Fálkinn - 09.10.1959, Side 8

8
FÁLKINN
-K llmurinn af „SPECIAL127
kom njósnurunum
-x á sporiö
— Við drekkum ekki kaffi hérna,
sagði Page.
— Er það ekki gott? spurði
Cowles.
— Nei, versta kaffið í allri París.
Og dýrt er það líka. Þegar ég.var
hérna með Gordon, urðum við að
borga hálfan annan dollar fyrir tvo
kaffibolla og tvær smákökur. Við
þurfum ekki kaffi hérna, við fáum
morgunverð í flugvélinni...
Þeir sátu í biðsalnum í Gare des
Invalides og biðu eftir vagninum,
sem átti að fara út á Orly-flugvöll-
inn. Cowles var lítill vexti, gishærð-
ur og með stutt yfirskegg. Hann
var englendingslegur ásýndum,
enda var það staðreynd, að hann
var fæddur í London og hafði ekki
átt heima í Badaríkjunum nema tíu
ár. Page var hins vegar há-ame-
rískur, hár og grannur, dökkhærð-
ur og bláeygur.
Þeir voru báðir í leynilögregl-
unni, og það var sérstök ástæða til
að þeir voru staddir í Evrópu. í
tilefni af viðsjám í stjórnmálum
hafði háttsettur maður úr stjórn-
inni, Bailey senator, flogið til Par-
ísar til þess að taka þátt í mikil-
vægum fundi, og honum til örygg-
is áttu lögreglumennirnir að fylgja
honum til London og þaðan áfram
með vél frá Transatlantic Airways
til New York. Frá því augnabliki
að Bailey fór úr sendiráðinu og
þangað til hann kom út á flugvöll-
inn var hópur af mönnum úr sendi-
ráðinu kringum hann. En undir eins
og hann kæmi inn í flugvélina
voru það þeir Page og Cowless,
sem áttu að hafa gát á honum og
öllum grunsamlegum farþegum. —
Grunur lék sem sé á því, að á-
kveðið stórveldi hefði hug á að
Bailey kæmist ekki heill á húfi
vestur til New York.
Þó þetta væri snemma morguns
var allmargt fólk saman komið í
biðstöðinni. Það drakk kaffi, reykti
og las blöðin og fylgdist með til-
kynningunum, sem heyrðist í gjall-
arhornunum. Cowles hafði keypt
sér enskt blað, en Page hafði tekið
upp vindil og var að kveikja í hon-
um.
Hvorugur þeirra mælti orð langa
stund. En allt í einu hvíslaði Page:
— Til hægri við þig ...
Cowles leit við svo lítið bar á
og kom auga á mann í kápu úr úlf-
aldahári og með grænan hatt á
höfðinu. Hann var í meðallagi hár,
dökkur yfirlitum og nýrakaður og
virtist yfirleitt vera ofur meinlæt-
islegur.
— Jahá, sagði Cowles og grúfði
sig yfir dagblaðið. Og hann þessi
ætti að vera... ?
— Morrison, einn af hættulegustu
alþjóðlegu bófunum. Hann er ætt-
aður frá London, alveg eins og þú.
Gerir hvað sem vera skal fyrir
þúsund dollara og tilkostnað eftir
reikningi.
— Hm. Eru morð meðtalin þar?
— Já, og verði hann í flugvélinni
þá vitum við að ...
Page þagnaði, því að nú heyrðist
í gjallarhorninu:
— Farþegar með Air France-
flugvélinni til London, eru beðnir
að fá sér sæti í vagninum.
— Það er gott að við eigum að
fljúga með Viscount núna, sagði
Cowles.
— Já, ég kann ekki heldur við
Silver-flugvélarnar, sagði Page. —
Of þröngt og of mikill reykur ...
— Kaffið er líka betra hérna...
Þeir héldu áfram að rabba sam-
an, alveg eins og aðrir farþegar, en
við og við gáfu þeir gætur að Morri-
son, sem sat í þriðju stólaröð fyrir
framan þá. Enn framar í vélinni
sáu þeir Bailey, mjósleginn og grá-
hærðan, sem hafði fengið sér sæti
þar. Hann hafði fengið sæti við
glugga, og enginn sat við hliðina á
honum eða í stólunum næst bak við
hann. Það var langt frá því að
vélin til London væri fullsetin, og
með því að „taka frá“ sætin kring-
um senatorinn, hafði tekizt að ein-
angra hann.
Flugfreyjan var byrjuð að bera
fram morgunverðinn. Allt virtist
ganga fyrir sig með venjulegu móti,
en samt lá einhvers konar ókyrrð í
loftinu. Þarna mun ekki hafa verið
sá, sem ekki vissi hver gráhærði mað-
urinn var, og að hann hafði verið í
erindum, sem skipti miklu máli.
Vélin flaug svo lágt, að hægt var
S. PEYDING:
rólegra verður hjá okkur á leiðinni
vestur.
— Þetta starf hefur sínar góðu
hliðar, sagði Page. — Að rugga fram
og aftur yfir Atlantshafið, kýla
vömbina og láta fallegar flugfreyj-
ur stjana við sig — það er drauma-
tilvera.
— Já, ég kvarta ekki heldur,
sagði Cowles. — Þegar maður hugs-
ar til að þetta er allt ókeypis og að
maður fær kaup í tilbót.
Þeir sátu í einni risaflugvélinni
frá Transatlantic Airways á leið til
New York. Flugvélin var tvílyft.
Á efri hæðinni héldu farþegarnir til
eins og í venjulegum flugvélum, en
á neðri hæðinni var skemmtileg vín-
stofa. Þar voru líka tvö svefnher-
bergi. í öðru þeirra var senatorinn,
en í hinu var kona, sem hét lafði
Hammersmith, hafði Page séð, þeg-
ar hann skoðaði farþegalistann. En
hvergi sást neitt til Morrisons. Hann
hafði auðsjáanlega ekki farið lengra
en til London.
— Ég hugsa að við höfum ekki
neina ástæðu til að vera órólegir,
sagði Page. — Úr því að hann er
ekki um borð höfum við ekkert að
óttast.
Jú, Page var öruggur. En það var
einhver beygur í Cowles. Hvað sem
öðru leið fannst honum ekki allt
vera eins og það ætti að vera. En
hann vissi ekki hvað það var, sem
gerði hann svona órólegan.
Hann lagði augun aftur. Fyrir dá-
lítilli stundu, er þeir höfðu fengið
sér glas saman 1 vínstofunni, hafði
hann fundið lykt, sem minnti hann
á litla búð í Jermyn Street í Lon-
don. „Floris — stofnuð 1730“ stóð
í eina sýningarglugganum. Ekkert
meira.
En hann þurfti ekki meira. Þeir,.
sem verzluðu í þessari búð, vissu, að
þar var hægt að fá ýmis ilmvötnr
sem fengust hvergi annars staðar.
En þessi lykt... ? Cowles var að
reyna að muna nafnið á ilmvatninu,
sem lyktin var af. Var það Verbena?
Nei, Sandalwood? Nei, ekki heldur.
Þessi lykt, sem hann hafði fundiðr
var alvpg sérstök og hlaut að hafa
alveg sérstakt nafn .. .
Hann glennti upp augun. Jú, mi
mundi hann það. Ilmvatnið hét.
„Special nr. 127“.
Miðdegisverðurinn, sem borinn:
var fram, var frá einu frægasta
gistihúsinu í London. Maturinn var
afbragð, vínin líka, en Cowles
drakk ekki nema tvo sopa af þess-
um Rochebourg, sem þeir höfðu
pantað. Hins vegar þáði hann tví-
vegis meira í bollann, þegar hanru
var að drekka kaffið.
— Skelfing þambar þú af kaffi í'
dag, sagði Page.
— Ég hef hlakkað svo lengi til
þess að fá almennilegan amerísk-
an kaffisopa, svaraði Cowles.
Hann vildi ekki minnast á þaðl
við félaga sinn, að gott kaffi héldi
manni vel vakandi. Hann vaf6 að'
vera vel vakandi, hafa auga á hverj-
um fingri þangað til flugvélin væri
lent á La Guardia-flugvellinum. —
Fyrst þá gat hann leyft sér að hvíla
sig.
Eftir miðdegisverðinn fóru flest-
ir farþegarnir niður í vínstofuna til
að fá sér hressingu. Cowles fylgdist
með straumnum, en bað um glas af
appelsínusafa. Þegar vínstofunni var
„Special
að fylgjast með leiðinni eins og á
uppdrætti. Þegar komið var norður
yfir Ermarsund sagði Page:
— Nú getur varla neitt orðið að
úr þessu.
— Það held ég ekki heldur, sagði
Cowles. — Ég held yfirleitt ekki
að neitt komi fyrir hérna megin
Englands.
Flugvélin renndi sér niður á völl-
inn hálftíma síðar. Þegar hreyfing-
arnar höfðu verið stöðvaðar fóru
flestir farþegarnir inn í biðstofu
framhaldsfarþega. Maðurinn í úlf-
aldahárskápunni og með græna
hattinn gekk til vegabréfaeftirlits-
ins.
— Hvað er nú þetta? sagði Cow-
les hissa. — Ætlar hann ekki á-
fram til Ameríku?
— Auðsjáanlega ekki, sagði Page.
— Eða þá að hann á erindi inn í
London fyrst.
Hinn hristi höfuðið.
— Hann hefur ekki tíma til þess.
Það tekur tvo tíma að komast til
Waterloo Air Terminal, og svo verð-
ur hann að komast til baka líka. Og
flugvélin fer eftir tæpa þrjá tíma.
— Þá þurfum við ekkert að ótt-.
ast. Og það er ekki nema gott. Þess