ég er að leita að! — Nei, stólinn aftur. Og það skal ég segja þér, að
núna, svo að þú getur ekki haft neitt gagn af prófessor, hann Skeggur er sjómaður, það hlýt- þessir litlu pattar þarna eru heldur ekki
honum næstu sex tímana. ur jafnvel hver prófessor að sjá. mausangúsar, heldur eru það Gaukur og
Skjaldbakan.
— Kæri prófessor, ég veit að visu ekki hvað
mausangúsi er, en ég vil gjarnan hjálpa þér
til að finna hann samt. — Þakka þér fyrir,
Klumpur. Með þinni hjálp og stækkunarglers-
ins ætti það að takast.
— Halló, vinir mínir, þarna
Hvernig stendur á að þú getur fundið mausangúsana, en
hleypur — nei, ekki er það maus- enginn annar? — Það stendur svoleiðis á því, að ég á stækk-
angúsi, þarna rennur stór á. Vilj- unargler og kann að nota það.
ið þið sigla þangað?

★ jSkrítlur *
— Er yður ver við þó ég hvíli mig
dálitla stund?
Kennarinn (við Jóa litla): — Hvað
gerðist árið 1483?
Jói: — Þá fæddist Marteinn Lúter.
Kennarinn: -— Og livað gerðist árið
1487?
Jói: (hugsar sig nm): — Þá varð
Lúter fjögra ára.
Veslings maðurinn er kominn tii
lögfræðingsins til þess að hiðja hann
um að flytja lijónaskilnaðarmál fyr-
ir sig:
— Mér er ómögulegt að þola þetta
lengur, segir hann. Konan heimtar
að við höldum áfram að hafa geitina
inni í svefnlierberginu og ég þoli ekki
geitalyktina.
— Það var leitt, segir lögfræðing-
urinn. — En getið þér ekki látið
gluggann standa opinn?
— Nei, eruð þér frá yður, rnaður!
Þá gæti haninn minn flogið út!
Faðirinn: — Þú munt ekki vera
skuldugur, sonur minn?
Sonur (sem er argasta landeyða):
— Ekki teljandi að minnsta kosti. Ég
skulda ekki meira en þú ert borgun-
armaður fyrir, ef þú verður iðinn,
hagsýnn og sýnir sjálfsafneitun.
— Viltu giftast mér, elsku Lina
mín?
— Nei, það get ég ekki. En ég sKal
aldrei gleyma hve góðan smekk þú
hefir.
— Flýttu þér nú, — hann er með
síðasta rjómaísköggulinn.