Fálkinn - 09.10.1959, Qupperneq 10

10
FÁLKINN
— Æ, hlauptu lambið mitt, þarna
kemur eitthvað þjótandi! Það er sama
hljóðið í því eins og járnbrautarlest, en
ég sé bara enga járnbraut. Hvað getur
þetta verið?
— Hvað er að sjá þetta, og sérðu hvað
hann er svartur, þessi sem veifar. Bara
að ég þyrði að líta við, — en ég þori það
ekki.
— Þetta var ekki venjuleg járnbraut,
heldur eitthvað nýtt, sem fer með tein-
ana með sér. Það er gott að þú ert hrædd
eins ég.
— Stopp, fljótur nú, Púðurkarl. Við
erum að koma að stórri á. — Færðu þig
til, Skeggur, taktu smælingj^na af
gólfinu, hjálp! — Heldurðu að það geti
ekki ekið í vatni? Besta braut í heimi.
— Afsakaðu ölduganginn, gríslingur.
Ég gat ekki stansað. Þetta var skrítinn
vagn. Ég hef séð hjólreiðamenn á vatni
en aldrei járnbrautarlest. Það var gott
að skvettist á mig, þá þarf ég ekki að
svo mér í kvöld.
— Sæll vertu, Bangapabbi. Viltu
flytja borðið þitt ofurlítið, við getum
nefnilega ekki beygt. — Jú, með ánægju, ert skrítið — maður heyrir illa þegar fyrir að þú fluttir þig. Ekkert að þakka.
Klumpur. — Það var skrítið að ég skyldi maður er að éta rófustöppu. Mér er sama hvar borðið stendur ef rófu-
ekki heyra neitt í ykkur. — Það er ekk- — Jæja, nú höldum við áfram. Þökk stappan er á því.
-j< Shrítlur -jc
— Við keytpum þetta hús af því
að honum Alhert leizt svo vel á
garðinn.
— Heyrðu, pabbi, hver er munur-
inn á venjulegum lœkni og sérfræð-
ingi?
— Þóknunin, drengur minn.
☆
Félagarnir œtluðu austur í sveit-
ir að skemmta sér um helgina, en
urðu of seinir í „Ríkið“ til að nesta
sig. Þeir fóru samt, í þeirri von
að þeir gœtu fengið landa einhvers-
staðar á leiðinni.
Þeim var ráðlagt, að hitta gaml-
an hónda og gerðu það og háru upp
erindið. Hann kom með flösku, og
þeir spurðu hann hve mikið áfengi
væri í þessu — hve mörg prósent.
— Ég er nú illa að mér í þessum
prósentum, sagði gamli maðurinn,
— en þetta er hörkugóður landi.
Það er óhætt að gera ráð fyrir tólf
slagsmálum í hverri flösku.
*
Dómarinn: — Nú, eruð þér komn-
ir aftur, rétt einu sinni. Ég hef séð
yður hérna í réttinum öðru hverju
síðustu tuttugu árin.
Ákœrði: — Ekki er það mér að
kenna, að þér hafi ekki verið sett-
ir af!
— Aldrei þessu vant mundi mað-
urinn minn brúðkaupsdaginn okkar.