Fálkinn - 20.03.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA *^*^*^*^
Á$TIR í feluleifc
17.
Íi:^*^*^*^* FRAMHALDSSAGA
«--------------* -- - ---- ------- ^
— Það er skrítið hvernig allt verður öðru
vísi þegar kvenfólk er á heimilinu, sagði sir
Henry brosandi. — Þér ættuð að reyna
hvernig það er, Julian.
— Já, kannske, svaraði Julian og klappaði
Amy á kinnina. Svo fóru karlmennirnir inn
í bókastofuna að vinna, og Elisabeth forð-
aðist af ásettu ráði að hitta Julian áður en
hann fór heim að borða. Sir Henry kvartaði
yfir að hann vildi aldrei borða með þeim.
Hann hafði boðið honum í miðdegisverð hvað
eftir annaðj en ailtaf voru einhver vandkvæði
á að Julian gæti þegið það.
Hitinn varð meiri dag frá degi og fór að
verða kveljandi. Og nú mátti fara að búast
við fyrstu fárviðrunum hvað úr hverju.
Eyjaskeggjar voru önnum kafnir við að gera
við kofaþökin sín og gluggaumgerðirnar.
Bambuskofarnir voru styrktir með fléttum
úr pálmalaufi, og mæniásarnir festir með
strengjum vdð staura, sem voru reknir niður
í jörðina. Malayarnir gengu í skrúðgöngum í
musterin sín og á kvöldin mátti sjá þá ganga
í röðum upp ása með blys í hendi.
Fólk fór seint að hátta á kvöldin vegna hit-
anna. Hvíta fólkið á Kalaba Hill gekk niðri
í fjöru í tunglskininu. Þar var ofurlítið meiri
svali og notalegt að heyra tónana úr hljóð-
færum innfædda fólksins. Eitt kvöldið hafði
það einkennilega samkomu. Það réri út á sjó
í eintrjáningunum, sem voru með blys í báða
enda, og þegar Elisabeth kom niður í fjör-
una með Amy og Peter var lónið eitt Ijóshaf,
alla leið út að kórallarifinu. Fólkið fleygði
blómum í sjóinn — ógrynnum af blómum,
sem nutu sín vel í birtunni frá blysunum.
— Ef rauðu blómin rekur í land fyrst verða
margir fellibyljir í ár, sagði einn Malayinn.
— Ef þau hvítu koma fyrst í land verður ró-
legt ár.
— Kemur það venjulega fram? spurði
Elisabeth.
— Ekki alltaf. En þeir leggja mikið upp
úr þessari hátíð.
Talsverður tími hlaut að líða þangað til
blómin kæmi að landi, svo að Elisabeth sneri
frá og fór á burt með samferðafólkinu. Þarna
í fjörunni var urmull af fólki, sem var upp-
vægt af eftirvæntingu, svo að erfitt var að
komast áfram. Og þarna í þyrpingunni kom
Eiisabeth allt í einu auga á Celiu Cartney.
Hún var ein og svipaðist kringum sig, kvíð-
in á svipinn.
Elisabeth hnippti í Peter. — Þarna er Celia
Cartney, benti hún. — Hún hefir líklega kom-
ið með bróður sínum og nú hefir hún misst
af honum. Viltu fara til hennar, Peter?
— Það þýðir ekki að reyna það, í þessum
troðningi, sagði hann. — En ég skal reyna
að hafa auga á henni. Hver veit nema við
náum í hana þegar við komum upp á Strand-
götu.
Þegar þau komu upp á breiðan veginn sá
Elisabeth Celiu aftur, og bað Peter um að
reyna að ná í hana. Það var ekki eins þröngt
þarna, því að fólkið var að dreifast inn í göt-
urnar. Þau voru kringum tuttugu metra frá
Celiu þegar grái bíllinn kom akandi. Hann
nam staðar og Julian kom út og fór að troð-
ast þangað sem Celia stóð og þvældist fram
og aftur eins og hvítt blóm innan um allt inn-
fædda fólkið dökka. Julian náði í hana og
dró hana með sér að bílnum og ýtti henni
inn í framsætið á honum.
Elisabeth sá glöggt andlitið á Celiu í bíln-
um, því að ljós var í honum. Stóru augun
voru full af tárum og munnurinn titraði af
geðshræringu og létti. Julian sat við hliðina
á henni og var að hughreysta hana. Svo setti
hann vélina í gang og ók burt.
— Það var nú það, sagði Peter brosandi.
— Julian sem bjargræðisengill í annað sinn.
Hvenær skyldi hann verða það næst?
Þetta litla atvik hafði gefið Elisabeth svar
við ýmsum spurningum. Nú skildi hún hvers
vegna Julian var hættur að koma i landstjóra-
húsið nema í erindum við landstjórann. Hann
hafði tekið ákvörðun áður en hann fór til
Villune, og hún var enn í gildi. Hann hafði
tækifæri til að giftast Celiu ef hann langaði
til þess. Hann hafði beðið hana um að taka
saman dót sitt af því að hann vildi hafa hana
á öruggum stað í gistihúsinu — kannske var
hún komin þangað núna? Og þá mundi ekki
líða á löngu þangað til það kæmist á almanna
vitorð að þau ætluðu að giftast. Julian og
Celia Cartney.
Elisabeth varð að leggja að sér til þess
að vera róleg og blátt áfram það sem eftir
var kvöldsins. Hún þorði ekki að lofa tárun-
um að brjótast fbam fyrr en hún var komin
upp í herbergið sitt.
SVÖRT PERLA.
Elisabeth fór með Peter til að sjá perlu-
veiðarnar á Manai. Hann hafði komið til
hennar á stéttinni daginn áður, hneigt sig
hæversklega fyrir Amy og snúið sér að Elisa-
beth.
— Nú hefi ég fengið þetta leyfi, Elisabeth.
Ég skil að það ert þú, sem hefir mælt með
því — viltu koma með mér?
Hún tók eftir að Amy gaf henni gætur, en
hirti ekki um það. Það var hvíld að vera
með Peter, og það gat verið tilbreyting að
vera að heiman heilan dag.
— Þakka þér innilega fyrir, það langar
mig, sagði hún.
— Það er laugardagur á morgun og við
getum haldið snemma af stað. Hvernig væri
að fara klukkan níu?
— Það er ágætur tími.
— Gott. Þá kemu ég hérna á stéttina
stundvíslega klukkan níu.
Eftir nokkra stund frá því að Peter var far-
inn, kom þessi svíðandi athugasemd frá Amy:
— Ekki skil ég hvað gengur að nýja aðjútant-
inum okkar. Hann er orðinn svo öruggur og
karlmannlegur. Heldurðu að hann hafi smit-
ast af Julian?
. — Nei, ég held hann sé svona þegar hann
hefir nóg að starfa. Hann var í fríi þegar þú
kynntist honum heima í Englandi, og hann
fór ekki að vinna hérna fyrr en pabbi þinn
var kominn heim. Nú sérðu hann alveg eins
og hann á að sér.
— Þú ert ekki sein til að verja hann.
Elisabeth svaraði lágt: — Ég mundi vera
jafn fljót á mér að verja þig, ef einhver sýndi
þér ranglæti. Er þér ver við að ég fari með
honum á morgun?
— Hvers vegna ætti ég að amast við því?
sagði Amy hvasst. — Það er þinn kross en
ekki minn. Hún gekk snúðugt inn i húsið.
Elisabeth Makkaði til ferðarinnar þegar
hún steig um borð i bátinn morguninn eftir.
Hún sat undir sólþaki úr pálmablöðum og
horfði á Malayana, sem voru að stjaka bát-
unum sínum á lóninu og út um sundið til hafs,
og eftir nokkra stund komu þau auga á Manai
og þorpið á ströndinni og pálmana, sem bærð-
ust fyrir landgolunni.
Báturinn rann rólega áfram í ládeyðunni.
Alltaf var hægt að sjá í botn, þar sem kross-
fiskarnir þöndu úr sér og fiskarnir leituðu
að æti.
Hásetarnir stefndu bátnum að bryggjunni
innan við perlusvæðið, sem var afmerkt með
mismunandi litum duflum. Fyrir ofan fjöru-
sandinn stóð lágt steinhús, og fyrir framan
það voru eintrjáningarnir í langri röð.
Verkstjórinn á staðnum lét sér umhugað
um að sýna þeim stöðina, sem perlurnar voru
verkaðar á. Elisabeth fékk að þukla á sumum
stærstu og fallegustu perlunum, sem áttu að
fara til London, París og New York, til
skrauts glæsilegum konum, sem ekki höfðu
hugmynd um hvaðan perlurnar komu.
Svo fór verkstjórinn út á sjó með þau á
eintrjáningi og sýndi þeim litlu búrin með
eprluostrunum, sem voru rétt undir sjávar-
borði. Þau voru öll með númerum og ekkert
þeirra mátti hreyfa nema með hans leyfi.
Áður en hann kvaddi tók hann böggul og
sagði: — Þið þekkið umboðsmanninn, Julian
Stanville, er ekki svo?
Elisabeth svaraði samstundis: — Já, við
þekkjum hann vel. Eigum við að taka við
einhverju til hans?
— Mig langar til að biðja ykkur um að af-
henda honum þennan böggul. f honum er
stór, svört perla, sem ég lofaði honum í safn-
ið hans. Við fundum hana í gríðarstóri’i skel.
— Er hún ekki afar verðmæt? Er vert að
þér sendið hana með okkur?
Maðurinn yppti öxlum. — Hún er öruggari
hjá ykkur en hjá nokkrum af vinnumönnun-
um mínum. Herra Stanville getur borgað
Perlufélaginu andvirðið, eins og hann hefir
gert áður.
Elisabeth tók við bögglinum og stakk hon-
um i kjólvasa sinn. Hún einsetti sér að skila
Julian honum undir eins í kvöld.
Þau fóru um borð í bátinn aftur til að fá
sér hádegisverð. Þau höfðu lofað hásetunum
í land og létu bátinn reka á lóninu, en sátu
sjálf undir pálmaþakinu og reyktu og röbb-
uðu.
— Heyrðu, sagði Peter upp úr eins manns